พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 255

เกาหยูอาจเป็นสิ่งมีชีวิตที่พิเศษที่สุดในอาณาจักรจันทราทั้งหมด ตราบเท่าที่เขาได้รับการเลี้ยงดูด้วยอาหารเป็นอย่างดี เขาจะอยู่ในทุกที่ที่เขาถูกบอกให้อยู่

อย่างไรก็ตามหากเขายังไม่อิ่ม เขาก็จะคอยเดินตามหลังหลิงยี่เทียนและขออาหารจากหลิงยี่เทียน นี่เป็นเพราะหลิงตู้ฉิงบอกว่าจะขออะไรให้ไปขอหลิงยี่เทียน

และตอนนี้เขาหิวอีกแล้ว!

หลิงยี่เทียนพูดด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย “ข้าเพิ่งให้หมีเหมันต์กับเจ้าไป 2 ตัว เมื่อวานนี้เองไม่ใช่เหรอ?”

“ก็นั่นมันเมื่อ 2 วันที่แล้วนี่นา และข้าก็กินมันหมดไปตั้งแต่วันที่ได้มาแล้วด้วย ตอนนี้ข้าไม่ได้กินอะไรมา 2 วันแล้ว ดูท้องข้าสิ!” เกาหยูพูดด้วยสีหน้าน่าสงสาร

หมีเหมันต์ เป็นสัตว์อสูรของป่าสัตว์เวทย์ หมีเหมันต์แต่ละตัวมีน้ำหนักอย่างน้อยสองถึงสามพันกิโลกรัม พูดอีกนัยหนึ่งคือใน 2 วัน เกาหยูได้ย่อยหมีเหมันต์ทั้ง 2 ตัวจนหมด

สิ่งที่ทำให้หลิงยี่เทียนยิ่งพูดไม่ออกก็คือหลังจากที่เกาหยูกินหมีเหมันต์ทั้งสองไปแล้ว น้ำหนักของเกาหยูก็ไม่ได้ขึ้นเลย

“ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วข้าคงจะถูกเจ้ากินไปด้วย!” หลิงยี่เทียนแทบจะอาเจียนเป็นเลือด “เจ้ารู้ไหมว่าการกินล้างผลาญของเจ้าแบบนี้ ข้าถึงกับต้องใช้เสบียงถึง 1 ใน 1,000 ส่วนของเสบียงที่เลี้ยงคนได้ทั้งอาณาจักรเพื่อแบ่งให้กับเจ้า!”

หลิงยี่เทียน ตอนนี้นับวันเขาเริ่มรู้สึกว่าเกาหยูค่อย ๆ ห่างจากคำว่ามนุษย์ไปทุกที จนเขากลายเป็นเหมือนสัตว์เลี้ยงสำหรับเขาซะมากกว่า

เกาหยูหัวเราะแห้ง ๆ และพูดว่า “โธ่ ฝ่าบาท ข้ารับประกันเลยว่ามันคุ้มค่าแน่นอน รอจนกว่าข้าจะแข็งแกร่งขึ้นก่อนเถอะ ฝ่าบาท ข้าจะเอาชนะใครก็ได้ที่ท่านต้องการให้ข้าเอาชนะ! นอกจากนี้อย่าจับสัตว์อสูรธรรมดาอย่างหมีเหมันต์มาให้ข้ากินเลย การกินสัตว์ชนิดนี้ไม่เป็นประโยชน์สำหรับข้าสักเท่าไหร่แล้ว ต่อให้ข้ากินมันพอเวลาผ่านไปได้ชั่วประเดี๋ยวประด๋าวข้าก็หิวอีก อันที่จริงถ้าจะให้ดีที่สุดนะฝ่าบาท ท่านควรจะหาเนื้อแบบเดียวกับเนื้อกวางที่อาจารย์หลิงให้ข้ากินในครั้งสุดท้ายนั่นจะดีที่สุด”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิงยี่เทียนเส้นเลือดบนขมับของเขาปูดโปนขึ้นมาด้วยความโมโหทันที “นั่นคือกวางวิเศษที่อยู่จุดสูงสุดของขอบเขตนภา เจ้าคิดว่าเราจะได้พบมันได้ง่าย ๆ อย่างงั้นเหรอ?”

“แต่ข้าหิวนี่นาฝ่าบาท และที่สำคัญอาจารย์หลิงก็เป็นคนบอกเองนี่ว่าถ้าข้าหิวเมื่อไหร่ เขาก็บอกให้ข้ามาบอกกับท่านได้ทุกเมื่อ” เกาหยูมองไปที่หลิงยี่เทียนด้วยแววตาน่าสงสาร

ตอนนี้วิชาปีศาจศักดิ์สิทธิ์กลืนกินของเกาหยูมีพลังมากขึ้นเรื่อย ๆ และพลังงานภายในร่างกายของเขาก็เผาผลาญอยู่ตลอดเวลา ซึ่งเท่ากับบังคับให้เขาต้องดูดซับพลังงานจำนวนมากยิ่งขึ้น และเมื่อความต้องการของพลังงานสูงขึ้นมันก็ยิ่งง่ายที่เขาจะหิวไวขึ้น หากเป็นสัตว์อสูรธรรมดา แม้ว่ามันจะมีน้ำหนักหลายหมื่นกิโล แต่เมื่อต้องเผชิญกับระบบภายในของเขาที่เผาผลาญพลังงานได้เร็วเช่นนี้ มันก็ใช้เวลาแค่เพียงไม่กี่นาทีในการย่อยสลายให้หมดไป

หลิงยี่เทียนจ้องไปที่เกาหยูสักพัก เขาเอามือกุมขมับและพูดว่า “กงเจี้ยน จงไปที่ป่าสัตว์เวทย์และจับสัตว์อสูรในขอบเขตรวมแสงดาราสัก 2-3 ตัวมาให้เขา จะจับมาแบบเป็น ๆ หรือตายแล้วก็ได้ทั้งนั้น แต่ขอแค่อย่างเดียวคือให้เน้นพวกที่ตัวใหญ่ ๆ เท่านั้นพอ!”

“พะย่ะค่ะ ฝ่าบาท!” กงเจี้ยนบินตรงไปยังป่าแห่งสัตว์เวทย์อย่างงงงัน เขาที่เป็นผู้เชี่ยวชาญขอบเขตสวรรค์ที่สูงส่ง แต่ตอนนี้กลับได้มากลายเป็น ‘ผู้ดูแลสัตว์เลี้ยง’ ไปซะแล้วงั้นเหรอ?

“ขอบพระทัย ฝ่าบาท!” เกาหยูพูด หลิงยี่เทียนโบกมือและพูดว่า “ออกไปรอกงเจี้ยนข้างนอกซะ พอเขาเอาสัตว์อสูรกลับมา เจ้าก็ค่อยเอาพวกมันไปกินด้วยตัวเอง!”

เกาหยูหันหลังกลับอย่างเชื่อฟัง อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้จากไปไหนไกล แต่นั่งอยู่บนขั้นบันไดนอกพระราชวัง เขาจะไม่ออกไปจนกว่ากงเจี้ยนจะกลับมา

“ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าท่านพ่อส่งเขามาให้ข้าทำไม?” หลิงยี่เทียนอดไม่ได้ที่จะบ่นกับจูเหยียนและเหมยจู้

จูเหยียนยิ้มและพูดว่า “เมื่อพูดถึงการบ่มเพาะ เกาหยูเป็นคนที่ฝึกฝนได้เร็วที่สุดในศาลาศักดิ์สิทธิ์ของเรา พวกเราเองยังอยู่แค่ในขอบเขตประสานทะเลปราณระดับสูงเอง แต่เขากลับอยู่ในขอบเขตรวมแสงดาราไปแล้ว”

นี่คือความน่าสะพรึงของเกาหยู

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา สิ่งที่เกาหยูกินเข้าไปนั้นมีมูลค่ามากกว่าหลายล้านล้านเหรียญทองของหลิงยี่เทียน และที่สำคัญเขายังเคยกินผู้เชี่ยวชาญขอบเขตรวมแสงดาราระดับ 9 เข้าไปด้วย

หรือจะพูดได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ ทั้งตัวของเกาหยูนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากสิ่งมีชีวิตที่ทำขึ้นมาจากเหรียญทอง

ในอาณาจักรจันทราทั้งหมดไม่มีใครสามารถเทียบความเร็วในการบ่มเพาะกับเกาหยูได้ ยิ่งไปกว่านั้นเกาหยูได้ทะลวงผ่านขอบเขตประสานทะเลปราณระดับ 13 มาก่อนที่จะเข้าสู่ขอบเขตรวมแสงดารา ความสำเร็จเหล่านี้แสดงถึงเหรียญทองจำนวนมหาศาลที่ถูกใช้ไป

หลิงยี่เทียนส่ายหัวและพูดว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะข้าต้องหวังพึ่งพละกำลังของเขา ข้าล่ะอยากจะผ่าท้องของเขาออกมาดูจริง ๆ ว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นในร่างกายของเขากันแน่และเขาจะสามารถกินอาหารได้มากที่สุดแค่ไหน ว่าแต่พี่สาวจู พี่สาวเหมย พวกท่านสองคนมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่า?”

จูเหยียนมองไปที่เหมยจู้และพูดว่า “ข้ามีความคิดบางประการที่อยากจะหารือกับฝ่าบาท แต่มันคงจะใช้เวลานานสักหน่อยสำหรับเรื่องของข้า ฉะนั้น ข้าจะให้น้องเหมยพูดเรื่องของนางก่อนดีกว่า”