โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 83

เสียงร้องแหลมของซาบริน่าจบลงเพียงครึ่งเดียว ก่อนที่เธอจะถูกโอบกอดด้วยอ้อมแขนของเซบาสเตียน ชายหนุ่มโอบเธอไว้แน่น หน้าอกของเขาปิดตาเธอไว้เพื่อที่เธอจะได้มองไม่เห็นอะไรอีก

มันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน

หลังจากนั้น เธอรู้สึกว่ามือใหญ่ของเขาปิดหูของเธออยู่

เสียงอู้อี้ดังขึ้นอีกสี่ถึงห้าครั้ง ทำให้เธอนึกถึงดอกไม้ไฟ

มือของเธอจับชายคนนั้นแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เธอรู้สึกว่ามือที่หูของเธอขยับออก ขณะที่เธอได้ยินเสียงที่สั่งคิงส์ตันว่า "ขับออกไป"

เครื่องยนต์คำรามเมื่อรถสตาร์ท

ซาบริน่าค่อย ๆ โผล่ออกมาจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม ใบหน้าของเธอแดงก่ำ และเธอไม่กล้าที่จะมองหน้าเซบาสเตียนแม้แต่น้อย เมื่อเหลือบมองกระจกมองหลัง เธอสังเกตเห็นร่างของชายคนหนึ่งล้มอยู่บนพื้นบริเวณที่รถของพวกเขาเคยอยู่ก่อนหน้านี้

เธอรู้ว่าเสียงที่อู้อี้คล้ายพลุเมื่อสักครู่นั้น คือเสียงปืนจริง ๆ

เธอหันไปมองชายคนนั้นโดยไม่รู้ตัว

ท่าทีของเขายังคงนิ่งและสงบ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ซาบริน่าไม่ได้พูดอะไรตลอดทาง จิตใจของเธอวนซ้ำภาพที่เขาจัดการกับคนแปลกหน้าอย่างไม่หยุดหย่อน วิธีที่เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขน ปิดตาและหูของเธอ เขาไม่ต้องการให้เธอเห็นเหตุการณ์อันน่าสยดสยองนั้น

เขากังวลว่าเธอจะกลัว

ซาบริน่ารู้สึกถึงความอบอุ่นแปลก ๆ ที่ก่อตัวในใจ

ชายคนนี้พาเธอมาที่ร้านอาหารเพื่อรับประทานอาหารก่อน เธอไม่อยากอาหารมากนัก สำหรับเธอแล้ว มันคงจะเป็นเรื่องแปลกประหลาดน่าดูถ้ายังคงสงบนิ่งและไม่หวังติ่งจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ชายหนุ่มไม่ได้ถามหาเหตุผล เพียงแต่เพลิดเพลินกับอาหารตรงหน้าเพื่อรักษามารยาทก่อนจะพาเธอไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของหลังจากนั้น

ซาบริน่าเคยไปห้างสรรพสินค้าประเภทนี้มาก่อนในสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แต่เธอไม่เคยซื้ออะไรพวกนี้เลย

เธอไม่สามารถซื้อของแบรนด์พวกนี้ได้

ทุกครั้งที่เธอมา เธอจะดูเท่านั้น

เคาน์เตอร์ที่เซบาสเตียนพาเธอไป เป็นแบรนด์สำหรับวัยรุ่นทั้งหมด แต่รสนิยมของเขาดูเหมือนจะดีเป็นอย่างมาก ในขณะที่เขาเลือกสินค้าที่เหมาะกับซาบรินา

เมื่อเห็นลูกค้ากระเป๋าหนักมาเช่นนี้ พนักงานขายทุกคนก็มีแววตาวาววับ พวกเธอแย่งกันเป็นที่โปรดปราน “ท่านคะ แฟนของท่านสวยมาก ท่าทางของเธอช่างงดงาม…”

“น้องสาว” ชายหนุ่มตอบ

“แหม่… ฉันจะเลยบอกว่าคุณทั้งสองคนหน้าเหมือนกันมากพอดีเลย”

ซาบริน่าไม่มีคำจะพูด

ในระยะไกล ที่มุมหนึ่งหลังลิฟต์ที่มีไว้สำหรับขนย้ายสินค้าและถังขยะ ลินคอล์น เซลีน และเจด ครอบครัวลินน์ต่างก็จ้องมองทั้งคู่อย่างไม่กะพริบตา

เซลีนจ้องมองด้วยดวงตาอันแดงก่ำ และน้ำตาของเธอไหลออกมาขณะที่กัดฟันแน่น "พ่อ! หนูอยากฆ่าซาบริน่าที่น่ารังเกียจนั่นทิ้ง หนูอยากจะฆ่ามันเดี๋ยวนี้! ถ้าหนูไม่ฆ่ามัน สักวันหนึ่งทั้งครอบครัวของเราจะโดนเซบาสเตียนฆ่าทิ้งเหมือนกัน โอ้ย…"

เสียงร้องของเซลีนรู้สึกสิ้นหวัง

เธอพยายามแล้วครั้งแล้วครั้งเล่าที่จะบอกเซบาสเตียนว่าเธอต้องการอยู่กับเขา ว่าเธอต้องการมีความสัมพันธ์ทางร่างกายกับเขา แต่เซบาสเตียนมักจะไล่เธอออกไปอย่างไร้ปราณี

ตอนนี้เธอไม่กล้าขออะไรจากเขาอีกต่อไป เพราะกลัวว่าเธอจะทำให้เขาโกรธ

เธอยอมรับว่าเซบาสเตียนเย็นชาและสันโดษตามวิสัย เธอไม่เคยคาดคิดว่าเขาจะพาซาบริน่าไปยังสถานที่ที่พลุกพล่านที่สุดในเมืองเพื่อเลือกเสื้อผ้าให้กับเธอด้วยตนเอง

เซลีนแทบจะคลั่งด้วยความอิจฉา!