พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 1020

3,000 ปีต่อมา หลังจากที่ปิดด่านบ่มเพาะอยู่เงียบคนเดียวไม่สุงสิงกับใครเลย ในที่สุดหลิงตู้ฉิงก็ทะลวงระดับมาถึงขอบเขตเทวะราชาขั้นสูงสุด

หลังจากทะลวงระดับเรียบร้อย หลิงตู้ฉิงจึงออกมาพบปะกับผู้คนของเขา

“ท่านอาจารย์มีอะไรจะรับสั่งพวกเราเพิ่มเติมรึเปล่า?” ต้วนฉิงเอ่ยถามขึ้น

หลิงตู้ฉิงส่ายหัวและพูดว่า “เจ้าดูแลจัดการสิ่งต่าง ๆ ตามใจเจ้าได้เลย ข้าวางแผนว่าหลังจากนี้ข้าจะลงไปที่ยมโลกและจัดการกับธุระในโลกเบื้องล่างสักหน่อย นี่มันก็ผ่านมาแล้ว 10,000 ปีตั้งแต่ข้ากลับขึ้นมาโลกเบื้องบน ถึงแม้ 10,000 ปีสำหรับโลกเบื้องบนมันจะไม่มีค่าอะไร แต่สำหรับโลกเบื้องล่างมันคือการผ่านพ้นของยุคสมัยหนึ่งเต็ม ๆ หากข้ายังไม่กลับขึ้นมาก่อนจะถึงยุคใหม่ของโลกเบื้องล่างอีกรอบ เจ้าจงพาคนของเราไปที่ดินแดนรกร้างทางใต้เพื่อรอกลุ่มคนที่ข้าจะส่งขึ้นมาด้วยก็แล้วกัน”

“ท่านอาจารย์ไม่ต้องกังวล เมื่อถึงเวลาข้าจะไปรับพวกเขามาแน่นอน” ต้วนฉิงพยักหน้า

ในเวลานี้จิ๋นหลงและเสี่ยวเฟิงไม่ได้อยู่ด้วย เพราะพวกเขาทั้งคู่ต่างกำลังปิดด่านบ่มเพาะกันอยู่ ซึ่งมันทำให้ในตอนนี้ต้วนฉิงมีอำนาจสิทธิ์ขาดในการสั่งการตำหนักไร้หทัยแค่เพียงผู้เดียว

แต่แล้วเมื่อเขาได้ยินหลิงตู้ฉิงพูดเช่นนี้ เขาก็พอจะเข้าใจความหมายได้ว่าในอนาคตหลิงตู้ฉิงตั้งใจจะมอบตำหนักไร้หทัยให้เขาดูแลอย่างเต็มตัว

“อืม จงดูแลจัดการทุกอย่างให้ดี ๆ ล่ะ!” หลิงตู้ฉิงเอ่ยขึ้น จากนั้นเขาเปิดรอยแยกมิติที่เชื่อมต่อกับยมโลก และจากนั้นเขาเดินเข้าไปในรอยมิติทันที

หลังจากที่เขาเข้าไปอยู่ในยมโลกอย่างเต็มตัว จู่ ๆ ร่างของหลิงตู้ฉิงก็เปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน ผิวหนัง เลือดและเนื้อจู่ ๆ พวกมันก็หายไปจนหมดเหลือเพียงแต่ร่างกระดูกและระดับการบ่มเพาะที่ในตอนแรกอยู่ในขอบเขตเทวะราชาขั้นสูงสุดก็ถูกลดลงมาเหลือแค่ขอบเขตศักดิ์สิทธิ์สามัญ

สาเหตุที่เป็นเช่นนี้เพราะโลกภายนอกกับยมโลกนั้นทุกสิ่งทุกอย่างตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง โลกภายนอกคือโลกแห่งคนเป็นแต่ยมโลกคือโลกของคนตาย ดังนั้นเพื่อเป็นไปตามกฎของยมโลก หากคนเป็นผู้ใดฝืนเข้ามาในยมโลกเขาจะถูกทำให้เหมือนเป็นคนตายทันที

หลังจากร่างทั้งหมดกลายเป็นกระดูกแล้ว หลิงตู้ฉิงเรียกหลิงฟ่างหัวออกมาจากโลกของเขา และเอ่ยถามนางว่า “ฟ่างหัว เจ้าสัมผัสได้ไหมว่าตอนนี้เจ้ายมโลกอยู่ที่ไหนจากบ่วงกรรมที่เขามีต่อเจ้า?”

ก่อนหน้านี้เจ้ายมโลกสังหารหลิงฟ่างหัวเพียงเพราะแค่นางเหลือบมองที่เขาจนกลายเป็นบ่วงกรรมเชื่อมกันไว้อยู่มาจนถึงบัดนี้ ซึ่งในวันนี้เมื่อหลิงตู้ฉิงลงมายังยมโลก ดังนั้นเขาจึงตั้งใจเอาไว้ว่าจะใช้โอกาสนี้ให้หลิงฟ่างหัวได้สะสางบ่วงกรรมนี้ให้จบสิ้น

“ท่านพ่อ ข้ารู้สึกอะไรไม่ได้เลย! เอ๊? ท่านพ่อทำไมตอนนี้ข้าเหลือแต่กระดูกแบบนี้ล่ะ!?” หลิงฟ่างหัวอุทานขึ้นด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“ที่นี่คือยมโลก เมื่อคนเป็นอย่างเจ้าลงมาที่นี่ร่างของเจ้าจะถูกทำให้กลายเป็นแบบนี้เป็นเรื่องปกติ” หลิงตู้ฉิงอธิบาย “เอาล่ะในเมื่อเจ้ายังสัมผัสถึงเจ้ายมโลกไม่ได้ มันก็แสดงว่ายังไม่ถึงเวลาที่เจ้าจะจบพันธะกับเจ้ายมโลก ตอนนี้เจ้ากลับเข้าไปในโลกของพ่อได้แล้ว และตั้งใจบ่มเพาะให้ดีเพื่อรอเวลาที่เจ้าจะได้แก้แค้น”

“แต่ว่าท่านพ่อ ต่อให้ข้าจะเจอกับเขา ข้าก็คงสู้เขาไม่ได้หรอก!” หลิงฟ่างหัวเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าหดหู่ “ตอนนี้ข้าอยู่แค่ขอบเขตเจ้าตำหนักศักดิ์สิทธิ์ ต่อให้ข้าจะบ่มเพาะไปอีกสักหมื่นปีอย่าว่าแต่ขอบเขตจักรพรรดิเทพเลย ข้าจะทะลวงไปถึงขอบเขตจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์รึเปล่าก็ไม่รู้ และนี่ยังไม่รวมไปถึงเมื่อเข้ามาที่ยมโลกก็จะโดนกฎของที่นี่ผนึกระดับการบ่มเพาะเอาไว้อีก แล้วแบบนี้ข้าจะไปสู้กับเขาได้ยังไง?”

หลิงตู้ฉิงยิ้มและตอบกลับ “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวรอเอาไว้เมื่อถึงเวลาพ่อจะหาทางให้เจ้าแก้แค้นได้สำเร็จเอง”

เมื่อพูดจบ หลิงตู้ฉิงส่งหลิงฟ่างหัวเข้าไปในโลกของเขาเหมือนเดิม และจากนั้นเขาก็บินลึกเข้าไปในยมโลก

สาเหตุหลักที่เขามาที่ยมโลกก็คือเขาต้องการมาดูกระบวนการส่งคนไปเกิดใหม่ของที่นี่ เขาอยากจะรู้ว่าแท้จริงแล้วแก่นแท้ของมันเป็นยังไง

อย่างไรก็ตาม ในเวลาเดียวกันกับที่หลิงต็ฉิงปรากฏกายขึ้น อีกาตัวหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในยมโลกมานานแล้วกลับสะดุ้งโหยงขึ้นมาทันที

“นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น? ทำไมจู่ ๆ ข้าก็สัมผัสได้อีกแล้วถึงหายนะบ้านั่น! ข้าอุตส่าห์ลงมาหลบในยมโลกแบบนี้มันเป็นไปได้ยังไงที่ข้าหนีไม่พ้น?”

แน่นอนว่าอีกาตัวนี้ไม่ใช่ใครอื่น มันคืออู๋เมิ่ง ผู้ซึ่งปล่อยข่าวของเย่ชิงเฉิงให้กับตี๋ฮ่าว

ตั้งแต่ที่มันปล่อยข่าวให้กับตี๋ฮ่าว ไม่มีวันสักวันที่มันจะอยู่ได้อย่างเป็นสุข เนื่องจากมันสัมผัสได้อยู่ทุกวินาทีว่าหายนะถึงชีวิตนั้นแจ่มชัดขึ้นเรื่อย ๆ และไม่ว่ามันจะไปหลบอยู่ที่มุมไหนของโลกเบื้องบนมันก็ยังสัมผัสได้ว่าหายนะที่มันรู้สึกได้ไม่ลดน้อยลงไปเลย ดังนั้นในท้ายที่สุดมันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากลงมาหลบอยู่ในยมโลก

ในทันทีที่มันลงมาอยู่ในยมโลก มันก็ไม่รู้สึกถึงหายนะที่คอยรังควานใจมันอีก ซึ่งทำให้มันโล่งใจเป็นอย่างมาก แต่แล้วในขณะนี้จู่ ๆ มันกลับสัมผัสได้ถึงหายนะแบบเดิมที่มันเคยรู้สึก ดังนั้นมันจึงตื่นตระหนกและสิ้นหวังเป็นอย่างมาก