โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 276

แอร์นิ่งอึ้ง “... คุณฟอร์ด คุณพูดว่าอะไรนะคะ?”

เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เซบาสเตียนขอให้เธอเป็นเด็กนั่งดริงก์เหรอ เธอไม่เคยเจอกับความอัปยศแบบนี้มาก่อนเลย

“เป็นเด็กนั่งดริงก์ไง!” เซบาสเตียนพูดอีกครั้งอย่างใจเย็น

แอร์ตอบอย่างเย็นชาและจองหองทันที “คุณฟอร์ด! คุณไม่ได้มีเด็กนั่งดริงก์อยู่ข้าง ๆ คุณอยู่แล้วเหรอคะ? ฉันไม่ใช่เด็กนั่งดริงก์นะคะ! ฉันจะไม่ทำตัวเป็นพวกเดียวกับมันหรอกค่ะ!”

น้ำเสียงของเซบาสเตียนยังคงสงบ “แล้ววันนี้เธอมาที่นี่ทำไมล่ะ?”

แอร์เริ่มพูด “ฉันมาที่นี่กับคุณสมิธ-”

“ภรรยาของคุณสมิธเป็นลูกพี่ลูกน้องของอเล็กซ์ใช่ไหม?” เซบาสเตียนถามอย่างเย็นชา “ถ้าอย่างนั้น บอกฉันมาทีสิว่าเธอมาที่นี่ด้วยสถานะอะไร?”

แอร์พูดไม่ออก

“เด็กนั่งดริงก์ก็คือเด็กนั่งดริงก์! เธอมาที่นี่ในฐานะคนที่มาเป็นเพื่อนเท่านั้น แต่เธอกำลังพยายามจะโอ้อวดตัวเองอย่างนั้นเหรอ?” เซบาสเตียนถามกลับอย่างไร้ความปรานี

แอร์รู้สึกได้ถึงน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตา เธอพูดตะกุกตะกัก “คุณฟอร์ดคะ… ”

ขณะที่เธอพูด ซาบริน่าใช้นิ้วบีบจมูกอีกครั้ง ซาบริน่าไม่ชินกับกลิ่นนั้นจริง ๆ

เธอทำงานใช้แรงงานมาบ้างเมื่อตอนอยู่ที่เคียร์รายและเธอไม่คุ้นเคย ซึ่งทำให้จมูกของเธอรับรู้กลิ่นไวเกินไป ตอนนี้เธอทนกลิ่นน้ำหอมที่ข้นหรือแรงเกินไปไม่ได้แล้ว

เมื่อมองไปที่ซาบริน่าที่กำลังกลั้นหายใจ แอร์ก็ระเบิดออกมา "แก! นางเด็กนั่งดริงก์! แกต่างหากที่เป็นเด็กนั่งดริงก์ตัวจริง! ทำไมแกถึงบีบจมูกอยู่แบบนั้นล่ะ? ตลอดชีวิตแกก็ซื้อน้ำหอมแบบของฉันไม่ได้หรอก!”

“เก้าสิบแก้ว” เซบาสเตียนพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

คนอื่น ๆ ต่างตกตะลึง มีเพียงอเล็กซ์เท่านั้นที่สงบ เจนซึ่งอยู่ข้าง ๆ อเล็กซ์ส่งยิ้มให้ซาบริน่าอย่างอบอุ่น แล้วยื่นขวดน้ำให้เธอ “ดื่มน้ำหน่อย มันอาจช่วยเรื่องกลิ่นได้”

ซาบริน่าพยักหน้าเล็กน้อย "ขอบคุณค่ะ"

แซคตกใจมาก เขากำลังจะพูดแต่อเล็กซ์ก็ขัดจังหวะเขา “ลูกพี่ลูกน้อง ทำไมวันนี้นายถึงมาที่นี่ล่ะ?”

แซคไม่กล้าพูดอะไร ในขณะนั้นเอง แอร์ตระหนักว่าเธอดูเหมือนจะทำให้พวกเขาขุ่นเคือง และเธอไม่รู้สึกว่าเธอสามารถทำอะไรให้ดีขึ้นได้เลย

เธอเพียงแค่บอกให้เด็กนั่งดริงก์ถือรองเท้าให้กับเธอ และช่วยให้ทุกคนที่อยู่ที่นี่ได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจ เธอทำอะไรผิดขนาดนั้นเหรอ? เมื่อมองไปรอบ ๆ ดูเหมือนไม่มีใครอยากจะช่วยเหลือเธอเลย แอร์ทำได้กอบกู้ศักดิ์ศรีกลับมาด้วยตัวเองเท่านั้น เธอพยายามทำให้น้ำเสียงของเธออ่อนลงทันที และยิ้มเพื่ออ้อนวอนเซบาสเตียน “ผู้อำนวยการฟอร์ดคะ คุณฟอร์ด ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้เข้าร่วมงานสังสรรค์แบบนี้บ่อยนัก ดังนั้นฉันจึงอาจละเมิดกฎบางอย่างไปโดยไม่รู้ตัว ฉันหวังว่าคุณจะยกโทษให้กับการกระทำของฉันค่ะ”