[Paulson] พอลสัน : รักให้จำ นิยาย บท 13

C h a p t e r 13

พอลสันมีสีหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด ถลึงตามองเธออย่างไม่พอใจ

เธอช่างกล้านัก!!!

เรียวใช้ความกล้าทั้งหมด ดับอารมณ์ของชายหนุ่ม โดยการใช้ปากบางกัดไปที่ต้นคอของเขาอย่างแรง จนเขาต้องปล่อยมือที่สาละวนจับเธออยู่ออก มากุมลำคอของตัวเองไว้แทน ก่อนจะผลักเขาออกและจ้องตาเขม็ง

"ขอกัดสักทีเถอะ!!! แล้วก็เลิกบ้ากามใส่ฉันได้แล้ว!!! ฉันไม่ได้ง่ายอย่างที่คุณคิดนะคะ!!! ถ้าเงี่ยนนัก ก็เชิญเลขาหน้าห้องมาทำหน้าที่แทนเถอะค่ะ สวัสดี"

“…” คำพูดประชดประชันปนโทสะเล็กน้อยของเธอทำให้พอลสันเบิกตากว้างด้วยความไม่อยากเชื่อ ใจแข็งเป็นบ้า ไม่มีความกลัวอะไรเลย ไม่กลัวเขาด้วย อยู่ใกล้เธอทีไรเจ็บตัวทุกที

ให้ตายเถอะ!!

ปัง!!

เรียวปิดประตูกระจกแล้วเดินหน้าหงิกกลับมาที่โต๊ะทำงาน เจนสุดากำลังนั่งนินทาอยู่ในกลุ่มผู้หญิงด้านใน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนพวกนั้นกำลังนินทาเรื่องของเธอแน่นอน

ครืด ครืด ครืด ครืด

"สวัสดีค่ะ"

[คุณเรียวคะ]

"ใครคะ? "

[น้ำเองค่ะ] เรียวดูหน้าจอมือถืออีกครั้งว่าเป็นชื่อใคร

"อ๋อ พี่น้ำมีอะไรหรือเปล่าคะ"

[มีคนโทรมาหาคุณเรียว บอกว่าต้องการพบเป็นการส่วนตัวค่ะ]

"เขาบอกไหมคะ ว่าใคร"

[เขาบอกแค่ว่า จะคุยเรื่องรถที่ถูกชนค่ะ]

"อ๋อ เรียวจำได้แล้วค่ะ"

[สถานที่นัดเจอจะส่งให้ทางข้อความนะคะ]

"ขอบคุณมากค่ะ พี่น้ำ ตอนนี้ที่นั่นเรียบร้อยดีไหมคะ"

[ดีมากเลยค่ะ ยิ่งมีคนมาช่วย ทุกอย่างดูเบาลง ลูกค้าก็เยอะขึ้นมาก]

"ช่วงนี้ฝากดูแลก่อนนะคะ ไว้เรียวว่างๆ จะแวะเข้าไป"

[ค่ะ คุณเรียว]

____________

"นายครับ"

"อืม"

"จัดการเรียบร้อยแล้วครับ จะไม่มีใครสาวมาถึงแน่นอนครับ"

"ดี"

"ผมสืบประวัติส่วนตัวมาด้วยครับ"

“…” พอลสันหันไปมองเชนที่ยื่นเอกสารมาให้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทำให้ดูไม่ออกว่าเจ้านายกำลังคิดอะไรอยู่

เชนกลืนน้ำลาย ลังเลที่จะวางเอกสารไปบนโต๊ะ

"เอ่อ...ขอโทษครับ" เชนก้มหัวลงด้วยความรู้สึกผิด คิดว่าเป็นเพราะทำนอกเหนือคำสั่ง เจ้านายถึงได้ไม่สบอารมณ์

"ทำดีมาก" พอลสันตอบกลับมาทำให้เชน เริ่มเหลือบสายตาขึ้นมามองอย่างกล้าๆ กลัวๆ อีกครั้ง "ฉันลืมไปเลยว่าควรจะสืบประวัติผู้ชายคนนั้น ทำดีมากเชน"

“…” เชนยืนยิ้มอย่างเหม่อลอยกับคำชมของเจ้านายที่ไม่ได้ยินมานานมากแล้ว

"อีกอย่าง ไปสืบเรื่องของอิงกาญจน์มาด้วยเอาแบบละเอียดที่สุด ว่าเธอมีเพื่อนกี่คน มีแฟนกี่คน สืบมาให้หมด"

"ครับนาย!! " พอลสันยื่นมือไปรับเอกสารจากมือเชน ก่อนจะเอามาเปิดดูด้วยดวงตาคมกริบ "แล้ว นายอยากได้ยาไหมครับ"

"ไม่ต้อง เก็บเอาไว้แบบนี้แหละ" เขาไม่อยากจะลบรอยพวกนี้ออกเพราะเป็นการเตือนใจว่า เธอได้ทำร้ายเขาโดยการใช้ปากน้อยๆ ของเธอฝากรอยแผลไว้ที่คอ อย่างน้อยให้มันกลายเป็นสิ่งที่อาจทำให้เธอรู้สึกผิดก็ได้ "ซี๊ด..." แค่เอี้ยวคอนิดหน่อยก็รู้สึกเจ็บแล้ว

ยัยตัวแสบ ฝากไว้ก่อน จะเอาคืนให้สาสมเลย!

G ผับ

"ไม่คิดจะหยุดพักบ้างหรือไง ชวนมาแต่ผับ"

"แต่แกก็มาทุกที"

"เพราะไม่มีอะไรทำต่างหาก"

"เหรอยะ ตกลงเรื่องรถเป็นไง ได้ดูกล้องวงจรปิดยัง"

"อืม" ดูจากสีหน้าของชายหนุ่มที่เริ่มขมวดคิ้วทันทีที่พูดถึงเรื่องรถ ก็คาดเดาได้ว่าน่าจะรุนแรงพอสมควร เธอได้แต่ลังเลว่าจะถามออกไปดีหรือเปลี่ยนเรื่องคุยดี แต่เธออยากรู้ว่าใครเป็นคนทำนี่นา

“สรุป ใครเป็นคนทำ”

"คนทำมีสองคน แต่ปิดหน้าปิดตาจนมองไม่เห็นว่าใคร"

“…” แปลกนะ ทำไมต้องแกล้งเธียเตอร์ด้วย ทั้งที่เขาเพิ่งจะกลับมาจากต่างประเทศไม่น่าจะมีศัตรูรวดเร็วขนาดนี้ "ไปแจ้งความยัง"

"อืม"

"งั้นตำรวจคงจะจัดการให้อยู่แหละ อย่าคิดมากเลยเนอะ แกกะว่าจะซื้อรถใหม่อยู่พอดีไม่ใช่เหรอ"

"อืม" เธียเตอร์พยักหน้าตอบรับ

เรียวตัดสินใจนั่งสงบปากสงบคำด้วยการเทวิสกี้และยกขึ้นจิบ กลัวจะสะกิดบาดแผลของเพื่อนหนุ่มจนโดนด่า เธอเอี้ยวตัวมองไปรอบด้านของผับ ไม่รู้ว่าจะมีผับอยู่แถวนี้ด้วย สงสัยจะเพิ่งเปิดใหม่ ซึ่งมีคนเยอะพอสมควร

“แกว่า…ที่นี่จะสู้ผับที่ Red Blood ได้ไหม”

“นั่นมันโรงแรมของเจ้านายแกไม่ใช่เหรอ"

“ก็อาจจะมีผับที่อยู่ในระดับเดียวกับเขาบ้างก็ได้”

“แกคิดว่าได้ไหมล่ะ…ที่นี่คงมีแต่คนทั่วไปเท่านั้นแหละที่มาใช้บริการ”

“ก็คงงั้นแหละ”

“เดี๋ยวมานะ รับโทรศัพท์แป๊บ"

"เคๆ " เธอพยักหน้ารัวๆ ก่อนจะมองเพื่อนชายหายไปนอกร้านจนลับตา ดนตรี EDM เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ผู้หญิง ผู้ชายต่างก็ลุกขึ้นเต้นตามจังหวะเพลงเร็ว

"โอ๊ะ!! คุ้นจัง ใครกันนะ" ขณะที่เรียวกำลังยกแก้วขึ้นมาจิบ ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงกำลังแหกปากแข่งกับเสียงดนตรี จนน่ารำคาญ

อยากคุยก็ส่งไลน์คุยกันยังรู้เรื่องกว่า เสียงก็แหลมยังจะตะโกนอีก

"นี่!! ฉันคุยกับแกอยู่นะ อีแสบ!! "

"ไม่มีไร แค่หมามันเห่าเพราะหาทางกลับบ้านไม่ถูก"

"อีแสบ!! "

“…” เรียวแลบลิ้นปลิ้นตาให้หญิงสาวข้างหน้าก่อนจะหลบเข้าหลังเธียเตอร์อย่างว่องไวก่อนที่มือของสวยจะคว้ามาถึง

"จะไปไหนก็ไป" เธียเตอร์ออกปากไล่ จนสวยต้องถลึงตาใส่

"ฉันก็จะไปอยู่แล้ว!! ไม่ได้อยากอยู่สักหน่อย!! แค่ทักเพราะว่าเห็นเป็นคนรู้จัก..."

"รู้จัก? เรารู้จักกันเหรอ" สีหน้าเฉยชาของเธียเตอร์ทำเอาสวยหน้าเสีย ชายหนุ่มข้างกายสวยเริ่มไม่พอใจเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากผับ ทิ้งสวยยืนกำหมัดแน่นอยู่กับที่

"เหอะ!! ..." สวยเดินผ่านเธียเตอร์ไป แต่แล้วก็วนกลับมาพร้อมกับกระซิบข้างหูเรียวว่า "ฉันรู้ ว่าแกรู้เรื่องของฉันกับนิวมาตั้งแต่บายเนียร์แล้ว แต่เลือกที่จะไม่พูด รู้ไหม ว่าฉันกับเขา เราแอบกินกันมานานแล้ว ยังไม่รู้สินะ แกนี่โง่กว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีกนะเรียว…"

____________________

"พวกคุณทะเลาะอะไรกัน"

"หล่อนตบหน้าฉันก่อน!! "

"แกนั่นแหละ"

"แกนั่นแหละ"

"แกนั่นแหละ"

"พอ!! หยุดทั้งคู่!! ถ้ายังไม่หยุดทะเลาะกัน จะจับให้นอนคุกทั้งสี่คนเลย!! หน้าตาก็ดี ตบตีกันเรื่องผู้ชายใช่ไหม!! "

"ไม่ใช่!! ฉันไม่ได้ทะเลาะเรื่องผู้ชาย"

"ใช่สิ แกอิจฉาที่ฉันได้นิวไปใช่ไหม อีแสบ!! "

"เหอะ มั่นหน้ามาก แกนั่นแหละสมควรอายที่แอบกินกันทั้งที่เขายังคบกับฉันอยู่"

"แกว่าไงนะ" เธียเตอร์ขมวดคิ้วมองหน้าเรียวอย่างโมโห เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเพราะเพื่อนไม่ได้เล่าอะไร แต่พอรู้ก็เดาเหตุผลที่ตอนนั้นเพื่อนของเขาร้องไห้เกือบตายอยู่สามวันก่อนบอกเลิกนิวได้ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง "ฉันน่าจะซัดหน้ามันอีกสักที"

"หยุด!! " ตำรวจที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์หันมาดุ เมื่อชายหนุ่มสองคนทำท่าจะสู้กันอีกครั้ง "สรุป พวกคุณทะเลาะอะไรกัน"

เรียวไม่ได้คิดว่าการทะเลาะกันในวันนี้จะลงท้ายด้วยการถูกจับมาสถานีตำรวจ ถือเป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่ไม่น่าจดจำสักเท่าไหร่ คิดแล้วก็น่าโมโห สองคนนั้นแอบกินกันมาตั้งนานแล้ว เธอน่าจะรู้แต่ทำไมเลือกปิดกั้นตัวเองแล้วเป็นคนโง่ยอมให้โดนหลอกได้นะ

"จะเอาไง จะบอกไหม หรือจะยอมไปนอนในคุก" เอาวะ เล่าก็เล่า เธอน่าสงสารที่สุดในเรื่องนี้แล้ว เรียวเบะปากและชี้ไปที่ผู้หญิงกับผู้ชายที่นั่งอยู่ทางขวามือ

"ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นแฟนเก่าฉัน เขาไปแอบเอากับผู้หญิงคนนี้ที่เป็นเพื่อนร่วมคณะตั้งแต่ปี 3 จนจบปี 4 ฉันถึงมารู้ว่าพวกเขารวมหัวกันหลอกฉัน ทำให้ฉันเป็นคนโง่ที่โดนแฟนสวมเขา พอฉันบอกเลิกเขาไป พวกเขาก็เปิดตัวคบกันแล้วมาเยาะเย้ย สมน้ำหน้าฉัน พวกคุณคิดว่าฉันควรทำยังไงคะ...เราคบกันมาตั้งแต่ปี 3 แล้วพวกเขาก็แอบเอากันตั้งแต่ตอนนั้น พวกคุณไม่เป็นฉันไม่รู้หรอก แล้วเธอยังหน้าด้านมาว่าฉันอีก…" เธอเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้าเพื่อเรียกคะแนนความสงสารก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อซ่อนรอยยิ้มสะใจไว้ “แถมยังมาทำร้ายร่างกายฉันอีกด้วย”

"จริงหรือเปล่า" ตำรวจหันไปถามสวยที่มีสีหน้าไม่ค่อยดี ก็เพราะที่เรียวพูดมามันถูกทุกคำไง เถียงไม่ออกถึงได้นิ่งเงียบแบบนั้น

"เรื่องนี้ ผมผิดเองครับ" ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดแทรก ยอมออกหน้าแทนแฟนตัวเอง จะเป็นใครได้ ก็แฟนเก่าเธอนั่นแหละ

"สรุป เรื่องที่ผู้หญิงคนนี้เล่ามาเป็นเรื่องจริง แล้วเรื่องทำร้ายร่างกาย..."

"สวัสดีครับ" เสียงบุคคลปริศนาทำให้คนที่อยู่ในโรงพักหันไปมอง รวมถึงพวกเธอทั้งหมดด้วย

ลักษณะของผู้ชายคนนี้ดูมีภูมิฐานดี อายุน่าจะราวๆ 40 ใส่แว่นตาสีทอง ใส่สูทสีดำไม่มีแม้แต่รอยยับ ในมือถือกระเป๋าเอกสารสีดำหนึ่งใบ ดูเนียบและสมาร์ตมาก ตำรวจหนุ่มปรับท่าทีให้ดูเรียบร้อยก่อนจะเอ่ยถาม

"ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยครับ"

"ผมเป็นทนายความของคุณอิงกาญจน์ครับ"

เรียวเบิกตากว้างด้วยความตกใจจ้องผู้ชายที่มาใหม่เขม็ง เธอไม่ได้โทรหาใครเลยสักคนตั้งแต่มาถึงสถานีตำรวจ แล้วอยู่ๆ ก็มีผู้ชายมาบอกว่าเป็นทนายความของเธอ มันไม่ใช่ ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ