พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 661

“ต้องเป็นพวกมันแน่ ๆ!” ชิวไป๋หยูและหานฉีตะโกนขึ้นเกือบจะพร้อม ๆ กัน

แต่แล้วถัดมาพวกเขาทั้งคู่ก็มองหน้ากันและส่ายหัว

ทุกอย่างมันไม่สมเหตุสมผลเกินไป พวกเขาจะทำสำเร็จได้ยังไง?

ทองคำสีชาดที่เหล่าอสูรดินซ่อนเอาไว้มันถูกซ่อนอยู่ใต้ดินลึกหลายกิโลเมตร การที่จะหามันเจอต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญขอบเขตมหาจักรพรรดิเท่านั้นและต้องรู้ตำแหน่งแบบเจาะจงอีกต่างหาก ไม่งั้นไม่มีวันหาเจอได้เลย ซึ่งกลุ่มคนพวกนั้นไม่ได้ออกจากเรือนเลยด้วยซ้ำจะไปหาเจอได้ยังไง?

นี่มันแปลกประหลาดเกินไป และถ้าหากไม่ใช่คนกลุ่มนั้นเอาไป ใครกันที่เอาไป?

ในเวลานี้ทั้ง ชิวไป๋หยูและหานฉีต่างรู้สึกขนลุก มันคล้ายกับว่ามีใครบางคนที่อยู่ในมุมมืดพูดกับพวกเขาว่า ‘ข้ารู้แล้วว่าพวกเจ้ากำลังจะทำอะไร แต่ข้ายังไม่พูดอะไรหรอก ข้าอยากรู้ว่าพวกเจ้าจะทำยังไงกันต่อ!’

ไม่นานต่อมา ชิวไป๋หยูพูดขึ้นว่า “ไม่ว่าจะเป็นใครเอาไป แต่พวกเราจะโยนความผิดให้คนกลุ่มนั้นเป็นคนเอาไป!”

หานฉีรีบพูดขึ้นเสริมทันที “ใช่ โยนความผิดให้พวกมัน”

นี่เป็นเพราะมันใกล้จะถึงเวลาที่คนจากภูเขาฟีนิกซ์จะมารับทองคำสีชาดแล้ว ซึ่งพวกเขาไม่มีวันที่จะขุดทองคำสีชาดใหม่ได้ทัน ในเมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้พวกเขาก็ต้องเบี่ยงประเด็นไปว่ามีคนขโมยพวกมันไป เพราะถ้าหากพวกเขาบอกว่ามันหาย มันจะต้องมีการสืบสวนขนานใหญ่

ถ้ามีการสืบสวนขึ้นมาในกรณีที่อยู่ดี ๆ ทองคำสีชาดก็หายไป แผนการของพวกเขาจะถูกพบแน่นอน

แต่ถ้ามันถูกสืบสวนในกรณีที่ถูกขโมย ทีมสอบสวนจะมุ่งไปที่กลุ่มของหลิงตู้ฉิง ซึ่งโอกาสที่แผนการของพวกเขาจะถูกเปิดโปงมีน้อยกว่าบวกกับจังหวะที่กลุ่มของหลิงตู้ฉิงปรากฏตัวมันเป็นจังหวะเหมาะพอดี เพราะฉะนั้นเรื่องทุกอย่างมันจึงดูมีเหตุผลทำให้บรรดาคนของภูเขาฟีนิกซ์จะเชื่อแน่นอนว่ากลุ่มของหลิงตู้ฉิงเป็นคนขโมย

ผลลัพธ์เช่นนี้มันจะทำให้พวกเขาไม่ต้องเป็นคนรับผิดชอบในความเสียหาย

ชิวไป๋หยูพูดกับหานฉี “ทำตามแผนนี้ ส่วนข้าจะกลับไปที่ภูเขาฟีนิกซ์ก่อนเพื่อเตรียมการรับมือกับราชันสงครามที่กำลังจะไปเยือน ไม่เช่นนั้นชีวิตของพวกเราในอนาคตจะลำบากแน่นอน”

ก่อนหน้านี้ราชันสงครามได้เอ่ยเอาไว้ว่านางจะคิดบัญชีกับพวกเขาเมื่อนางกลับไปถึงภูเขาฟีนิกซ์บวกกับเฟิงหลิงได้กลับไปรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่างหมดแล้ว ดังนั้นเขาจึงต้องรีบกลับไปอธิบายเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเช่นกัน

ในเวลาเดียวกัน ทางด้านของหลิงตู้ฉิงและคนของเขาก็เตรียมออกเดินทางเช่นกัน

เรื่องที่องค์รักษ์ปีกศักดิ์สิทธิ์นั้นยังไม่เปลี่ยนแปลงไปทำให้หลิงตู้ฉิงรู้สึกโล่งใจขึ้นมาก อย่างน้อยที่สุดเขาก็มั่นใจว่าเขาสามารถออกคำสั่งกับองค์รักษ์ปีกศักดิ์สิทธิ์ได้ในยามคับขัน

ในทันทีที่กลุ่มของหลิงตู้ฉิงกำลังจะออกเดินทาง หานฉีก็รีบตรงมาหาทันที

“พวกท่านกำลังจะไปแล้วงั้นเหรอ?” หานฉีถามขึ้น

“ทำไม? ราชาผู้นี้จะไปไหนมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า?” หลิงไช่หยุนถามขึ้น

“ข้าน้อยไม่กล้า ๆ” หานฉีรีบตอบกลับทันที

แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการให้กลุ่มของหลิงตู้ฉิงจากไป แต่เมื่อเขาต้องเผชิญกับคนในกลุ่มของหลิงตู้ฉิงที่แข็งแกร่งกว่าเขาก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงทำได้แต่มองกลุ่มของหลิงตู้ฉิงค่อย ๆ จากไป

หลังจากชิวไป๋หยูอธิบายออกมาเช่นนั้น เขาก็ไม่เอ่ยถึงเรื่องการนำคนไปจับกุมกลุ่มของหลิงตู้ฉิงต่อ เขารู้ดีว่าเรื่องนั้นยิ่งเขาพูดไปมันก็ยิ่งมีพิรุธ ดังนั้นเขาจึงเบี่ยงประเด็น “ผู้อาวุโสเฟิงเจียง ข้าคิดว่าการกลับมาของราชันสงครามในรอบนี้ภูเขาฟีนิกซ์ของพวกเราคงจะลำบากแน่นอน”

“ทำไม?” เฟิงเจียงเอ่ยถามขึ้น

ชิวไป๋หยูพูดต่อ “ใคร ๆ ในภูเขาฟีนิกซ์ต่างก็รู้ว่าผู้อาวุโสราชันสงครามนั้นมีอุปลักษณะนิสัยเป็นอย่างไร หากนางกลับมาที่ภูเขาฟีนิกซ์ นางจะต้องนำพวกเราเข้าไปพัวพันกับความวุ่นวายของโลกภายนอกแน่นอน”

“เมื่อถึงเวลานั้นไม่เพียงแต่ภูเขาฟีนิกซ์จะไม่มีความสงบสุข แต่พวกเราทั้งหมดคงจะต้องทุ่มเททุกอย่างไปกับความวุ่นวายของโลกภายนอก ในยุคปัจจุบันนี้ หากผู้ใดเข้าไปพัวพันกับความวุ่นวายของโลกภายนอก มันก็ยากที่จะทำนายว่าผลลัพธ์ที่ต้องเผชิญมันจะเป็นอย่างไร ดังนั้นข้าจึงรู้สึกว่าการกลับมาของราชันสงครามในครั้งนี้มันจะเป็นผลเสียมากกว่าสำหรับภูเขาฟีนิกซ์ของพวกเรา”

ในระหว่างที่ชิวไป๋หยูพูดขึ้น เฟิงเจียงก็ฟังอย่างตั้งใจโดยไม่กระพริบตา

อันที่จริงการที่เขารู้สึกลังเลในใจก็เพราะว่าเขาคิดแบบนี้อยู่เหมือนกัน

ถ้าให้พูดตามจริง เป็นช่วงเวลานานมากแล้วที่ภูเขาฟีนิกซ์มีแต่ความสงบสุข ซึ่งมันทำให้ไม่มีใครอยากจะกลับเข้าไปสู่สนามรบต่อไปอีกแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นในยุคสมัยไหนที่มีสงครามครั้งใหญ่ ผู้ชนะย่อมได้รับชีวิตที่รุ่งโรจน์แต่ชะตาชีวิตของผู้แพ้นั้นจะกลายเป็นย่อยยับจนไม่เหลือชิ้นดี

แต่ถึงแม้ว่าผู้ชนะจะได้รับชีวิตที่รุ่งโรจน์ สิ่งที่พวกเขาต้องนำไปแลกคือศพจำนวนมากของพวกเขาเช่นกัน

เมื่อเฟิงเจียงคิดถึงข้อนี้ เขาก็เริ่มที่จะตัดสินใจอะไรได้แล้วเช่นกัน