ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!! นิยาย บท 16

ป๊าคริสพาร์ท

ผมมองดูตัวเล็กหลังจากที่โดนอ่อย(?)ก็มาหลับใส่ผมสะงั้นอยากจะเอาคืนอยากจะสัมผัสผิวขาวๆแต่ก็ต้องอดกลั้นไว้ก่อน ผมรอสักพักก็ลุกเดินลงมาด้านล่างให้เบาที่สุดเพราะกลัวตัวเล็กจะตื่นเดินมาก็เจอเพียงแค่เรียว กันต์และเฟยเท่านั้นสภาพตอนนี้คงพูดได้ว่ากันต์ดูเป็นคนสุด

“ไอออคริสส”เรียวมันเรียกผมทันทีที่เห็น

“ไม่ต้องมาทำเป็นเมา ตัวเล็กนอนไปแล้ว”ใช่ครับเรียวมันไม่ได้เมาอะไรหรอกมันคอแข็งพอๆกับผมแต่คนที่เมาจริงๆมีแค่เฟยเท่านั้น

“ชิ รู้ทันตลอด”มันพูดอย่างหน่ายๆใส่ผมทันทีถามว่าสนใจมั้ยคงพูดได้เลยว่าไม่

“คุณคริสครับไม่นอนกับคุณหนูต่อหรอครับลงมาแบบนี้ถ้าคุณหนูตื่นจะโดนโกรธเอานะครับ”เป็นกันต์ที่พูดขึ้น

“มีงานที่ต้องจัดการส่วนตัวเล็กไม่ตื่นง่ายๆหรอก”

“งาน?ให้ผมทำก็ได้ครับคุณคริส”

“ไม่เป็นไร นายอยู่ดูแลเฟยเถอะดูแล้วคงจะไม่ไหว”ผมพูดครั้งมองไปยังเฟยที่นอนฟุบกับโต๊ะไปแล้ว

“พาเฟยไปนอนเถอะไม่ต้องห่วง”ผมใช้ให้กันต์พาเฟยไปนอนทันทีตอนแรกกันต์มีทีท่าว่าจะเป็นห่วงผมเลยต้องเปลี่ยนมาเป็นให้คำสั่งแทนกันต์เลยยอมแต่โดยดี

“จะไปได้ยัง”หลังจากกันต์พาเฟยไปเรียวก็พูดขึ้น

“อือ”

“มึงแน่ใจว่าจะไม่พาอินไปด้วยยังไงเดี๋ยวม๊าใหญ่ก็ต้องรู้เรื่องอาจจะรู้แล้วก็ได้”

“อือ”

“แล้วแต่มึงละกันไปเถอะจะได้รีบกลับมา”เรียวพูดก่อนที่จะลุกเดินตามผมมา ผมกับเรียวเดินลงมาทางเดินด้านล่างเขามีรถสีดำที่จอดรอไว้ผมให้เรียวเป็นคนขับในครั้งนี้เพราะส่วนตัวผมไม่ชอบขับรถ รถสีดำแล่นเข้ามายังคฤหาสน์หลังนึงซึ่งมีลูกน้องชุดดำมากมายยืนคุมอยู่ด้านนอก

“เอ่ออ..คุณคริสเชิญครับ”ลูกน้องที่เป็นคนเปิดปิดประตูพูดขึ้นหลังจากเห็นว่าเป็นผมและเรียวที่ขับเข้ามาไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่มาเหยียบที่นี้พอลงรถก็มีลูกน้องรีบวิ่งมาทำความเคารพทันทีรวมถึงพ่อบ้านนั้นก็คือลุงริคนั้นเองที่มารอพวกผมอยู่ก่อนแล้ว

“คุณคริสมาแล้วหรอครับ”ลุงโค้งตัวให้ผมเล็กน้อยก่อนที่จะถามขึ้น

“ม๊าใหญ่อยู่ใช่มั้ย”

“นายหญิงรอคุณหนูอยู่ที่ห้องรับแขกครับ กระผมเป็นคนบอกนายหญิงไว้เองว่าคุณหนูจะมา”หลังจากลุงริคพูดจบผมและเรียวก็เดินไปยังห้องรับแขกทันทีเผยให้เห็นหญิงวัย50นั่งรออยู่

“ม๊าใหญ่ดีครับ”

“ดี”เรียวและผมกล่าวทักทายคนตรงหน้าคำทักทายของผมทำเอาเรียวหน้าซีดเลยทีเดียว

“เรียวหลานไปพักผ่อนก่อนม๊ามีเรื่องจะคุยกับตัวดีสักหน่อย”

“ครับ”เรียวเดินไปยังอีกห้องนึงทันที ตอนนี้ในห้องเหลือเพียงผมและม๊าใหญ่

“ไม่คิดจะนั่งรึไง”จบคำผมก็เดินไปนั่งทันทีบรรยากาศเย็นที่ส่งออกมาจากผมและม๊าใหญ่ทำให้ภายในห้องเกิดความตึงเคลียด

“คริส!นี้กะจะมานั่งเฉยๆไม่พูดอะไรกับม๊าเลยใช่มั้ย!!!”

“เหอะ ม๊างั้นหรอม๊าที่ว่าหมายถึงแม่หรือแค่ต่ำแหน่ง?”

“คริสนี้ฉันเป็นแม่แกนะ!!ทำไมถึงพูดแบบนั้น!”

“หรอครับ ผมนึกว่าม๊าใหญ่คิดกับผมแบบลูกน้องคนอื่นคำเรียกความห่วงใยเป็นแค่ของหลอกลวง”ผมพูดก่อนจะหันไปส่งสายตาดุๆใส่ม๊าใหญ่

“ฉันเหนื่อยกับแกจริงๆคริส”เธอพูดก่อนจะถอนหายใจ

“แล้วมีอะไร แกถึงโผล่หน้ามาทีนี้ได้”เธอสงบสติก่อนที่จะหันมาถามผม

“เลิกให้คนของคุณมาตามผมสักที”

“เหอะ ถึงตามก็เคยได้ถึงตัวแกมั้ย?ขนาดตามอยู่ที่ไกลแล้วๆซ้อนก็แล้วก็ยังไม่มีใครได้รอดมารายงานเรื่องของแกสักคน”

“งั้นก็เลิกส่งคนมาส่ะถ้าไม่อยากเสียคนมีฝีมือไปมากกว่านี้”

“คริส ฉันขอละกลับมาอยู่บ้านใหญ่เถอะตั้งแต่แกออกจากบ้านไปแกไม่เคยกลับมาไม่เคยติดต่อแม้แต่ตอนที่ป๊าเสียแกก็ยังไม่คิดโผล่หน้ามาเลยรู้มั้ยบางครั้งฉันคิดว่าแกตายไปแล้วหากว่าไม่ได้ข่าวจากเรียวฉันคงทำหลุมฝังศพให้แกแล้วจริงๆ”

“ผมจะไม่กลับมาไม่ว่ายังไงก็ตาม”

“คริส ถ้าลูกไม่กลับมาม๊าก็จะส่งคนไปสืบเรื่องลูกแบบนี้ต่อไปเพราะม๊าเป็นห่วงลูกม๊าผิดมากหรอที่จะเป็นห่วงลูกของตัวเอง”เธอพูดตัดพ้อออกมาผมไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน

“ถึงยังงั้นตอนนี้ผมก็กลับมาอยู่ที่นี้ไม่ได้”

“ทำไมละคริสหรือเพราะเด็กคนนั้น”ตาผมเบิกกว้างทันทีที่เธอพูดขึ้น

“ม๊าหรือว่าม๊ารู้แล้วรู้ได้ไงรู้จากไหน”

“ตอนแรกก็ไม่มั่นใจแต่ช่วงนั้นม๊าสืบรู้ว่านัทมีปัญหากับลูกม๊าเลยสั่งคนให้ค่อยติดตามนัดไว้ ม๊าเลยได้รู้ว่าตอนนี้ม๊ามีหลานชายแล้ว”

“งั้นที่ม๊าไม่ส่งผู้หญิงมาอีกเพราะม๊ารู้เรื่องแล้วหรอ?”

“ใช่ หลังจากรู้เรื่องม๊าก็เลิกส่งผู้หญิงไปให้แกม๊าอยากเห็นนะหน้าของหลานนะม๊ายังไม่เคยเห็นเลยเค้าดื้อมั้ยซนเหมือนลูกตอนเด็กๆรึปล่าว”เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเรื่อยๆ