ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!! นิยาย บท 2

หลังจากที่ผมได้ยินว่าไอหน้าหล่อคือพ่อของผม ผมถึงกับเป็นลมจับคิดอะไรไม่ออกในใจรู้อย่างเดียวว่ากูตายยย แต่พอคิดไปคิดมายังไงก็พ่ออออ้อนเดี๋ยวก็ใจอ่อนป่ะว่ะเห้ยๆๆแต่ก็เป็นมาเฟียโว้ยยคิดไม่ออกแล้วถ้าเป็นเมื่อก่อนเอาปืนยิงแม่งละฮือออใครก็ได้ช่วยผมด้วยยย

“ทำหน้าอะไรของมึง”ป๊าผมพูดขึ้นครั้งจับตัวผมยกขึ้นในอากาศ

“กะลางช่ายคามคิก”(กำลังใช้ความคิด)

“คิดอะไร กลัวกูฆ่ามึงรึไง”

“ปาว[ใครบอกกูโครตกลัวเลยยย]ผมทำปากยู่แต่ก็ต้องตกใจเมื่อไอคนที่ได้ชื่อว่าพ่อผมแม่งดึงผมมาจูบ!เห้ยยย

“ทะอารายยย!!”(ทำอะไร)ผมทำท่าทางโวยวายใส่ทันที

“ก็มึงให้กูจุ๊บไม่ใช่รึไง”

“ม่ายยย”

“ทำปากจู๋ใส่กูนึกว่าจะให้จุ๊บแต่ช่างเถอะปากลูกก็นุ่มดี หึ”

จบสิ้นแล้วชีวิตโดนพ่อโขมยจูบแรก จะเก็บไว้ให้สาวๆสวยๆนมโตๆแท้ๆเลยจบสิ้นจบ หลังจากนั้นป๊าก็อยู่แกล้งผมอีกพักใหญ่ผมที่ไม่เคยได้สัมผัสกับคำว่าครอบครัวแบบนี้ใจมันก็กระตุก จะบอกว่ามีความสุขก็ได้ผมไม่นึกว่าแม้จะเป็นมาเฟียแต่พออยู่กับลูกก็อ่อนลงได้เหมือนกัน ตอนนี้ป๊ากับกันต์ออกไปทำงานครับกลับมาไม่นายก็ต้ิงออกไปทำงานอีกแต่ครั้งนี้ไปแล้วกลับครับแอบได้ยินว่าไปจัดการคน เฟยอุ้มผมขึ้นมาบนห้องเพราะผมเริ่มง่วงนอนแล้วพอหัวถึงหมอนผมก็กลับทันที

“รีบจัดการกูจะกลับไปเล่นกับไอลูกหมา”เป็นเสียงแข็งของคริสที่ดังขึ้นสั่งพวกลูกน้องให้รีบจัดการ ในความผิดของคริสนั้นเค้าอยากชดเชยให้กับตัวน้อยของเค้าเพราะคริสไม่เคยได้ดูแลไม่เคยมาพบลูกของตนเลยพอมาถึงเห็นไอลูกหมาล้มตกบันไดใจผมมันก็ตกวูบแบบไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ด้วยต้องรักษาภาพของมาเฟียเลยต้องอดทนปิดสีหน้านั้นไว้ถึงแม้จะไม่พ้นสายตากันต์ก็เถอะ

หลายชั่วโมงต่อมาผมก็ตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงคนโวยวายเหมือนจะเป็นผู้หญิงละมั้งผมเอาเก้าอี้ตัวเล็กมาชิดประตูแล้วขึ้นบนเก้าอี้เพื่อเปิดประตูห้องผมเดินป้อมๆออกไปครั้งมองลงบันไดที่กลิ้งลงเป็นลูกบอลใจก็นึกขำตัวเองผมลงบันไดมาเรื่อยๆอสียงก็ชัดขึ้น มันเป็นเสียงของผู้หญิงกับเฟยและพวกลูกน้อง

“เอยยยคายเยอมีรายยกานน(เฟยใครหรอมีไรกัน)ผมตะโกนสุดเสียงเพื่อให้เฟยได้ยินเอาจริงผมขี้เกียจเดินแล้วมันเหนื่อย

“คุณหนู!อยู่นิ่งๆครับเดี๋ยวผมอุ้มลงมา”เฟยรีบสาวเท้ามาทางผมยกผมขึ้นอุ้มผมที่ชอบอ้อนเฟยอยู่แล้วก็มุดๆที่คอของเฟย

“คุณหนูทำไมรีบตื่นจังครับ”

“เสียงดางง(เสียงดัง)ผมพูดแล้วชี้มือไปทางผู้หญิงสุดสวย2-3คนที่ยืนอยู่หน้าประตู ผมบอกให้เฟยวางผมลงเท้าป้อมๆของผมก็วิ่งไปที่สาวๆทันที

“คริสอยู่ไหน พาฉันไปหาคริสนะ คริสค่ะคริสส”หญิงสาวตะโกนเรียกผู้เป็นพ่อผมไม่ใส่ใจใยดีผมที่พึ่งเดินมา

“คุณแยมครับ อย่าเสียงดังครับ”เสียงลูกน้องของพ่อผมห้ามหญิงสาวแต่เธอไม่ฟังผมเลยจับชายเสื้อของลูกน้องดึงเล็กน้อยลูกน้องที่หันมาเจอผมก็ตกใจ 

“เน่ยายบาหุบปากกกรามคาน”(ยัยบ้าหูบปากรำคาญ)ถึงผมจะชอบผู้หญิงสวยๆแต่ทำตัวน่ารำคาญผมก็ไม่ไหวครับ แต่พอผมอ้าปากพูดไปแบบนั้นมือเรียวของแยมก็ฟามลงบนหน้าของผมมันเจ็บมากครับเฟยและลูกน้องที่เห็นเหตุการณ์ใจหายวูบไปหมดครั้งรีบมาประคองผมแต่ตอนนี้ในหัวผมมันมึนไปหมดอาจเพราะแรงตบก็ได้ผมปล่อยน้ำตาไหลลงมามันเจ็บจริงๆ

“หึ เด็กนรกกล้าพูดต่อปากต่อคำกับฉันหรอสมน้ำหน้าเป็นลูกของคนรับใช้คนไหน!พามันไปเก็บไกลๆตาฉัน”

“คุณทำอะไรไปคุณแยม!!!!”

“ทำไมอีเด็กนี้มันยืนต่อปากต่อคำกับฉัน”แยมเดินเข้ามาพลักเฟยและลูกน้องออกเท่านั้นแหละมือเรียวนั้นก็ตบลงมาบนหน้าของผมอีกครั้งทั้งยังจิกหัวผมขึ้นมาโยนผมออกจากบ้าน ผมที่ถูกกระทำที่แผลหลายแห่งและสลบไป

“คุณหนู!!!!”เสียงสุดท้ายก่อนได้ยินคือเสียงของเฟย หลังจากเห็นการกระทำของหญิงตรงหน้าเฟยก็รีบวิ่งไปดูร่างของคุณหนูของตนอาจจะเป็นเพราะเฟยที่เลี้ยงคุณหนูมาตั้งแต่เกิดจึงผูกพันมากน้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาหมดคราบลูกน้อยมาเฟียไปเลย

“แกเรียกมันว่าอะไรนะ”แยมที่ได้ยินเฟยเรียกเด็กคนนั้นว่าคุณหนูก็แปลกใจ แต่เสียงทุกอย่างก็จบลงเมื่อรถสีดำแล่นเข้ามาในตัวคฤหาสน์แยมที่เห็นเช่นนั้นก็ทำท่าทางดีอกดีใจ

“คุณคริสครับ!”

“อะไรกันต์ ตกใจอะไร”

“คะคุณหนู”กันต์ชี้ออกไปนอกตัวรถร่างของคนที่ผมอยากเจอที่สุดตอนนี้กำลังนอนอยู่บนในอ้อมแขนของเฟยขาของผมมันไปเร็วกว่าสมองรีบวิ่งออกจากรถทันที

“อิน!”ผมตกใจเมื่อเห็นสภาพตัวเล็กหน้าเล็กๆมีรอยตบจนเลือดออกปากทั้งยังรอยแผลตามตัวผมอุ้มร่างหน้าขึ้นมาเรียกให้เด็กน้อยตื่นแต่ก็ไม่ได้ผล

“เฟย”กันต์ที่เดินมาเห็นเฟยร้องไห้หนักมาก ร่างของเฟยวิ่งไปกอดร่างกันต์ไว้แน่นถึงแม้จะตกใจแต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะจริงๆแล้วเฟยคือเมียของผม

“ใครทำลูกกู!!!!!!!”เสียงเย็นชาของคริสดังขึ้นทำให้แยมสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินว่าเด็กที่ตนทำร้ายคือลูกชายของคริส

“ฮือคุณคริส คุณแยมเป็นคนทำฮึก”

สายตาเย็นชาหันมองร่างหญิงสาวครั้งสั่งให้กันต์และเฟยพาตัวเล็กโรงพยาบาล ใบหน้านิ่งจับจ้องหญิงสาว3คนด้วยสายตาอาฆาตแค้นเสียงแข็งสั่งให้ลูกน้องพาร่างของ3คนที่ตอนนี้นอนจมกองเลือดไปที่ห้องลับ...

กันต์-เฟย

“ฮึก”เสียงร้องไห้ของร่างเล็กดังขึ้นตลอดเวลาตั้งแต่ออกจากคฤหาสน์ร่างเล็กก็ร้องไห้หนักขึ้นจนตอนนี้อยู่หน้าห้องฉุกเฉินร่างเล็กก็ยังลงร้องไห้ ใจนึงผมก็ห่วงคุณหนูส่วนอีกใจผมห่วงร่างบางผมเกลียดที่เห็นร่างบางร้องไห้มันเจ็บกว่าโดนปืนยิงเสียอีก

“เฟยมึงมานี้”ผมเรียกให้ร่างบางเดินมาผม ผมดึงร่างบางมากอดไว้แน่นร่างบางปล่อยร้องออกมาอีกครั้งเจ็บเหลือเกิน

“ร้องให้พอแล้วหลังจากนี้กูไม่อนุญาตให้มึงร้องเฟย”