ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!! นิยาย บท 7

คินทร์วิ่งออกตามหาไปทั่วสวนสนุุกแต่กลับไม่พบคินทร์จึงได้ตัดสินใจรีบโทรไปรายงานเฟยทันที

ตืด ตืด ตืด

“พี่เฟยเกิดเรื่องแล้วครับ!!”

“มีอะไรคินทำไมดูรีบร้อนแบบนี้”

“คุณหนูครับคุณหนู”

“เกิดอะไรขึ้น!!”

“คุณหนูหายไปครับ!!ผมหาทั่วแล้วแต่ไม่เจอเลย”

“บ้าจริง!!ออกตามหา พี่จะไปรายงานคุณคริส”หลังจากคินทร์วางสายจากเฟยก็รีบออกตามหาอีกรอบลูกน้องที่ติดตามมาด้วยกันก็รีบเร่งหาตัวคุณหนูให้เจอมิฉะนั้นคุณคริสคงไม่ปล่อยพวกตนไว้ ทางเฟยเองก็รีบวิ่งไปยังห้องทำงานของคุณคริสทันที

“แฮ่กๆคุณคริส!”

“เป็นอะไรเฟยรีบอะไรขนาดนั้น”เป็นเสียงของเรียวที่ดังขึ้นเพราะในเวลานี้ต่างก็รอคอยเวลาในการเซอร์ไพรส์อินอยู่

“ใช่มีอะไร”

“เกิดเรื่องแล้วครับ!คุณหนู!คุณหนูหายไป”

“ว่าไงนะ!!!/ห้ะ!!”คริสและเรียวต่างตกใจเป็นอย่างมาก

“ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น!!หายที่ไหนพากูไปเดี๋ยวนี้”เสียงแข็งของคริสทำให้ทุกคนต่างเริ่มหวาดกลัวเพราะตอนนี้คริสเข้าขั้นโมโหจัดแล้ว ใครๆก็ทราบดีว่าคริสรักลูกมากแค่ไหนอย่าว่าแต่ใครจะมาแตะแม้แต่ยุงสักตัวก็ไม่ได้ลิ้มลองรสชาติเลือดออกอินเลย เวลาไม่นานคริสก็มาถึงสวนสนุกสิ่งแรกที่เห็นคือเหล่าบรรดาคนคุ้มกันของตัวน้อยที่ตอนนี้พากันหน้าเสีย

“ลูกกูอยู่ไหน!!!”

“เอ่ออ..ยังหาไม่เจอครับแต่ว่าผมพบสิ่งนี้”คินทร์พูดอย่างกล้าๆกลัวๆด้วยตอนนี้ผู้เป็นนานกำลังโกรธจัดจำเป็นที่ต้องสำรวมท่าทางกว่าปกติ ในมือของคินทร์เผยออกให้เห็นเศษผ้าที่ขาดออกซึ่งผ้าสิ้นนั้นเป็นผ้าที่มาจากชุดของอินแน่นอนเพราะคริสเป็นคนเลือกชุดนี้ให้เองก่อนที่จะออกจากบ้านเมื่อวาน

“พวกมึง!ดูลูกกูยังไงห้ะ!!”คอเสื้อของคินทร์ถูกจับสูงขึ้นแรงของคริสเหวี่ยงร่างของคินทร์ไปกระแทกกับพื้นอย่างรุนแรงอีกทั้งผู้ติดตามที่เหลือก็โดนแรงมือหนาของคริสตบไปอย่างจัง

“คริสมึงใจเย็นกูรู้ว่ามึงเป็นห่วงไอตัวเล็กแต่มึงทำแบบนี้ก็ไม่ได้อะไร ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือการตามหาตัวเล็ก”เรียวที่เงียบอยู่นานก็รีบเข้ามาระงับอารมณ์ของคริสไว้

“กูไม่น่าปล่อยตัวเล็กให้ห่างสายตาโถ่เว้ย!!”คริสไม่เคยแม้แต่แสดงอาการอ่อนแอให้ใครเห็นมาก่อนแต่ตอนนี้น้ำสีใสกำลังไหลออกจากตาของคริสอย่างไม่น่าเชื่อไหลข้างซ้ายของเรียวกำลังปกปิดน้ำตานั้นของคริสไว้ลูกน้องที่เห็นต่างรู้สึกตกใจ

“มึงใจเย็นคริสกูจะช่วยมึงตามหาตัวเล็กเอง”

หนูอินพาร์ท

ก่อนหน้านั้น....หนูอินกำลังช่วยเด็กผู้หญิงคนนึงตามหาแม่ของเค้าแต่ว่าที่หน้าแปลกใจคือเด็กผู้หญิงคนนี้คล้ายว่ารู้ทางแทนที่จะเดินไปพร้อมๆกันเด็กผู้หญิงคนนั้นกลับกลายว่าเดินลากอินแทน เด็กหญิงพาอินออกมาจนจะเกือบออกจากสวนสนุกอินที่แปลกใจอยู่แล้วก็เลยสักคำถามออกไป

“นี้จะพาไปไหนนี้มันจะออกจากสวนสนุกแล้วนะ”

“ฮึกพี่ชายแม่เราอยู่ข้างนอก”

“ไหนบอกหลงไงแล้วทำไมรู้ว่าแม่อยู่ด้านนอกล่ะ?”

“ฮืออพี่ชายอย่าถามมากได้มั้ยรีบไปกันเถอะ”เด็กหญิงพูดจบก็รีบลากอินออกมาด้านนอกสวนสนุกทันทีจากที่รอบข้างมีผู้คนมากมายเริ่มไกลและลึกเข้าไปตามซอกซอยมากขึ้นจนตอนนี้เข้ามาอยู่แถวโรงงานร้างมากมาย

“นี้!แม่เธอจะมาอยู่ที่แบบนี้ได้ไง เดี๋ยวเรานำเองต้องเดินกลับไปแถวนี้อันตรายสำหรับเด็กแบบเรา”

“ไม่จำเป็นแล้วค่ะเพราะถึงแล้ว5555”เด็กหญิงที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อกี้ปรับเปลี่ยนเป็นท่าทางยิ้มร่าด้วยความดีอกดีใจ

“หมายความว่าไง”ก่อนที่อินจะได้ถามอะไรต่อก็มีชายใส่ผ้าปิดปากสีดำเดินออกมาจากภายในตัวตึกร้างราวสิบชีวิต

“555พี่ชายเป็นคนใจดีจริงๆแต่แย่ไปหน่อยที่โง่ตามเด็กแบบเรามา555”เสียงหัวเราะเล็กแหลมของเด็กผู้หญิงทำให้อินรู้ทันทีว่าตนโดนหลอกแล้ว

“นี้เธอ!”

“ปะป๊าหนูทำงานให้ปะป๊าเสร็จแล้วนะ”เด็กหญิงวิ่งออกไปกอดชายหนุ่มคนนึงอายุราวๆ24-25ปีท่าทางแล้วจากที่คิดคงจะเป็นพวกมาเฟียแบบป๊าคริสสินะแล้วก็คงจะหวังผมประโยชน์จากตัวเค้าเลยส่งลูกสาวมาจับตัวกันแบบนี้

“ดีมาก วันนี้กลับบ้านก่อนนะป๊าจัดการเสร็จแล้วจะให้รางวัลเด็กดี” “เห้ย!พวกมึงพายัยหนูกลับไป”

“บายๆนะพี่ชาย555”เสียงหัวเราะแสบหูมันน่ารำคาญจริงๆคิดแล้วก็แค้นเป็นบ้าเลยโดนเด็กแบบนี้มาหลอกสะได้

“หึ นี้น่ะหรอลูกของไอคริสคนที่เค้าพูดกันว่าหวงหนักห่วงหนาขนาดทำธุรกิจกับลูกค้ารายใหญ่ยังยอมทิ้งงานมาเพราะลูกมันไม่สบาย555น่าขำจริงๆมาเฟียอันดับต้นๆกลับมามีจุดอ่อนแบบนี้สะได้555”

“เหอะ สู้ป๊าไม่ได้ก็จะเอาผลประโยชน์ทางอ้อมสินะ ไร้น้ำยาจริงๆคนอย่างลุกน่ะไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บของป๊าผมหรอก!!”

“ปากดีนักนะมึง”มือหนาตบมายังใบหน้าของอินทันที

“เป็นบ้าอะไรว่ะลุง!!!อยากบวกใช่มั้ยได้”ขาเล็กป้อมๆมือป้อมๆถึงแม้ว่ามันคงจะทำอะไรไอลุงบ้าคนนี้ไม่ได้แต่ผู้ชายทุกคนมันมีจุดอ่อนที่เดียวกันทั้งหมด อินวิ่งเต็มแรงพุ่งไปจับส่วนล่างที่เป็นของรักของชายทุกคนก่อนจะบีบมันอย่างแรงต่อด้วยวิ่งไปบีบของลูกน้องที่ยืนกันอยู่ด้วยว่าอินตัวเล็กเลยสามารถหลบหลีกได้รวดเร็วทั้งใต้ระหว่างขาอ้อมข้างและอีกหลายวิธีจนคนนี้โดนบีบจุดสำคัญล้มลงไปนอนจุกอยูากับพื้น

“ไอเด็กบ้า!!พวกมึงจับมัน”

“555แน่จริงก็จับให้ได้สิ”

“โอ้ยย/โอ้ยย~~”เสียงร้องยังคงดังต่อเนื่องเป็นระยะปนไปกับเสียงหัวเราะของผู้กระทำที่ตอนนี้วิ่งทำหน้าเยาะเย้ยด้วยความสะใจแต่ทุกอย่างก็เงียบลงพร้อมกับฝีเท้าที่หยุดวิ่งเพราะเสียงปืนที่ดังมาจากลุงคนนั้นที่ตอนนี้เริ่มบรรเทาจากการเจ็บจุกลงบ้างแล้วยิงเฉียดไหลของอิน

“เก่งมากใช่มั้ยห้ะ!มึงลองวิ่งอีกสิอีเด็กบ้ากูจะยิงให้ไว้ไหลเลย” “ไปจับมันมัดไว้”

“แน่จริงอย่าเล่นปืนสิ!!ผู้ใหญ่ภาษาอะไรกับเด็กยังกล้าทำ!!”

“เด็กแบบมึงมันยังน้อยไป คงได้ไอคริสมาเยอะสินะถึงแสบขนาดนี้”

“ปล่อย!บอกให้ปล่อยไง”ร่างของอินถูกจับมัดและโดนพวกลูกน้องจับหิ้ว(?)มายังโรงงานร้างแห่งนึง

“กูอยากเห็นใบหน้าของไอคริสมันจริงๆตอนที่เห็นหน้าของมึง”

“เหอะ!!”

“แต่เห็นแบบนี้กูว่ายังปลอดภัยเกินไปรึป่าว555เอาแบบนี้แล้วกันเห้ยพวกมึงด้านนอกเข้ามาข้างในหน่อย”

“ครับนาย”

“จัดให้มันสักหน่อยไม่ต้องมากนะเดี๋ยวมันตาย”

“จะทำอะไรอย่านะ..อ้ะตุบ”อินโดนมือใหญ่ชกเข้าที่ใบหน้าเต็มๆทั้งยังเตะซ้ำอีกหลายรอบจนสภาพดูแย่สายตาความโกรธแค้นของอินหันมาสบตาชายคนนั้นเป็นระยะ

“หึ สายตาใช่ได้นิ พอแล้วเดี๋ยวมันตายแบบนี้พ่อมึงเห็นจะเป็นยังไงนะะ55”

“ถุย!ไอหน้าตัวเมียทำแม้กระทั้งเด็ก”ถึงแม้จะเจ็บจากบาดแผลแต่อินก็ยังคงสติไว้สวนกลับด้วยวาจาไปอย่างรุนแรง

“ยังปากดีได้อีกหรอมึง!เห้ยมึงเอาอะไรมามัดปากมันไว้หน่อยกูรำคาญ”

“กูจะให้เวลามึง30นาทีก่อนที่กูจะฆ่าลูกมึงคริส”

มู่หลานพาร์ท

หลังจากสลบไปร่างน้อยก็มีปฏิกิริยาบางอย่างที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ก็เพราะตอนนี้กลับมองเห็นร่างของตัวเองนอนสลบอยู่ คนทั่วไปมันจะมามองเห็นร่างตัวเองได้ไงถ้าไม่ใช่กระจกหรืออะไรแบบนั้นแล้วนี้ดันมองจากมุมสูงอีก

“ร่างเรานิ!ทำไม” “เอ้ะ!ทำไมเสียงถึง..”พอลองมองร่างดีๆกลับพบว่าตอนนี้ผมวิญญาณหลุดออกจากร่างมันเกิดขึ้นได้ไงที่สำคัญวิญญาณที่หลุดมามีสภาพเป็นมู่หลานไม่ใช่เด็กอีกด้วยนี้มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น

“พี่มู่หลาน..ทำไมถึงออกมาจากร่างเราละ!”ผมหันมองไปตามเสียงก็แทบตกใจจนหัวปักพื้น(?)ก็มีวิญญาณอินอีกคนที่ตอนนี้กำลังยืนทำหน้าโกรธผมอยู่

“นั้นมันอินนิ แล้วทำไมอะไรงงไปหมดแล้ว”

“จะบ้าตายพี่มู่หลานออกมาจากร่างผมทำไมเนี้ย!รีบเข้าไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

“เดี๋ยวสิๆไม่คิดจะอธิบายหน่อยรึไงห้ะ!งงเว้ย”

“เห้อ!ให้ตายสิ งั้นผมจะเล่าแบบสั้นๆแล้วกัน เราคือเจ้าของร่างตัวจริงของหนูอินแต่ที่เกิดการสับเปลี่ยนวิญญาณเพราะท่านยมทูตดันไปผิดพลาดทำเรากับพี่มู่สลับการตายกันไงล่ะ อันที่จริงพี่มู่อีกนานกว่าจะตายแต่ด้วยข้อผิดพลาดเลยกลายเป็นแบบนี้ส่วนเราคงพูดได้ว่าหากอยู่ในร่างนั้นต่อก็คงจะตายตั้งแต่อยู่ในท้องแม่แล้วด้วยเหตุนี้เราเลยถือวิสาสะขอทำสัญญากับยมทูต เรื่องก็เป็นแบบนี้”

“...”นิ่งไปแล้วผมนิ่งไปแล้วครับนี้มันเรื่องบ้าอะไรกันแล้วคือไม่คิดจะปรึกษากันเลยรึไงนึกจะให้ร่างก็ให้ทำสัญญาก็ทำสัญญาหรอนี้มันบ้าชัดๆ

“เอาล่ะรู้แล้ว พี่ก็กลับเข้าร่างไปส่ะออกมาแบบนี้เดี๋ยวร่างนั้นก็สลายไปหรอก”

“สลาย?”

“ก็ใช่น่ะสิ1ร่างสองวิญญาณการเปลี่ยนแปลงเวลาทำให้ร่างกายนั้นต้องรับภาระมากหากออกจากร่างเกิน1ชั่วโมงร่างนั้นก็จะสลายทันที แล้วก็มีส่วนเกี่ยวกับกำลังสุขภาพด้วยมันไม่ดีเท่าร่างก่อนของพี่หรอกนะเพราะงั้นใช้ดีๆหน่อยแล้วกัน”

“เดี๋ยวสิ แบบนี้แปลว่าอินอยู่กับพี่ตลอดเลยหรอ?ตั้งแต่แรกเลยหรอ”

“อือ ใช่แล้วเราอยู่มาตลอดกลับเข้าไปอยู่ในร่างบ้างออกมาบ้างเพื่อปรับสมดุลย์ในร่าง”

“แล้วทำไมถึงพึ่งออกมาเจอตอนนี้ล่ะ!ก่อนหน้านี้ทำไมไม่ออกมา”

“เราขี้เกียจนิ แล้วรอบนี้ที่ออกมาก็เพราะที่หลุดออกจากร่างเป็นวิญญาณเลยเห็นเราหรอก”

“แล้วแบบนี้จะกลับเข้าร่างยังไง”

“ไม่ยากพี่แค่นอนลงไปก็จะกลับเข้าร่างแล้ว พอพี่กลับไปก็คงจะฟื้นเลยนะเพราะเราช่วยรักษาภายในให้นิดหน่อยแล้ว”

“เดี๋ยวสิ แล้ว..ไอลุงนั้น”

“ฆ่ามันสิผมไปแล้วนะรีบกลับเข้าร่างด้วยเหลืออีก30นาที”พริบตาอินก็หายไปจากสายตาของผมถึฃจะไม่อยากเชื่อแต่เจอกับตัวเองแบบนี้ไม่เชื่อคงไม่ได้แต่ว่าเอาไงกับไอลุงนั้นดีจะเข้าร่างไปตอนนี้ร่างนั้นคงจะทำอะไรไม่ได้แต่วิญญาณมันก็จับต้องสิ่งของและมนุษย์ไม่ได้นิหรือจะลองดูดีเอาว่ะเป็นไงเป็นกันถ้าจับได้คงจะดี ผมจัดการเดินไปจับเก้าอี้ซึ่งมันเหลือเชื่อเพราะผมสามารถสัมผัสสิ่งของได้ด้วยการควบคุมจิตหากจะจับก็ตั้งสมาธิก็สามารถสัมผัสได้แล้วแบบนี้ง่ายขึ้นเยอะ แล้วสัมผัสตัวมนุษย์ได้มั้ยนะลองคนนั้นแล้วกัน วูบบ

เอ้ะ?เดี๋ยวสินี้เข้ามาในร่างได้หรอผีสิงแบบนี้รึป่าวเห้ยเอาจริงอ่ะโครตเท่เลย สนุกล่ะมู่หลานแบบนี้ก็ใช่ของชอบได้ด้วยนะสิหึๆไอลุงมึงเจอดีแน่ทำกับร่างนั้นไว้แสบเชียวนะ แต่ก่อนหน้าจะจัดการลุงบ้านี้ของทดสอบฝีมือหน่อยดีกว่าว่ายังแม่นแบบเดิมมั้ยจัดการลูกน้องเสร็จค่อยจัดการหัวหน้าแม่งแล้วกัน

“เห้ย!ไอครามทำไรของมึงไม่ไปยืนประจำที่ว่ะ”เป็นเสียงชายหน้ากากสีดำอีกคนที่เดินผ่านมาเห็นผมพอดี งั้นคนนี้ก่อนแล้วกันปืนนี้ใส่เก็บเสียงไว้แล้วสบายจริง

“ขี้เกียจยืนว่ะ อยากฆ่าคน ปัง”เสียงเก็บเสียงดังทันทีก่อนที่ร่างของชายคนนั้นจะล้มลงไปกับพื้นผมมองผลงานด้วยความพอใจเพราะผมยังแม่นแบบเดิมกลางหัวพอดี ผมจัดการค้นตัวของอีกคนก็ได้กระสุนมาเพิ่มนิดหน่อยแล้วก็ได้มีดสั้นแล่มนึงงั้นลองมีดสั้นด้วยแล้วกัน ผมเดินออกจากไปเพียงครู่เดียวก็พบอีกสองคนที่กำลังเดินตรวจอยู่

“เห้ย!”ผมเรียกให้ทั้งสองหันมาหาผมมือขวายิงปืนออกไปพร้อมกับมือซ้ายที่ปามีดไปปักตรงคอของอีกฝ่ายทันที อือใช่ได้ฝีมือไม่ตกเท่าไรแต่ดูเหมือนจะช้าลงนิดหน่อยคงเพราะไอเจ้าของร่างนี้มันตัวใหญ่กว่าร่างมู่หลานเลยไม่ชินเท่าไร ต่อมาผมก็จัดการเดินเก็บลูกน้องของลุงนั้นทีละตัวๆถ้าป๊ามาเห็นคงจะตกใจแน่ๆพูดแล้วก็คิดถึงป๊าจังเมื่อกี้ป๊าเหมือนจะร้องไห้เลยต้องรีบแล้วเวลาก็เหลือน้อยแล้วด้วย ผมปาดคอตัวเองทันทีแล้ววิญญาณของผมก็หลุดออกจากร่างนั้นผมเดินมาจนถึงหน้าห้องที่ลุงนั้นขังผมไว้ผมตั้งสมาธิจับประตูให้เปิดออกช้าๆ

“หื้ม?”