โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 110

ซาบริน่าเดินหนีไปไกลจากตรงนั้นแล้ว

เธอเอาแต่หัวเราะเยาะตัวเอง

ถ้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องนั้นขึ้น เธอคงไม่สั่งที่กรองนั่นหรอก เธอได้ขอให้ใครบางคนช่วยซื้อมันในนามของเธอ เธอยากจน แต่เธอก็ใช้เงินซื้อที่กรองนั่นไปมากกว่าสามร้อยดอลลาร์

ทว่าก่อนที่ของจะส่งมาถึง เธอกลับถูกไล่ออกมา เมื่อนึกถึงสิ่งของนั่น เธอคิดตลกตัวเอง ตอนนี้ที่กรองน่าจะอยู่ในมือของเซบาสเตียน เขาอาจจะดูถูกพวกมัน ยิ้มอย่างเย็นชา ขณะโยนพวกเขาออกมาจากระเบียง

ใบหน้าของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อคิดขึ้นมาได้

เธอแค่อยากจะขอบคุณเขาสำหรับเสื้อผ้าสวย ๆ และแล็ปท็อป

ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนกำลังคิดมากหลายอย่าง เธอพยายามแสดงความรู้สึกต่อคนที่ไม่เคยสนใจ

เธอกลับไปที่โรงแรมโมเต็ล ด้วยความคิดที่ฟุ้งซ่าน เธอนอนลงทั้งที่ยังใส่เสื้อผ้า เธอหลับไม่ลง

สาเหตุครึ่งหนึ่งมาจากตัวกรองบุหรี่ และอีกครึ่งหนึ่งเป็นเพราะอาการป่วยของป้าเกรซ

ความคิดสั่นไหวอย่างไม่หยุดหย่อนในจิตใจของเธอ ซาบริน่าผล็อยหลับไปเมื่อพระอาทิตย์ใกล้จะขึ้น

ในตอนที่เธอตื่นขึ้นมา เธอเหลือเวลาไม่มากนัก โชคดีที่โมเต็ลที่เธอพักอยู่ใกล้โรงพยาบาลของป้าเกรซ เธอลุกขึ้นจากเตียงและรีบไปที่วอร์ดเพียงเพื่อจะได้พบป้าเกรซที่อยู่ห้องไอซียูตลอดทั้งคืน

ในขณะนี้แพทย์ยังคงพยายามช่วยชีวิตเกรซ แม้แต่ครอบครัวก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป

ซาบริน่าจำเป็นต้องไปทำงาน

เมื่อมาถึงบริษัท เพื่อนร่วมงานก็เย้ยหยันและหัวเราะเยาะเธอ

“ซาบริน่า เมื่อคืนเธอทำอะไรมาน่ะ? ขอบตาดำคล้ำจนดูเหมือนหมีแพนด้า ใช่สิ หลังจากที่พวกเราส่งเธอไปทำงานที่ไซต์ก่อสร้างแล้ว เธอก็ไม่เหนื่อยกับการทำงานเลยไปหาใครสักคนมาให้เงินแบบด่วนจี๋แทนเหรอ?”

“ฉันคิดว่าเธอทำแบบนั้นแน่ ฉันเคยได้ยินมาว่าเธอยากจนมาก ยากจนกว่าคนงานก่อสร้างด้วยซ้ำ แถมฉันยังได้ยินมาอีกว่าที่ไซต์ก่อสร้างน่ะ เธอกินเยอะมากพอ ๆ กับผู้ชายสองคนกินเลยนิ”