โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 77

แขนอันแข็งแรงของไนเจลพยุงเธอเอาไว้ ในขณะที่เขาปล่อยเธอนั่งลงบนพื้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขายังคงอยู่บนใบหน้า จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น “เพียงเพราะฉันบอกว่าเธออยากจะหลอกล่อชอว์บนเรือสำราญและไม่ได้ไปช่วยเธอแค่นั้น เธอก็เริ่มจะเกลียดฉันแล้วเหรอ?”

“ฉันเปล่าค่ะ” ซาบริน่าพูดอย่างตรงไปตรงมา

เธอไม่ได้โกรธจริง ๆ

ไนเจลกับเธอมีความสัมพันธ์แบบไหนกันล่ะ?

เธอจะเกลียดเขาไปทำไม? ซาบริน่าเป็นคนที่วิเคราะห์ทุกอย่างอยู่ฝ่ายเดียว

“นี่แม่สาวบ้านนอก! ฉันจะบอกอะไรให้ฟังนะ วันนั้นสายตาของเธอมีแต่เงิน เธอเป็นคนที่ยอมให้ตัวเองถูกคนอื่นเอาไปเป็นของเล่นเอง ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้ ถ้าฉันเผลอทำแบบนั้นลงไป แน่นอนแหละว่าฉันลนหาทีไปเป็นศัตรูกับพวกลูกรวยในเมืองเซ้าท์ ซิตี้เอง”

ไนเจลพูดตรง ๆ กับซาบริน่าโดยไร้ซึ่งความสงสารแม้แต่น้อย

“นอกจากเซบาสเตียน ลูกพี่ลูกน้องของฉันแล้ว ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้ แถมมันยังเป็นแค่เกมตามข้อตกลงระหว่างเธอกับมินดี้ว่าพอเสร็จงานแล้ว มินดี้จะจ่ายเงินให้ เธอไม่สิทธิจะเรียกร้องอะไรเหมือนว่าเธอเป็นฝ่ายที่โดนกระทำหรอกนะ”

ซาบริน่ารักษาท่าทางสงบไว้ “ไนเจล ฉันไม่ได้เกลียดคุณจริง ๆ นะคะ”

“อย่างนั้น ทำไมเธอถึงดิ้นรนแบกกระสอบใบใหญ่แบบนี้ด้วยตัวเองไปตลอดทาง? คุณขึ้นรถบัสไม่ได้หรอก ทำไมเธอไม่โทรหาฉันให้ไปส่งเล่า?” ไนเจลถาม

ซาบริน่าหมดคำพูด

“ก่อนหน้านี้ ฉันก็เคยบอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าถ้ามีเรื่องอะไร ก็โทรเรียกฉันให้มาช่วยได้เสมอน่ะ?” คำพูดของไนเจลทำให้พวกเขามั่นใจ

ซาบริน่าก้มศีรษะลง

เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ทักษะการพูดของเธอเทียบอะไรกับทักษะของไนเจลไม่ได้เลย และเธอก็ไม่ต้องการสร้างปัญหาให้กับเขาอีก เขาสามารถใช้คารมคมคายมาอ้างว่าเป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของเธอได้ตลอด ไนเจลทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อความสนุกของเขา

ซาบริน่าต้องจำไว้ว่าชายคนนั้นเคยช่วยเธอมาก่อน นี่เป็นเรื่องที่ดี

"ขึ้นรถ!" ไนเจลสั่งอย่างมั่นใจ

"ได้ค่ะ"

ซาบริน่าขึ้นรถของไนเจลอย่างว่าง่าย