ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!! นิยาย บท 15

น้องอินพาร์ท

ผมพูดตามตรงพึ่งเคยได้มาสัมผัสป่ายามค่ำคืนแบบนี้ที่สำคัญนี้เป็นป่าในเขตมาเฟียความงดงามตลอดทางไม่ต้องพูดถึงแสงไฟน้อยใหญ่ถูกประดับประดาอย่างสวยงามทั้งยังขั้นบันไดแต่ละขั้นยังมีรอยสลักลวยลายงดงามไว้อีกถึงขนาดหลายจุดที่ผมต้องให้ป๊าหยุดเพื่อก้มลงดูลวดลายเหล่านั้น

“ชอบหรอลายแบบนั้น”ป๊าหันมาถามผมเพราะนี้คงรอบที่10แล้วที่ผมให้ป๊าหยุดเดิน

“ใช่ฮะ!!มันสวยมากๆเลยนี้ขนาดตอนกลางคืนลายเส้นที่เห็นยังสวยขนาดนี้กลางวันคงสวยน่าดู”

“พรุ่งนี้เช้าจะพามาดูอีกแต่ตอนนี้รีบขึ้นไปด้านบนเถอะ”ป๊าพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนผมที่ได้ยินป๊าพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้นก็เกิดเขิลหน้าแดงขึ้นสะได้นิ

“พูดกับอินแล้วเสียงหวานเลยที่กับกูนะไอคริส”อาเรียวที่เดินมาหยุดมองพวกผมก็พูดขึ้นทั้งพวกลูกน้องต่างพากันกลั่นขำกับคำพูดของอาเรียว

“กูพูดกับเมียก็ต้องแบบนี้อย่างมึงหยาบๆไปเถอะ”ป๊าพูดก่อนที่จะให้ผมเดินต่อยิ่งพ่อป๊าพูดคำว่าเมียมันก็ยิ่งเขิลไปใหญ่//ป๊าคนบ้า//

“แหม่..ไม่ได้กูช่วยชาตินี้จะได้เรียกว่าเมียมั้ยนะะ”อาเรียวพูดแซวขึ้นอีกครั้งป๊าที่ได้ยินก็หันมาส่งสายตาดุๆใส่ทันที

ตอนนี้เดินมาได้ครึ่งทางแล้วรอบด้านมีการเปลี่ยนแปลงตามจำนวนขึ้นเริ่มจากขั้นที่10 ที่มีรูปปั้นคล้ายตราอะไรสักอย่างยืนอยู่2ข้าง ต่อมาก็คือขั้นที่40 มีรูปปั้นของบุคคลๆนึงที่ผมก็ไม่รู้หรอกว่าใครแล้วก็ไม่คิดจะถามป๊าด้วยเพราะคงไม่ได้สำคัญขนาดนั้น และตอนนี้ผมก็เดินมาถึงขั้นที่60 ขั้นนี้แตกต่างจากขั้นลำดับก่อนๆเพราะบนบันไดไร้ซึ่งลวดลายแต่ทั้งสองด้านซ้ายขวาไม่มีรูปปั้นใดๆมีเพียงลานกว้างสองด้าน เพียงผมและป๊าเหยียบบันไดขั้นที่60 ฝูงหิ่งห้อยมากมายก็บินออกมาจากที่มืดส่องแสงงดงามในพื้นที่ลานกว้างนั้นผมได้เพียงหยุดยืนอึ้งกับสิ่งที่เห็นหิ่งห้อยพวกนั้นกำลังก่อตัวเป็นคำทีละคำ

“ยิน ดี ต้อน รับ”หิ่งห้อยพวกนั้นก่อตัวสลับขึ้นเป็นคำดังกว่าวผมที่เห็นก็ตกใจว่าทำไมหิ่งห้อยพวกนั้นถึงรวมตัวเป็นคำได้

“ป๊าครับ!!”ผมเรียกป๊าทันทีที่หิ่งห้อยเริ่มกระจายตัว

“สงสัยหรออ้วน”

“ครับ ทำไมพวกหิ่งห้อยถึงทำแบบนั้นได้กันแล้วที่สำคัญทำไมถึงตรงจังหวะเวลากับที่เราเดินแบบนี้ล่ะ!!”ผมกันไปถามป๊าด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“มันไม่ใช่ของจริง เป็นแค่รสนิยมของปู่อ้วนเฉยๆ”

“ไม่ใช่ของจริง?”อะไรกันไม่ใช่ของจริงหรอผมที่ไม่เชื่อก็รีบปล่อยมือป๊าเดินไปจับหิ่งห้อยทันทีแต่เพียงสัมผัสก็รับรู้ถึงความแข็งของชิ้นส่วนโลหะ

“ดูหลานอาจะสนใจน่าดูเลยนะเนี่ยพูดไปก็ครั้งแรกที่อาเห็นก็มีสภาพแบบเดียวกับหลานละนะ”อาเรียวที่เงียบอยู่นานก็พูดขึ้น ทางผมที่มั้นใจว่าไม่ใช่ของจริงภายในหัวก็เริ่มคิดนี้คงเป็นกลไกอะไรสักอย่างแน่นอนแต่ทำได้แบบนี้เลยหรอทั้งยังกลางป่าเขาเนี้ยนะคุณปู่นี้สุดยอดจังด้วยความซนของผมที่อยากรู้เกี่ยวกับกลไกของหิ่งห้อยเลยเริ่มเดินสำรวจรอบๆทุกกระทำล้วนอยู่ในสายตาของป๊า

“อ้วน”ป๊าพูดขึ้นเสียงนิ่งเมื่อเห็นผมเริ่มเดินออกห่างขึ้นจนเกือบเลยเขตลานกว้างผมที่ได้ยินก็รีบกลับมาหาป๊าทันที

“น้องอินขอโทษครับน้องอินตื่นเต้นไปหน่อยเลยลืมตัวพวกเรารีบขึ้นไปกันนะครับน้องอินไม่ซนแล้ว”

จากนั้นก็ออกเดินกันต่อตลอดทางก็ยังสวยงามเหมือนเดิมติดที่ตอนนี้ผมไม่กล้าที่จะหยุดเดินเพราะกลัวป๊าจะดุเดินมาสักระยะแสงก็เพิ่มสว่างมากขึ้นเห็นเป็นบ้านไม้หลังใหญ่และเหล่าลูกน้องของป๊าและอาเรียวที่มาคอยอยู่ก่อนแล้ว

“ยินดีตอนรับครับคุณคริส คุณเรียว คุณหนู”คุณลุงคนนึงที่เดินเข้ามาพูดยินดีต้อนรับ

“พ่อ”

“กันต์”พี่กันต์และคุณลุงคนนั้นวิ่งมากอดกันทันที

“เอ่ออ..ป๊าลุงคนนั้น”

“พ่อของกันต์แล้วก็เป็นหัวหน้าพ่อบ้านของตระกูลเรา”

“พ่อของพี่กันต์!!งั้นก็พ่อตาของพี่เฟยอะสิ”พอผมพูดออกไปพี่เฟยถึงกับสะดุ้งตกใจทันทีขณะเดียวกันที่พี่กันต์ผละออกมาคุณลุงแล้วก้มหน้าเขิลอยู่

“คุณหนูพูดอะไรเนี้ยครับ”พี่เฟยพูดทั้งยังหน้าแดงอยู่

“อ่าวแล้วไม่ใช่หรอก็พี่เฟยเป็นเมียพี่กันต์นิ”

“อ้วนครับ”

“หื้อ?อะไรหรอป๊า อินพูดตามความจริงนิ”

“หมายความว่ายังไงกันต์ เฟย”คุณลุงพูดขึ้นหื้อแบบนี้หมายความว่าคุณลุงยังไม่รู้หรอโอ้ยยไอบ้าอินพูดอะไรไปเนี่ย

“พ่อครับ คุณหนูพูดถูกแล้วครับเฟยเป็นเมียผม”

“กันต์..”พี่เฟยเรียกพี่กันต์เบาๆทันที

“แล้วทำไมพึ่งบอกห้ะไอลูกชาย ไหนๆลูกสะใภ้มาให้พ่อกอดหน่อย”

หือ?ทุกคนถึงกับอึ้งไปตามๆกันเพราะนึกว่าคุณลุงคงจะรับไม่ได้แน่ๆที่ได้ลูกสะใภ้เป็นผู้ชายแต่มันกับกลับกันโดยสิ้นเชิงดันชอบแล้วก็ดูมีความสุขมากที่ได้พี่เฟยเป็นลูกสะใภ้

“พ่อไม่โกรธหรอ..”เป็นพี่กันต์ที่พูดขึ้นหลังจากเห็นคุณลุงกอดพี่เฟย

“ฉันจะโกรธทำไมความรักมันไม่จำกัดที่เพศหรืออายุนิสมัยนี้สังคมยอมรับเรื่องพวกนี้ขึ้นมากแล้วด้วยที่สำคัญฉันก็เห็นเฟยเป็นลูกอีกคนตั้งแต่แก่พาเฟยมาใช้หนี้แล้ว”