พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 407

เมื่อมองไปที่ฉากตรงหน้า หวงเซียะก็พูดไม่ออก

ต่อให้เมื่อครู่นางจะไม่เข้าใจในคำพูดของหลิงตู้ฉิง แต่เมื่อนางเห็นหลิงเทียนหยุนเดินออกมาจากเงาของเผ่าปีศาจตนนั้นที่ตายลงไป นางก็เข้าใจได้ด้วยตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“นะ นี่เขาคือ ปีศาจเงา งั้นเหรอ? อย่าบอกนะว่าพวกท่านมาหาเลือดของปีศาจเงา?” หวงเซียะพูดขึ้นด้วยสีหน้าตกใจ

จากความรู้ของนาง ปีศาจเงาเป็นเผ่าพันธ์เดียวที่มีความสามารถในการแปลงร่างเป็นเงา

นี่หลิงตู้ฉิงมีภรรยาเป็นปีศาจเงางั้นเหรอ? หวงเซียะได้แต่รู้สึกสงสัย

หลิงตู้ฉิงตอบว่า “ไม่ใช่!”

ในเวลาเดียวกัน ทั้งสองฝ่ายที่กำลังต่อสู้กันอยู่ด้านหน้าของพวกเขาทั้งหมดก็แยกกัน

ทั้งสองฝ่ายต่างมองไปที่หลิงตู้ฉิงและคนของเขา ด้วยสายตาแปลกประหลาด

การมาถึงของผู้เชี่ยวขอบเขตประสานทะเลปราณสองคนกับขอบเขตรวมแสงดาราอีกหนึ่งคน นั้นเป็นภาพที่แปลกมากสำหรับพวกเขาที่อยู่ในโลกขอบเขตนภา และที่สำคัญพวกคนเหล่านี้ยังสามารถสังหารผู้เชี่ยวชาญระดับสูงของเผ่าปีศาจได้อย่างง่ายดาย

“พวกเจ้าเป็นใคร? ทำไมถึงได้สังหารคนของพวกข้า!”

หลิงตู้ฉิงพูดอย่างเฉยเมย “ข้าต้องการไปผ่านทางไปที่สระโลหิตเพื่อใช้เลือดในนั้น พวกเจ้าไม่ควรมาขวางทางข้า ไม่เช่นนั้นหากเจ้าตายเจ้าก็อย่าได้มาโทษข้าว่าข้าไม่เตือน”

ผู้คงอีกฝั่งที่ได้ยินเช่นนี้ก็ตะคอกกลับด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยวทันที “พวกข้ายังไม่ได้ดูดซับมันเลยด้วยซ้ำ แล้วเจ้าเป็นบ้าอะไรถึงจะมาตัดหน้าพวกข้าแบบนี้?”

หวงเซียะพูดอย่างรวดเร็วว่า “เดี๋ยวก่อน ๆ พวกท่านทุกคนช่วยมีเหตุผลกันหน่อยได้ไหม? สระโลหิตก็ออกจะมีขนาดใหญ่โต ยังไงซะพวกข้าก็คงไม่สามารถเอามันไปได้หมดอยู่แล้วจริงไหม? ข้าคือหวงเซียะจากภูเขาฟีนิกซ์ ข้าหวังว่าทุกคนจะไว้หน้าข้าสักหน่อย พวกข้าจะขอแบ่งมันไปเล็กน้อยเท่านั้นแล้วจากนั้นพวกข้าจะจากไปทันที”

เมื่อหวงเซียะพูดจบ อมนุษย์ที่มีผิวเป็นก้อนหินปกคลุมอยู่ทั่วทั้งร่างก็เดินออกมาและพูดว่า “อ่า ที่แท้ก็เป็นคนของภูเขาฟีนิกซ์นี่เอง แต่ขอโทษทีที่นี่ไม่ใช่ภูเขาฟีนิกซ์ของเจ้า! หน้าของเจ้าไม่มีค่าใด ๆ ต่อหน้าพวกข้าที่นี่!”

“และอีกอย่าง เจ้าไม่รู้เหรอไงว่าทุกครั้งที่มีคนนำเลือดของสายเลือดใดก็ตามในสระโลหิตแห่งนี้ออกไป คนอื่น ๆ จะต้องรอไปอีกถึง 500 วันถึงจะสามารถเอาเลือดที่ต้องการออกไปได้อีกรอบ? ดังนั้นตอนนี้เจ้าจงมอบไปรอบ ๆ ดูว่ามันมีกี่คนที่ต้องการเลือดในสระเหมือนกันกับพวกเจ้า! ทีนี้เจ้ายังคิดว่าชื่อของภูเขาฟีนิกซ์อันไร้ค่าของเจ้ามันจะสามารถทำให้คนอื่นหลีกทางให้เจ้าได้อีกไหม?”

“แต่แน่นอนว่าในฐานะที่ข้าเองก็เคยได้ยินชื่อเสียงของเจ้าอยู่บ้าง หากเจ้ายอมมาเล่นสนุกกับข้าสักรอบสองรอบ ข้าอาจจะยอมสละสิทธิ์ของข้าให้เจ้าก็ได้”

ในขณะที่พูดมนุษย์หินพูดมันก็เคลื่อนตัวไปหาหวงเซียะ ซึ่งเห็นได้ชัดว่ามันลามกแค่ไหน

ใบหน้าของหวงเซียะแดงขึ้นทันที นางพูดกับหลิงตู้ฉิงด้วยอารมณ์กังวล “พี่หลิง ภูเขาฟีนิกซ์และสันเขาหมื่นอสูรมีความขัดแย้งที่รุนแรงกันอยู่ เราไม่มีโอกาสแน่นอน”

การถูกทำให้อับอายนั้นทำให้นางโกรธมากก็จริง แต่ตอนนี้นางกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของพวกเขาทั้งสามมากยิ่งกว่า

และถึงแม้ว่าหลิงเทียนหยุนจะเคยแสดงความสามารถที่น่ากลัวของเขาออกมาให้นางเห็น แต่ในตอนนี้คนของฝั่งตรงข้ามนั้นมีมากเกินไปซึ่งหลายคนก็เป็นผู้เชี่ยวชาญที่อยู่ในระดับครึ่งสวรรค์แล้วด้วยซ้ำ

“พวกเราจะไม่เป็นอะไรหรอก” หลิงตู้ฉิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย “หยุนเอ๋อ ในเมื่อคนพวกนี้ไม่ฟังเรา ถ้างั้นเราก็คงต้องฆ่าพวกเขาให้หมด แต่เจ้าจงระวัง มีสามคนของพวกเขาที่เป็นอันตรายต่อเจ้า คนที่เจ็ดจากทางซ้ายมือคือคนที่มาจากตำหนักแสงศักดิ์สิทธิ์ดังนั้นเจ้าจึงต้องฆ่าเขาก่อน อีกคนคือคนที่สามจากทางขวามือ มันคือเผ่าอสรพิษ ไอ้พวกนี้มันสามารถปล่อยพิษที่ร้ายแรงใส่เจ้าได้ ส่วนคนสุดท้ายคือคนที่สิบสามทางด้านขวามือ นางเป็นสมาชิกของเผ่าเงือก เสียงของนางจะส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อเจ้า ส่วนคนอื่นที่เหลือนั้นไม่มีใครที่เป็นปัญหาสำหรับเจ้า”

หวงเซียะพูดอย่างประหม่า “พี่หลิง ฝั่งตรงข้ามมีคนอยู่ตั้งมากมาย นี่ท่านต้องการส่งลูกชายของท่านเข้าไปตายงั้นเหรอ? แม้ว่าเขาจะมีความสามารถของปีศาจเงา แต่ปีศาจเงาก็ใช่ว่าจะไร้เทียมทานจนสามารถรับมือได้กับผู้คนที่มีระดับเหนือกว่าแถมยังมีจำนวนมากถึงขนาดนี้ได้”

หลิงตู้ฉิงเพิกเฉยต่อคำพูดของหวงเซียะและพูดกับเหล่าคนฝั่งตรงข้ามว่า “ถ้าใครไม่อยากตายจงถอยออกไป 30 กิโลเมตรทันทีโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาที่ข้ากำลังเก็บเลือด หากใครกล้าที่จะลอบโจมตีข้าในช่วงเวลานั้น ข้ารับประกันได้ว่ามันผู้นั้นจะต้องตายอย่างทรมาน”

หลังจากพูดจบเขาก็ดึงหวงเซียะเดินไปที่ด้านข้างของสระโลหิต

เมื่อเห็นการกระทำของหลิงตู้ฉิง สีหน้าของทุกคนก็มืดหม่นลง

พวกเขาทุกคนต่างสู้กันอย่างถวายหัวมาก็นานสองนานเพื่อแก่งแย่งเลือดที่อยู่ในสระโลหิตซึ่งจนปานนี้พวกเขาก็ยังไม่ได้มันมาเลย แต่ตอนนี้กลับมีไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้จะมาชิงตัดหน้าพวกเขาไปซะอย่างนั้น?

เมื่อมนุษย์หินที่พูดเมื่อครู่เห็นหลิงตู้ฉิงกำลังเข้าไปใกล้สระโลหิตมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะตะคอกขึ้นด้วยความโกรธ “นี่เจ้าเห็นว่าข้าเป็นตัวตลกงั้นเหรอ? ไปลงนรกซะ!”