พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 1011

หลังจากหลิงตู้ฉิงเดินทางออกจากเผ่าอีกาทองคำ ผู้คนจากฝ่ายที่ลอบสังเกตอยู่ต่างก็รู้สึกประหลาดใจไปตาม ๆ กัน

ทำไมไอ้ปีศาจนั่นถึงไม่ทำอะไรเผ่าอีกาทองคำเลย?

ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ตำหนักไร้หทัยและเผ่าอีกาทองคำนับได้ว่าเป็นศัตรูกันมาโดยตลอดโดยเฉพาะก่อนหน้านี้ที่หลิงตู้ฉิงเพิ่งจะฆ่าองค์ชายใหญ่แห่งเผ่าอีกาทองคำไป สถานการณ์ทุกอย่างมันควรจะดุเดือดขึ้นไม่ใช่เหรอ?

ทำไมเผ่าอีกาทองคำถึงไม่ตอบโต้อะไรบ้างเลย? หรือไม่ทำไมตำหนักไร้หทัยถึงได้นิ่งขนาดนี้?

หรือว่าข่าวลือที่เจ้าตำหนักไร้หทัยได้เปลี่ยนนิสัยกลายเป็นเหมือนคนละคนไปแล้วจะเป็นความจริง?

หลิงตู้ฉิงไม่ได้ใส่ใจกับเหล่าผู้คนที่แอบดูเขาแม้แต่น้อย สถานที่ถัดไปที่เขามุ่งหน้าไปก็คือยอดเขาเต๋าเทวะ

บนยอดเขาเต๋าเทวะ เจ้าแห่งพรตเต๋ามองไปที่หลิงตู้ฉิงด้วยสายตาขัดแย้ง ความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันมีหลายอย่างที่ผสมปนเปกันอยู่ มันมีทั้งความคาดหวัง โกรธเคืองและกังวล

หลิงตู้ฉิงไม่ได้เริ่มพูดอะไรก่อน เขารอให้เจ้าแห่งพรตเต๋าเป็นฝ่ายเริ่ม

หลังจากจ้องอยู่นาน เจ้าแห่งพรตเต๋าก็เอ่ยขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ทั้งเจ้าและศิษย์ของเจ้าทั้งหมดล้วนสารเลว!”

หลิงตู้ฉิงยิ้ม “เพื่อชดใช้ในสิ่งที่พวกข้าก่อ ข้าจะมอบเคล็ดวิชาเทวะลอกเลียนให้กับเจ้า แต่มีข้อแม้คือเจ้าถ่ายทอดมันให้กับศิษย์ของเจ้าได้แค่รุ่นละหนึ่งคนเท่านั้น และทุกคนที่ได้รับถ่ายทอดเคล็ดวิชานี้ไปจะถือว่าติดหนี้บุญคุณใหญ่ต่อสำนักเทวะลอกเลียน ข้าเชื่อว่าเจ้าคงรู้เหตุผลใช่ไหมว่าทำไมมันต้องเป็นแบบที่ข้าพูด?”

“เนี่ยน่ะเหรอสิ่งที่เจ้าชดใช้ให้กับข้า?” เจ้าแห่งพรตเต๋ากระแทกเสียง

“ถ้าเจ้าไม่อยากได้มัน งั้นก็ถือว่าข้าไม่ได้พูดอะไรไปก็แล้วกัน” หลิงตู้ฉิงพูดกลับ

เมื่อได้ยินเช่นนี้เจ้าแห่งพรตเต๋ารู้สึกหนังหัวชาทันทีจนไม่รู้จะเอ่ยอะไรต่อ

แน่นอนว่าเขาต้องการเคล็ดวิชาเทวะลอกเลียน แต่ที่เขาต้องการมันไม่ใช่สำหรับตัวเขาเอง แต่เขาต้องการมันให้กับศิษย์ในสำนักของเขา สำหรับเขาในตอนนี้ไม่มีความจำเป็นต้องลอกเลียนการโจมตีของใครเพื่อโจมตีสวนกลับ แต่ในทางกลับกันที่ผ่านมายอดเขาเต๋าเทวะของเขาขาดเคล็ดวิชาที่เอาไว้ใช้ต่อสู้โดยเฉพาะมาโดยตลอด ซึ่งเคล็ดวิชาเทวะลอกเลียนนี้มันตอบโจทย์สำนักของเขามากที่สุด เพราะมันเป็นวิชาที่สร้างขึ้นเพื่อการต่อสู้โดยเฉพาะแถมมันยังสามารถช่วยเกื้อหนุนในเรื่องการศึกษาเต๋าต่าง ๆ ที่มีอยู่บนโลกจากวิชาที่พวกเขาลอกเลียนได้อีกต่างหาก

เจ้าแห่งพรตเต๋าไม่รู้จะตอบอะไรกลับหลิงตู้ฉิง ดังนั้นเขาจึงเดินไปตามหลิงว่านถิงให้มาแก้ไขสถานการณ์ที่น่ากระอักกระอ่วนนี้

“ท่านพ่อ ท่านมาแล้วงั้นเหรอ!” หลิงว่านถิงหัวเราะ

หลิงตู้ฉิงยิ้มและพยักหน้า “เอาล่ะ จงถ่ายทอดเคล็ดวิชาเทวะลอกเลียนและร่ำลาอาจารย์ของเจ้าซะ นับจากนี้เจ้าและยอดเขาเต๋าเทวะจะไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกันอีก”

หลิงว่านถิงพยักหน้า จากนั้นนางหันกลับถ่ายทอดเคล็ดวิชาเทวะลอกเลียนให้กับเจ้าแห่งพรตเต๋า และร่ำลาเจ้าแห่งพรตเต๋ารวมไปถึงซวนหยวน

ในยอดเขาเต๋าเทวะทั้งหมด นางไม่รู้จักคนอื่นเลยนอกจากซวนหยวนและเจ้าแห่งพรตเต๋า ดังนั้นนางจึงร่ำลาแค่ 2 คนนี้เท่านั้น

หลังจากหลิงว่านถิงร่ำลาเจ้าแห่งพรตเต๋าเสร็จ หลิงตู้ฉิงครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง จากนั้นเขาพูดกับเจ้าแห่งพรตเต๋าว่า “เพื่อเป็นการทดแทนในสิ่งที่เจ้าเสียไปเพิ่มเติม ข้าจะถ่ายทอด 36 รูปแบบแปลงเปลี่ยนจากวิชาเจตจำนงแปลงสรรพสิ่งให้เจ้าเพิ่ม!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเจ้าแห่งพรตเต๋าที่น่าเกลียดอยู่ตลอดตั้งแต่หลิงตู้ฉิงมาถึงก็เปลี่ยนเป็นเบิกบานทันที เขาหัวเราะและตะโกนลั่นว่า “มันต้องแบบนี้สิถึงจะสมน้ำสมเนื้อ!”

หลิงตู้ฉิงส่ายหัวด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ จากนั้นเมื่อเขาถ่ายทอด 36 รูปแบบแปลงเปลี่ยนจากวิชาเจตจำนงแปลงสรรพสิ่งให้กับเจ้าแห่งพรตเต๋าเสร็จ เขาพาหลิงว่านถิงจากไปในทันที ซึ่งสถานที่ถัดไปที่เขามุ่งหน้าไปก็คือเผ่าเงานิรันดร์