ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!! นิยาย บท 8

มู่หลานดูพาร์ท

เพียงผมได้เปิดประตูเข้าไปเสียงอืออึงจากไอลุงนั้นก็ดังขึ้นด้วยความสงสัย ประตูที่เปิดออกกลับไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้นเลยพูดง่ายๆลุงนั้นมองไม่เห็นผมจึงเกิดอาการสงสัยว่าประตูเปิดออกได้ยังไง

“ใครเปิดประตู เปิดทำเหี้ยไรกูตกใจหมด”เสียงของนัทดังขึ้น

หึ แบบนี้แกล้งสักนิดหน่อยดีกว่าผมจัดการเดินเข้าไปใกล้ๆลุงนั้นแล้วเป่าลมใส่หูของมันบรรยากาศรอบตัวผมที่คงพูดได้ว่าเย็นจัดทำให้มันตกใจขนลุกทันที

“อากาศแม่งเย็นไปป่าวว่ะ..รีบจัดการเด็กนั้นก่อนดีกว่าจะได้กลับๆ”

!!!จะทำร้ายร่างนั้นหรอไม่มีวันหรอก ผมถีบเก้าอี้ที่มันนั่งอยู่อย่างแรงจนเก้าอี้และร่างของไอลุงบ้าลงไปนอนกอดพื้น แต่แค่นี้ยังไม่พอหรอกผมขึ้นไปนั่งทับตัวมันดูสิจะลุกยังไงถึงจะมองไม่เห็นสัมผัสผมไม่ได้แต่ถ้าผมทำแบบนี้ก็ลุกออกไม่ได้เหมือนกันพูดไปก็อยากเป็นผีมากกว่าเป็นคนสะอีก

“เชี้ย!เอ้ยทำไมลุกไม่ขึ้นว่ะ”นัทพูดขึ้นทันทีพลางเริ่มคิดในใจว่านี้มันแปลกๆแล้ว

“เหอะ!ผีสางนางไม้ที่ไหนมันมาทับกู อย่าคิดว่ากูจะกลัวแค่นี้ทำอะไรกูไม่ได้หรอกเว้ย”

//ทำไรไม่ได้หรองั้นก็ลองลุกขึ้นให้ได้ก่อนสิค่อยมาพูด//

แต่เดี๋ยวนะนี้มันผ่านมากี่นาทีแล้วถึง30รึยังโอ้ยก็อยากแกล้งทับไอลุงนี้ต่ออยู่หรอกแต่จะให้ร่างสลายไปมันไม่ได้เว้ยยต้องกลับเข้าร่างแล้วมาจัดการลุงนี้แทน ผมรีบล่องลอยไปที่ร่างของอินที่นอนอยู่ก่อนที่จะตั้งสมาธิแล้วกลับเข้าไปภายในร่างนั้นทันที

“หึ!ผีก็ทำอะไรคนแบบกูไม่ได้พูดแค่นี้ผีก็ไปแล้วฮาๆๆ”นัทจัดการเดินเข้าใกล้ร่างของเด็กน้อยทันทีมือหนาชักปืนจอมาที่ร่างของเด็กน้อยทันที

“ขอโทษนะ กูไม่ได้อยากทำร้ายเด็กแต่พ่อมึงทำกับกูไว้เจ็บมากลาก่อน”มือหนากำลังจะเหนี่ยวไกปืนแต่กลับว่าร่างเล็กที่นอนสลบอยู่เมื่อกี้ตื่นขึ้นและจับล็อกมือไว้

“ไม่อยากฆ่าก็ไม่ต้องฆ่าสิ!”ผมพูดขึ้นหลังจากที่ลุกขึ้นล็อกมือของลุงบ้าได้

“ปล่อยกู!”

“ใครจะไปปล่อย!ปล่อยมีหวังตายแน่ๆ”

“จะไม่ปล่อยใช่มั้ย!ได้!”

ไอลุงบ้าใช้แรงทำให้หลุดออกจากตัวผมก่อนที่จะผลักผมออกไปเต็มแรงปืนที่ตกพื้นตอนที่ล็อกมือก็ถูกเก็บขี้นมา แบบนี้แย่แน่ๆผมคิดในใจก่อนที่จะขยับเท้าเล็กป้อมๆวิ่งผ่านทางระหว่างขาทั้งสองของลุงนั้นไปตอนนี้ต้องเอาชีวิตให้รอดหนีตำรวจยังหนีได้กะอีแค่ลุงคนนึงทำไมจะหนีไม่ได้ว่ะ ผมสับขาวิ่งด้วยความเร็วแสงแต่ด้วยว่าเท้ามันสั้นลุงคนนั้นจึงตามไล่ยิงผมมาติดๆถ้ารักษาชีวิตนี้ไม่ได้ก็ไม่มีชีวิตอื่นอีกแล้วยังไงก็ต้องรอด!

“ไอเด็กบ้า!หยุดนะ”

ปัง

ปัง

“โถ่เว้ย!วิ่งเร็วเป็นบ้าเลย!”นัทมองสังเกตุมาตลอดทางกลับเห็นว่าลูกน้องที่อยู่ด้านนอกตายจนหมดแปลกมันแปลกเกินไป

“เลิกตามสักทีเถอะเว้ยยจะวิ่งไม่ไหวแล้วเหนื่อย”ผมพูดออกมาเบาๆเพราะเริ่มไม่มีแรงแล้วร่างเล็กๆแบบนี้จะวิ่งได้สะแค่ไหน ยิ่งหนีก็ยิ่งตามจะบ้าตายขอร้องละใครก็ได้ช่วยทีแต่แล้วความพยายามทุกอย่างก็จบลงด้วยตอนนี้วิ่งมาจนทางตันทางด้านหน้าตอนนี้คือหน้าตึกสูง10ชั้นหากวิ่งไปต่อคงได้ตกตึกตายแน่ๆ

“หึ!หมดทางหนีแล้วสินะ ยอมตายสะดีๆเถอะสัญญาจะไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย”

“ป๊า..อินขอโทษ..”

ตุบ ปัง!

ตุบ..ปัง อินตัดสินใจที่จะกระโดดลงตึกเพราะอย่างน้อยก็ไม่ตายด้วยน้ำมือของลุงบ้านั้น. แต่ก่อนที่อินจะโดดกลับมีมือหนาและเสียงเรียกที่ดังจากที่แสนไกล เสียงของคนที่ผมคิดถึงที่สุดเสียงของป๊าแวบสุดท้ายก่อนจะตกลงไปผมเห็นป๊าและทุกคนที่วิ่งจะเข้ามาคว้าตัวผมแต่ตอนนี้ไม่ทันแล้ว

“ปะป๊า..”

“อินนนนนน!!!!”

ร่างกายคริสเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วครั้งมาถึงกลับเห็นคนที่เคยเป็นเพื่อนรักกำลังไล่ฆ่าลูกของคริสอย่างเอาเป็นเอาตายร่างเล็กที่แสนคิดถึงกลับโดดลงตึกต่อหน้าต่อ คริสวิ่งด้วยความเร็วกระโดดตามลูกน้อยไปทันทีพยายามที่จะคว้าตัวร่างเล็กเอาไว้ให้ได้อย่างน้อยหากจะตายก็ขอตายด้วยกันถ้าจะให้ใครคนใดต้องจากไปอีกคนจะอยู่ยังไง

“อิน!กูกำลังไปช่วย”และความพยายามก็สำเร็จก่อนที่ร่างทั้งสองจะถึงพื้นคริสก็คว้าตัวร่างเล็กไว้ได้คริสจับร่างเล็กกดหัวให้มาใกล้ตัวเองมากที่สุดก่อนจะหันให้ร่างตนเป็นคนรองรับแรงทั้งหมด

“คริส!!”

“คุณคริส!/คุณหนู!”เสียงของทุกคนที่เห็นสภาพเจ้านายและเพื่อนของตนก็แทบสิ้นลมหายใจไปเดี๋ยวนั้นแต่มีเพียงหนึ่งคนที่กลับส่งเสียงหัวเราะลั่น

“ฮาๆๆดี!ตายไปทั้งพ่อทั้งลูก!ฮาๆๆๆ”

“ไอนัท!”เรียวจัดหมัดหนักของตนใส่หน้าของนัททันที จนตัวนัทล้มลงสลบไปตามแรงต่อย

ตุบ เสียงตกลงสู่ด้านล่างดังสนั่นไปทั่ว แต่ความโชคดีในครานี้คือลูกน้องที่อยู่ด้านล่างรีบช่วยกันพยายามหาสิ่งของและใช้ตัวเองรองรับร่างของนายทั้งสอง

“นาย!”เสียงลูกน้องดังเรียกสติของคริสทันที

“ตัวเล็ก!ๆ”คริสไม่รอช้ารีบขยับร่างเล็กในอ้อมกอดออกแต่กลับพบว่าร่างในอ้อมกอดปรอดภัยดีแต่เสียที่ดันมาหลับไปสะอย่างนั้น

“ป๊าขอโทษ”คริสปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอีกครั้งรวมทั้งกดจูบลงบนหน้าผากเนียนของลูกชายตัวน้อยของตน ภาพสองพ่อลูกนั่งกอดกันเป็นความสุขที่มากล้นของเหล่าลูกน้องที่เห็นนายทั้งสองปลอดภัยบรรยากาศรอบด้านอบอุ่นขึ้นมาโดยทันที ทางเรียวกันต์และเฟยที่วิ่งตามลงมาจากด้านบนก็เฝ้ามองคริสโอบกอดร่างของอินอย่างรักใคร่และคิดถึง แต่ร่างน้อยในอ้อมกอดครั้งรู้สึกว่ามีน้ำหยดโดนตัวก็พยายามลืมตาขึ้นมาดูและสิ่งที่อินต้องการมากที่สุดก็กำลังกอดอินอยู่

“ปะป๊า..น้องอินตายแล้วสินะถึงได้เห็นปะป๊าร้องไห้..ฮึก..น้องอินขอโทษนะ..ฮืออ”แต่คริสกลับมีความคิดตลกที่อ้วนของตนคิดว่าตายไปแล้วจึงนึกแกล้งร่างในอ้อมกอดเล่น

“ห้ะ!ก็ป๊าร้องไห้!แล้วก็ทำเหมือนคนตายที่สำคัญๆผมเป็นคนโดดลงจากตึกเองเลยนะ!!”

“ใช่หรอหื้ม?”

หนูอินพาร์ท

อินพยายามขยับออกจากอ้อมแขนของคริสเลยได้เห็นว่าด้านล่างมีเบาะรองอยู่แถมลูกน้องของป๊าอาเรียวพี่เฟยพี่กันต์ก็ยืนยิ้มเล็กยิ้มน้อยอยู่กันทั้งนั้น

“หลานอาทั้งคนจะตายได้ยังไงละครับ”อาเรียวเดินเข้ามาใกล้ก่อนที่จะก้มลงมาพูดกับผมเช่นเดียวกับพี่เฟยและพี่กันต์ที่เข้ามา

“คุณหนูยังไม่ตายนะครับ//กลั่นขำ”เป็นพี่เฟยที่พูดขึ้น

“แปลว่านี้ผมยังไม่ตายใช่มั้ย!”