โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 78

ซาบริน่าไม่ตอบ เธอทำเพียงก้มหน้ารับประทานอาหารต่อไป

เปลือกของมันหวานยังปลอกออกไม่หมด เธอจึงรับประทานพลางปลอกเปลือกไปพร้อมกัน

“ชอบมันหวานขนาดนั้นเลยเหรอ?” ไนเจลถาม

“ใช่ รสชาติมันหวานดีน่ะค่ะ” ซาบริน่าตอบ

“ก็ไม่ได้หวานขนาดนั้นเสียหน่อย ถ้าเป็นช็อคโกแลตก็ว่าไปอย่าง! ส่งมานี่สิ ฉันอยากลองชิมบ้าง ถ้ารู้ว่าเธอหลอกฉัน ฉันจะจัดการเธอตรงนี้เลย!”

ไนเจลแย่งจานจากมือซาบริน่าไปพร้อมกับดึงมันหวานออกจากมือเธอไปด้วย ดูเหมือนว่าไนเจลจะไม่สนใจว่าพวกเขาทั้งสองอยู่ในที่สาธารณะ และเขาก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องฝุ่นที่กระจายไปทั่วอีกด้วย เขาใช้ส้อมจิ้มมันหวานเข้าปาก

ซาบริน่าตกตะลึง

เธอจ้องไปที่ไนเจลอย่างงงงวย

ไนเจลกลืนลงไปทีละน้อย หลังจากรับประทานเสร็จ เขาชะงักก่อนจะพูดว่า “ให้ตายสิ ฉันไม่คิดเลยว่าอาหารที่ไซต์ก่อสร้างจะถูกปากขนาดนี้ มันหวานนั่นอร่อยมาก…ไม่หวานอย่างเดียวมันหอมด้วย ธรรมดา ๆ แต่เหนียวนุ่ม”

เขาแสดงท่าทีที่เกินจริงและเก้งก้างอย่างเห็นได้ชัดเจน

แต่ซาบรินาก็หัวเราะออกมาได้

เสียงหัวเราะนั้นน่ารักและมากจากใจจริง

ไนเจลตกตะลึง คิ้วของเขาขมวดเป็นปม

เขาไม่เคยเห็นเธอหัวเราะ โดยส่วนใหญ่เขาจะเห็นเธออยู่ในสภาพของผู้หญิงอมทุกข์ซึ่งค่อยปฏิเสธคนรอบอยู่ตลอด แม้แต่ครั้งที่เธอเผยให้รอยยิ้มซึ่งจะเรียกได้ว่าเป็นโอกาสที่ริบหรี่เหลือเกินก็ตาม แต่นั่นกลับเป็นรอยยิ้มที่เป็นเพียงการขยับกล้ามเนื้อและตอบรับตามมารยาทเท่านั้น

ถึงกระนั้น ครั้งนี้ไม่ใช่แบบนั้น