โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 2

เซบาสเตียนไม่ได้มองหน้าซาบริน่าเลย “เธอได้ยินในสิ่งที่ฉันพูดไปแล้วนี่”

ซาบริน่าดึงชายเสื้อผ้าที่สกปรกของเธอเล่น และพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลไปว่า “คุณคะ นี่เป็นเรื่องตลกที่ไม่ขำเอาเลยนะคะ”

เซบาสเตียนเยาะเย้ย และพูดอย่างฉุนเฉียวไปว่า “เธอมีแผนที่จะแต่งงานกับฉันมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”

สายตาของเซบาสเตียนตัดผ่านไปยังใบหน้าผอมบางของซาบริน่าราวกับมีดโกนอันแหลมคม และจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ ซาบริน่าตัวสั่นและเบือนหน้าหนี กระนั้น เซบาสเตียนบีบคางของเธอเอาไว้และบังคับให้มองมาที่เขา

จากนั้นซาบริน่าก็ตระหนักได้ว่าลักษณะต่าง ๆ ที่อยู่ภายใต้ของเงานั่น มีโครงร่างที่เท่และสวยงาม เขาจะต้องเป็นลูกรักของพระเจ้าแน่ ๆ เพราะเขาดูหล่อเหลามาก ยิ่งไปกว่านั้น หนวดเคราสีดำที่อยู่บนสันกรามของเขา ยังแสดงออกถึงความเป็นชายที่แข็งแกร่งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ชุดสูทของเขาได้รับการตัดเย็บมาอย่างดีและดูหรูหรา

ซาบริน่าสามารถบอกได้เลยว่า ชายคนนี้ต้องเป็นคนที่ไม่ธรรมดามากแน่ ๆ

ในทางตรงกันข้าม เธอสวมเสื้อผ้าที่ปกคลุมไปด้วยเชื้อรา ผมที่ยุ่งเหยิง ใบหน้าสกปรก กลิ่นตัวแรง และไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน

ทั้งสองคนกำลังจะไปจดทะเบียนสมรสกันอย่างนั้นเหรอ?

ซาบริน่าลดสายตาลงและเอ่ยอย่างแผ่วเบา “คุณคะ คุณคิดว่าเพราะฉันติดคุกมาสองปี และไม่ได้เจอผู้ชายคนใดเลย ฉันก็จะกระโดดไปหาชายหน้าตาน่าเกลียดโดยไม่คิดหน้าคิดหลังก่อนทันที แม้ว่าจะไม่เคยพบเจอเขามาก่อนอย่างนั้นเหรอคะ?”

เซบาสเตียนอดไม่ได้ที่จะมองเธออีกครั้ง

เธออายุยังน้อย แต่มีคำพูดที่เฉียบแหลม และสงบนิ่งเป็นพิเศษ ความรังเกียจของเขาที่มีต่อเธอเพิ่มขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “เธอจงใจใช้วิธีนี้เพื่อทำให้ฉันโกรธ และกระตุ้นให้ฉันสนใจในตัวเธอใช่ไหม?”

ทันทีที่พูดจบ เขาไม่รอให้ซาบริน่าตอบ แต่สั่งคนขับรถทันทีว่า “รีบไปที่ศาลากลาง!”

“ปล่อยฉันไปนะ! ฉันไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ!” ซาบริน่าตกใจมาก และต้องการลงจากรถ

แต่เซบาสเตียนกระชากศอกเธอไว้อย่างรวดเร็ว จ้องมองด้วยสายตาที่ชั่วร้าย และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “คุณผู้หญิง ฟังฉันนะ! ถ้าอยากตายนัก ฉันจะส่งเธอในถึงขุมนรถเดี๋ยวนี้เลย”

ซาบริน่ากลัว น้ำตาเอ่อล้นในดวงตาของเธอ และเธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอ “ฉัน… ไม่อยากตาย”

“ไปที่ศาลากลาง!” ชายหนุ่มคนนั้นสั่งการอีกครั้ง

“นายน้อยเซบาสเตียน พวกเราจะไปที่ศาลากลางกันตอนนี้เลยเหรอครับ?” ชายผู้ช่วยที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้าถามออกมา

เซบาสเตียนมองอย่างไม่เข้าใจ

ผู้ช่วยมองดูซาบริน่าและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “เสื้อผ้าของนายหญิงดูเก่าซอมซ่อ และเธอก็ดูสกปรกด้วย… ”

“กลับไปที่คฤหาสน์ฟอร์ด!” ชายคนนั้นสั่งการอีก

“ครับ นายท่านเซบาสเตียน” คนขับสตาร์ทเครื่องยนต์

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงครึ่ง รถก็หยุดลง

ซาบริน่าลงจากรถและเห็นคฤหาสน์หลังใหญ่ นั้นคือที่ตั้งของคฤหาสน์ฟอร์ดซึ่งอยู่ระหว่างทางขึ้นภูเขา

ประหนึ่งโลกสองใบที่แตกต่างกันอย่างเด่นชัด เมื่อเทียบกับคฤหาสน์เก่าที่เธอเคยเห็นเมื่อสามวันก่อนที่อีกด้านหนึ่งของเนินเขา ที่นี่ดูเหมือนพระราชวัง ในขณะที่คฤหาสน์เมื่อสามวันก่อน เป็นเหมือนเรือนจำเก่าที่ทรุดโทรม ชายคนที่พรากความบริสุทธิ์ไปจากเธออาจจะเป็นนักโทษที่ถูกประหารชีวิตก็เป็นได้

ขณะที่เธอยังคงจมอยู่กับความคิด เซบาสเตียนได้คว้าข้อมือของเธอไว้

ส่วนสูงของเธอเท่ากับเขาไม่ได้เลย และก้าวย่างการเดินของเขาก็ยาวมาก เธอดูเหมือนลูกสุนัขจรจัดที่เขาเก็บมา ขณะที่เธอวิ่งตามเขาจากทางด้านหลังขณะที่มือของเธอถูกลากไปด้วย

สาวใช้ในคฤหาสน์โค้งคำนับอย่างสุภาพ เมื่อเห็นชายคนนั้น “ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ นายท่านเซบาสเตียน”

ชายคนนั้นพาซาบริน่าผ่านตรงกลางบ้านไปยังห้องชั้นล่างในห้องโถงของบ้าน เขาส่งซาบริน่าให้สาวใช้สองสามคนและพูดไปว่า “หาเสื้อผ้าที่สะอาดให้เธอ แล้วให้เธออาบน้ำด้วย”

“ได้ค่ะ นายท่านเซบาสเตียน” สาวใช้ตอบและพาซาบริน่าไปที่ห้องน้ำ

เธอต้องหนีจากที่นี่

เธอทนไม่ได้ที่อยู่กับผู้ชายที่ต้องการจะฆ่าเธอและยังเพ้อเจ้อต้องการจะจดทะเบียนสมรสกับเธอทันทีหลังจากที่ออกจากคุกหรอกนะ

ซาบริน่าตกอยู่ในความคิดของเธอมากจนไม่รู้ว่าสาวใช้ถอดเสื้อผ้าส่วนใหญ่ของเธอออกแล้ว

เหล่าสาวใช้ถอนหายใจพร้อมกัน

“รอยฟกช้ำที่คอของเธอ ดูเหมือนจะเป็นรอยดูดสินะ?”