โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 55

เซลีนกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเนื้อจากคำพูดของเขา

“เซบาสเตียนที่รัก ฉัน...คุณได้ตัวของฉันไปแล้ว และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันสาบานกับตัวเองว่า คุณจะเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิตของฉัน ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่ต้องการฉัน ฉันจะไม่ขออะไรเลย ฉันแค่อยากจะเห็นคุณทุกวัน” เธอพูดขณะมองเซบาสเตียนอย่างโหยหา

เซบาสเตียนพยายามระงับความรังเกียจที่เขารู้สึกต่อผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาหมดความอดทน เขาคงกระทืบเธอจนตายไปนานแล้ว ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เสียสละตัวเองเพื่อช่วยเขา

“เซบาสเตียนที่รัก…” เซลีนเรียกเขาอีกครั้ง แต่เซบาสเตียนเอามือไปบีบรอบคอเธออย่างชั่วร้ายก่อนที่เธอจะพูดจบ

“ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันจะแต่งงานกับเธอ! นั่นหมายความว่าฉันจะแต่งงานกับเธอ! เธอจะเป็นภรรยาของเจ้าของฟอร์ด กรุ๊ป ในอนาคต เธอต้องการอะไรอีก!? ฉันดูแลแม่ของฉันอย่างเต็มที่แล้ว และฉันไม่มีเวลาเหลือที่จะดูแลความรู้สึกของเธอ! ถ้าเธอยังพยายามจะรบกวนแต่ละวันของฉันอีก ฉันไม่ได้รังเกียจรังนอนอะไรเลยที่จะเขียนชื่อเธอลงไปในรายชื่อคนที่ฉันต้องฆ่าอีกสักคน !"

"..." เซลีนหน้าซีดด้วยความกลัวขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอพยักหน้ารัวและพูดว่า "ฉัน...ฉันเข้าใจ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว..."

“ไปให้พ้นหูพ้นตาเดี๋ยวนี้!” เซบาสเตียนโยนเธอทิ้งไปเหมือนหมาแมว

เซลีนวิ่งหนีไปทันทีราวกับถูกผีไล่ตามและร้องไห้ตลอดเวลาระหว่างทางกลับไปที่บ้านลินน์

ลินคอล์นและเจดกำลังรอเธออยู่ที่บ้านพักของลินน์ และทันทีที่เซลีนผลักประตู เจดก็รีบวิ่งเข้ามาและถามว่า “เซลีน เป็นยังไงบ้าง? นายท่านเซบาสเตียน...” เธอหยุดถามเมื่อเห็นน้ำตาบนใบหน้าของเซลีน และรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น