ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!! นิยาย บท 6
หนูอินพาร์ท
หลังจากเรื่องแย่ๆผ่านไปมันก็ต้องมีเรื่องดีใช่มะตอนนี้ผมใกล้จะอายุ3ขวบแล้วครับอีก2วันผมแก่ขึ้นอีกปีแล้วมีความสุขแต่อยากโตเร็วกว่านี้สักนิดง่ะ-0-ตลอดเวลาที่ผ่านมาป๊าดูแลผมดีมากติดผมมากๆมากจนขนลุกอะครับผมว่าอีกนิดป๊าก็คงให้ผมไปโรงเรียนแล้วเพราะเฟยเริ่มจะพูดถึงโรงเรียนให้ผมฟังเอาจริงๆเลยมั้ยไม่อยากไปอยากนอนอยู่บ้านไม่อยากตื่นเช้าใครมันจะชอบตื่นเช้ากันต้องตื่นสายๆสิถึงจะเท่ แต่ก็นะยังไงก็ต้องไปผมที่มีความรู้มากอยู่แล้ว(?)เรียนแปปๆก็จบอย่าไปพูดถึงเรื่องนั้นเลยดีกว่าตอนนี้ผมกำลังนั่งมองเฟยอยู่ครับคือก็พยายามไม่คิดแล้วแต่ก็ไม่ได้จริงๆช่วงนี้กันต์กับเฟยชอบหายไปด้วยกันที่สำคัญตอนกลับมาดันมีไอรอยแดงๆตามซอกคอนี้คืออะไรถ้าผมเป็นเด็กทั่วไปคงไม่รู้แต่ไอผมที่อายุจริงๆไม่ใช่น้อยๆแล้วเนี่ยมาเห็นมันก็ต้องรู้อยู่แล้ว
“เฟยคอเป็นไรเยอ”ผมเอื้อมมือไปจิ้มๆที่คอของเฟยอย่างงนะว่าทำไมผมจิ้มถึงก็เพราะที่ผมนั่งคือตักเฟยพอหันไปหามันก็จิ้มถึงอะ
“คะคอ?”
“ช่ายยเป็นสีแดงๆยุงกัดเยอ”ผมแกล้งทำหน้าจริงจังปนขำใส่
“อะอ่อใช่ครับคุณหนูอย่าสนใจเลย”เฟยพูดไปก็หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆเขิลอะเด้
“อือๆแล้วปะป๊าไปไหนเยอ”ผมถามเพราะไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้วพอไม่เห็นหน้าก็กลัวว่าจะทิ้งไปอีก
“คุณคริสออกไปเคลียร์งานที่คาสิโนครับอีกเดี๋ยวคงกลับ”
“อ่ออ”อีกเดี๋ยวคงกลับจริงๆใช่มั้ยไม่หายไปอีกจริงๆใช่มั้ยทำไมกลายเป็นคนคิดมากแบบนี้ไปได้ล่ะมู่หลาน!
“หรือคุณหนูจะให้ผมโทรบอกกันต์ว่าคุณหนูคิดถึงคุณคริสดีครับ”
“ไม่ๆ”
“แน่ใจนะครับ”
“ครับ”ไม่อยากดูเป็นเด็กดื้อขี้แงแล้ว..ถึงจะคิดถึงจริงๆก็เถอะ
ป๊าคริสพาร์ท ณ คาสิโน
“คุณคริสครับให้เวลาผมหน่อยนะครับ”เสียงของชายวัยทำงานที่กำลังนั่งขอร้องอยู่ภายในห้องมืดสีดำของคาสิโน
“กูให้เวลามึงมาเท่าไรแล้ว?เงินสักก้อนยังไม่ได้เลย”เสียงกดต่ำของคริสดังขึ้นทำให้ภายในห้องยิ่งมืดดำไปใหญ่
“รอบนี้ผมให้ได้แน่นอนครับ..แต่ผมขอยืมเพิ่มอีกสัก2ล้านนะครับพอผมเล่นได้จะเอามาคืนแน่ๆ”
“ยังมีหน้ามาเอาเพิ่มอีกหรอ!!!คุณรู้มั้ยว่าติดหนี้ผมอยู่เท่าไรแล้วห้ะ!!”
“...”ชายวัยทำงานส่ายหัวไปมา
“เหอะ!คุณติดหนี้ผมอยู่50,000,000!!!”
“ห้ะ!50,000,000ผมยืมคุณไปขนาดนั้นเลยหรอ”ชายวัยทำงานเริ่มตัวสั่น
“อีก2วันถ้ายังไม่ได้เงินตามจำนวนคงรู้สินะว่าเกิดอะไรขึ้น”
“...ไม่นะผมไม่อยากตาย”
“ไม่อยากตายก็หาเงินมาคืน!”
“ผมขอเวลามากกว่านี้ได้มั้ย”
“คุณมีสิทธิ์ต่อรองด้วย?”
“แต่เงินตั้ง50,000,000ผมจะเอามาจากไหนแค่2วัน”
“นั้นมันเรื่องของคุณ กันต์ส่งแขก”
“ครับ”
“เดี๋ยวก่อน!!!ผมมีลูกชายคุณเอาลูกชายผมไปทำงานใช่หนี้แล้วปลอยผมไปหาเงินมาคืน”
“ลูกชาย?”
“ลูกชายผมอายุ7ขวบเค้าค่อนข้างหัวดีแล้วก็เก่งเรื่องต่อยตีผมคิดว่าคงทำงานให้คุณคริสได้บ้าง”
“....”
“คุณคริสครับผมว่ารับไว้ก็ดีนะครับ”เสียงกันต์ดังขึ้น
“เด็กคนนั้นแค่7ขวบจะเอามาทำอะไร”
“ปกป้องคุณหนูไงครับผมว่านำมาฝึกไว้น่าจะดีครับเป็นทั้งเพื่อนเล่นแล้วก็คนคอยดูแล”กันต์พูดขึ้นอีกครั้ง
“...”คริสทำท่าทางนิ่งเงียบไปพักใหญ่
“ตอนนี้ลูกคุณอยู่ไหน”
“โรงเรียนครับ”ชายวัยทำงานรีบตอบทันที
“ไปพาตัวลูกคุณมา..ก่อนไปเซ็นสัญญานี้ด้วย”
“ครับๆขอบคุณมากครับคุณคริส”
————-
ณ โรงเรียนxxxx
“เด็กชายภาคินทร์ มีผู้ปกครองมาขอพบ”เสียงคุณครูดังขึ้น
“ครับ”ผมที่ได้ยินว่ามีคนมาหาก็เดินออกจากห้องไปทันที
“ไอคินๆๆทางนี้”
“พ่อ มีไรหรอครับ”
“ไปกับกู”
“ไปไหนอะพ่อผมกำลังเรียนอยู่นะ”
“กูบอกให้ไปก็ไปดิว่ะ เกี่ยวกับความเป็นความตายพ่อมึงเลยนะ!” “เงียบๆแล้วตามมา”
“ครับ”ถ้าให้ทายพ่อคงไปติดหนี้มาเฟียที่ไหนอีกแล้ว..พ่อพาผมออกจากโรงเรียนก็เรียกแท็กซี่พุ่งตรงมายังคาสิโนแห่งนึง
“พ่อ ที่นี้มันผมเข้าไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้ หุบปากเลิกถามสักทีรำคาญ!”
พอเดินเข้ามาภายในคาสิโนก็มีกลุ่มคนชุดดำเข้ามายืนล้อมหน้าล้อมหลังผมกับพ่อจนคนในคาสิโนต่างหันมามอง พวกเค้ามาผมกับพ่อเข้ามาภายในห้องสีดำที่มีคนๆนึงกำลังยืนหันหลังให้อยู่
“คุณคริสผมพามาแล้วครับ”
“อื้อ”คริสหันตัวมาช้าๆจ้องลึกไปในตาของเด็กตรงหน้า
“พ่อ...”
“เงียบ!”
“คุณไปได้ปล่อยเด็กนี้ไว้กับผม”
“ครับได้ครับ อยู่ดีๆแล้วเดี๋ยวกูมารับ”
“...”หลังจากพ่อผมออกไปภายในห้องก็เกิดความเงียบ
“ชื่ออะไร”
“ผมชื่อภาคินทร์ครับ..คือ..”
“พ่อนายขายนายให้ฉันนั้นใบสัญญา”
“ไม่จริง”ผมหยิบใบสัญญาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู ตอนนี้โลกของผมกำลังเปลี่ยนไป..
“นายต้องมาเป็นเพื่อนเล่นลูกชายฉันและคอยปกป้องดูแลเค้าห้ามให้ใครทำร้ายแตะต้องหากมีแผลแม้แต่น้อยนายต้องรับผิดชอบ”
หลังจากที่คริสได้อธิบายรายละเอียดต่างๆเกี่ยวกับการดูแลน้องอินและตกลงข้อเสนอต่างๆกับภาคินทร์คริสไม่คิดที่จะให้ภาคินทร์ต้องทำงานโดยที่ไม่ได้อะไรตอบแทนเงินเดือนของภาคินทร์จะถูกแบ่งออกเป็น2ส่วน ส่วนนึงจะใช้หนี้ส่วนนึงจะให้ภาคินทร์เก็บไว้ เมื่อรอเคลียร์งานทุกอย่างเสร็จก็ได้เดินทางกลับมายังคฤหาสน์ของคริสทันที
หนูอินพาร์ท..
“เสียงรถปะป๊ากลับมาแล้ว”ผมรีบวิ่งออกจากห้องทันทีแต่ดีที่เฟยตามทันมาอุ้มผมก่อนที่ผมจะได้หัวทิ่มลงบันไดอีกรอบ
“คุณหนูWครับอย่าวิ่งแบบนี้อีกนะครับครั้งหน้าเฟยจะตีแล้วนะ”เฟยพูดเสียงดุขึ้นทันที
“น้องอินขอโทษ”
“ลงไปหาคุณคริสกันครับ”เฟยพูดจบก็เดินอุ้มผมลงจากบันไดบางครั้งผมก็คิดนะเฟยอุ้มผมไม่หนักหรอคือเอาจริงๆบอกผมเป็นหมูก็ได้เลยนะ
“ปะป๊าๆ”ผมเรียกคนเป็นพ่อด้วยท่าทางดีใจเมื่อเห็น แต่สายตาของผมก็มาหยุดอยู่ตรงเด็กผู้ชายดูแลคงอายุมากกว่าผมที่เดินตามหลังป๊าและกันต์เข้ามา
“อะไรอ้วนเห็นแล้วเรียกเลย คิดถึงรึไง”
“คุณหนูบ่นหาคุณคริสทั้งวันเลยครับ”เฟยพูดตอบออกไปทันที
“อ้ะ!!จะไปบอกทำไมละะะ”ทำตัวไม่ถูกแล้วครับก็พอเฟยพูดแบบนั้นออกไปป๊าก็ยิ้มแบบไม่น่าไว้ใจอะ
“คิดถึงทีหลังก็ให้เฟยโทรหากันต์ กูจะกลับมาหาทันทีเลย”ป๊าเดินเข้ามาคว้าตัวผมไปอุ้มแทนก่อนที่จะระดมจุฟผมไปทั่ว
“น้ำลายติดแล้วว พอเลยอายคนอื่นมั้ง”
“อายทำไมนี้ลูกกูจะทำอะไรก็ได้ที่สำคัญพวกนี้ก็เห็นออกจะบ่อย”คริสพูดน้ำเสียงกวนๆกลับมาทันที
“ปะป๊าแล้วคนนั้น”ผมชี้ไปทางเด็กชายที่ยืนเงียบมาตั้งแต่ต้นสายตาท่าทางออกจะดูไม่เป็นมิตรแต่ผมคิดว่าเค้าต้องเป็นคนดีแน่ๆใจมันบอกแบบนี้อะครับ
“อ่อ มานี้”ป๊าเรียกให้เด็กคนนั้นเข้ามาใกล้ขึ้น
“แนะนำตัวสิ”
“ครับ เอ่อคุณหนูผมชื่อภาคินทร์ตั้งแต่วันนี้จะมาเป็นคนดูแลของคุณหนูครับ”
“คนดูแลเยอ?”ผมพูดอีกครั้งเพราะไม่แน่ใจก็เด็กจะมาเป็นคนดูแลผมได้ไงที่สำคัญผมปกป้องตัวเองได้(?)ถ้ามาเป็นเพื่อนเล่นนี้ว่าไปอย่าง
“ใช่ กูจะให้มันมาดูแลไออ้วนที่โครตซนของกูเวลาไปโรงเรียน”
“ไปโรงเรียนเยอ? ไม่ไปได้มั้ยน้องอินอยากอยู่กับปะป๊า”ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าต้องไปก็เถอะแต่ไม่อยากไปเลยอะ
“ไม่ได้ เป็นเด็กต้องเรียนหนังสือ”
“น้องอินไม่อยากไป ไม่มีใครเล่นกับน้องอิน”ผมพูดเสียงเศร้าๆทันที
“อ้วนที่โรงเรียนมีทั้งครูทั้งเพื่อนมากมายจะไม่มีใครเล่นกับอ้วนได้ไงหื้ม แล้วนี้ยังมีภาคินทร์ด้วย”
“แต่..น้องอินจะเจอปะป๊าน้อยลง..แล้วปะป๊าก็จะทิ้งน้องอินอีก”
“ฟังป๊านะ ป๊าจะไม่ทิ้งเราไปไหนเชื่อป๊านะครับเป็นเด็กดีแล้วต้องไปโรงเรียนนะครับ”
“ครับ..”เป็นครั้งแรกที่ป๊าพูดกับผมดีขนาดนี้มันรู้สึกดีแล้วก็มีความสุขจังเลย
“ป๊าผมขอคุยกับภาคินทร์หน่อยได้มั้ย”ผมสังเกตตั้งแต่เมื่อกี้แล้วครับภาคินทร์มองผมกับป๊าแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลยจะต้องมีอะไรแน่ๆ
“กินข้าวก่อนแล้วค่อยคุยกัน เฟยพาคินทร์ไปห้องพักแล้วหาเสื้อผ้าให้ใส่”
“ได้ครับ ตามมา”
หลังจากนั้นผมก็มานั่งทานข้าวกับป๊าพูดคุยอะไรไร้สาระกันไปเพราะอยู่กับป๊าก็ไม่เคยมีสาระอยู่แล้วจนทานข้าวเสร็จผมก็แยกกับป๊าไปอาบน้ำตอนแรกป๊าจะมาอาบให้แต่ไม่ดีกว่าครับ..ป๊าเลยเดินหงุดหงิดเข้าห้องไปเลยผมก็จัดการอาบน้ำกำลังจะแต่งตัวเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“คุณหนูครับ”
“คินทร์เยอเข้ามาเลยไม่ได้ล็อก”ผมเรียกบอกทันทีจนลืมไปว่ายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าให้ดี
“!!!”
“อะไรหรอ?”ผมที่เห็นคินทร์เดินเข้ามาพอหันมาเห็นผมก็รีบหันหลังติดประตูทันที แล้วก็นึกได้ว่ายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า
“ว้าากกก!แปปนะๆ”ผมรีบหยิบชุดนอนลูกเป็ดมาใส่แบบความเร็วแสงก่อนที่จะเรียกให้คินทร์หันมา คือหูหน้าแก้มอะไรแดงไปหมดเลยจะมาเขิลกันทำไมผมก็ผู้ชายนะ
“เขิลอะไรของนายง่ะ ผู้ชายด้วยกัน”
“ขอโทษครับ..ตอนแรกผมคิดว่าคุณหนูเป็นผู้หญิง”
“!!!!?” “ผู้หญิงเยอ!”เห้ยๆเดี๋ยวดิผมผู้ชายทั้งแท่งเลยนะแล้วไงมามองเป็นผู้หญิงอะ
“สวนสนุกหรอ..ฮึก”
“ครับ”
“พาพี่คินทร์ไปด้วยได้มั้ย”
“ไปกันหมดนี้แหละครับ”
แล้ววันนั้นป๊าก็ไม่กลับมาผมพูดตรงๆว่ามันรู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูกทั้งที่รอวันนี้แท้ๆแต่กลับ...ไม่ได้นะจะงี่เง่าไม่ได้นะอินป๊าต้องทำงานจะงอแงไม่ได้นะเราเป็นลูกป๊าลูกมาเฟียเลยนะเค้าไม่มานั่งทำอะไรแบบปาร์ตี้วันเกิดหรอกเข้าใจสะบ้างสิ ยังไงพรุ่งนี้ก็เที่ยวให้สนุกก็พอแล้วถือเป็นของขวัญวันเกิดแล้วไง!นอนๆพอแล้วอินเศร้ามาทั้งวันแล้วรีบนอนจะได้รีบตื่นไปสวนสนุก!!
ป๊าคริสพาร์ท..
“อ้วนเป็นไงบ้างเฟย”
“ครับ คุณหนูก็เศร้าๆมาทั้งวันแต่ก็ไม่ได้เป็นไรมากครับ”
“ดี งั้นพรุ่งนี้ฝากด้วยแล้วกัน”
“ได้ครับ”
ตืด ตืด ตืด..หลังจากวางสายคริสก็มานั่งคิดสิ่งที่จะทำในวันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้อ้วนจะมีความสุขมั้ยสิ่งที่เค้าทำจะดีมั้ยอยากเห็นรอยยิ้มของอ้วนอยากกลับไปมองหน้าไปนอนกอดเสียตอนนี้แต่ไม่ได้ต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ วันนี้ก็ต้องนอนที่บริษัทอดทนรอวันพรุ่งนี้เพื่อวันพรุ่งนี้เท่านั้นจะต้องไม่มีอะไรผิดพลาดทุกอย่างจะต้องเป็นไปด้วยดี
——————
หนูอินพาร์ท..
วันนี้ผมตื่นเช้ามากๆรีบอาบน้ำแต่งตัวดูเหมือนวันนี้จะได้ใส่ชุดไปเที่ยวธรรมดาสักทีแบบนี้ก็ดีเหมือนกันแต่ถ้าป๊าอยู่ด้วยคงดีกว่านี้แท้ๆ พอคิดงั้นผมก็รีบวิ่งไปหน้าห้องป๊าบางทีอาจจะกลับมาแล้วก็ได้
“คุณหนูทำอะไรครับ?”
“อ้ะ!พี่คินตกใจหมดเลย”
“ขอโทษครับ”
“คือ..คุณป๊ากลับมา..รึยัง”
“คุณคริสยังไม่กลับมาเลยครับ แล้วก็คุณเฟยฝากผมมาบอกว่าคุณเฟยคงจะไปสวนสนุกด้วยไม่ได้แล้วให้ผมไปกับคุณหนูสองคนครับ”
“อ่าว ทำไมง่ะ เฟยไปไหน”
“คุณคริสเรียกคุณเฟยไปครับผมทราบแค่นี้ งั้นคุณหนูไปทานข้าวเถอะครับจะได้ไปกัน”
“อือๆ”ป๊าก็ไม่อยู่เฟยก็ไม่อยู่เห้อช่างเถอะยังมีคินทร์อยู่จะเที่ยวให้หน่ำใจไปเลย พอทานข้าวเสร็จคินทร์ก็พาผมมาขึ้นรถคนขับรถจัดการพาเรามาที่สวนสนุกวันนี้คนเยอะมากจริงๆแต่ว่าดูสนุกดีจัง ถ้าไม่ติดที่มีลูกน้องตามมาด้วยทำหน้าดุจนคนในสวนสนุกเดินออกห่างกลัวกันหมดแล้ว
“นี้!พวกนาย”ผมเรียกให้พวกลูกน้องมาใกล้ๆ
“ครับคุณหนู มีอะไรให้พวกผมรับใช้หรอครับ”
“ไปอยู่ไกลๆเราหน่อยได้ม่ะคนกลัวหมดแล้ว”ผมพูดพลางทำหน้ายู่ใส่
“แต่ว่า..คุณคริสให้พวกผมดูแลคุณหนูแบบใกล้ขิดนะครับ”
“ตอนนี้เราเป็นนายใหญ่สุด ฟังคำสั่งเราที่สำคัญเรายังมีพี่คินทร์อยู่!”
“พวกพี่ไปเถอะ ไม่ต้องไกลมาก”คินทร์พูดขึ้น
“ครับ ฝากคุณหนูด้วยนะ”
“แบบนี้ค่อยดีหน่อย ไปกันพี่คินทร์”ผมลากพี่คินทร์ไปตามเล่นเครื่องเล่นต่างๆในสวนสนุกดูเหมือนพี่คินทร์ก็ไม่ค่อยได้มาที่แบบนี้ดูสนุกสุดๆไปเลย
“คุณหนูพักสักหน่อยมั้ยครับ”
“ไม่ๆอินยังมีแรงแล้วก็อยู่กันสองคนเรียกน้องอินหรืออินก็พอ”
“งั้นไปเล่นบ้านผีสิงกันพี่คิน”ผมลากพี่คินมาที่ย้านผีสิงทันทีบรรยากาศสุดยอดมากถึงจะเป็นคนพาพี่คินมาเองก็เถอะแต่ผมเป็นคนกลัวผีเหมือนกัน
“แฮร่!!!”ผีผู้หญิงสีขาวออกมาจากลูกกรง
“ว้ากกก!!!พี่คิน”ผมกระโดดกอดที่คินแน่นตอนนี้พี่คินแทบจะอุ้มผมแล้วครับเพราะเดินนิดผมก็กระโดดใส่ๆอย่างเดียวเลยน่ะสิ
“อินกลัวแล้วเข้ามาทำไมครับ555”
“โถ่พี่คิน ไม่นึกว่ามันจะน่ากลัวขนาดนี้นิแล้วจำเป็นต้องมีผีออกมาทุกมุมเลยมั้ย ว้ากกกก!!!!มันๆๆๆมาอีกแล้ววววว!!!!”
“5555อินนอย่าวิ่งรอพี่ด้วยเดี๋ยวหลง”
“แง่ๆๆไม่เอาแล้วอะพี่คินอินอยากออกพาอินออกไปที”
“จริงๆเลยนะ ออกไปแล้วพี่ว่าหยุดพักหาอะไรทานกันเถอะ”
“ครับ”ผมยิ้มแก้มปริทันทีแต่รอยยิ้มของผมหายไปอย่างรวดเร็วกลายเป็นเสียงกรีดร้องของผมแทนพูดแล้วตลก555พี่คินจับมือผมวิ่งออกจากบ้านผีสิง เวลานี้พี่คินดูจะสนิทกับผมมากที่สุดดูเป็นตัวเองมากที่สุดดีจังที่พี่คินมาด้วยอย่างน้อยวันเกิดปีนี้ก็ไม่ได้แย่เท่าวันเกิดในปีก่อนๆในร่างมู่หลานอะน่ะ
“อินจะทานอะไรเดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้”
“งั้นเอา~~~ครับ”
“เคเดี๋ยวพี่รีบมาอย่าไปไหนนะนั่งรออยู่ตรงนี้”
“ครับ”//ยิ้มกว้าง
“แง่ๆๆมะม๊ามะม๊าอยู่ไหน”ผมมองไปตามเสียงก็เห็นเด็กคนนึงกำลังนั่งร้องไห้อยู่ ผมรีบวิ่งไปหาเด็กคนนั้นทันที
“เธอเป็นไรหรอ”อายุคงเท่าๆผมมั้ง
“ฮืออมะม๊าหาย”
“หลงกับม๊าหรอ”
“ฮืออ”
“งั้นเดี๋ยวเราช่วยตามหา มาลุกขึ้นไปกัน”ผมจับมือของเด็กผู้หญิงคนนั้นไว้ก่อนออกวิ่งไปทันที
“อินพี่มา..ตุบ”ของทุกอย่างที่ซื้อมาตกลงพื้นไปหมดเพราะตอนนี้ไร้วี่แววของคนเป็นนาย คุณหนูหายไปไหนหายไปไหน!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!!