โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 80

ซาบริน่าพูดไม่ออก

เธอเหลือบมองเซบาสเตียน สีหน้าของเธอยังคงสงบนิ่ง

ลินคอล์นยังคงพูดอยู่อีกด้านหนึ่งของสาย “เธอควรมาที่นี่ตอนนี้เลยจะดีกว่า! ถ้าเธอไม่มา ฉันมั่นใจว่าเธอจะเสียใจอย่างแน่นอน!”

“โอเค” เธอพูดอย่างใจเย็น

คิงส์ตันและเซบาสเตียนจ้องมองขณะเธอที่วางสาย

“คือ…” ซาบริน่าขยับนิ้วของเธอ “ช่วงบ่ายที่ผ่านมา พอฉันนำของบางอย่างไปส่งที่ไซต์ก่อสร้างเสร็จ ฉันก็ตรงดิ่งมาเยี่ยมป้าเกรซเลยโดยที่ไม่ได้เข้าไปในสำนักงานเลย หัวหน้างานก็เลยอยากให้ฉันกลับไปตอนนี้เลย...สำหรับฉัน มันไม่ง่ายที่จะหางานนี้ได้”

“เราไปซื้อเสื้อกันพรุ่งนี้ก็ได้” เซบาสเตียนบอก

ซาบริน่าถอนหายใจอย่างโล่งอก “ขอบคุณค่ะ ฉันขอตัว”

“ให้คิงส์ตันไปส่งเถอะ”

“ไม่… ไม่จำเป็นค่ะ” ซาบริน่าพูดขณะหันกลับไปมอง “ที่ทำงานของฉันอยู่ใกล้แค่นี้เอง”

ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบออกมา

หลังจากขึ้นรถประจำทางและออกจากโรงพยาบาลแล้ว ซาบริน่าก็โทรกลับหาลินคอล์น “ฉันไม่ได้ติดหนี้คุณเลยสักอย่าง!”

“เธอขโมยสามีของลูกสาวฉัน!” ลินคอล์นคำรามอย่างชั่วร้าย

คำตอบของซาบริน่านั้นสงบและเย็นชา “คุณไม่ควรหาเรื่องฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ คุณควรพาลูกสาวของคุณไปหาคุณฟอร์ดด้วยตัวเอง เอ๊ะ จริงด้วย เธอก็เสนอหน้ามาเป็นประจำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันก็ไม่เคยขัดจังหวะพวกเขาเลยนะ”

“แก…” เสียงของกัดฟันของลินคอล์นที่โกรธจัดถูกได้ยินได้ “มาที่ร้านกาแฟโคสต์เดี๋ยวนี้! ุ้าไม่งั้น แกจะต้องเสียใจ!”

"ไม่มีปัญหาค่ะ" หลังจากนั้นซาบริน่าก็วางสาย

เธอมาถึงที่ร้านกาแฟโคสต์ในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา และสังเกตเห็นลินคอล์นนั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะ ดวงตาของเขาจ้องมองซาบริน่าด้วยสายตาที่ชั่วร้าย ซาบริน่าเดินเข้ามาหาเขา ไม่แม้แต่จะนั่งลงก่อนจะถามอย่างเย็นชาว่า “มีอะไร? พูดมาเลย”

“ฉันให้เวลาเธอสามวัน หายไปจากเซ้าท์ ซิตี้ซะ!” ความต้องการของลินคอล์นนั้นไร้เหตุผล

"เหตุผลอะไรมิทราบ?!"

“ก็เหตุผลที่ว่าฉันเป็นพ่อบุญธรรมของแกมาแปดปีไง!”

“คุณไม่ใช่พ่อฉัน! ไม่ว่าอะไรก็ตามที่ฉันเป็นหนี้คุณที่ให้ฉันอยู่ในบ้านของคุณเป็นเวลาแปดปี ฉันได้ชดใช้คืนแล้วโดยการเข้าคุกแทนลูกสาวของคุณไง! ฉันได้ชดใช้หนี้สินที่มีหมดแล้ว!” ซาบริน่ามองไปที่ลินคอล์น สีหน้าของเธอไร้ความประนีประนอม

“ถ้าแบบนั้น ก็ตั้งตารอดูหลุมศพแม่แกเละไม่เหลือชิ้นดีได้เลย!”

ใบหน้าของลินคอล์นช่างน่าหวาดหวั่น

“ถ้าเป็นแบบนั้น ลูกสาวของคุณจะไม่มีวันที่จะได้แต่งงานกับเซบาสเตียนอีกเลย”

ซาบริน่าใจเย็นเป็นอย่างมาก

ลินคอล์นพูดไม่ออก

ซาบริน่าหยิบกระเป๋าของเธอแล้วออกมา ขณะที่เธอกลัวว่าลินคอล์นจะทำให้หลุมศพของแม่มีมลทิน เธอก็กลัวว่าเขาจะสร้างปัญหาให้ป้าเกรซอีกครั้ง นั่นก็คือเหตุผลที่เธอมาที่นี่

แต่กลับกลายเป็นว่าเธอที่โหดร้ายยิ่งกว่าลินคอล์นเสียอีก!

เธอจัดการเขาด้วยประโยคเดียว เธอออกมาแล้ว

ถ้าไม่จำเป็น เธอก็ไม่อยากชายตามองเขาแม้แต่สักวินาทีเดียว

ย้อนกลับไปสมัยเด็ก บ้านตระกูลลินน์รับเธอให้มาอยู่ในฐานะคนเร่ร่อน ในเวลานั้นเธอเห็นเขาเป็นพ่อของเธอจริง ๆ เธอต้องการความรักจากพ่อเหมือนที่เด็กผู้หญิงคนอื่นมี แต่เธอก็ไม่ได้รับ

เธอไม่เข้าใจว่าทำไม เนื่องจากทั้งเซลีนและตัวเธอเองถูกรับเลี้ยงเข้ามาในตระกูลลินน์ ลินคอล์นปฏิบัติต่อเซลีนเหมือนไข่มุก ขณะที่เธอได้รับการปฏิบัติเหมือนขอทาน

ตามความจริง เธอมีสิทธิเรียกร้องก่อนเสียด้วยซ้ำ

ซาบริน่านั่งอยู่คนเดียวที่ป้ายรถประจำทางตอนกลางดึก น้ำตาทำให้ภาพตรงหน้าพร่ามัว

เธอร้องไห้เพราะหมดกำลังใจ ทำไมเธอเอาแต่คิดถึงลินคอล์นในฐานะพ่อของเธออยู่เสมอ?

ดึกดื่นในยามค่ำคืน ในที่สุดเธอก็ลากตัวเองที่เหนื่อยล้ากลับเข้าไปในบ้านของเซบาสเตียน

เธอได้ยินเสียงมาจากข้างในขณะที่เธอผลักประตูเปิดออก “นายหญิงคะ นายท่านบอกดิฉันว่าให้รอคุณกลับมาและดูให้แน่ใจว่าคุณรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้ว”