โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 137

เขาไม่สามารถทนต่อสิ่งนั้นได้!

ไนเจลอยากให้ซาบริน่าได้เห็นด้วยตัวเองว่าเขาโหดร้ายแค่ไหน เพราะเขาจะโหดร้ายไม่แพ้ลูกพี่ลูกน้องของเขาอย่างแน่นอน!

เขามองดูซาบริน่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

เสียงของซาบริน่าดูลังเล แต่เธอก็พยายามพูดอย่างสั่นเทาว่า “ฉันขอโทษ นายน้อยไนเจล แต่งานแบบนี้ไม่เหมาะกับฉัน ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรสารภาพกับคุณ ฉันจะไม่ทำให้คุณลำบากอีกต่อไป ลาก่อน!”

เมื่อพูดจบ ซาบริน่าก็หันหลังเดินจากไป

เธอเดินเพียง 2 ก้าว ก็ไปถึงประตูที่จะพาเธอออกไปจากห้อง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ไม่ว่าเธอจะทำอย่างไรประตูก็เปิดไม่ออก

ซาบริน่าหันกลับมาด้วยความตกใจและหวาดกลัว มองทุกคนในห้องที่มีใบหน้าที่ชั่วร้ายและเยาะเย้ยมาที่เธออย่างชัดเจน

ไนเจลยังคงมีรอยยิ้มอันโหดร้าย “เข้ามานั้นง่ายดาย แต่จะออกไปคงยากหน่อยแหละ”

“อย่างนั้นเหรอคะ?” น้ำเสียงและท่าทางของซาบริน่าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ขณะที่เธอมองไปที่ไนเจลอย่างสงบและเดินตรงไปหาเขาอย่างรวดเร็ว

“อ้าว เปลี่ยนใจแล้วเหรอ?” ไนเจลยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

ซาบริน่าหยุดอยู่ตรงหน้าไนเจล และดึงเข็มฉีดยาที่เธอกำแน่นในมือออกมา

ภายในเข็มฉีดยาสามารถมองเห็นสีแดงเข้มของเลือดได้อย่างชัดเจน

เธอเล็งปลายเข็มไปที่คอของไนเจล ขณะที่ยิ้มอย่างไร้ความปราณี “นี่สนุกกว่าเดิมไหมคะ?!”

ไนเจลสูญเสียความนิ่งสงบด้วยความตกใจ “อะไร… อะไรอยู่ในนั้น?”

ซาบรินาตอบว่า “ทำไมไม่ลองเดาดูล่ะ?”

“เธอ...อย่าทำอะไรบ้าบอนะ!” ไนเจลทรุดตัวลงบนโซฟา

ในเวลาไม่นาน ทุกคนจึงตัดสินใจหนีไปที่มุมห้องให้ไกลจากซาบริน่าที่สุดเท่าที่จะทำได้ เสียงร้องอันน่าสะพรึงกลัวจากผู้หญิงที่ทำตัวอวดดีก่อนหน้านี้ดังก้องไปทั่วห้อง

“มียาแก้พิษอยู่กับตัวไหมคะ?” ซาบริน่าถามอย่างเย้ยหยันขณะที่เธอยิ้มให้ไนเจล