ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!! นิยาย บท 1

ดีครับผมชื่อ มู่หลาน เป็นนักฆ่าแต่ชีวิตแม่งบัดซบดันมาตายโง่ๆถามว่าทำไมผมยังพูดคุยแบบนี้ได้ใช่มั้ยละผมไม่บอกหรอกคอยดูกันเอง ชีวิตนักฆ่ามันก็อันตรายอยุ่แล้วยิ่งเป็นผมเหอะแม่งไล่ยิงผมแทบทุกวัน ทุกวันชีวิตผมมันก็เรื่อยๆรับงานฆ่าคนหนีตำรวจไปวันๆถามว่าสบายมั้ยบอกเลยมันก็ไม่แย่เพราะแต่ละงานเงินทั้งนั้น แต่พอมาถึงวันนี้ชีวิตผมก็เปลี่ยนไป

“อามู่ๆตื่นได้แล้ว”เสียงของเด็กสาววันสิบสองสิบสามปีเรียกให้คนที่นอนอยู่ภายในห้องตื่น

“อาตื่นแล้ว”ชายหนุ่มอายุ28ปีเปิดประตูห้องออกมาใบหน้าที่พึ่งตื่นนอนแต่กลับชวนหลงไหลรูปร่างหน้าตาที่ดูดีอยู่เสมอ

“อามู่วันนี้ไปส่งเหมยไปโรงเรียนได้มั้ย”เด็กน้อยเอียงคอมองผู้เป็นอาของตนวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียนจึฃอยากให้ใครสักคนไปส่ง

“เอาสิ อาอาบน้ำแล้วจะลงไป”ร่างเล็กทำท่าดีใจวิ่งลงไปชั้นล่างในขณะเดียวกันที่มู่หลานเดินกลับไปอาบน้ำ

“เหมยตามู่ตื่นแล้วหรอ”

“อามู่ตื่นแล้วค่ะแม่”ร่างเล็กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเป็นแม่ที่เห็นก็ครั่งนึกได้ว่าวันนี้มู่คงจะไปส่งตัวเล็ก

หลังพูดคุยกินข้าวเสร็จมู่หลานและเหมยก็ขึ้นรถไปโรงเรียนทันทีโรงเรียนไม่ได้อยู่ไกลมากขับไม่นานก็ถึง ตัวเล็กหันมาไว้ขอบคุณผู้เป็นอาวิ่งหน้าตั้งเข้าไปหาเพื่อนทันที

“ได้เพื่อนแล้วลืมอา55”มู่หลานขับรถต่อไปเรื่อยๆครั่งโทรศัพท์สายนึงก็ดัง มู่หลานเห็นเบอร์ก็รู้ได้ทันทีว่าวันนี้คงมีงานให้ทำอีกแน่มู่หลานขับรถตรงมาที่บริษัทแห่งนึงเค้าคุ้นเคยที่นี้ดีเพราะงานส่วนใหญ่มักมาจากที่นี้

“มาหานาย”มู่หลานพูดบอกพนักงานแล้วเดินขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุด ห้องใหญ่ห้องเดียวที่อยู่ชั้นบนสุดเป็นห้องของเจ้านาย

“มาแล้วหรอ นี้งานจัดการให้เรียบร้อยแล้วมารับเงิน”เป็นอาเฟยมือขวาของผู้เป็นนายมอบงานส่งให้มู่หลาน มู่หลานถึงแม้รับงานมามากแต่ก็มิเคยได้เห็นหน้าของเจ้านายเลยสักครั้งแต่มู่หลานก็ไม่สนใจครั้งได้รับงานก็ออกจากบริษัททันที

งานวันนี้ไม่ยากอย่างที่คิดเพียง20นาทีก็สามารถจัดการได้แล้วมู่หลานตัดสินใจกลับไปรับเงินมู่หลานเก็บเงินครึ่งนึงไว้ให้เหมยในธนาคารส่วนอีกครึ่งนำมาปรนเปรอชีวิต มู่หลานขับเข้ามาในผับแห่งนึงผ่านไปหลายชม.มู่หลานก็ออกมาด้วยสภาพเมาเละเทะมู่หลานตัดสินใจที่จะเดินกลับเพราะหากขับรถคงไปชนใครตายเป็นแน่ แต่เหตุไม่คาดฝันก็เกินขึ้นรถบรรทุกขนาดใหญ่ขับพุ่งเข้ามาหามู่หลานชนร่างนั้นและเหยียบซ้ำจนไม่เหลือชิ้นดีเศษซากกระจายไปตามถนน

ตลกมั้ยครับเก่งแค่ไหนก็ตายโง่ๆศพไม่สวย หนีตำรวจหนีนักฆ่าได้แต่หนีรถบรรทุกไม่ได้ ตายคาที่ศพไม่สวย ครั้งคิดว่าตายแล้วจะไปอยู่ที่ไหนไอสำหรับผมคงมีแค่นรกแต่มันจะเป็นแบบนั้นจริงๆหรอ.....

ผมลืมตาขึ้นมาภายในห้องสีขาวพลางคิดไอคนแบบผมขึ้นสวรรค์ได้หรอไงมาสะขาวเชียวผมหันมองรอบๆสิ่งที่เห็นคือขอบกระจกสีใสเป็นกรอบสีเหลี่ยมรอบตัวผมเหมือนผมจะอยุ่ในนั้นนะ ผมยกแขนขึ้นมาตรวจสอบร่างกายแต่ว่าไม่แขนสองข้างทำไมมันป้อมๆว่ะสั้นๆเล็กๆยังกับเด็กทารกเชี้ยมือเป็นไรเห้ยตายแล้วมือเป็นงี้หรอว่ะหรือยังไง ผมพยายามจับที่ขอบกระจกใสแต่มันไม่ได้ผลเหมือนผมจะไม่ค่อยมีแรงครั้งมองไปข้างๆก็พบกับกระจกใสๆแบบเดียวกับผมแต่เดียวนะในนั้นมัน!!!เด็กนิเด็กพึ่งเกิด หรือว่าเราเกิดใหม่แล้วหรอว่ะเห้ยเร็วไปไอบ้าไม่ใช่แล้วๆ

แต่เมื่อผมกำลังสงสัยใคร่ตายไรแบบนั้นร่างของหมอสาวก็มาหยุดตรงหน้าผมพลางตกใจที่ผมลืมตาอ้าปากจับสิ่งของตั้งแต่เล็กทำมห้ผมรู้ว่าผมเกิดใหม่แล้วจริงๆแล้วทำไมความจำไม่หายไปว่ะปกติต้องหายดิ

“หมอครับ”เสียงเข้มของหนุ่มใส่ชุดสีดำเดินเข้ามาภายในห้อง(เหี้ยยยน่ากลัว)

“คุณหนูเป็นไรบ้างครับ”

“น้องโอเครดีค่ะ ดูจะสุขภาพร่างกายแข็งแรงดีมากๆด้วยไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”พูดจบหมอสาวก็เดินออกไปทิ้งให้ผมกับไอพวกบ้าชุดสีดำที่ยืนจ้องผมอยู่ไว้

“คุณหนูน่ารักเหลือเกิน อยากให้นายมาเห็น”

(คุณหนูบ้าไรของพวกมึงว่ะแม่ง น่ากลัวยังกับมาเฟียกูเด็กทารกนะเว้ยยย)

“พวกมึงเฝ้าไว้ให้ดีอย่าใครเข้ามารบกวนคุณหนูคงได้เวลานอนแล้วเห็นใครมีพิรุธฆ่ามันให้หมด”เสียงเข้มสั่งลูกน้องคนที่เหลือหลังลูกน้องตอบรับร่างของกลุ่มคนชุดดำก็ออกไปยืนข้างนอก

(ชิบหายตายห่า ไอพวกนี้มันมาพูดฆ่าๆไรกันให้เด็กมันฟังว่ะ)

ครั้งเวลาผ่านไปหลังจากวันนั้นตอนนี้ผมอายุ2ขวบแล้วครับ 2ขวบที่ไม่เคยได้เห็นหน้าพ่อกับแม่เลยแต่ผมก็ไม่สนใจติดอยู่ที่ว่าไอบ้านผมเนี้ยมันเป็นครอบครัวมาเฟียเนี้ยสิถ้าเกิดแม่งรู้ว่าเมื่อก่อนผมฆ่าพวกมันไปมากแค่ไหนคงตายศพไม่สวยอีกรอบ

“คุณหนูครับหิวรึยัง”เป็นเสียงของไอหน้าโหดผู้พิพักเด็กทารกพูดขึ้นหลังผมเอาแต่นอนมาทั้งวัน

“อิวแอ้ว เอยไอเอาอ้าวมา”(หิวแล้ว เฟยไปเอาข้าวมา)ครับผมยังพูดไม่ชัดฟังยังไม่ค่อยเป็นคำอันที่จริงพูดได้บ้างแล้วแต่ขก.ครับแค่นั้น

“กินข้างล่างดีกว่านะครับ”เฟยมองจ้องผมนิ่งถึงแม้จะดูโหดแต่เฟยใจดีและรักผมมากๆ

“แอ่อินอากินอ้างบน”(แต่อินจะกินข้างบน)อินเป็นชื่อของผมเองครับเต็มๆก็หนูอินอะครับน่ารักปะล้าาา

“ก็ได้ครับ งั้นรอเฟยแปปนะครับ”ร่างสูงยืนขึ้นสุดความสูงเดินออกจากห้องไปนำของกินมาให้คุณหนูของบ้าน

ผมมักจะถามเฟยอยู่เสมอว่าพ่อแม่ของผมไปไหนทำไมไม่เคยมาหาดูแลลูกเลยอินได้แต่ส่ายหน้าไม่บอกบางครั้งก็เปลี่ยนเรื่องหนี แต่ผมคิดว่าคงไม่พ้นอีพ่อมาเฟียมันทำแม่ผมท้องแล้วไม่อยากรับผมเป็นลูกสะมากกว่า เฟยลอกว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านที่พ่อซื้อให้ผมก็ยังดีที่ซื้อให้แล้วก็เลี้ยงอยู่มั้ง(?)แต่ใจจริงก็อยากพบพ่อสักครั้งอยากรู้ว่าจะเป็นอีแก่ที่ไหน

“คุณหนูครับ รีบกินข้าวนะครับมีคนกำลังจะมาที่บ้าน”

“คายย”(ใคร)

“ยังบอกไม่ได้ครับคุณหนูรีบกิน เดี๋ยวเฟนจะอาบน้ำแต่งตัวให้”

“กาด้าย”

หลังจากเฟยอาบน้ำให้ผมเสร็จเฟยก็สั่งให้พวกแม่บ้านเตรียมอาหารพลางสั่งงานนู้นนี้วุ่นวายกัน ถ้าถามว่าผมสงสัยมั้ยผมบอกเลยมากครับเพราะไม่เคยมีแขกมาที่บ้านแถมไอการจัดการบ้านครั้งใหญ่นี้คืออะไร แล้วยังไอชุดบ้าๆนี้อีกสีชมพูหูยาวเป็นกระต่ายตกลงผมเป็นเด็กผู้ชายมั้ยเนี่ย! หลังเฟยสั่งงานเสร็จก็เดินมาอุ้มผมให้นั่งบนเตียง

“คุณหนูน่ารักจังครับ”ใบหน้าของเฟยยิ้มหวานมาทางผมมองดูชุดสีชมพูน้องต่ายที่มันไม่เข้ากับผมหรอกผมเชื่อ!

“มังนายักตรงหนาย”(มันน่ารักตรงไหน!!)