พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 730

ในตอนนี้ อี้ลั่วเอ๋อเข้าใจเคล็ดวิชาผีเสื้อยมโลกเริงระบำทั้งหมดเรียบร้อยรวมไปถึงวิธีการเปิดประตูยมโลกด้วย

เมื่อประตูยมโลกเปิดออก นางก็ตั้งใจที่จะฆ่าหยูหมิงเย่โดยการยืมพลังของประตูยมโลกให้ดูดดวงวิญญาณของเขาเข้าไปอยู่ในยมโลกซะ

แต่แล้วสิ่งที่นางไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เนื่องจากจู่ ๆ ก็มีชายผู้หนึ่งปรากฏขึ้นจากด้านในประตูและกำลังค่อย ๆ เดินออกมา แถมชายผู้นี้ยังสามารถหยุดกระบวนการดูดวิญญาณของประตูยมโลกได้อีกต่างหาก

ไม่เพียงแต่ชายผู้นี้จะสามารถหยุดกระบวนการของประตูยมโลกได้เท่านั้น แต่อี้ลั่วเอ๋อรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าตอนนี้นางไม่สามารถควบคุมประตูยมโลกได้เลย ทั้ง ๆ ที่นางเป็นคนเปิดมันแท้ ๆ มันเหมือนราวกับว่าชายผู้นี้คือเจ้าของที่แท้จริงของประตูยมโลก

และที่สำคัญยังไม่ทันที่ชายวัยกลางคนผู้นี้ก้าวออกมาจากบานประตู บรรยากาศของอาณาบริเวณโดยรอบก็กลายเป็นเหมือนกับโลกอีกใบหนึ่งที่มีแต่ความวังเวงและกลิ่นอายแห่งความตาย ซึ่งมันไม่ต่างอะไรกับบรรยากาศของยมโลก!

ในตอนนี้ อี้ลั่วเอ๋อรู้แล้วว่าทุกอย่างมันไม่ถูกต้อง แต่น่าเสียดายที่นางไม่อาจทำอะไรได้เลย แม้แต่การคืนร่างเดิมนางก็ไม่สามารถทำได้

อันที่จริงไม่เพียงแต่นางจะรู้สึกว่าไม่อาจทำอะไรได้ นางกลับรู้สึกอยากจะก้มลงกราบแทบเท้าชายวัยกลางคนผู้นี้ซะด้วยซ้ำ

ในเวลาเดียวกับที่อี้ลั่วเอ๋อกำลังสิ้นหวัง จู่ ๆ หลิงตู้ฉิงก็พุ่งเข้ามาที่ด้านหน้าประตูยมโลก และตะโกนขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเอาง้าวเทวะพินาศจำลองชี้หน้าชายวัยกลางคน “ข้าบอกให้เจ้ากลับไป!”

ด้วยกลิ่นอายของหลิงตู้ฉิงที่ปล่อยออกมาข่มกลิ่นอายของชายวัยกลางคน ในที่สุดอี้ลั่วเอ๋อก็หลุดจากแรงกดดันที่นางได้รับมาจากกลิ่นอายของชายผู้นั้น ซึ่งนางก็รีบคืนร่างเดิมของนางในทันที

ชายวัยกลางคนเดินมาจนสุดขอบประตู ซึ่งเหลืออีกเพียงก้าวเดียวเขาก็จะเหยียบเข้ามาในโลกมนุษย์ แต่แล้วเขาก็หยุดฝีเท้าลงและส่งดวงวิญญาณของหยูหมิงเย่ให้ลอยกลับไปที่ร่าง และทำให้หยูหมิงเย่เข้าสู่สภาวะหลับลึก

ชายวัยกลางคนมองไปที่หลิงตู้ฉิง และพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้านี่มันช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย เจ้าเองก็รู้ว่าการมาของข้าเป็นไปตามกฎทุกอย่าง”

หลิงตู้ฉิงพ่นลมหายใจ “ข้าไม่สนใจกฎอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าจะยังไงข้าก็ไม่ให้เจ้าออกมา!”

ชายวัยกลางคนเลิกคิ้วขึ้นและพูดว่า “นี่มันเรื่องของยมโลกแท้ ๆ เจ้าไม่คิดว่าเจ้าทำเกินไปหน่อยงั้นเหรอ?”

“เรื่องในครั้งนี้มันเกี่ยวกับข้าด้วย ดังนั้นข้าจำเป็นต้องแทรกแซง!” หลิงตู้ฉิงตอบกลับ

ชายวัยกลางคนกลั้นหัวเราะไม่ไหว เขาหัวเราะออกมาดังลั่นและพูดว่า “ฮ่าฮ่าฮ่า นี่เจ้าเปลี่ยนไปขนาดนี้ได้ยังไงกันเนี่ย!”

แต่เมื่อพูดจบประโยค รอยยิ้มบนใบหน้าของชายวันกลางคนก็หายวับไปในทันทีและพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจัง “เจ้าฝ่าฝืนกฎยมโลกของข้าหลายต่อหลายรอบ โดยเฉพาะรอบนั้นที่เจ้าบุกเข้ามาถึงในยมโลกของข้าแถมยังสังหารคนในยมโลกของข้าไป ซึ่งตอนนั้นข้าอุตส่าห์ไม่สู้กับเจ้า แต่ตอนนี้เจ้ากลับยังไม่พอใจต้องการจะฝ่าฝืนกฎของข้าอีกแล้วงั้นเหรอ? หากมันยังเป็นแบบนี้ต่อไปแล้วข้าจะดูแลยมโลกต่อได้ยังไง? เจ้าคิดว่ายมโลกไม่มีศักดิ์ศรีเลยงั้นเหรอ?”

หลิงตู้ฉิงตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง “อย่ามาพูดถึงเรื่องกฎและศักดิ์ศรีของเจ้า ต่อหน้าข้าศักดิ์ศรีของเจ้าไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ชายวัยกลางคนเงียบไปสักพัก จากนั้นเขาพูดขึ้นว่า “เพื่อเห็นแก่หน้าเจ้า ครั้งนี้ข้าจะไม่ออกไป แต่ข้าหวังว่าเจ้าเองก็ควรที่จะหยุดฝ่าฝืนกฎของข้าสักทีและอีกอย่างเพื่อเป็นการรักษาธรรมเนียมของยมโลกไว้ ข้าหวังว่าเจ้าจะให้คนของเจ้ามารับตำแหน่งเป็นทูตของยมโลกข้าด้วย”

เมื่อพูดจบชายวัยกลางคนก็ส่งอักขระสีเขียวให้ลอยไปอยู่ตรงหน้าของหลิงตู้ฉิง และหลังจากนั้นประตูยมโลกก็ค่อย ๆ ปิดลงพร้อมกับร่างของชายวัยกลางก็ค่อย ๆ จางหายไป

แต่ก่อนที่ร่างของชายวัยกลางคนจะจางหายไปได้อย่างสมบูรณ์ จู่ ๆ เขาก็รู้สึกได้ถึงการจ้องมองจากใครบางคน ซึ่งมันทำให้เขาขมวดคิ้วแน่นและจ้องกลับด้วยสายตาเย็นชาไปที่ด้านหลังของหลิงตู้ฉิงในจุดที่อยู่ห่างออกไป 3,000 กิโลเมตร

ชายวัยกลางคนจ้องกลับเพียงครู่เดียวเท่านั้น จากนั้นบานประตูยมโลกก็ปิดลงและสลายหายไปในทันที

ในตอนที่บานประตูประตูยมโลกเปิดออก จ้าวเหมิงลู่และคนอื่น ๆ ที่อยู่ห่างไป 3,000 กิโลเมตรก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันที่เกิดขึ้นมาจากบริเวณสระน้ำอเวจีเช่นกัน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีอำนาจของค่ายกลกระบี่เหินเมฆาคุ้มครองอยู่

แต่เมื่อพวกเขาทุกคนนึกถึงคำพูดของหลิงตู้ฉิงที่เตือนเอาไว้ว่าห้ามมองห้ามสนใจ พวกเขาจึงไม่มีใครกล้าที่จะเหลือบมองว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่บริเวณสระน้ำอเวจี ถึงแม้ว่าพวกเขาจะอยากรู้เป็นอย่างมากก็ตาม

แต่แล้วในระหว่างที่ทุกคนกำลังสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น จู่ ๆ บรรยากาศที่เคยหนาวเหน็บและวังเวงก็สลายหายไป ซึ่งมันทำให้พวกเขารู้เดาได้ว่าไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นก็ตามมันน่าจะจบลงแล้ว