โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 77

แขนอันแข็งแรงของไนเจลพยุงเธอเอาไว้ ในขณะที่เขาปล่อยเธอนั่งลงบนพื้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขายังคงอยู่บนใบหน้า จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น “เพียงเพราะฉันบอกว่าเธออยากจะหลอกล่อชอว์บนเรือสำราญและไม่ได้ไปช่วยเธอแค่นั้น เธอก็เริ่มจะเกลียดฉันแล้วเหรอ?”

“ฉันเปล่าค่ะ” ซาบริน่าพูดอย่างตรงไปตรงมา

เธอไม่ได้โกรธจริง ๆ

ไนเจลกับเธอมีความสัมพันธ์แบบไหนกันล่ะ?

เธอจะเกลียดเขาไปทำไม? ซาบริน่าเป็นคนที่วิเคราะห์ทุกอย่างอยู่ฝ่ายเดียว

“นี่แม่สาวบ้านนอก! ฉันจะบอกอะไรให้ฟังนะ วันนั้นสายตาของเธอมีแต่เงิน เธอเป็นคนที่ยอมให้ตัวเองถูกคนอื่นเอาไปเป็นของเล่นเอง ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้ ถ้าฉันเผลอทำแบบนั้นลงไป แน่นอนแหละว่าฉันลนหาทีไปเป็นศัตรูกับพวกลูกรวยในเมืองเซ้าท์ ซิตี้เอง”

ไนเจลพูดตรง ๆ กับซาบริน่าโดยไร้ซึ่งความสงสารแม้แต่น้อย

“นอกจากเซบาสเตียน ลูกพี่ลูกน้องของฉันแล้ว ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้ แถมมันยังเป็นแค่เกมตามข้อตกลงระหว่างเธอกับมินดี้ว่าพอเสร็จงานแล้ว มินดี้จะจ่ายเงินให้ เธอไม่สิทธิจะเรียกร้องอะไรเหมือนว่าเธอเป็นฝ่ายที่โดนกระทำหรอกนะ”

ซาบริน่ารักษาท่าทางสงบไว้ “ไนเจล ฉันไม่ได้เกลียดคุณจริง ๆ นะคะ”

“อย่างนั้น ทำไมเธอถึงดิ้นรนแบกกระสอบใบใหญ่แบบนี้ด้วยตัวเองไปตลอดทาง? คุณขึ้นรถบัสไม่ได้หรอก ทำไมเธอไม่โทรหาฉันให้ไปส่งเล่า?” ไนเจลถาม

ซาบริน่าหมดคำพูด

“ก่อนหน้านี้ ฉันก็เคยบอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าถ้ามีเรื่องอะไร ก็โทรเรียกฉันให้มาช่วยได้เสมอน่ะ?” คำพูดของไนเจลทำให้พวกเขามั่นใจ

ซาบริน่าก้มศีรษะลง

เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ทักษะการพูดของเธอเทียบอะไรกับทักษะของไนเจลไม่ได้เลย และเธอก็ไม่ต้องการสร้างปัญหาให้กับเขาอีก เขาสามารถใช้คารมคมคายมาอ้างว่าเป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของเธอได้ตลอด ไนเจลทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อความสนุกของเขา

ซาบริน่าต้องจำไว้ว่าชายคนนั้นเคยช่วยเธอมาก่อน นี่เป็นเรื่องที่ดี

"ขึ้นรถ!" ไนเจลสั่งอย่างมั่นใจ

"ได้ค่ะ"

ซาบริน่าขึ้นรถของไนเจลอย่างว่าง่าย

รถมุ่งหน้าไปทางทิศใต้ของเมือง ตลอดทางไนเจลสนใจอยู่กับการร้องเพลงเสียงดังไม่ว่าเพลงอะไรก็ตามที่มาจากวิทยุ

เขาไม่ได้คุยกับซาบริน่าเลย แค่มองเธอผ่านกระจกมองหลังเป็นครั้งคราว

ทุกครั้งซาบริน่าก็จะยิ้มตอบให้เขา

ไนเจลก็ยิ้มให้ตัวเองโดยคิดว่า 'ในที่สุดเธอก็ยิ้มได้'

'เรียกได้ว่าคิดหน้าไปอีกก้าว

'ฉันไม่เชื่อว่าฉันจะล้มเหลวในการเอาชนะใจเธอ!

'ยิ่งเอาชนะยากเท่าไหร่ รางวัลก็ยิ่งน่าพึงพอใจมากขึ้นเท่านั้น'

เมื่อไปถึงที่ไซต์ก่อสร้าง ไนเจลถอยหลังและรีบขับรถออกไปทันที ซาบริน่าถือกระสอบขนาดใหญ่เพียงลำพัง ในที่สุดเธอก็ส่งต่อให้คนงานที่ชั้นหนึ่ง หลังจากที่เธอจัดการเสร็จก็เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว

ซาบริน่าแวะไปที่โรงอาหารของไซต์งาน คนงานก่อสร้างส่วนใหญ่รับประทานอาหารกันเสร็จแล้ว เธอซื้ออาหารจากโรงอาหาร และเดินไปนั่งรับประทานอาหารบริเวณสวนหยอมที่เพิ่งจะสร้างเสร็จ

อาหารค่อยข้างมีปริมาณเยอะและรสชาติดี

ราคาเพียง 10 ดอลลาร์สำหรับทุกอย่าง และนี่รวมมันหวานแล้วด้วยนะ

รสหวานและสัมผัสนุ่ม เธอชอบมันหวานแบบนี้ที่สุดเลย เหลือคนเพียงไม่กี่คนในโรงอาหาร ดังนั้นผู้หญิงที่เคาน์เตอร์จึงให้เธอเยอะเป็นพิเศษ ซาบริน่านั่งรับประทานมันหวานอยู่ท่ามกลางดอกไม้ เธอรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก

มีเส้นใยบางอย่างในมันหวานที่เธอดึงออกมาอย่างระมัดระวัง พวกมันมีจุดสีแดงเป็นเม็ด ๆ แต่เนื่องจากไม่ต้องการทิ้ง เธอจึงกินมันเข้าไป

“อร่อยขนาดนั้นเลย?” ไนเจลก็ถาม จู่ ๆ เขาก็นั่งลงข้างเธอ

ซาบริน่ากระโดดขึ้น “คุณ…คุณไม่ได้กลับไปแล้วเหรอ?”

เขาขี้เล่นเกินไปหน่อย ตอนที่เขาปล่อยซาบริน่าลงจากรถ ทันทีที่เธอลงไป เขาก็รีบออกมาโดยไม่แม้แต่จะเอ่ยคำลา ซาบริน่าเคยชินกับพฤติกรรมแบบนี้ เธอจึงไม่ใส่ใจนัก

เธอไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะยังอยู่ใกล้ ๆ

“ฉันมาส่งเธอที่นี่ แน่นอนว่าฉันต้องเป็นคนพาเธอกลับด้วยสิ ฉันจะกลับก่อนเธอได้ยังไง? ถึงอย่างนั้น เธออยากให้ฉันเป็นแบบเธอเหรอ แบบพยายามลากกองตัวอย่างของชิ้นงานมาส่งที่ไซต์ก่อสร้างฝุ่นเครอะแบบนี้... มีเพียงแต่เธอนั่นแหละที่คิดจะทำแบบนั้น!” ริมฝีปากของไนเจลยกขึ้นขณะที่พูด