พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 61

บทที่ 61 ว่าววิเศษ[รีไรท์]

หลิงตู้ฉิงและโม่หยูถังนำทุกคนในตระกูลหลิงเดินออกจากเมืองฟีนิกซ์ด้วยกันอย่างรวดเร็ว

วันนี้เป็นวันแห่งความสุขที่พวกเขาจะได้ทำกิจกรรมร่วมกัน ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังรวมถึงมี่ไล หลิวเฟ่ยเฟ่ย บรรดาบ่าวรับใช้และผู้คุ้มกัน

มี่ไลเป็นคนเดียวที่ท่าทางดูเหมือนแตกต่างกับทุกคน เพราะก่อนหน้านี้นางไม่ได้นอนหลับมาหลายวันแล้ว

หลังจากที่นางหล่อเลี้ยงต้นไผ่เซียนสวรรค์ได้สำเร็จ นางจึงสลบไปด้วยความอ่อนเพลีย เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องเรียบร้อยแล้ว

หลังจากที่นางตื่น นางจึงเริ่มนึกถึงความทรงจำคร่าว ๆ ก่อนที่นางจะสลบไป นางจำได้ว่านางวิ่งไปหาหลิงตู้ฉิง ตอนนั้นนางรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่ทำงานที่เขามอบหมายให้ได้สำเร็จ แล้วหลังจากนั้นนางจำได้ว่าเขาวิ่งมาพยุงตัวนางและภาพก็ตัดไป

ในตอนที่นางตื่นนางรู้สึกตะลึง “หากว่าข้าสลบไป…เช่นนั้นก็ต้องเป็นเขา…ที่พาข้ามายังห้องนอน” ในตอนนั้นนางรีบเปิดผ้าห่มขึ้นทันทีตรวจสอบเสื้อผ้าที่นางสวมใส่ แต่เมื่อเห็นเสื้อผ้ายังเป็นชุดเดิมนางก็โล่งใจปนผิดหวังนิดหน่อย หลังจากนางตื่นได้เพียงครู่เดียว ก็มีเสียงหลิงตู้ฉิงเคาะประตูจากด้านนอกเรียกนางให้เตรียมตัวออกไปข้างนอกกับพวกเขา…

ตัดมาที่ ปัจจุบันกันต่อ…

หลังจากที่มี่ไลรำลึกถึงเรื่องเมื่อวานเสร็จ นางมองไปยังแผ่นหลังของหลิงตู้ฉิงที่เดินนำอยู่ นางอดไม่ได้ที่จะคิดถึงสิ่งที่มี่ตั้วตั้วบอกให้นางกระชับความสัมพันธ์กับหลิงตู้ฉิงให้มากที่สุด

นางรู้สึกว่าความคิดพ่อของนางนั้นค่อนข้างน่าอับอาย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายสักเท่าไหร่หรอกมั้ง?

เมื่อนางคิดได้ นางจึงเร่งฝีเท้าเดินตีคู่ไปกับหลิงตู้ฉิง และกระซิบเอ่ยกับเขาว่า “นายท่าน ข้าจะขอติดตามท่านต่อไปได้ไหม?”

“ไม่มีปัญหา” หลิงตู้ฉิงว่า “ข้าต้องขอบใจเจ้าสำหรับการดูแลต้นไผ่เซียนสวรรค์ เจ้าสามารถอยู่เคียงข้างข้าได้เสมอ ในวันพรุ่งนี้ข้าจะให้รางวัลสำหรับความพยามอย่างหนักในการหล่อเลี้ยงต้นไผ่เซียนสวรรค์ของเจ้า”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลิงตู้ฉิง มี่ไลรู้สึกตื่นเต้น นางกัดริมฝีปากของนางและมองไปยังใบหน้าของหลิงตู้ฉิงในขณะที่ตัวสั่น

ในความคิดของนาง ตั้งแต่นางเกิดมานางไม่เคยต้องทำงานหนักเช่นไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ ถึงขนาดมีบางครั้งนางคิดอยากจะหนีกลับบ้าน แต่เมื่อนางได้ยินสิ่งที่หลิงตู้ฉิงพูดเมื่อครู่นางจึงเริ่มรู้สึกว่าความพยายามของนางนั้นไม่เสียเปล่าเลย

อย่างไรก็ตาม หลิงตู้ฉิงที่ยังคงทำสีหน้าเรียบเฉย เขาแค่พูดว่า “ไม่กี่วันมานี้ เจ้าไม่ได้พักเลย สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือเจ้าต้องพักผ่อนเยอะ ๆ เข้านอนแต่หัววัน ร่างกายของเจ้าจะได้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม”

หลังจากพูดเสร็จหลิงตู้ฉิงตบไปที่หลังของมี่ไลเบา ๆ เช่นเดียวกับที่เขาเคยเกลี้ยกล่อมเด็ก ๆ ที่นอนไม่หลับ

เมื่อได้ยินคำพูดของหลิงตู้ฉิงหัวใจของนางเริ่มพองโต ตอนนี้ในหัวของนางเริ่มมีความสับสน นางรู้สึกมีความสุขโดยบอกไม่ถูกกับเพียงคำพูดธรรมดา ๆ ของหลิงตู้ฉิง

หลิงตู้ฉิงที่กำลังเดินอยู่มองหญิงสาวที่เดินข้างเขาอย่างแปลกประหลาด เขาสัมผัสได้ถึงพลังทางอารมณ์ นี่คือพลังทางอารมณ์อีกอย่างหนึ่งงั้นหรือ?

มี่ไลผู้ซึ่งเดินเคียงข้างไปกับหลิงตู้ฉิงมองดูเขาเป็นครั้งคราว ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเคลิบเคลิ้มของหญิงสาวที่มีความสุข จนคนอื่น ๆ เห็นกิริยาและสีหน้าของมี่ไลได้ชัดเจน

ในทางตรงกันข้าม หลิงตู้ฉิงผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรง เขาไม่เข้าใจความรู้สึกของอารมณ์มากนัก

แม้ว่าหลิงตู้ฉิงจะพัฒนาเต๋าตู้ฉิงได้สำเร็จแต่มันก็เป็นเพียงทฤษฎีคร่าว ๆ ของอารมณ์เท่านั้น มันไม่ได้หมายถึงว่าเขาจะเข้าใจแก่นแท้ของอารมณ์ต่าง ๆ ได้อย่างแท้จริง แต่แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจ แต่เขาก็สนุกกับมันเพราะตอนนี้ระดับบ่มเพาะของเขากำลังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วอีกแล้ว

หลิวเฟ่ยเฟ่ยที่กำลังมองดูพวกเขาสองคนเริ่มคิดว่า เป็นไปได้ไหมที่เมื่อวานตอนหลิงตู้ฉิงพามี่ไลกลับไปที่ห้องจะมีอะไรเกิดขึ้น?

ขณะที่ทุกคนเดินมาได้เป็นเวลาสักพัก พวกเขาก็ออกจากประตูด้านทิศใต้ของเมืองฟีนิกซ์และมาถึงบริเวณที่ราบทุ่งหญ้าว่างเปล่า ดวงอาทิตย์ในวันนี้ดีมาก ท้องฟ้าดูสดใสไม่มีเมฆและสายลมเบากำลังพัดโกรก ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นช่วงเริ่มต้นของฤดูหนาว แต่เมืองฟีนิกซ์อยู่ในเขตร้อนชื้น ดังนั้นฤดูหนาวของที่นี่อากาศจึงไม่เย็นมากนัก

นอกจากหลิงตู้ฉิงและครอบครัวของเขายังมีคนอื่นอยู่บริเวณใกล้เคียง

“ไปที่ที่ไกลกว่านี้ ที่ที่มีคนน้อยกว่านี้หน่อย” หลิงตู้ฉิงเอ่ยกับทุกคน

หลิงว่านถิงมองไปยังหลิงตู้ฉิงและถามว่า “ท่านพ่อ ข้าจะฝึกเล่นว่าวได้จริงหรือ?”

หลิงตู้ฉิงพูดอย่างจริงจังว่า “แน่นอน การเล่นว่าวนี้สำคัญมากสำหรับเจ้า เจ้าต้องฝึกเล่นมันให้ชำนาญ”

“ข้าสัญญาว่าข้าจะตั้งใจเล่นมัน!” หลิงว่านถิงพูดอย่างจริงจัง