[Paulson] พอลสัน : รักให้จำ นิยาย บท 14

Chapter 14

"แกโทรเรียกทนายเหรอ" เธียเตอร์หันมาถามเธอด้วยสีหน้ามึนงงปนตกใจ

"เปล่า" เรียวส่ายหน้ารัวๆ และเหลือบสายตามองผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง

เดี๋ยวนะ!! เรียวก้มมองหาบางสิ่งที่อยู่ในกระเป๋า ใช่ มันหายไป โทรศัพท์ของเธอหายไป

"เหอะ คิดว่าฉันจะกลัวใช่ไหม ไม่มีทาง พ่อฉันเป็นใคร พ่อนิวเป็นใคร แกคงรู้ดี"

"งั้นก็มาสิ เอาเลย โทรตามญาติโกโหติกามาด้วย เอามาให้หมด ฉันก็อยากจะรู้ว่าถ้าเขารู้ถึงสันดานของพวกเธอสองคนจะทำยังไง"

"คิดว่าตัวเองดีกว่างั้นสิ!! ตอนเรียนแกก็คอยแต่แย่งของของฉัน แค่ฉันแย่งคืนมาบ้างมันจะตายเหรอ"

"ฉันไปแย่งของเธอตอนไหนไม่ทราบ"

"อย่าให้สาธยาย เพราะวันนี้ก็คงพูดไม่จบ!! "

"ตัวเองไม่ได้เองแล้วมาอิจฉาริษยาคนอื่น"

"ฉันไม่ได้อิจฉา!! "

"น่ารำคาญ"

"นี่!! "

"พวกคุณ!! เลิกทะเลาะกันสักที!! "

"พวกเราจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดค่ะ!! ฉันจะไม่ยอมอีแสบแน่!! "

"เอาเลยค่ะ ดีเลย" เธอแค่อยากประชดประชันเท่านั้น ในเมื่อมีผู้ชายมาเสนอเป็นทนายความให้แล้ว เรื่องนี้พ่อก็คงจะไม่รู้

"คุณอิงกาญจน์ครับ กลับไปก่อนได้เลยครับ ทางนี้ผมจะจัดการเอง" ทนายความคนนั้นหันมาพูดกับเธออย่างนอบน้อม

"แล้วเธียเตอร์..."

"ผมรับหน้าที่ให้มาดูแลคุณอิงกาญจน์คนเดียวครับ"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจัดการเอง" เธียเตอร์หันมาตบไหล่เธอเบาๆ

"ได้ไง เรื่องเกิดขึ้นเพราะฉัน ไม่งั้นแกคงไม่ไปต่อยมันหรอก"

"ฉันโทรบอกแม่แล้ว เดี๋ยวทนายฉันคงมา"

"งั้นฉันรอทนายแกมาก่อนค่อยไป"

ไม่นานนัก ทนายความสาวของเธียเตอร์ก็มา เธอก็โดนเพื่อนสนิทไล่ให้กลับบ้านก่อน

"...ฝากด้วยนะคะ"

เรียวหันไปบอกทนายความของตัวเองก่อนจะเดินออกมาจากสถานีตำรวจ ดูสภาพเธอสิ มีแต่รอยเสื้อผ้าฉีกขาด ใบหน้ามีรอยตบที่มุมปาก เลือดยังแห้งติดอยู่เลย มันเป็นการต่อสู้ที่รุนแรงพอสมควร ทั้งดึงหัว จิกตบ ถือเสียว่าออกกำลังกายก็แล้วกัน

เธอบิดเนื้อบิดตัวพลางเดินลงบันไดมาก็เห็นรถเบนซ์สีดำสนิท จอดอยู่ พร้อมกับชายหนุ่มรูปงามยืนเด่นเป็นสง่า กอดอกพิงประตูรถ สีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก ใส่เสื้อยืดสีขาวถูกคลุมด้วยเสื้อสูทสีกรม ทรงผมถูกจัดไว้อย่างดี คิ้วถูกขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร…

เรียวค่อยๆ เดินไปยืนตรงหน้าเขาก่อนจะเอ่ยถาม

"คุณมาทำอะไรที่นี่"

“…” พอลสันไม่ยอมตอบ ใช้สายตาจ้องมองเธอนิ่ง ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าในเสื้อสูท ส่งมาให้

"คุณ!! ...เอามันมาได้ยังไง ฉันคิดว่าทำหายไปแล้วเสียอีก"

"คุณอายุเท่าไหร่แล้ว" อยู่ๆ เขาเอ่ยถามถึงอายุเธอ…

"21ค่ะ"

"โตแล้ว แต่ยังมีเรื่องตบตีกันแย่งผู้ชาย"

"ฉันไม่ได้ตบแย่งผู้ชาย!! "

"แล้วทะเลาะกันเรื่องอะไร"

"คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอกค่ะ ขอบคุณสำหรับโทรศัพท์" เธอดึงโทรศัพท์ออกจากมือของเขาก่อนจะหันหลังเดินออกไป

หมับ!

แต่กลับโดนคว้าแขนไว้ได้ก่อน

"อะไรอีก!! อยากโดนกัดอีกหรือไง!! " เธอกำลังอารมณ์ไม่ดี ไม่อยากจะชวนเขาทะเลาะกันหรอกนะ

“…” พอลสันใช้สายตามองรอยช้ำที่แขนของหญิงสาวก่อนจะขมวดคิ้วแน่นขึ้นกว่าเดิม

เรียวเห็นเขาไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอพูด แต่กลับสนใจบางสิ่งที่อยู่บนร่างกายของเธอมากกว่า…เขามองอะไร

“หาเรื่องเจ็บตัว” พอลสันบ่นพึมพำ

“…เรื่องของฉัน!!” เรียวมองตามสายตาของเขาก็เห็นรอยช้ำบนแขนของตัวเอง จึงรีบเอาแขนเสื้อลงเพื่อปกปิดทันที "ปล่อย!! "

"ปากคุณนี่ ใช้ได้เลยนะ"

"ค่ะ ฉันทราบ และตอนนี้ไม่ใช่เวลาทำงาน ฉันจะปากดีมากกว่านี้ก็ได้"

"พยศดีจริงๆ " เขากัดฟันพูด ก่อนจะเปิดประตูรถเพื่อดันเธอเข้าไปข้างใน

แต่…

"เอ่อ...คุณ...คุณพอลสัน...ใช่ไหมครับ" มีผู้ชายอายุประมาณ 40 ต้นๆ ใส่สูทผูกเนกไทสีน้ำเงินเดินเข้ามามองพอลสันใกล้ๆ แต่เขากลับไม่สนใจสายตายังคงจ้องมองหญิงสาวข้างกายอยู่ "ผม...ผมพยายามติดต่อคุณมาตั้งนานแล้ว ไม่คิดว่าจะได้เจอ...เดี๋ยว...เดี๋ยวสิครับ"

พอลสันดันตัวหญิงสาวขึ้นรถก่อนจะเข้าไปนั่งข้างในเพื่อปิดทางออกไม่ให้เธอลงมาได้ ก่อนที่รถจะออกตัวขับออกไป

"คุณ...จะพาฉันไหน"

"กลับบ้าน"

"ฉันไปเองได้"

"ฟังคำสั่งมันจะตายไหม!! "

"ตอนนี้ฉันไม่ใช่เลขาของคุณนะคะ" พอลสันหันมาทำตาขวางใส่เธอก่อนจะเอี้ยวตัวเข้ามาใกล้

"หรืออยากจะเป็นอย่างอื่น...ถ้าคุณยังไม่หุบปาก ผมจะข่มขืนคุณในรถนี่แหละ"

“…” เรียวที่กำลังจะอ้าปากรีบกลืนคำพูดลงคอทันที ไม่ใช่ว่าเธอกลัวเขา แต่เธอรู้ว่าเขาคงจะทำจริงเพราะดูจากน้ำเสียงของแล้ว…มันดูจริงจังเกินไป

เมื่อเห็นหญิงสาวสงบลงได้ เขาก็เริ่มเอ่ยปากถาม

"ไปมีเรื่องอะไรกัน"

"ก็...ก็...มันเป็นเรื่องของผู้หญิง คุณอย่าถามเลยค่ะ ฉันไม่อยากจะพูด" ใครจะอยากพูดว่าทะเลาะกันเพราะเรื่องแฟนเก่า เธอไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว