โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 76

ชีวิตเธอในตอนนี้ต้องหาบางสิ่งค้ำจุนเอาไว้ การได้ให้กำเนิดลูกน้อยถือว่าเป็นความสำคัญสูงสุดของเธอ

ผู้อำนวยการออกไปทันทีหลังจากที่เธอพูดจบ

ซาบริน่านั่งเงียบ ๆ ที่ที่นั่งของเธอ

“ซาบริน่า!” คนเก่าแก่ของฝ่ายออกแบบ อแมนด้า คลาวด์ ตะคอกออกมาอย่างดุร้าย

“คุณคลาวด์ ถ้าคุณมีงานอะไรให้ฉันทำ โปรดบอกให้ฉันทราบ และฉันจะทำให้เสร็จค่ะ”

ซาบริน่าพูดตามความเป็นจริง ทำให้อแมนด้างงงวงย

คำพูดของซาบริน่าทำให้อแมนด้าตกใจ "เธอ…"

ซาบริน่ารอคำสั่งของอแมนด้าโดยไม่พูดอะไรอีก

รอยยิ้มที่เย็นชาและโหดร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอแมนดา "รีบไปสิ! รับข้อมูลที่เรารวบรวมจากซัพพลายเออร์ นำตัวอย่างทุกชิ้นไปที่ไซต์ก่อสร้างและให้วิศวกรตรวจดู เนื่องจากผู้อำนวยการไม่อยู่ เราจึงไม่สามารถใช้รถของบริษัทได้ ขึ้นรถสาธารณะพร้อมกับของพวกนี้ไปเองแล้วกันนะ!”

ซาบริน่าพูดไม่ออก

ตัวอย่างวัสดุก่อสร้าง อิฐ ถังดินซิลิกอน หรือแม้แต่ไดอะแกรม ของพวกนี้ทั้งหมดถูกมัดรวมกันเป็นก้อน ซาบริน่าจ้องมองพวกเขาโดยรู้ว่าเธอต้องใช้กระสอบใบใหญ่เพื่อขนของทั้งหมดนี้

แต่จะขนของทั้งหมดนี้ขึ้นรถขนส่งสาธารณะจริง ๆ เหรอ?

อแมนด้ามองไปยัวซาบริน่าด้วยใบหน้าซึ่งเปื้อนรอยยิ้มอันเจ้าเล่ห์

ซาบริน่าพยักหน้า “ได้ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

เธอจึงไปที่โกดังและหยิบกระสอบใบใหญ่มาใส่ทีละชิ้น เธอดึง ลาก แบกของพวกนั้น และค่อย ๆ ลากทุกอย่างออกจากแผนกออกแบบ

ขณะที่เธอกำลังจะออกไป ทั้งฝ่ายออกแบบก็เริ่มหัวเราะเยาะเธอ

“คิดว่าตัวเองวิเศษมากจากไหนอ่ะ? คิดว่าทำอะไรต่อมิอะไรได้เพียงเพราะผู้อำนวยการถือหางนางอยู่สินะ!”

“ในเมื่อผู้อำนวยการไม่อยู่ ได้เวลากำจัดนางให้พ้นทางแล้ว!”

“พวกเรากำจัดนางไม่ได้หรอกนะ ถ้านางนั้นไม่อยู่ แล้วใครจะค่อยเป็นเบ๊ทำงานแทนกันเล่า?”

“นี่ เธอรู้ไหม ฉันได้ยินมาว่านางคนนั้นยากจนมากจนไปขายตัวตอนกลางคืนเลยนะ”

“จริงเหรอ?”

“ฉันได้ยินมาว่านางชอบเป็นดาวยั่ว โดยเฉพาะกับลูกคนรวย แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ชอบนางจริงหรอก”

“ถ้าพวกเขาชอบนางจริง ๆ งั้นสาวโสดอย่างพวกเราที่เหลือจะไม่เสียของไปเปล่าๆ เหรอ?”

ท่ามกลางเสียงเยาะเย้ยทั้งหลาย ซาบริน่าลากกระสอบขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยตัวอย่างเข้าไปในลิฟต์ เมื่อลิฟต์หยุดอยู่ที่ชั้นล่าง เธอออกจากลิฟต์และค่อย ๆ ลากพวกมันข้ามไปยังป้ายรถประจำทาง

รถบัสมาถึง และซาบริน่าต้องเร่งรีบ เธอแบกกระสอบไปด้วยและใช้กำลังลากของทั้งหมดให้ขึ้นไปบนรถบัส ประตูปิดไม่ได้เพราะเธอดันเข้าไปข้างในไม่ได้

“เร็วเข้า! อย่าทำให้ผู้โดยสารคนอื่นรอ!” คนขับพูดอย่างหมดความอดทน

ซาบริน่าตื่นตระหนก และใช้กำลังทั้งหมดของเธอเพื่อดันกระสอบ

เพราะความตื่นตระหนกของเธอ เธอไม่ระวังและมือของเธอก็ลื่นไถลส่งให้ตัวเธอเองล้มลงไปข้างหลัง

ในขณะที่เธอกำลังจะล้มลง เธอรู้สึกหมดหนทางโดยทันที แม้ว่ารถบัสจะมีบันไดเพียงสองขั้น ถ้าเธอล้มกระแทกพื้น เด็กที่อยู่ในท้องก็ยังคงมีความเสี่ยง

นี่คือชะตากรรมที่เธอต้องเจอเหรอ?

น้ำตาของซาบริน่าเริ่มไหลริน

อย่างไรก็ตาม แทนที่จะกระแทกพื้น เธอพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของใครคนหนึ่ง

ซาบริน่าเงยหน้าขึ้นมอง รอยยิ้มจอมปลอมของไนเจลทักทายเธอด้วยความชั่วร้ายเจ็ดส่วนและขี้เล่นสามส่วน

“ไน ไนเจล… ” ใบหน้าของซาบริน่าแดงขณะที่เธอพยายามจะลุกขึ้น

ไนเจลยิ้มมุมปาก “ซาบริน่า ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอยังคงโกรธอยู่”

"คุณกำลังพูดอะไร?"