โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 301

“ไปเร็ว!”

คิงส์ตันถามว่า “ตามคุณผู้หญิงไปเหรอครับ?”

เซบาสเตียนตอบอย่างไม่พอใจ “ไม่ต้องถึงขั้นเข้าไปประกบเธอล่ะ! ทำตัวมีเมตตากับผู้หญิงคนนั้นไป เธอก็ไม่เห็นหรอก”

คิงส์ตันตอบทันที “รับทราบครับ นายน้อย!”

เนื่องจากไม่กล้าขัดคำสั่งของเซบาสเตียน เขาจึงเพียงสะกดรอยตามซาบริน่าไปห่าง ๆ เท่านั้น เขามองดูซาบริน่าขึ้นรถแท็กซี่แล้วตามเธอไปจนถึงหลุมฝังศพของเกรซ อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขาต้องรักษาระยะห่างเพื่อสังเกตเธอ คิงส์ตันก็ไม่ได้ยินสิ่งที่ซาบริน่าพูด

เขาเดินห่างออกไปเล็กน้อยก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเซบาสเตียน “นายน้อยครับ นายหญิงฟอร์ดไปเยี่ยมหลุมศพของของคุณผู้หญิงครับ ผมเห็นเธอร้องไห้นิดหน่อย และดูเหมือนว่าเธอจะพูดว่าอีกไม่กี่วันเธอจะพาเจ้าหญิงน้อยมาเยี่ยมหลุมศพด้วยครับ”

เมื่อเขาพูดเช่นนั้น หัวใจของคิงส์ตันก็ปวดร้าว

ปลายสายอีกด้าน เซบาสเตียนตอบแต่เพียงว่า “เข้าใจแล้ว”

ฉับพลัน คิงส์ตันก็พูดขึ้นว่า “นายน้อย… แล้วผม… ”

“จับตาดูเธอต่อไป!” เซบาสเตียนสั่ง

“ตามต้องการครับ นายน้อย” หลังจากวางสาย คิงส์ตันยังคงมองหาจุดที่เขาสามารถจับตาดูซาบริน่าได้โดยไม่มีใครสังเกตเห็น

ในขณะนั้น ซาบริน่ายังคงพึมพำอยู่หน้าหลุมศพของเกรซ เสียงของเธอเริ่มแผ่วเบาลงจนตอนนี้มีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้ยิน “แม่คะ อย่างน้อย แม่ก็เคยมีประสบการณ์ความรักระหว่างแม่กับคุณฟอร์ดมาบ้าง แต่หนูกับเซบาสเตียนล่ะ? ระหว่างเราไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นเลย และเขาก็เกลียดหนูด้วยซ้ำ ถ้าหนูไม่ได้ให้กำเนิดลูกสาวของเขา เขาคงจะฆ่าหนูไปแล้ว

“แม่คะ บอกหนูทีว่าหนูควรทำยังไง?”

“หนูจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไงดี?”

“ช่วยมอบความเข้มแข็งให้หนูหน่อยได้ไหมคะ? โปรดช่วยให้หนูหางานในเมืองนี้ได้ เพื่อที่หนูจะได้ดูแลตัวเอง และสุดท้ายหนูก็จะได้มีเงินเก็บมากพอที่จะไปเยี่ยมแม่ที่บ้านเกิดได้ด้วยนะคะ”

“แม่ ๆ แท้ของหนูท่านมีชีวิตที่น่าสงสาร แม้ในบั้นปลายสุดท้ายหนูก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าท่านจากไปยังไง”

“แม่คะ ถ้าแม่ได้ยินหนู ช่วยมอบความเข้มแข็งให้หนูด้วยนะคะ ได้ไหมคะ?”