โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 79

ชายคนนั้นไม่ตอบกลับใด ๆ ก่อนจะลุกออกไป

เกรซยิ้ม “เจ้าเด็กตัวแสบนั่นเป็นคนพูดน้อยเสมอแหละ แซบบี้ เพราะพวกลูกทั้งสองคนแต่งงานกันอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ความรู้สึกที่ลูกมีต่อกันอาจจะมั่นคงไม่มากพอ แต่แม่คิดว่าลูกจะค่อย ๆ รู้ถึงข้อดีของเขาได้นะ”

“หนูรู้ค่ะแม่ เดี๋ยวหนูจะไปซื้อเสื้อผ้ากับเซบาสเตียนนะคะ” ซาบริน่าพูดพร้อมส่งกลับรอยยิ้มหวาน

“ไปเถอะจ่ะ”

ซาบริน่าเดินตามออกไปข้างนอก ขณะที่เดินออกจากประตู เธอก็ได้ยินเกรซตะโกนจากด้านหลัง “เซบาสเตียน แม่รู้ว่าลูกยืนอยู่ข้างนอก เข้ามาสิ แม่มีอะไรจะคุยกับลูกสักหน่อย”

เซบาสเตียนยืนอยู่ข้างนอกจริง ๆ เมื่อได้ยินแม่เรียกเขา เขาสั่งคิงส์ตันว่า “พาเธอไปที่รถก่อน ฉันจะตามไปทีหลัง”

“ได้ครับ นายน้อยเซบาสเตียน”

เซบาสเตียนหันหลังเดินกลับเข้าไปในวอร์ด

"แม่…"

“เด็กโง่!” เกรซเอื้อมมือไปตีลูกชายพร้อมกับคำดุด่า “ลูกแต่งงานกับแซบบี้มาเป็นเดือนแล้วนะ แม่บอกได้เลยว่าลูกเย็นชากับเธอเกินไป แม่รู้ว่าความรู้สึกของพวกลูกทั้งสองยังต่อกันไม่ติด แม่ก็เลยไม่โทษลูกไง

“เป็นโชคดีของลูกแล้วนะ ที่ได้แซบบี้ที่ดีแสนดีมาเป็นลูกสะใภ้ให้กับแม่ เธอไม่เคยบ่นเรื่องที่ลูกทำตัวแบบนั้นกับแม่เลย แม่แค่ดูก็รู้แล้วว่าเสื้อที่เธอสวมใส่มันจะสักกี่สตางค์แดงเดียวกันเชียว แต่แม่ก็ไม่น้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ได้อยู่ ในที่สุด วันนี้ลูกก็คิดที่จะทำอะไรดี ๆ สักที ไปหาเสื้อผ้าสวย ๆ ให้เธอเถอะ ยังไงเสีย เธอก็เป็นถึงนายหญิงของตระกูลฟอร์ด!”

"ผมรู้"

"รีบไปเลย! อย่ามัวแต่โอ้เอ้ปล่อยให้เธอรอนานเกิน”

"ครับ" เซบาสเตียนเดินออกจากวอร์ดของแม่

ตลอดเวลาที่ซาบริน่ารอเซบาสเตียนกับคิงส์ตันอยู่ในรถ เมื่อมองเห็นเซบาสเตียนเริ่มเดินจากไกล ๆ ซาบริน่าก็รวบรวมความกล้าและเริ่มพูดว่า “คิงส์ตัน…”

“คุณ… เรียกหาผมเหรอ?”

หญิงสาวไม่เคยพูดคุยกับเขาด้วยความตั้งใจของเธอเองมาก่อน เธอเรียกเขาอย่างกะทันหัน ทำให้คิงส์ตันตกใจ

ซาบริน่ากัดริมฝีปากของเธอก่อนจะถามว่า “ฉัน… ฉันไม่รู้ว่า… ทำไมเขาถึงทำตัวกับฉันแบบนี้?”

คิงส์ตันยิ้ม “นายน้อยไม่ควรปฏิบัติต่อนายหญิงเป็นอย่างดีเหรอครับ?”