โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 83

เสียงร้องแหลมของซาบริน่าจบลงเพียงครึ่งเดียว ก่อนที่เธอจะถูกโอบกอดด้วยอ้อมแขนของเซบาสเตียน ชายหนุ่มโอบเธอไว้แน่น หน้าอกของเขาปิดตาเธอไว้เพื่อที่เธอจะได้มองไม่เห็นอะไรอีก

มันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน

หลังจากนั้น เธอรู้สึกว่ามือใหญ่ของเขาปิดหูของเธออยู่

เสียงอู้อี้ดังขึ้นอีกสี่ถึงห้าครั้ง ทำให้เธอนึกถึงดอกไม้ไฟ

มือของเธอจับชายคนนั้นแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เธอรู้สึกว่ามือที่หูของเธอขยับออก ขณะที่เธอได้ยินเสียงที่สั่งคิงส์ตันว่า "ขับออกไป"

เครื่องยนต์คำรามเมื่อรถสตาร์ท

ซาบริน่าค่อย ๆ โผล่ออกมาจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม ใบหน้าของเธอแดงก่ำ และเธอไม่กล้าที่จะมองหน้าเซบาสเตียนแม้แต่น้อย เมื่อเหลือบมองกระจกมองหลัง เธอสังเกตเห็นร่างของชายคนหนึ่งล้มอยู่บนพื้นบริเวณที่รถของพวกเขาเคยอยู่ก่อนหน้านี้

เธอรู้ว่าเสียงที่อู้อี้คล้ายพลุเมื่อสักครู่นั้น คือเสียงปืนจริง ๆ

เธอหันไปมองชายคนนั้นโดยไม่รู้ตัว

ท่าทีของเขายังคงนิ่งและสงบ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ซาบริน่าไม่ได้พูดอะไรตลอดทาง จิตใจของเธอวนซ้ำภาพที่เขาจัดการกับคนแปลกหน้าอย่างไม่หยุดหย่อน วิธีที่เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขน ปิดตาและหูของเธอ เขาไม่ต้องการให้เธอเห็นเหตุการณ์อันน่าสยดสยองนั้น

เขากังวลว่าเธอจะกลัว

ซาบริน่ารู้สึกถึงความอบอุ่นแปลก ๆ ที่ก่อตัวในใจ

ชายคนนี้พาเธอมาที่ร้านอาหารเพื่อรับประทานอาหารก่อน เธอไม่อยากอาหารมากนัก สำหรับเธอแล้ว มันคงจะเป็นเรื่องแปลกประหลาดน่าดูถ้ายังคงสงบนิ่งและไม่หวังติ่งจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ชายหนุ่มไม่ได้ถามหาเหตุผล เพียงแต่เพลิดเพลินกับอาหารตรงหน้าเพื่อรักษามารยาทก่อนจะพาเธอไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของหลังจากนั้น