ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!! นิยาย บท 4

หลังจากที่ผมกับป๊ากัดกันได้สักพักป๊าก็บอกให้ผมอาบน้ำแต่สิ่งที่ผมต้องตกใจถึงกับถีบป๊า(ถึงจะไม่กระทบเลยก็เถอะ)ก็ป๊ามันเดินตามผมเข้ามาในห้องน้ำไงครับ!!

“ป๊าาออกกปายยข้าวมาทามมายย”(ป๊าออกไปเข้ามาทำไม)ผมใช้แรงน้อยๆบวกกับขาป้อมๆมือป้อมๆทั้งผลักทั้งถีบป๊าแต่ไม่ขยับเลยครับอยากจะร้องไห้เป็นภาษาไก่

“ทำไม กูจะอาบให้”

“ม้ายยยผมอาบบบเองงง”ไม่ฟังเลยครับป๊าไม่สั่งผมเลยใครก็ได้พาไอโรคจิตออกไปที..ป๊าเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆแล้วจับผมถอดเสื้อผ้า..แง่ๆๆๆอินจาร้องไห้

“หึ”

“ม้ายยยป๊าโรคจิตตตต”จบแล้วชีวิตของอินฮึกๆป๊ามองสำรวจร่างกายอ้วนๆของผมก่อนที่จะยิ้มหัวเราะออกมา

“อ้วนจริงๆ”ป๊าใช้มือมาลูบที่ท้องของผม แต่ใครจะยอมอยู่นิ่งๆให้ลูบละเหอะตีเลยดิ้ครับ

“ตีทำไม ลูบนิดนึงไม่ได้รึไงหื้มอ้วน”

“ม้ายด้าย!ออกปายเยยจาอาบเอง”

“ไม่จะอาบให้แล้วก็จะอาบด้วยเลย”

“.....”ครับป๊ามันจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเอง..แบบก็เข้าใจว่าเป็นป๊าอาบน้ำกับลูกมันคงไม่เป็นไรแต่ไอผมที่มีความทรงจำก่อนตายเนี่ยมันไม่ไหวเว้ยย แล้วไอก้อน8ลูกที่ท้องนั้นผมอยากจะทุบทิ้งจริงๆฮืออ

“หึ เป็นไงน้ำลายไหลเลยสิ”

“น้ามยายบ้าอาราย เดี๋ยวอินจามีเยอะกว่าห้ายดู!”(น้ำลายบ้าอะไร เดี๋ยวอินจะมีเยอะกว่าให้ดู)

“หรอ จะรอดู”พูดจบป๊ามันก็ขำผมอีกแล้วครับถ้าบอกว่าตอนนี้ผมเป็นตัวตลกของป๊าก็คงไม่ผิด ผมยอมทำใจให้ป๊าอาบน้ำให้เพราะถึงขัดไปก็ไม่ได้ผลอะไรอยู่ดีหลังอาบน้ำเสร็จป๊าก็ออกมาใส่เสื้อผ้าอย่างไวคือไวแบบไวจริงๆแต่ก็หล่อจริงๆผมได้แต่ยืนอึ้ง ป๊าเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของผม ผมละลุ้นจริงๆว่ามาเฟียแบบป๊าจะเลือกชุดให้ลูกยังไง

“....ป๊า..”ครับไม่ต่างจากเฟยเลยชุดหมีพูสีเหลืองที่ผมไม่คิดจะใส่มันอีกแล้วตอนนี้ป๊ากำลังจัดการใส่ให้ผม

“อะไร”

“ทามมายม้ายให้อินใส่เท่ๆบ้างงง”

“นี้ไง เท่แล้ว”

“มันเท่ตรงหนายยย ม้ายเท่”(มันเท่ตรงไหน ไม่เท่)

“อ้วนแบบมึงใส่แบบนี้ดีแล้ว”จบครับนึกว่าเลือกเท่ๆให้ลูกใส่บ้างความหวังที่จะใส่ชุดเท่ๆของผมหมดสิ้นแล้วน้ำตาอินจะไหล ป๊าใส่ชุดให้ผมเสร็จก็พาลงมาทานข้าวแล้วเตรียมตัวไปบ้านอาเรียว ใช้เวลาเดินทางไม่นานครับประมาณ20-30นาทีก็ถึงบ้านอาเรียว ไม่ต่างกันเลยครับบ้านอาเรียวเล็กกว่านิดหน่อยแต่ดูแล้วมีความเข้มงวดกว่าที่บ้านป๊าผมเยอะ

“ถึงแล้ว”

“เน้บ้านอาเรียวเยอ”ผมหันไปถามเพื่อความแน่ใจ

“ใช่ ทำไม”

“ทามมายคนคุ้มกานเยอะจางงะ”(ทำไมคนคุ้มกันเยอะจังง่า”

“ที่นี้เป็นสถานที่ฝึกด้วย พวกที่เดินอยู่อาจจะเป็นแค่คนที่มาฝึก”

“อ่ออออ”ผมเดินลงจากรถก็เห็นอาเรียววิ่งลงมาจากบ้านทันที

“หนูอินนของอาาาา”อาเรียววิ่งมาอุ้มผมจุฟแก้มซ้ายแก้มขวาของผมทันทีส่วนป๊าผมน่ะหรอปล่อยรังสีอำมหิตเต็มที่แบบถ้ายังไม่หยุดตายแน่

“ส่งลูกกูมา”

“หวงกันว่ะไอคริสนี้เพื่อนมึงนะ”

“เรื่องกู”ป๊าเดินมาแย่งผมคืนไปแต่อาเรียวก็ไม่ทำอะไรต่อเพราะคงกลัวป๊าผมอยู่เหมือนกันเวลาป๊าโกรธมันน่ากลัวนิเนอะ

“อาเรียวอินยากปายทีนามยิงปืนน”(อาเรียวอินอยากไปที่สนามยิงปืนน)

“หื้ม สนใจขนาดนั้นเลยหรอเรา”

“ช่ายยย”

“กินขนมแล้วค่อยไปดีมั้ยครับ”

“ขนมเยอกินๆ”

หลังจากผมป๊าแล้วก็อาเรียวนั่งคุยบวกทานขนมเสร็จก็ถึงเวลาที่จะต้องไปสนามยิงปืนตามที่บอกผมไว้ตั้งแต่ตอนเข้ามาแล้วครับได้ยินเสียงฝึกซ้อมบวกกับเสียงปืนดังมาจากด้านหลังของคฤหาสน์ของอาเรียว ผมป๊าและอาเรียวเดินมาบริเวณด้านหลังสิ่งที่ผมเห็นคือสนามยิงปืนและสนามฝึกซ้อมแบบเหมือนของทหารอะไรแบบนั้นแล้วไอคนที่กำลังฝึกคือหน้าอย่างดุ สมที่จะมาเป็นลูกน้องมาเฟียจริงๆ

“ป๊าลูกน้องป๊ามาจากที่นี้เยอ”ผมหันไปถามคนที่อุ้มผมอยู่

“ไม่ใช่ มาจากบ้านใหญ่”

“บ้านใหญ่เยอ?”พูดไปก็เถอะครับผมไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับป๊าเลยแล้วก็ไม่ได้อยากจะถามอะไรขนาดนั้นถ้าป๊าอยากเล่าก็เล่าเอง

“ใช่”

“อินครับจะไปตรงไหนก่อนดี”อาเรียวหันมาถามผม

“ปืนๆปายปืนๆ”แน่นอนครับผมอยากไปสนามยิงปืนก็ผมชอบนิชอบแบบชอบมาก

“งั้นไปเลยยย”

พอถึงสนามยิงปืนเสียงของสิ่งที่ผมคิดถึงก็ดังขึ้นในใจผมมันเต้นแบบจะระเบิดได้แล้วครับ

“ป๊าาายากยิงๆ”(ป๊าอยากยิงๆ)ผมหันไปหาป๊าด้วยท่าทางดีใจ

“ไม่ได้”

“ป๊าาอินจายิงงง”ผมทำสายตาอ้อนๆไปให้ป๊า ป๊าหันมองแบบดุๆทันที ผมเลยส่งสายตาไปให้อาเรียวเพื่อหวังให้อาเรียวช่วย

“หื้ม ส่งสายตามาอาแบบนั้นทำไมครับ”

“น้องอินยากยิงๆอาเรียว”ผมทำเสียงกับสายตาอ้อนๆมห้อาเรียวอีกครั้งพร้อมกับให้ป๊าปล่อยผมลงเดิน เดินไปเกาะขาอาเรียวใช้หน้ากลมๆของผมถูไปที่ขาของอาเรียว

“ไม่ได้ครับ อาก็ไม่เห็นด้วยที่จะให้เรายิง”อาเรียวทำหน้าเศร้าๆส่งมาให้ผม แต่ผมหรอที่จะยอมอดทั้งที่มาถึงที่แบบนี้ ผมรีบจ้ำเท้าป้อมๆของผมเข้าไปในสนามทันที ป๊าและอาเรียวรีบวิ่งมาคว้าตัวผมไว้

“ทำอะไร!!!”ป๊าดุผมเสียงดังเมื่อจับตัวผมได้

“อยากตายรึไง!กูบอกไม่ได้คือไม่ได้ทำไมดื้อ!!!!”ป๊าดุผมแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาจะร้องไห้แล้วครับ

“อินครับ อาไม่ชอบเลยแบบเมื่อกี้มันอันตรายเรารู้มั้ย”พอแล้วครับน้ำตาผมไหลแล้วทั้งป๊าทั้งอาดุผมหน้าตั้งเลยโดยเฉพาะป๊าที่ตอนจับผมป๊าใช้แรงบีบมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บมากๆ

“กูจะไม่พามาที่นี้อีกแล้ววันนี้กลับ!”ป๊าพูดเสียงดังใส่ผม ผมตัวสั่นแล้วก็ร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของป๊าผมไม่ชอบเวลาป๊าดุเลยมันเจ็บเจ็บมากๆ

“คริสมึงใจเย็น”อาเรียวเรียกตามหลังป๊ามาเพราะกลัวป๊าจะขาดสติ

“เสือก!”ป๊าหันไปตะโกนด่าอาเรียวแล้วใช้ให้ลูกน้องนำรถมาเพื่อที่จะกลับบ้าน

“ฮึก ....ฮืออ.... ป๊..า”ผมร้องไห้เรียกชื่อป๊าเพราะตั้งแต่ออกมาจากบ้านอาเรียวป๊าไม่แม้แต่มองผมไม่แม้จะพูดกับผมเลย

“....”