โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 61

“เธอต้องการอะไร?” น้ำเสียงของซาบริน่ายังคงเงียบสงบและเหินห่าง

“แกไม่คิดว่าตัวเองไร้ค่าไปหน่อยเหรอ ซาบริน่า? ฉันลักพาตัวแกมาฆ่าและก็เกือบจะสำเร็จ แต่ท่านเซบาสเตียนก็พาแกหนีรอดออกไปได้ แต่ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าฉันอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ เขาก็ไม่ได้มีกระจิตกระใจที่จะลงโทษฉันเลย จนถึงตอนนี้ ฉันก็ยังไม่มีแผลสักแผลเลยนะ แกก็เป็นแค่ภรรยาขี้แพ้เท่านั้น!” เซลีนระบายความหงุดหงิดอย่างเย่อหยิ่ง

“รังควานฉันทางโทรศัพท์ต่อไปนะ แล้วฉันจะบอกเรื่องนี้กับแม่ของเซบาสเตียน แล้วคราวหน้า ตอนที่แม่ของเซบาสเตียนถามหาเธอและแม่ของเธอ มันจะไม่จบแค่ให้แม่เธอตบหน้าเธอแค่นั้นนะ แต่หน้าเธอยับเยินทั่วหน้าเลยดีกว่า ฉันก็อยากจะรู้ว่าเธอจะแต่งงานกับเซบาสเตียนด้วยใบหน้าที่เสียโฉมอย่างนั้นได้ยังไง!”

“ทำไม แก.. .” เซลีนหมดคำพูดจากน้ำเสียงที่รุนแรงของซาบริน่า เธอหยุดครู่หนึ่งก่อนจะเย้ยหยันอย่างมีเลศนัยและพูดต่อ “รออีกหน่อยเถอะ ซาบริน่า อีกไม่นานทุกคนจะได้เห็นธาตุแท้ของแก!”

“เธอหมายความว่ายังไง?” ซาบริน่าถาม

“บาย!” ไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติม เซลีนวางสายไปอย่างผู้ชนะ

ซาบริน่าคิดในใจ 'ธาตุแท้?’ คนพวกนั้นจะทำอะไรกับเธออีก? เธอใช้ชีวิตแทบจะเป็นฝุ่นละอองแล้ว เงินสามพันที่ไนเจลมอบให้เธอ คือทั้งหมดที่เธอมี ยิ่งไปกว่านั้น เธอกำลังตั้งท้องอยู่โดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของเด็กด้วยซ้ำ และตอนนี้เธอก็มีพันธสัญญาซึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของเซบาสเตียนอีกด้วย’

เธออาจได้รับความช่วยเหลือจากไนเจลเป็นครั้งคราว นั่นเพราะเธอทำงานภายใต้คอเนอร์ กรุ๊ป และยังมีมาร์คัสเพิ่มเข้ามา ดูเหมือนว่าเธอจะรายล้อมไปด้วยผู้ชายที่ร่ำรวย

แต่สำหรับผู้หญิงที่ขี้ริ้วขี้เหร่ ไม่มีหน้ามีตาอะไร และดีกว่าขอทานเพียงเล็กน้อย นี่แทบจะไม่มีอะไรให้น่ายินดีเลย เธอไม่ได้ตั้งใจจะกลายเป็นหนูตั้งถังขายสารแต่อย่างใด เธอเพียงต้องการชีวิตที่สงบสุข เธอคงจะรู้สึกขอบคุณมากกว่า ถ้ามีคนคอยดูแลเธอเป็นครั้งคราวเหมือนที่ไนเจลทำ

ลึกลงไป ซาบริน่ารู้ว่าไนเจลเป็นเพียงลูกหลานของตระกูลที่ร่ำรวย และไม่มีอะไรมากไปกว่าการพยายามลองสิ่งใหม่ ๆ สำหรับเรื่องที่เขายื่นมือเข้าไปช่วยเหลือคนที่ต่ำต้อยกว่าเช่นเธอ

แม้ว่าจะต้องโดนดูถูกดูแคลนจากความช่วยเหลือที่เขามอบให้เธอจนถึงตอนนี้อยู่บ้าง ซาบริน่าก็รู้สึกขอบคุณเหลือเกิน จนรู้สึกว่าบางครั้งหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความอบอุ่นเมื่อนึกถึงเขา

ซาบริน่าไม่เห็นเขาเมื่อกลับเข้ามาที่สำนักงานในตอนบ่าย หรือที่ป้ายรถประจำทางหน้าบริษัทที่เขามักจะไปส่งเธอ เป็นเวลาสามวันแล้วนับจากวันที่เธอพบไนเจลเป็นครั้งสุดท้าย และทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงยุ่งอยู่กับการทำงานในสำนักงานตลอดทั้งวันกับเพื่อนร่วมงานของเธอ และเมื่อกลับมาที่อพาร์ตเมนต์ของเซบาสเตียนในตอนกลางคืน เธอใช้เวลาทุกนาทีสำหรับการร่างแบบสำหรับโครงการที่ได้รับหมอบหมาย

นี่เป็นโครงการออกแบบชิ้นแรกที่ได้รับมอบหมายจากผู้อำนวยการ เธอไม่เพียงแต่ต้องทำให้เสร็จด้วยตัวเองเท่านั้น แต่ต้องทำให้ดีกว่าเดิมเพื่อเติมเต็มความคาดหวังของผู้อำนวยการ

เนื่องจากภาระงานมากมาย เธอจึงไม่มีเวลาสงสัยว่าทำไมไนเจลถึงไม่ปรากฏตัวเลยในสามวันที่ผ่านมา และเธอก็ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เซลีนพูดถึงในการโทรหาครั้งนั้น

แต่สิ่งที่ทำให้ซาบริน่าแปลกใจก็คือ เธอไม่ได้เห็นเซบาสเตียนเช่นกันในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เธอรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ไม่ต้องใช้เวลากับชายหนุ่มผู้เย็นชาใต้ชายคาเดียวกัน เกือบเรียกได้ว่านี่เป็นอิสระเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เธอไม่ต้องทนต่อแรงกดดันและความวิตกกังวลที่เขามีต่อเธอ