พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 562

เมื่อมองดูเหล่าคนของสำนักตัวเอง 5 คนที่กลายเป็นคนรับใช้ที่แสนจงรักภักดีต่อหลิงตู้ฉิง บรรดาผู้คนของสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์ต่างมีความรู้สึกหลากหลายในใจ

หานหลิงอู่ รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่ตัวเขาหยุดฟังลูกชายของตัวเองหานซ่งหยวน ซึ่งมันทำให้เขาไม่ต้องรับผลกระทบใด ๆ กับเหตุการณ์การเอาคืนขนานใหญ่ของหลิงตู้ฉิง

ส่วนทางด้านตระกูลหยู แม้ว่าพวกเขาจะเสียผู้เชี่ยวชาญขอบเขตราชันขั้นต้นไปหนึ่งคนและผู้เชี่ยวชาญระดับสวรรค์สมบูรณ์อีกคนหนึ่ง มันก็ไม่มีใครในพวกเขาที่กล้าจะทักท้วงอะไร

โดยเฉพาะกับตระกูลเย่ที่เสียหายหนักที่สุด พวกเขาเสียผู้เชี่ยวชาญขอบเขตมหาจักรพรรดิไปถึง 2 คน แต่พวกเขาเองก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาเช่นกัน

หานหลิงอู่เงียบไปอยู่พักใหญ่ ก่อนที่เขาจะเผยรอยยิ้มขมขื่นและเดินเข้าไปหาหลิงตู้ฉิง ด้วยท่าทีสุภาพและพูดว่า “เอ่อ…คุณชาย…จำนวนของคนตระกูลหานที่ติดอยู่ข้างในเขตแดนหมอกนั้นมีผู้เชี่ยวชาญขอบมหาจักรพรรดิขั้นปลาย 1 คน ขั้นต้นอีก 1 คน ขอบเขตจักรพรรดิขั้นกลาง 2 คน ขอบเขตราชันขั้นต้น 1 คนและผู้เชี่ยวชาญระดับสวรรค์สมบูรณ์อีก 1 คน หากต้องการให้ท่านนำคนของเราออกมาครบทั้งหมดไม่ทราบว่าพวกเราจะต้องจ่ายให้ท่านเท่าไหร่?”

ในตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเจรจาราคาเพียงเท่านั้น พวกเขาไม่กล้าที่จะใช้กำลังข่มขู่อีกต่อไป เพราะถ้าหากพวกเขาข่มขู่หลิงตู้ฉิง มันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกเขาข่มขู่สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในเขตแดนหมอกด้วย ซึ่งถ้าหากมันโกรธขึ้นมาผลลัพธ์เพียงอย่างเดียวที่พวกเขาจะได้คือหายนะ

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าหลิงตู้ฉิงคงจะขูดราคาพวกเขาหนักแน่นอน แต่พวกเขาก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากจะต้องพยักหน้ารับเพียงอย่างเดียว

หลิงตู้ฉิงยิ้มและพูดขึ้นว่า “ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตมหาจักรพรรดิ 1 คนเท่ากับวัสดุระดับบรรพกาล 3 ชิ้น ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตจักรพรรดิ 1 คนเท่ากับวัสดุระดับบรรพกาล 1 ชิ้น ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตราชัน 1 คนเท่ากับวัสดุระดับจักรพรรดิ 10 ชิ้น ส่วนผู้เชี่ยวชาญระดับสวรรค์สมบูรณ์ เนื่องจากอายุขัยค่อนข้างสั้นและข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาตายไปข้างในนั้นรึยัง แต่ถ้าหากเขายังรอดอยู่ข้าคิดราคาอยู่ที่วัสดุระดับจักรพรรดิ 2 ชิ้น!”

“เรายอมรับราคาที่ท่านเอ่ยมาทั้งหมด” หานหลิงอู่เอ่ยตกลงทันที

หานหลิงอู่ทำใจเตรียมเอาไว้แล้วว่าเขาคงโดนขูดเลือดขูดเนื้อเต็มที่ แต่แล้วเมื่อหลิงตู้ฉิงบอกราคามาเขาเองกลับต้องประหลาดใจเพราะราคาที่ว่ามามันน้อยนิดยิ่งนักสำหรับตระกูลของเขาที่เป็นใหญ่ในสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์มาเป็นแสนปี

เมื่อคิดได้เช่นนี้ หานหลิงอู่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบไปมองเย่ฉิงเสี่ยวพลางคิดในใจ

‘มันก็แค่วัสดุระดับบรรพกาลไม่กี่ชิ้นจะหาเหาใส่หัวตัวเองไปทำไม?’

เมื่อเห็นว่าการเจรจาของตระกูลหานสำเร็จไปอย่างงดงาม หยูหงเว่ยก็รีบเดินเข้ามาหาหลิงตู้ฉิงด้วยท่าทีนอบน้อมและเริ่มการเจรจาบ้าง ส่วนเรื่องของคนตระกูลเขาสองคนที่ถูกหลิงตู้ฉิงเอาตัวไปเป็นคนรับใช้ เขาไม่เอ่ยอะไรถึงมันแม้แต่น้อย

ส่วนทางด้านของตระกูลเย่ก็เช่นกัน พวกเขาก็เดินเข้ามาขอเจรจาราคาเช่นเดียวกับตระกูลอื่น

หลิงตู้ฉิงบอกราคาไล่ไปทีละตระกูลจนครบ และจากนั้นเขาก็รอให้บรรดาตระกูลต่าง ๆ ส่งวัสดุมาให้เขาก่อน จากนั้นเขาถึงจะเข้าไปในเขตแดนหมอกเพื่อนำตัวเหล่าผู้คนที่จ่ายราคาแล้วออกมา

ในระหว่างที่หลิงตู้ฉิงกำลังรอบรรดาตระกูลต่าง ๆ กลับไปเอาวัสดุของตัวเองที่คลังสมบัติของพวกเขา หลิงตู้ฉิงก็หยิบเอาโอสถสร้างกายาและโอสถสงบวิญญาณออกมาและโยนให้กับหยูคงหมิง ซึ่งคือผู้เชี่ยวชาญระดับสวรรค์สมบูรณ์ที่บังคับให้หลิงตู้ฉิง เข้าไปช่วยพ่อของตน จากนั้นหลิงตู้ฉิงเอ่ยขึ้นว่า “ใช้พวกมันและทะลวงระดับขึ้นไปยังขอบเขตราชันเดี๋ยวนี้!”

หยูคงหมิงโค้งคำนับด้วยท่าทีเคารพสุดใจ “ขอบคุณนายท่าน!”

จากนั้นภายใต้การจับจ้องของเหล่าผู้คน หยูคงหมิงก็เริ่มกระบวนการทะลวงขอบเขตทันที

ผู้คนทั้งหลายต่างมองไปที่หลิงตู้ฉิงด้วยสายตาแปลกประหลาดพลางคิดในใจ นี่เขาร่ำรวยถึงขนาดมอบโอสถล้ำค่าขนาดนั้นให้กับคนรับใช้เลยงั้นเหรอ?

“น้องเขย ก่อนหน้านี้ข้ายังไม่ได้ขอบคุณเจ้าเลย” เย่เฟิงหลิวเดินเข้ามาใกล้หลิงตู้ฉิงด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ข้าขอบคุณเจ้าจริง ๆ นะ ถ้าไม่ได้เจ้าข้าคงไม่สามารถทะลวงระดับมาอยู่ที่ระดับนภาครามได้เร็วขนาดนี้”

หลิงตู้ฉิงพยักหน้าและตอบกลับ “มันเป็นสิ่งที่เจ้าสมควรได้รับ”

“น้องเขย ทำไมเจ้าถึงมีพวกโอสถระดับสูงอยู่เยอะขนาดนี้?” เย่เฟิงหลิวถามขึ้นต่อด้วยความสงสัย

หลิงตู้ฉิงหัวเราะ “ข้าได้รับมาระหว่างทางมาที่นี่น่ะ! อันที่จริงเจ้าเองก็เพิ่งจะทะลวงระดับได้ไม่นาน ระดับการบ่มเพาะของเข้ายังไม่คงที่นัก หากเจ้าได้กินโอสถพิภพมรกตเข้าไปแล้วล่ะก็ระดับการบ่มเพาะของเจ้าไม่ใช่แค่จะคงที่เพียงอย่างเดียว แต่มันจะช่วยให้เจ้าทะลวงระดับสวรรค์สมบูรณ์ได้ง่ายขึ้นอีกในอนาคต ซึ่งอันที่จริงข้าเองก็มีโอสถพิภพมรกตอยู่เหมือนกัน เจ้าต้องการที่จะแลกเปลี่ยนกับข้าไหมล่ะ?”

เย่เฟิงหลิวรู้สึกตกตะลึงอยู่ได้สักพักก่อนที่จะรู้สึกดีใจจนแทบกระโดด “เจ้าจะแลกเปลี่ยนมันกับข้าจริง ๆ งั้นเหรอ? เอ่อ…ข้าลืมตัวไป ข้าคงไม่มีปัญญาแลกเปลี่ยนมันกับเจ้าหรอกข้าไม่ได้ร่ำรวยอะไรนัก…”