ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!! นิยาย บท 4

หลังจากที่ผมกับป๊ากัดกันได้สักพักป๊าก็บอกให้ผมอาบน้ำแต่สิ่งที่ผมต้องตกใจถึงกับถีบป๊า(ถึงจะไม่กระทบเลยก็เถอะ)ก็ป๊ามันเดินตามผมเข้ามาในห้องน้ำไงครับ!!

“ป๊าาออกกปายยข้าวมาทามมายย”(ป๊าออกไปเข้ามาทำไม)ผมใช้แรงน้อยๆบวกกับขาป้อมๆมือป้อมๆทั้งผลักทั้งถีบป๊าแต่ไม่ขยับเลยครับอยากจะร้องไห้เป็นภาษาไก่

“ทำไม กูจะอาบให้”

“ม้ายยยผมอาบบบเองงง”ไม่ฟังเลยครับป๊าไม่สั่งผมเลยใครก็ได้พาไอโรคจิตออกไปที..ป๊าเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆแล้วจับผมถอดเสื้อผ้า..แง่ๆๆๆอินจาร้องไห้

“หึ”

“ม้ายยยป๊าโรคจิตตตต”จบแล้วชีวิตของอินฮึกๆป๊ามองสำรวจร่างกายอ้วนๆของผมก่อนที่จะยิ้มหัวเราะออกมา

“อ้วนจริงๆ”ป๊าใช้มือมาลูบที่ท้องของผม แต่ใครจะยอมอยู่นิ่งๆให้ลูบละเหอะตีเลยดิ้ครับ

“ตีทำไม ลูบนิดนึงไม่ได้รึไงหื้มอ้วน”

“ม้ายด้าย!ออกปายเยยจาอาบเอง”

“ไม่จะอาบให้แล้วก็จะอาบด้วยเลย”

“.....”ครับป๊ามันจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเอง..แบบก็เข้าใจว่าเป็นป๊าอาบน้ำกับลูกมันคงไม่เป็นไรแต่ไอผมที่มีความทรงจำก่อนตายเนี่ยมันไม่ไหวเว้ยย แล้วไอก้อน8ลูกที่ท้องนั้นผมอยากจะทุบทิ้งจริงๆฮืออ

“หึ เป็นไงน้ำลายไหลเลยสิ”

“น้ามยายบ้าอาราย เดี๋ยวอินจามีเยอะกว่าห้ายดู!”(น้ำลายบ้าอะไร เดี๋ยวอินจะมีเยอะกว่าให้ดู)

“หรอ จะรอดู”พูดจบป๊ามันก็ขำผมอีกแล้วครับถ้าบอกว่าตอนนี้ผมเป็นตัวตลกของป๊าก็คงไม่ผิด ผมยอมทำใจให้ป๊าอาบน้ำให้เพราะถึงขัดไปก็ไม่ได้ผลอะไรอยู่ดีหลังอาบน้ำเสร็จป๊าก็ออกมาใส่เสื้อผ้าอย่างไวคือไวแบบไวจริงๆแต่ก็หล่อจริงๆผมได้แต่ยืนอึ้ง ป๊าเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของผม ผมละลุ้นจริงๆว่ามาเฟียแบบป๊าจะเลือกชุดให้ลูกยังไง

“....ป๊า..”ครับไม่ต่างจากเฟยเลยชุดหมีพูสีเหลืองที่ผมไม่คิดจะใส่มันอีกแล้วตอนนี้ป๊ากำลังจัดการใส่ให้ผม

“อะไร”

“ทามมายม้ายให้อินใส่เท่ๆบ้างงง”

“นี้ไง เท่แล้ว”

“มันเท่ตรงหนายยย ม้ายเท่”(มันเท่ตรงไหน ไม่เท่)

“อ้วนแบบมึงใส่แบบนี้ดีแล้ว”จบครับนึกว่าเลือกเท่ๆให้ลูกใส่บ้างความหวังที่จะใส่ชุดเท่ๆของผมหมดสิ้นแล้วน้ำตาอินจะไหล ป๊าใส่ชุดให้ผมเสร็จก็พาลงมาทานข้าวแล้วเตรียมตัวไปบ้านอาเรียว ใช้เวลาเดินทางไม่นานครับประมาณ20-30นาทีก็ถึงบ้านอาเรียว ไม่ต่างกันเลยครับบ้านอาเรียวเล็กกว่านิดหน่อยแต่ดูแล้วมีความเข้มงวดกว่าที่บ้านป๊าผมเยอะ

“ถึงแล้ว”

“เน้บ้านอาเรียวเยอ”ผมหันไปถามเพื่อความแน่ใจ

“ใช่ ทำไม”

“ทามมายคนคุ้มกานเยอะจางงะ”(ทำไมคนคุ้มกันเยอะจังง่า”

“ที่นี้เป็นสถานที่ฝึกด้วย พวกที่เดินอยู่อาจจะเป็นแค่คนที่มาฝึก”

“อ่ออออ”ผมเดินลงจากรถก็เห็นอาเรียววิ่งลงมาจากบ้านทันที

“หนูอินนของอาาาา”อาเรียววิ่งมาอุ้มผมจุฟแก้มซ้ายแก้มขวาของผมทันทีส่วนป๊าผมน่ะหรอปล่อยรังสีอำมหิตเต็มที่แบบถ้ายังไม่หยุดตายแน่

“ส่งลูกกูมา”

“หวงกันว่ะไอคริสนี้เพื่อนมึงนะ”

“เรื่องกู”ป๊าเดินมาแย่งผมคืนไปแต่อาเรียวก็ไม่ทำอะไรต่อเพราะคงกลัวป๊าผมอยู่เหมือนกันเวลาป๊าโกรธมันน่ากลัวนิเนอะ

“อาเรียวอินยากปายทีนามยิงปืนน”(อาเรียวอินอยากไปที่สนามยิงปืนน)

“หื้ม สนใจขนาดนั้นเลยหรอเรา”

“ช่ายยย”

“กินขนมแล้วค่อยไปดีมั้ยครับ”

“ขนมเยอกินๆ”

หลังจากผมป๊าแล้วก็อาเรียวนั่งคุยบวกทานขนมเสร็จก็ถึงเวลาที่จะต้องไปสนามยิงปืนตามที่บอกผมไว้ตั้งแต่ตอนเข้ามาแล้วครับได้ยินเสียงฝึกซ้อมบวกกับเสียงปืนดังมาจากด้านหลังของคฤหาสน์ของอาเรียว ผมป๊าและอาเรียวเดินมาบริเวณด้านหลังสิ่งที่ผมเห็นคือสนามยิงปืนและสนามฝึกซ้อมแบบเหมือนของทหารอะไรแบบนั้นแล้วไอคนที่กำลังฝึกคือหน้าอย่างดุ สมที่จะมาเป็นลูกน้องมาเฟียจริงๆ

“ป๊าลูกน้องป๊ามาจากที่นี้เยอ”ผมหันไปถามคนที่อุ้มผมอยู่

“ไม่ใช่ มาจากบ้านใหญ่”

“บ้านใหญ่เยอ?”พูดไปก็เถอะครับผมไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับป๊าเลยแล้วก็ไม่ได้อยากจะถามอะไรขนาดนั้นถ้าป๊าอยากเล่าก็เล่าเอง

“ใช่”

“อินครับจะไปตรงไหนก่อนดี”อาเรียวหันมาถามผม

“ปืนๆปายปืนๆ”แน่นอนครับผมอยากไปสนามยิงปืนก็ผมชอบนิชอบแบบชอบมาก

“งั้นไปเลยยย”

พอถึงสนามยิงปืนเสียงของสิ่งที่ผมคิดถึงก็ดังขึ้นในใจผมมันเต้นแบบจะระเบิดได้แล้วครับ

“ป๊าาายากยิงๆ”(ป๊าอยากยิงๆ)ผมหันไปหาป๊าด้วยท่าทางดีใจ

“ไม่ได้”

“ป๊าาอินจายิงงง”ผมทำสายตาอ้อนๆไปให้ป๊า ป๊าหันมองแบบดุๆทันที ผมเลยส่งสายตาไปให้อาเรียวเพื่อหวังให้อาเรียวช่วย

“หื้ม ส่งสายตามาอาแบบนั้นทำไมครับ”

“น้องอินยากยิงๆอาเรียว”ผมทำเสียงกับสายตาอ้อนๆมห้อาเรียวอีกครั้งพร้อมกับให้ป๊าปล่อยผมลงเดิน เดินไปเกาะขาอาเรียวใช้หน้ากลมๆของผมถูไปที่ขาของอาเรียว

“ไม่ได้ครับ อาก็ไม่เห็นด้วยที่จะให้เรายิง”อาเรียวทำหน้าเศร้าๆส่งมาให้ผม แต่ผมหรอที่จะยอมอดทั้งที่มาถึงที่แบบนี้ ผมรีบจ้ำเท้าป้อมๆของผมเข้าไปในสนามทันที ป๊าและอาเรียวรีบวิ่งมาคว้าตัวผมไว้

“ทำอะไร!!!”ป๊าดุผมเสียงดังเมื่อจับตัวผมได้

“อยากตายรึไง!กูบอกไม่ได้คือไม่ได้ทำไมดื้อ!!!!”ป๊าดุผมแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาจะร้องไห้แล้วครับ

“อินครับ อาไม่ชอบเลยแบบเมื่อกี้มันอันตรายเรารู้มั้ย”พอแล้วครับน้ำตาผมไหลแล้วทั้งป๊าทั้งอาดุผมหน้าตั้งเลยโดยเฉพาะป๊าที่ตอนจับผมป๊าใช้แรงบีบมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บมากๆ

“กูจะไม่พามาที่นี้อีกแล้ววันนี้กลับ!”ป๊าพูดเสียงดังใส่ผม ผมตัวสั่นแล้วก็ร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของป๊าผมไม่ชอบเวลาป๊าดุเลยมันเจ็บเจ็บมากๆ

“คริสมึงใจเย็น”อาเรียวเรียกตามหลังป๊ามาเพราะกลัวป๊าจะขาดสติ

“เสือก!”ป๊าหันไปตะโกนด่าอาเรียวแล้วใช้ให้ลูกน้องนำรถมาเพื่อที่จะกลับบ้าน

“ฮึก ....ฮืออ.... ป๊..า”ผมร้องไห้เรียกชื่อป๊าเพราะตั้งแต่ออกมาจากบ้านอาเรียวป๊าไม่แม้แต่มองผมไม่แม้จะพูดกับผมเลย

“....”

“กันต์ฮือคุณหนู คุณหนูไม่สบายหนักมากเรียกเท่าไรก็ไม่ยอมตื่น ตอนนี้กำลังพาไปโรงพยาบาล”

“ห้ะ!!ว่าไงนะ”กันต์ที่ตกใจจนลืมตัวตะโกนออกมาเสียงดังทำให้คริสและบุคคลปริศนาที่กำลังสนทนากันอยู่ต้องหันมามองด้วยสายตาเดียวกัน

“มีอะไร ทำไมเสียงดัง”คริสถามออกมาเสียงแข็งที่อยู่เีๆกันต์ก็ตะโกนเสียงดัง

“คุณหนู..”

“ไออ้วนทำไม!”คริสลุกยืนเต็มความสูงเมื่อรู้ว่าเกี่ยวกับตัวเล็กของเค้า

“เฟยบอกว่าคุณหนูไม่สบายหนักตอนนี้กำลังพาไปโรงพยาบาลครับ”

“....กูจะกลับไปเดี๋ยวนี้!!!”คริสลุกเดินออกจากที่นั้นทันทีโดยไม่สนใจอีกคนที่กำลังมึนงงในท่าทีของคริสเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาคริสไม่เคยสนใจใครถึงขนาดละทิ้งการนัดหมายกับลูกค้าระดับเค้า

“หึ น่าสนใจ”

การเดินทางต้องใช้เวลาหากเป็นคนทั่วไปคงพูดได้ว่าเป็นวันแต่สำหรับคริสที่มีอครื่องบินส่วนตัวทำให้ลดหย่อยเวลาลงได้พอสมควร

————-

เฟยเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉินมือไม้สั่นกลัวว่าคุณหนูจะเป็นอะไรไปรึป่าวแล้วเมื่อไรคุณคริสกับกันต์จะมาถึงสักที แต่เพียงรอต่ออีกไม่นานหมอหนุ่มก็เดินออกมา

“คุณหนูเป็นยังไงบ้าง!”

“น้องปลอดภัยแล้วนะครับ แต่นี้มันอันตรายมากนะครับสำหรับเด็กอายุแค่นี้ น้องขาดสารอาหารบวกกับการนอนหลับไม่เพียงพอ ทำให้น้องป่วยตัวร้อนหนักหมอขอให้คุณช่วยดูแลน้องให้ดีกว่านี้หน่อยนะครับ แล้วฝากดูเรื่องสภาพจิตใจน้องหน่อยนะครับ หมอจะให้พยาบาลพาน้องไปยังห้องพิเศษนะครับหมอขอตัวก่อน”

“ครับ ขอบคุณครับ”

ระหว่างการเดินทางมายังโรงพยาบาลคริสให้กันต์สอบถามอาการของตัวเล็กตลอดเวลาใบหน้าหล่อแสดงความกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด ใจที่แข็งแกร่งของคริสตอนนี้ตัวน้อยกลับทุบทลายมันพังหากตัวเล็กเป็นอะไรไปคริสคงจะโทษตัวเองไปตลอดชีวิต...

“ป๊ากำลังไปรอป๊านะตัวเล็ก..”

ป๊าคริสพาร์ท

หลังจากเครื่องลงจอดผมก็รีบมาโรงพยาบาลทันทีเพียงไม่กี่นาทีก็เดินทางมาถึงกันต์สอบถามเฟยไว้เรียบร้อยว่าตอนนี้ตัวเล็กอยู่ไหนครั้งเดินมาถึงหน้าห้องในใจก็รู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก

“คุณคริส...”เป็นเสียงเฟยที่เรียกผมเบาๆเมื่อเห็นว่าผมเเินเข้ามา

“พวกนายออกไปก่อน”

“ครับ/ครับ”เฟยและกันต์ต่างพาออกจากห้องไปตามคำสั่ง ผมเดินเข้าไปใกล้เตียงของร่างเล็กที่กำลังนอนหลับอยู่สีหน้าร่างกายของร่างเล็กของผมมันแย่ลงจริงๆ จากที่อ้วนเป็นหมูตอนนี้กลับผอมลงจนหน้าตกใจยิ่งเห็นยิ่งเจ็บในใจต่างกล่าวโทษตัวเองที่ครั้งนี้ดูเหมือนจะทำผิดไปแล้วจริงๆ

“อ้วน..ป๊าขอโทษ”ผมจับมือร่างน้อยที่นอนไม่ได้สติพลางกดเสียงเศร้าลงเมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนจากร่างกายของตัวเล็กน้ำหยดสีใสที่ไม่รู้ว่าไหลลงมาตั้งแต่เมื่อไรหยดตกลงมาบนมือน้อยๆของร่างเล็ก ภายในใจคริสตอนนี้กำลังสับสนไปหมดเค้าไม่เคยร้องไห้ให้ใครนอกจากตอนที่เกิดมาแต่ตอนนี้ทำไมถึงได้...ก่อนที่ความคิดจะไกลกว่านั้นร่างเล็กที่นอนนิ่งอยู่นานตอนนี้กลับแสดงสีหน้าหวาดกลัว

“อ้วนเป็นอะไร”คริสที่เห็นลูกชายตัวเล็กของตนเกิดอาการผิดปกติจึงรีบอุ้มจับเจ้าตัวเล็กมากอดไว้แน่น

“ฮึกปะป๊าอย่าทิ้งอินไปฮืออ”ร่างเล็กพูดออกมาทั้งที่ยังหลับอยู่

“ไม่ไปไม่ทิ้งเพราะงั้นอย่าร้องไห้รีบตื่นมาหาป๊านะครับเด็กดี”คริสกอดปรอบร่างเล็กแน่นเพราะรู้ดีว่าตอนนี้ร่างเล็กคงกำลังฝันร้าย ร่างเล็กที่ได้รับอ้อมกอดจากคริสก็ผ่อนคลายลงจนหลับนิ่งไปอีกครั้ง

“ป๊าขอโทษ”คริสได้แต่พูดขอโทษอยู่อย่างนั้นเงียบๆแล้วพลางหลับไปเพราะความเหนื่ิอยล้าจากการเดินทาง..

ตอนนี้คริสตื่นมาภายในห้องสีดำคริสมองไปรอบๆทุกอย่างดำสนิทแต่กลับมีสถานที่นึงในนั้นกลับสีแสงสว่างออกมาคริสเดินไปหายังที่สว่างแต่ทะว่าถึงแม้จะมองดูแล้วใกล้มากแต่ครั้งเดินมาตั้งนานกลับไม่ถึงสักทีคริสเดินตามแสงอยู่นานก็ได้เข้าใกล้จนสามารถมองเห็นสิ่งที่ส่องแสงสว่างอยู่ได้

ร่างชายหนุ่มผิวขาวหน้าตาคล้ายกับผู้หญิงตัวเล็กแต่ดูแล้วภายในร่างกายเล็กๆนั้นคงจะมีกำลังไม่น้อย แต่สิ่งที่ทำให้สายตาคริสต้องหยุดนิ่งคือร่างของลูกชายของเค้าที่กำลังนอนอยู่ข้างๆร่างของชายคนนั้น แสงสว่างที่ประกายสีแดงกำลังส่องแสงชัดเจนขึ้นเผยให้เห็นสิ่งที่คริสไม่อาจเชื่อสายตาอีกครั้งเพราะหัวใจของทั้งสองคนกำลังผูกเชื่อมต่อกัน...ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดไปคริสตกใจตื่นขึ้นต่างพาให้คนที่พึ่งเข้ามาใหม่ตกใจตามกันไป

“เชี้ยคริส!อะไรของมึงว่ะอยู่ดีๆสะดุ้งตื่นแบบนี้”เป็นเสียงของเรียวที่ดังขึ้น

“ระเรียว”

“เชี้ยในร้ายไรของมึงปะเนี้ยเหงื่อแตกเลย”

“ไม่มีอะไร”ผมหันมองร่างเล็กที่ยังคงหลับอยู่แบบนั้นภายในใจยังคงปรากฏภาพความฝันนั้นอยู่

“ตัวเล็กยังไม่ตื่นหรอว่ะ”เรียวเดินเข้ามาใกล้เตียงแต่ก็ต้องโดนสายตาดุๆของคุณป๊าขี้หวงกลับมาแทน

“อยู่ตรงนั้น”เสียงแข็งพูดขึ้นอีกครั้ง เรียวยอมทำตามด้วยดีเพราะมันไม่ใช่เวลามาทะเลาะกัน

“มึงไปล้างหน้าอาบน้ำก่อนเถอะเดี๋ยวกูดูตัวเล็กให้”

“อื้ม แต่มึงห้ามเข้าใกล้”

“เออออ หวงอะไรนักหนาเนี้ย”

น้องอินพาร์ท..

“ปะป๊า!!”ร่างเล็กที่นอนหลับอยู่นานตกใจตื่นเรียกหาผู้เป็นพ่อของตนเสียงดังจนทำให้เรียวที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่รีบลุกขึ้นมาหา ในขณะเดียวกันที่คริสเปิดประตูห้องน้ำออกมาทั้งที่ใส่เพียงผ้าขนหนูออกมา

“อ้วน!เป็นอะไร”คริสถามออกมาอย่างร้อนใจที่เห็นตัวเล็กนั่งนิ่งน้ำตาไหล

“ป๊า..ฮืออ”เมื่อเห็นคนที่พึ่งออกจากห้องน้ำร่างของผมเหมือนขยับไปเองพยายามจะลุกไปหาทันที

“!!!”ป๊ารีบวิ่งเข้ามาจับผมไว้ทันที

“ฮือออป๊าน้องอินขอโทดฮืออจะไม่ดื้อแย้วเพราะงั้นอย่าทิ้งน้องอินฮือออ”ผมปล่อยโฮ่ออกไปอย่างไปอายใครผมกอดรัดป๊าไว้แน่น

“ป๊าสิต้องขอโทษเรา..แล้วป๊าก็ไม่มีวันทิ้งเราด้วย”คริสกระชับกอดแน่นขึ้น เรียวที่เห็นว่าคงต้องให้เวลาพ่อลูกคุยกันสักหน่อยจึงเดินออกไปเงียบๆ

“ฮืออปะป๊าจาโกหกน้องอินมั้ยน้องอินฝันย้าย”

“ป๊าไม่โกหกน้องอินครับ ป๊าจะไม่ไปไหนน้องอินหยุดร้องก่อนนะครับ”ป๊าโน้มตัวลงเล็กน้อยก่อนที่จับหน้าผมเงยหน้าขึ้นมือหนาของป๊าปาดซับน้ำตาให้ผมเบาๆก่อนที่จะพรมจุฟผมไปทั่วใบหน้า ครั้งนี้ผมยอมให้ทำแต่โดยดีครับไม่ขัดขืนแบบครั้งอื่น

“ปะป๊า..น้องอินหิวจัง”

“ก็ยังเห็นแก่กินเหมือนเดิม”ป๊าส่งมือมาขยี้หัวผมไปมาก่อนที่จะเรียกให้คนด้านนอกนำข้าวต้มเข้ามาให้ผม

“อาเรียว”ผมที่เห็นอาเรียวเดินเข้ามาพร้อมชามข้าวต้มก็เรียกทักทันที

“อ้วนนนของอาตื่นแล้ว”อาเรียววิ่งมาผลักป๊าออกจากผมแล้วกอดผมแทนโดยไม่สนใจสายตาป๊าที่เหมือนจะฆ่าอาเรียวได้ตลอดเวลา

“....”

“มองอะไรกูแบบนั้นคริสจะแดกหัวกูแล้วรึไง มึงไปใส่เสื้อผ้าก่อนไป” [เสื้อผ้า?]เพราะดีใจเมื่อกี้เลยไม่ทันสังเกตว่าป๊ามันไม่ได้ใส่เสื้อผ้านิหว่า!!ใส่แต่ผ้าขนหนู!!แล้วแปลว่าเมื่อกี้ที่กอดไปไอแข็งๆนั้นคือไอแปดลูกหกลูกของป๊าหรอว่ะ!!!

“!!!”ผมตกใจหน้าแดงเป็นลูกตำลึงอาเรียวที่สังเกตเห็นท่าทางของผมก็ขำออกมาทันที

“555เป็นไงอ้วนร่างกายของป๊าเราสุดยอดเลยละสิ”

“มะมะไม่เห็นทาวรายผมจามีมากกว่าให้ดู”

“5555เสียงสั่นแล้วไอหนู”