พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 13

จ้าวเหมิงลู่ตกลงปลงใจแล้วว่าจะยอมทำทุกวิถีทางถึงแม้จะต้องถูกทุบตี ตราบใดที่หลิงตู้ฉิงสามารถแก้ไขปัญหาในการบ่มเพาะของนางได้ การถูกทุบตีเล็ก ๆ น้อย ๆ จะเป็นอะไรไป?

อย่างน้อยที่สุดถ้าโดนทุบตีในเวลานี้มันก็ยังดีกว่าไปพ่ายแพ้การต่อสู้ในอนาคต ถึงตอนนั้นมันจะไม่ใช่แค่การพ่ายแพ้แต่อาจจะเป็นหนทางไปสู่ความตายได้เลย

“ท่านจะให้การชี้แนะแก่ข้าในตอนนี้ หรือจะรอให้อาการบาดเจ็บของข้าหายดีก่อน?” จ้าวเหมิงลู่ถาม

หลิงตู้ฉิงพยักหน้าและพูดว่า “เริ่มเลยแล้วกัน เมื่อครู่ข้าพึ่งฝึกกับชานเอ๋อมา พลังของข้ากำลังเต็มเปี่ยม ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะชี้แนะให้เจ้า ถ้าไม่เริ่มตอนนี้อาจจะต้องรอไปอีกพักใหญ่ และอาการบาดเจ็บของเจ้าก็จะดีขึ้นเช่นกันหลังจากที่ข้าแก้ปัญหาการบ่มเพาะให้เจ้าเรียบร้อย”

“ถ้าอย่างนั้นเราก็มาเริ่มกันเลย ท่านต้องการให้ข้าทำอะไร?” เจ้าเหมิงลู่พูดอย่างหนักแน่น

“เจ้าไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่เตรียมพร้อมที่จะถูกทุบก็พอ!” หลิงตู้ฉิงพูด “แต่ถ้าเจ้าอยากจะสู้ตอบข้า เจ้าก็ทำได้เช่นกัน ข้าไม่ขัดข้องอะไร!”

จากนั้นหลิงตู้ฉิงก็เดินไปรอบ ๆ เพื่อหาท่อนไม้ขนาดเท่าหัวแม่มือ เมื่อเจอแล้วก็ลองออกท่าเหวี่ยงมันดู หลังจากออกท่าทางเขาก็คิดว่ามันเล็กเกินไป เขาจึงเดินหาอันที่หน้าตัดขนาดเท่าไข่ไก่

“ข้าไม่เคยขัดใจท่าน แต่ท่านต้องการที่จะตีข้าจนตายเลยหรือไง?” จ้าวเหมิงลู่ถามอย่างกังวล เมื่อมองไปที่ท่อนไม้ในมือของหลิงตู้ฉิง

หลิงตู้ฉิงหน้ามุ่ยและพูดว่า “ขอบเขตประสานทะเลปราณระดับ 3 เจ้าคิดว่าระดับแค่นี้มันแข็งแกร่งมากนักรึไง? ถ้าข้าอยากจะฆ่าเจ้าจริง ข้าไม่จำเป็นต้องใช้ท่อนไม้ใด ๆ ทั้งนั้น! เตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะเริ่มแล้ว!”

จ้าวเหมิงลู่รู้สึกประหม่าอย่างยิ่ง เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้นนางก็เริ่มที่โคจรพลังวิญญาณทั้งหมดในร่างกายออกมา อย่างไรก็ตามหลิงตู้ฉิงบอกว่านางสามารถสู้ตอบได้และนางก็อยากจะรู้นักว่าเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน

“เข้ามาเลย ข้าพร้อมแล้ว!” จ้าวเหมิงลู่พูดกับหลิงตู้ฉิงอย่างประหม่า

เมื่อหลิงตู้ฉิงเริ่มเคลื่อนไหว จ้าวเหมิงลู่ก็รู้สึกว่าสายตานางพร่ามัวและสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่หัวของตัวเอง หลิงตู้ฉิงตีหัวนางโดยไม่มีการเตือนและนางเองก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาเข้ามาประชิดนางได้อย่างไร

ก่อนที่นางจะสามารถโต้กลับ การโจมตีครั้งต่อไปก็มาถึง เขาฟาดมาที่ปากของนาง ตามด้วยการโจมตีครั้งที่สามที่กลางอกและตามมาติด ๆ ด้วยหน้าอกทั้งสองข้าง จ้าวเหมิงลู่รู้สึกถึงคลื่นแห่งความเจ็บปวดจากหน้าอกทั้งสองของตน น้ำตาแห่งความเจ็บปวดของนางเริ่มไหลออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เมื่อถูกตีไปได้หลายทีนางจึงเริ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

“หลิงตู้ฉิง ข้าจะสู้ตายกับเจ้า!” จ้าวเหมิงลู่ตะโกนด้วยความโกรธ

นางทั้งอายและโกรธเป็นอย่างมาก หลิงตู้ฉิงไม่สนใจการตอบโต้ของจ้าวเหมิงลู่ เขาทุบท่อนไม้เข้าที่ท้องของนาง

ไม่ว่าจ้าวเหมิงลู่จะพยายามปกป้องตัวเองอย่างไรนางก็ไม่สามารถป้องกันตัวเองจากท่อนไม้ของหลิงตู้ฉิงได้เลย เขาฟาดมันอย่างแม่นยำเสมอในจุดที่เขาต้องการ

ท่อนไม้นั้นนั้นเปรียบเสมือนปืนกลที่กระหน่ำทุบตีร่างกายของจ้าวเหมิงลู่ตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่หยุดหย่อน

“พลั่ก!”

เมื่อท่อนไม้กระแทกเข้าที่ด้านหลังของจ้าวเหมิงลู่ในที่สุดมันก็หัก

“เปราะมาก!” หลิงตู้ฉิงพึมพำ “ท่อนไม้หักไปแล้ว เรามาสู้กันด้วยมือเปล่าดีกว่า แต่เจ้าอย่าคาดหวังว่ามันจะน่าอนาถน้อยลง เพราะหมัดของข้านั้นรุนแรงกว่าไม้นั่นอยู่หลายขุม!”

จ้าวเหมิงลู่ไม่มีกำลังที่จะตอบโต้เลยและสุดท้ายนางก็เป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่แต่เพียงผู้เดียว

นางส่งเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดไม่หยุดหย่อน

เมื่อโม่หยูถังเห็นสถานการณ์ในตอนนี้เขารีบบอกหลิงยู่ชาน “นายน้อยรีบพาน้อง ๆ ของนายน้อยไปพักผ่อนที่อื่นก่อน เด็ก ๆ! อย่าไปมองพวกเขา!”

โม่หยูถังรีบอุ้มหลิงไช่หยุนกลับเข้าไปในตัวเรือนอย่างรวดเร็วและบอกให้เด็กคนอื่นตามมา

ภาพของการต่อสู้นั้นชวนสังเวช โม่หยูถังกลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อจิตใจของเด็ก ๆ

จากนั้นหลิงตู้ฉิงก็พาร่างกายที่แสนเหนื่อยล้าของตนเองเข้านอนที่ห้องของเขาเช่นกัน

เขาใช้พลังงานจำนวนมากเพื่อฟื้นฟูร่างกายตัวเอง แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะฟื้นพลังวิญญาณของเขาที่ใช้ไปอย่างสิ้นเปลือง แต่ผลประโยชน์ที่จ้าวเหมิงลู่ได้รับนั้นก็มหาศาลเช่นกัน

หลังจากพัก 1 คืนหลิงตู้ฉิงก็ยังดูเหนื่อย

เขามองจ้าวเหมิงลู่ที่หมดสติก่อนจะหันหลังกลับและมุ่งหน้าไปยังสมาคมปรุงยา

จ้าวเหมิงลู่นอนจนไปถึงตอนเที่ยงก่อนจะตื่นขึ้นมา

ทันทีที่นางตื่น นางก็รู้สึกเจ็บปวดทั่วร่างกายและน้ำตาของนางก็ร่วงลงทันที นางสาปแช่งอย่างโกรธเคือง “หลิงตู้ฉิง! ข้าจะกลับไปฟ้องปู่ของข้าให้ฆ่าเจ้าซะ! ตั้งแต่เกิดมาแม้แต่พ่อข้ายังไม่เคยทำร้ายข้าแบบนี้มาก่อนเลย! นี่เจ้ากลับกล้าที่จะทุบหน้าอกข้าอีก เจ้ามันไม่ใช่มนุษย์! ข้าไม่เคยทำให้เจ้าขุ่นเคืองอะไร แต่เจ้ากลับทุบตีข้าเอาข้าเอาแบบนี้ หลิงตู้ฉิง เจ้าต้องตาย! มาอ้างว่าจะชี้แนะข้าเพื่อเพิ่มระดับการบ่มเพาะให้จริง ๆ เจ้ามันก็แค่ไอ้พวกป่าเถื่อนชอบทำร้ายผู้หญิง เจ้ามันไอ้คนขี้โกหก…”

เมื่อสาปแช่งไปได้สักพักนางก็เริ่มสงบลง

หลังจากนั้นจ้าวเหมิงลู่จึงค่อยลองสำรวจความเสียหายของร่างกายตนเอง แต่จากการตรวจสอบนางก็พบว่านอกเหนือจากความเจ็บปวดบนร่างกายภายนอกแล้ว นางรู้สึกได้ถึงระดับการบ่มเพาะของนางที่เพิ่มขึ้นมาอยู่ในขอบเขตประสานทะเลปราณระดับ 7

“ไม่นะ! นี่ข้าหมดสติไปนานแค่ไหนกัน! 7-8 ปีแล้วงั้นเหรอ?” จ้าวเหมิงลู่ร้องอุทาน “มันต้องใช่แน่ ๆ ไม่งั้นระดับการบ่มเพาะของข้าจะเพิ่มมาได้ยังไงตั้ง 4 ระดับ!”

ในขณะที่นางกำลังพึมพำ หลิงตู้ฉิงเดินก็เข้ามาในห้องและมอบชุดเสื้อผ้าชุดใหม่ให้นางและพูดขึ้นว่า “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามีเสื้อผ้าสำรองหรือไม่ ตอนนี้ข้าได้เตรียมอ่างยาสำหรับให้เจ้าลงไปแช่แล้ว หากเจ้าลงไปแช่เพียงซักพัก ร่างกายของเจ้าจะไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป”

จ้าวเหมิงลู่ถามด้วยความงุนงงว่า “ข้าหมดสติไปนานแค่ไหนแล้ว ทำไมระดับข้าถึงเลื่อนมาถึงขอบเขตประสานทะเลปราณระดับ 7 ได้?”

“เจ้าหลับไปแค่วันเดียว!” หลิงตู้ฉิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “สำหรับเหตุผลที่เจ้าเลื่อนระดับมาถึงระดับที่ 7 แน่นอนว่ามันเป็นผลมาจากการที่เจ้าถูกทุบตี! เพื่อที่จะชี้แนะเจ้า สนามของข้าได้ถูกทำลายไปมาก เจ้าต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการซ่อมมัน!”

หลังจากพูดจบหลิงตู้ฉิงก็หันหลังกลับและเดินออกไปจากห้อง