พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 74

บทที่ 74 นายหญิงปริศนา[รีไรท์]

บทที่ 74 นายหญิงปริศนา[รีไรท์]

หลิงตู้ฉิงและกงหยูที่พยายามกลับเรือนด้วยความรีบร้อน เมื่อใกล้จะถึงเรือน กงหยูสังเกตเห็นกลุ่มพลังวิญญาณจำนวนมหาศาลพวยพุ่งออกมาจากทิศทางที่เรือนหลิงตั้งอยู่

“นายท่าน?” กงหยูพูดด้วยความแปลกใจ

หลิงตู้ฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “ดูเหมือนเรือนของข้าจะมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาเยือน”

หลังจากพวกเขามาถึงหน้าเรือนแล้ว หลิงตู้ฉิงโบกมือขึ้น 2-3 ครั้งเพื่อปรับแต่งค่ายกล จากนั้นจึงพากงหยูที่กำลังแสดงสีหน้าสงสัยเดินเข้าไปด้านใน

หลิงตู้ฉิงและกงหยูเข้ามายังในเรือน

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้กงหยูตกตะลึง เขาเห็นทุกคนที่อยู่ในลานกลางเรือนยืนแข็งค้างไม่ไหวติง!

ผู้คนที่ยืนแข็งเหล่านั้นมีทั้งบรรดาผู้คุ้มกันเรือนหลิง ซ่งเหวินเถา ไร้เงา และนอกเหนือจากคนที่เขาคุ้นหน้ายังมีอีก 7 คนที่น่าจะเป็นผู้บุกรุก ทุกคนที่ถูกหยุดการเคลื่อนไหวยืนแสดงท่าทางต่าง ๆ ในช่วงวินาทีก่อนที่จะถูกทำให้แข็งค้าง บางคนยืนแข็งในท่วงท่ากำลังจะแทงอาวุธ บางคนออกท่วงท่าปล่อยหมัด บางคนยืนถืออาวุธด้วยสีหน้าอันเหี้ยมเกรียม

แต่เมื่อกวาดตามองไปรอบ ๆ กงหยูเห็นความเคลื่อนไหวหนึ่งอยู่ตรงระเบียงทางเดิน

ความเคลื่อนไหวนั้นไม่ใช่ใครอื่น นอกจากหลิงยู่ชานที่กำลังคอยหลิงตู้ฉิงกลับเรือน

“แล้วน้อง ๆ ของเจ้าล่ะ?” หลิงตู้ฉิงที่เห็นหลิงยู่ชานนั่งอยู่ เขาตะโกนถาม

เมื่อเห็นหลิงตู้ฉิงกลับมา หลิงยู่ชานรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยความตื่นเต้น “ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้ว! พวกน้อง ๆ พากันไปเข้านอนหมดแล้วท่านพ่อ”

“พวกเจ้านี่ช่างกล้าหาญกันจริง ๆ” หลิงตู้ฉิงชมเชย “เอาล่ะ เอาเหรียญตรามาให้พ่อก่อน พวกเจ้าไม่เป็นอะไรแล้ว ตรงนี้พ่อจัดการเอง เจ้ารีบไปนอนเถอะ”

หลิงยู่ชานพยักหน้าอย่างว่าง่ายและยื่นเหรียญตราไปให้กับหลิงตู้ฉิง จากนั้นเขาจึงหมุนตัวเดินกลับไปเข้าห้องนอน

เมื่อหลิงตู้ฉิงได้รับเหรียญตรามา เขาก็เริ่มคลายสะกดให้กับทุกคนในเรือนหลิงยกเว้นผู้บุกรุกที่ยังยืนแข็งค้างอยู่

เมื่อไร้เงาขยับตัวได้ เขามองไปยังผู้บุกรุกที่กำลังยืนแข็ง ตอนนี้เขาเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าในอดีตตอนที่เขาถูกหลิงตู้ฉิงสะกดให้ขยับไม่ได้นั้น น่าจะเป็นเพราะค่ายกลที่วางไว้รอบบริเวณเรือนหลิง

ในช่วงเวลาที่ผู้เชี่ยวชาญตระกูลเจิ้นบุกเข้ามา หลิวเฟ่ยเฟ่ยที่ได้ยินเสียงโหวกเหวกขึ้นในเรือน นางเป็นคนท้าย ๆ ที่ออกมาจากห้องนอนเพื่อที่จะออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ในระหว่างที่นางเพิ่งเดินพ้นประตูห้องออกมา นางได้ถูกสะกดความเคลื่อนไหวไปเรียบร้อยแล้ว นางจึงไม่ทราบว่าในเรือนเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เมื่อหลุดจากพันธนาการ นางถามหลิงตู้ฉิงด้วยความสับสน “นายท่าน เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่มีอะไร แค่มีคนบางกลุ่มพยายามบุกรุกเรือนเรา” หลิงตู้ฉิงอธิบาย “เจ้าไปนอนต่อเถอะ”

เมื่อได้ยินหลิงตู้ฉิงอธิบาย ความคิดหนึ่งก็แวบผ่านเข้ามาในหัวนางทันที “นายท่าน ข้า…ข้ารู้สึกกลัวจังเลย…คืนนี้ข้าขอเข้าไปนอนด้วยได้ไหม?”

“เจ้านี่มันขี้กลัวยิ่งกว่าเด็กเสียอีก” หลิงตู้ฉิงมองนางด้วยอารมณ์ขบขัน พลางพยักหน้าตกลงให้หลิวเฟ่ยเฟ่ยมานอนกับเขาได้

กงหยูที่เหลือบมองไปยังหลิงตู้ฉิงเดินกลับห้องของเขาไปด้วยรอยยิ้ม

สำหรับบรรดาผู้บุกรุกที่ยืนแข็งค้างอยู่กลางลาน หลิงตู้ฉิงยังคงปล่อยพวกเขายืนค้างไว้อย่างนั้นยังไม่ได้จัดการอะไรต่อ เขาวางแผนไว้ว่าเมื่อถึงเช้าเขาค่อยสั่งให้โม่หยูถังและบรรดาผู้คุ้มกันจัดการกับคนพวกนี้อีกที

หลิวเฟ่ยเฟ่ยที่เข้ามาในห้องนอนของหลิงตู้ฉิงแล้ว ในเวลานี้นางพอจะรู้นิสัยของหลิงตู้ฉิงว่าไม่ชอบการถูกรบกวน นางจึงไม่ได้พยายามที่จะยั่วยวนหลิงตู้ฉิงเหมือนตอนแรก ๆ ที่นางรู้จักเขา นางวางแผนไว้ว่าจะคอยอยู่ใกล้ชิดกับเขาให้ได้มากที่สุดจนเขาเริ่มเปิดใจให้นางดั่งเช่นสำนวน ‘น้ำหยดลงหินทุกวัน หินยังกร่อน’

คืนนี้หลิวเฟ่ยเฟ่ยจึงทำเพียงแค่ล้มตัวลงนอนข้างหลิงตู้ฉิงและหลับไป

ในขณะที่หลิวเฟ่ยเฟ่ยกำลังนอนฝันดีอยู่ข้างหลิงตู้ฉิง กลับมีอยู่หนึ่งคนที่ยังนอนไม่หลับ

คน ๆ นั้นคือ มี่ไล

คืนนี้นางนอนค้างอยู่คฤหาสน์ตระกูลตนเอง

ไม่ว่านางจะพยายามอย่างไรนางกลับนอนไม่หลับ นางเฝ้าแต่คิดเสียดายว่าทำไมนางถึงไม่เข้าหาหลิงตู้ฉิงตั้งแต่วันแรกที่พ่อของนางให้นางย้ายไปอยู่ที่เรือนหลิง

มี่ไลที่ไม่ได้รู้เรื่องราวใด ๆ ที่เกิดเมื่อคืนนี้ ตอนนี้กำลังเริ่มแจกจ่ายสิ่งของที่ตัวเองนำมาให้กับทุกคน คนแรกที่นางเดินไปหาคือหลิงยู่ชาน “ยู่ชาน เจ้าเลิกฝึกหมัดสักครู่ได้ไหมมาลองเสื้อผ้าใหม่ที่น้าเอามาให้ก่อน… และทุกคนเลย เข้ามาเร็ว มารับเสื้อผ้ากันไป น้าเตรียมไว้ให้ครบสำหรับทุกคนเลย และไช่หยุน น้าซื้อลูกอมรสนมที่เจ้าชอบมาให้ด้วยนะ มาเอาไปสิ…ว่านถิง น้าซื้อปิ่นปักผมมาให้เจ้านะ มาดูสิ มันสวยมากเลย….”

พวกเด็ก ๆ มองมี่ไลอย่างแปลกประหลาดสลับกับมองไปที่หลิงตู้ฉิงด้วยความงุนงง พวกเขารับสิ่งของมาจากมี่ไลทั้งที่ไม่เข้าใจว่านี่มันเรื่องอะไรกัน

เมื่อเสร็จจากแจกของให้เด็ก ๆ แล้วก็ถึงคราวของผู้ใหญ่ มี่ไลได้เดินเข้ามาหาหลิงตู้ฉิง “นายท่านข้าได้นำชุดอย่างดีมาให้ท่านด้วย ท่านลองสวมมันไหม?”

หลิงตู้ฉิงพยักหน้าด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความสุข

มี่ไลนางมีความสุขอย่างมากที่เห็นสีหน้าอันพึ่งพอใจของหลิงตู้ฉิง จากนั้นนางจึงเดินไปหาหลิวเฟ่ยเฟ่ย “นายหญิง ข้าได้เตรียมชุดอันงดงามพร้อมกับสร้อยคอไว้ให้ท่านด้วย โปรดท่านลองพิจารณาดู”

หลิวเฟ่ยเฟ่ยมองไปยังมี่ไลด้วยอาการตกตะลึงอยู่พักหนึ่งจึงเอ่ยขึ้น “มะ แม่นางมี่ไล ข้าคิดว่าท่านกำลังเข้าใจผิดนะ ข้าไม่ใช่ภรรยาของนายท่าน ข้าเป็นเพียงแค่สาวรับใช้ก็เท่านั้น”

“เอ๊! เจ้าไม่ได้เป็น…ของเขางั้นหรือ แล้วถ้างั้นใครคือนายหญิงของเราล่ะ?” มี่ไลกล่าวออกมาด้วยอาการตกใจ

มี่ไลคิดว่าตอนนี้คู่แข่งที่อยู่ตรงหน้าของนางนั่นน่ากลัวแล้ว แต่นี่นางยังต้องมีคู่แข่งอีกคนที่น่าจะเหนือกว่าอีกงั้นหรือ?

แต่ยังไงก็ตาม การกระทำของมี่ไลในวันนี้สร้างคะแนนความนิยมของนางต่อคนในเรือนหลิงอย่างล้นหลาม และเป็นการประกาศทางอ้อมให้ทุกคนรู้ว่านางต้องการที่จะพัฒนาความสัมพันธ์กับหลิงตู้ฉิงให้มากขึ้นกว่าเดิม

มี่ไลเมื่อได้รู้ว่านางเข้าใจผิดคิดว่าหลิวเฟ่ยเฟ่ยเป็นนายหญิง นางก็ต้องการสืบหาต่อว่าแท้จริงแล้วนายหญิงตัวจริงคือใคร

นางจึงเริ่มจากการไปถามหลิงว่านถิง และต่อด้วยเด็กทุก ๆ คนที่อยู่ในเรือน แต่น่าเสียดายข้อมูลเพียงอย่างเดียวที่นางได้รับมาคือผู้หญิงคนนั้นชื่อจ้าวเหมิงลู่ ส่วนประวัติความเป็นมาของจ้าวเหมิงลู่นั้นยังคงคลุมเครือ

อันที่จริงเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะขนาดหลิงตู้ฉิงที่เป็นคนพบกับจ้าวเหมิงลู่คนแรกยังไม่รู้เลยว่าจ้าวเหมิงลู่เป็นลูกเต้าเหล่าใครหรือมีฐานะอะไรในเมืองหลวง

เมื่อตอนนี้นางไม่ได้รับข้อมูลอะไรเพิ่มเติม นางจึงปล่อยเรื่องนี้ไว้ก่อน นางตั้งใจว่านางจะพยายามสร้างความพึงพอใจให้หลิงตู้ฉิงให้มากที่สุดระหว่างที่นายหญิงปริศนายังไม่ปรากฎตัว

เทียบกับสถานะการณ์ตอนนี้ของเรือนหลิงที่สงบสุข ตอนนี้บรรยากาศในตระกูลเจิ้นแทบจะลุกเป็นไฟ

ทุกคนในตระกูลเจิ้นตอนนี้มีสีหน้าที่กังวลใจอย่างมาก พวกเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป..