โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 60

ลูกชายของเธอมาเยี่ยมตอนเที่ยงและได้นำอาหารแสนอร่อยทุกประเภทที่บำรุงร่างกายมาให้เธอเป็นอาหารกลางวัน ซึ่งเธอรู้สึกเบื่อหน่ายเมื่อมาถึงจุดนี้ เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าอาหารปรุงเองแบบบ้าน ๆ และวันนี้ความปรารถนาของเธอก็เป็นจริง

“ลูกสะใภ้ของฉันน่ารักที่สุด” เกรซชมอย่างจริงใจ

“ถ้าแม่ชอบมันมากแบบนี้ หนูยิ่งกว่าเต็มใจที่จะเลี้ยงอาหารกลางวันให้แม่ทุกวันด้วยรายได้เล็กน้อยที่หนูได้รับก็น่าจะเพียงพอแล้วที่เราจะกินกันทั้งคู่” ซาบริน่ายิ้มอย่างมีความสุขจากใจ รู้สึกราวกับว่าโชคดีเหมือนเจอเงินตามท้องถนน

“ให้แม่บอกความลับเล็กๆ น้อยๆ ให้หนูฟังหน่อยนะ แม่ไม่ได้สนใจอาหารที่ทำโดยพ่อครัวชื่อดังที่ลูกชายของแม่นำมาให้หรอกนะ แม่อยากกินของที่หนูเอามาให้มากกว่านี้ แม่จะห้ามไม่ให้เซบาสเตียนนำมื้อเที่ยงมาให้ และแม่จะกินแต่อาหารที่แซบบี้สุดน่ารักของแม่นำมาให้!" เกรซเลือกที่จะเล่าเรื่องสนุกเกี่ยวกับลูกชายของเธอต่อหน้าซาบริน่าอย่างสนุกสนาน

"ตกลงค่ะ!" ซาบริน่ายกมือขึ้นมาปะมือกับเกรซ และทั้งสองก็หัวเราะอย่างร่าเริง พวกเธอไม่รู้ว่าเซบาสเตียนยืนอยู่ข้างประตูตลอดเวลา

ในที่สุด เซบาสเตียนก็ไอเบา ๆ เพื่อบอกว่าเขาอยู่ตรงนี้ และซาบริน่าหันกลับไปหาเซบาสเตียน

“เซบาสเตียน คุณอยู่นี่นี่เอง” ซาบริน่าพูดด้วยรอยยิ้มหวาน

"..." เพียงครู่หนึ่ง เซบาสเตียนคิดว่ารอยยิ้มของเธอที่ดูไร้เดียงสาและขี้เล่นในเวลาเดียวกันนั้นดูจริงใจราวกับว่านี่ไม่ใช่เพียงการแสดงให้แม่ของเขาเห็น

“เกิดอะไรขึ้น? เป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะว่างมาเยี่ยมแม่ของเราในเวลานี้นิ” เซบาสเตียนลดน้ำเสียงของเขาให้นุ่มลงอย่างตั้งใจ

“แซบบี้บอกว่าวันนี้เธอได้ลาภลอยเล็กน้อยมา 1,000 เซบาสเตียน บอกแม่มาตามตรงนะ นี่เป็นเงินเบี้ยเลี้ยงที่ลูกมอบให้เธอหรือเปล่า? ให้แม่บอกลูกเถอะนะ 1,000 แทบจะไม่พอ ลูกต้องให้แซบบี้อย่างน้อย 20,000 แต่ละเดือนถึงจะดี!" เกรซสั่งสอนเพราะคิดว่าลูกชายของเธอไม่ใส่ใจความรู้สึกของภรรยาเกินไป

เธอไม่รู้เลยสักนิดว่าสิ่งที่เธอพูดถึงได้เพิ่มความบูดบึ้งในหัวใจของเซบาสเตียน

'ซาบริน่าได้เงินจากความโชคดีเล็กน้อย 1,000 ดอลลาร์อย่างนั้นเหรอ? ได้มาจากไหน?" เขาครุ่นคิด 'น่าจะมาจากการอยู่กับมาร์คัสและออดอ้วนเพื่อให้ได้มาล่ะสิไม่ว่า?'

ทั้งสองยังคงทำตัวเหมือนคู่รักที่รักกันอย่างลึกซึ้งในอีก 20 นาทีต่อมาที่พวกเขาอยู่ที่นั่นกับเกรซ ซาบริน่าถึงกับเอนหัวพิงไหล่ของเซบาสเตียนราวกับเรียกร้องความสนใจจากเขา ซึ่งทำให้เกรซพึงพอใจตลอดเวลา

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พวกเขาเดินออกจากห้อง ทั้งสองก็กลับสู่การมีระยะห่างปกติราวกับว่าพวกเขาไม่รู้จักกันตั้งแต่แรก เซบาสเตียนดูห่างเหินกว่าเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด ซาบริน่าไม่รู้ว่าเธอทำอะไรที่ทำให้ชายคนนั้นโกรธ เธอไม่กล้าถาม และที่สำคัญที่สุด เธอไม่สนใจเหตุผลน้อยลง เธอเดินไปที่ป้ายรถเมล์เมื่อพวกเขาออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่เซบาสเตียนก็ลากเธอกลับ

“วันนี้ฉันได้เห็นกับตาแล้วว่าเธอเป็นนักแสดงที่เก่งกาจขนาดไหน แม้ว่าจะพยายามขนาดไหน เซลีนยังปลอมได้ไม่กับเธอเลยด้วยซ้ำ! ฉันอดไม่ได้จริง ๆ ที่คิดว่าก่อนที่จะถูกเซลีนลักพาตัวไป เธอมันเป็นพวกตีสองหน้าขนาดไหน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนอากาศรอบตัวเขาดูเหมือนจะเย็นลง

“คุณเกี่ยวอะไรด้วย?” ซาบริน่าเอ่ยถาม

“อย่าคิดแม้แต่จะทำร้ายเซลีนอีกนะ! เธอไม่ใช่คนที่เธอควรไปยุ่งด้วย!” เซบาสเตียนหันหลังกลับเพื่อขึ้นรถและขับรถออกไป

"... " ขณะที่ซาบริน่ายืนขึ้นโดยไม่พูดอะไร โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น และเธอก็หยิบขึ้นมา "สวัสดีค่ะ"

“ซาบริน่า นี่ฉันเอง เซลีน” เสียงของเซลีนดังมาจากอีกฝั่ง