ซาบริน่าพูดไม่ออก
เธอเหลือบมองเซบาสเตียน สีหน้าของเธอยังคงสงบนิ่ง
ลินคอล์นยังคงพูดอยู่อีกด้านหนึ่งของสาย “เธอควรมาที่นี่ตอนนี้เลยจะดีกว่า! ถ้าเธอไม่มา ฉันมั่นใจว่าเธอจะเสียใจอย่างแน่นอน!”
“โอเค” เธอพูดอย่างใจเย็น
คิงส์ตันและเซบาสเตียนจ้องมองขณะเธอที่วางสาย
“คือ…” ซาบริน่าขยับนิ้วของเธอ “ช่วงบ่ายที่ผ่านมา พอฉันนำของบางอย่างไปส่งที่ไซต์ก่อสร้างเสร็จ ฉันก็ตรงดิ่งมาเยี่ยมป้าเกรซเลยโดยที่ไม่ได้เข้าไปในสำนักงานเลย หัวหน้างานก็เลยอยากให้ฉันกลับไปตอนนี้เลย...สำหรับฉัน มันไม่ง่ายที่จะหางานนี้ได้”
“เราไปซื้อเสื้อกันพรุ่งนี้ก็ได้” เซบาสเตียนบอก
ซาบริน่าถอนหายใจอย่างโล่งอก “ขอบคุณค่ะ ฉันขอตัว”
“ให้คิงส์ตันไปส่งเถอะ”
“ไม่… ไม่จำเป็นค่ะ” ซาบริน่าพูดขณะหันกลับไปมอง “ที่ทำงานของฉันอยู่ใกล้แค่นี้เอง”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบออกมา
หลังจากขึ้นรถประจำทางและออกจากโรงพยาบาลแล้ว ซาบริน่าก็โทรกลับหาลินคอล์น “ฉันไม่ได้ติดหนี้คุณเลยสักอย่าง!”
“เธอขโมยสามีของลูกสาวฉัน!” ลินคอล์นคำรามอย่างชั่วร้าย
คำตอบของซาบริน่านั้นสงบและเย็นชา “คุณไม่ควรหาเรื่องฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ คุณควรพาลูกสาวของคุณไปหาคุณฟอร์ดด้วยตัวเอง เอ๊ะ จริงด้วย เธอก็เสนอหน้ามาเป็นประจำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันก็ไม่เคยขัดจังหวะพวกเขาเลยนะ”
“แก…” เสียงของกัดฟันของลินคอล์นที่โกรธจัดถูกได้ยินได้ “มาที่ร้านกาแฟโคสต์เดี๋ยวนี้! ุ้าไม่งั้น แกจะต้องเสียใจ!”
"ไม่มีปัญหาค่ะ" หลังจากนั้นซาบริน่าก็วางสาย
เธอมาถึงที่ร้านกาแฟโคสต์ในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา และสังเกตเห็นลินคอล์นนั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะ ดวงตาของเขาจ้องมองซาบริน่าด้วยสายตาที่ชั่วร้าย ซาบริน่าเดินเข้ามาหาเขา ไม่แม้แต่จะนั่งลงก่อนจะถามอย่างเย็นชาว่า “มีอะไร? พูดมาเลย”
“ฉันให้เวลาเธอสามวัน หายไปจากเซ้าท์ ซิตี้ซะ!” ความต้องการของลินคอล์นนั้นไร้เหตุผล
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โทษทัณฑ์พิพาทใจ
ขอซื้อหนังสือค่ะ...
รออัพเดทค่ะ นานมาก...
รอการอัพเดทตอนต่อไปค่ะ ลุ้นทั้งเรื่อง สนุกมงมาก...