โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 81

ซาบริน่าไม่รู้ว่าต้องจะพูดอะไร

เซบาสเตียนชอบอยู่คนเดียว ดังนั้นซาบริน่าจึงมักจะรับประทานอาหารจากข้างนอก นี่เป็นสาเหตุที่ป้าเทียนน่าไม่ค่อยมาเช่นกัน

ซาบริน่าไม่คิดว่าจะเจอเธอรออยู่ที่ห้องอาหาร

ป้าเทียนน่ายิ้มขณะที่เธอนำหม้อใบเล็ก ๆ ออกมาจากห้องครัว เธอเดินไปพร้อมกับพูดว่า “ดิฉันนำไก่สดตัวนี้มาจากหมู่บ้านของดิฉันเองค่ะ และดิฉันเคี่ยวตลอดทั้งช่วงบ่าย ลองชิมดูสิคะ เพิ่งเอาออกมาเตา น่าจะยังอุ่น ๆ อยู่นะคะ”

ซาบริน่ายิ้ม “ได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ป้าเทียนน่า”

เธอไม่ได้กินอาหารปรุงเองที่บ้านมาเป็นนานแล้ว และไก่ตุ๋นคงจะดีเป็นอย่างมากสำหรับเด็กในท้อง

เธอเองก็หิวมากเช่นกัน

เธอมัวแต่ทะเลาะกับลินคอล์นทำให้เธอไม่ได้เอาใจใส่กับอาหารเลยแม้แต่น้อย

อาหารค่ำที่ตรงกับความต้องการทำให้เธอพึงพอใจเป็นอย่างมาก ในตอนแรกเธอรู้สึกท้อแท้ แต่ต้องขอบคุณอาหารและวิธีที่เซบาสเตียนปฏิบัติต่อดูแลเธอตลอดทั้งวันด้วย เธอจึงนอนหลับสนิทเป็นครั้งแรกในระยะนี้

เมื่อตื่นขึ้นในวันถัดมา ซาบริน่าลังเลที่จะออกไปข้างนอกเพราะกังวลว่าจะเจอเซบาสเตียน ข้อดีอย่างหนึ่งของการเฉยเมยต่อกันคือเขามักจะไม่สนใจเธอ และด้วยเหตุนี้ เธอจึงไม่ต้องทักทายเขาด้วยรอยยิ้มในทุกวัน

ตอนนี้ เมื่อทัศนคติที่เขามีต่อเธอเปลี่ยนไป เธอไม่รู้ว่าควรทักทายเขาอย่างไร

แม้จะเขินอาย ซาบริน่าก็ยังต้องลุกขึ้น เธอต้องอาบน้ำและไปโรงพยาบาลก่อนจะออกไปทำงาน

เมื่อก้าวออกจากห้องนอน เธอสังเกตเห็นว่าห้องโถงนั้นเงียบ เธอมองไปรอบ ๆ ก่อนจะพบว่าไม่มีใครอยู่โดยรอบ

ชายหนุ่มคงออกไปแล้ว

ในฐานะบุคคลที่มีตำแหน่งสูงสุดในฟอร์ด กรุ๊ป เป็นธรรมดาที่โดยปกติเขาจะไม่มีเวลาว่างมากนัก

ซาบริน่าทำกิจวัตรยามเช้าตามปกติ เธอไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมป้าเกรซก่อนออกไปทำงาน เนื่องด้วยผู้อำนวยการยังไม่มา และเพราะผู้อำนวยการวางเธอไว้บนแท่นต่อหน้าทุกคนเมื่อวานนี้ สิ่งที่คนในสำนักงานทำกับซาบริน่ายังคงไม่น่าดูชมเช่นเคย

นอกจากทำงานทั่วไปแล้ว เธอก็กลายเป็นคนส่งของไปแล้วตอนนี้

เพื่อนร่วมงานของเธอให้เธอไปที่ไซต์ก่อสร้างอีกครั้ง ซาบริน่าไม่ได้โทรหาไนเจล

เธอไม่ใช่คนที่เข้าเริ่มเข้าหาคนอื่นก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธอไม่อยากจะสานสัมพันธ์อะไรกับชายหนุ่มที่มีสถานะไกลจากเธอไปมาก

คำพูดของเขามีแต่เรื่องที่ฟังดูแล้วเกินจริงไปหมด

เขาสามารถพูดอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ แต่ซาบริน่าจะยึดมั่นในหลักการของเธอเอง

เธอไม่พบไนเจลที่ป้ายรถประจำทางในวันนั้น

การขึ้นรถบัสทำให้การเดินทางใช้เวลานานกว่าตอนที่ไนเจลขับรถไปส่งเธอ เธอออกจากไซต์ก่อสร้างในตอนบ่ายนั้น เธอมาถึงโรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมป้าเกรซช้ากว่าเมื่อวานเกือบชั่วโมง

เธอไม่คิดว่าเธอจะได้เจอกับเซบาสเตียน แต่เขาอยู่ที่นั่นโดยไม่ได้คาดคิด

“แซบบี้ ในที่สุดลูกก็มาแล้ว” เกรซจับมือของซาบริน่าทันทีที่เห็นเธอ “เซบาสเตียนรอลูกมาสักพักหนึ่งแล้ว เมื่อวานไม่ได้ไปซื้อเสื้อผ้าเพราะต้องไปทำงานล่วงเวลาเหรอ?”

ซาบริน่าพยักหน้า “ใช่แล้วค่ะ จู่ ๆ ก็มีบางอย่างเกิดขึ้นที่บริษัท”

“รีบไปเถอะ หากลูกถึงไปไวก็จะมีให้เลือกเยอะกว่านะ อย่าลืมกินข้าวก่อนไปช้อปปิ้งด้วยล่ะ” เกรซเร่งพวกเขา

ต่อหน้าลูกชายและลูกสะใภ้ของเธอ หญิงชราไม่เคยแสดงอาการป่วยที่เธอเป็นเลยสักครั้ง ตรงกันข้ามเธอจะกระตุ้นให้หนุ่มสาวทั้งสองคนได้ใช้เวลาร่วมกันอยู่เสมอ แม้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะเป็นเรื่องโกหก แต่ซาบริน่าก็ยังคิดว่าเกรซเป็นแม่แท้ ๆ ของเธอยู่ดี

“เราจะออกไปแล้วค่ะแม่ พักผ่อนให้สบายนะคะ” ซาบริน่าไม่ค่อยเต็มใจที่จะจากเกรซไป

ขณะที่พวกเขาจากไป เธออดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองเซบาสเตียน

ทัศนคติที่ชายคนนี้มีต่อเธอเปลี่ยนไปอย่างกลับตาลปัตร ในช่วงสองวันที่ผ่านมา เธอสันนิษฐานว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขาเมื่อวานนี้ และไม่ได้คาดคิดว่าเขายังจะพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าใหม่

หัวใจของเธอเต้นแรง

เธอนั่งอยู่ในรถโดยไม่รู้จะพูดอะไร

โชคดีที่ชายหนุ่มยังคงแสดงสีหน้าที่เย็นชา ไม่พูดจา ดังนั้นทั้งคู่จึงนิ่งเงียบ

เขาแตกต่างจากไนเจล ในทำนองเดียวกัน ซาบริน่าเองก็ไม่ได้พูดอะไรมากในรถของไนเจล ไนเจลมักจะคิดเรื่องตลกต่าง ๆ เพื่อก่อกวนเธออยู่เสมอ