พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 74

บทที่ 74 นายหญิงปริศนา[รีไรท์]

บทที่ 74 นายหญิงปริศนา[รีไรท์]

หลิงตู้ฉิงและกงหยูที่พยายามกลับเรือนด้วยความรีบร้อน เมื่อใกล้จะถึงเรือน กงหยูสังเกตเห็นกลุ่มพลังวิญญาณจำนวนมหาศาลพวยพุ่งออกมาจากทิศทางที่เรือนหลิงตั้งอยู่

“นายท่าน?” กงหยูพูดด้วยความแปลกใจ

หลิงตู้ฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “ดูเหมือนเรือนของข้าจะมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาเยือน”

หลังจากพวกเขามาถึงหน้าเรือนแล้ว หลิงตู้ฉิงโบกมือขึ้น 2-3 ครั้งเพื่อปรับแต่งค่ายกล จากนั้นจึงพากงหยูที่กำลังแสดงสีหน้าสงสัยเดินเข้าไปด้านใน

หลิงตู้ฉิงและกงหยูเข้ามายังในเรือน

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้กงหยูตกตะลึง เขาเห็นทุกคนที่อยู่ในลานกลางเรือนยืนแข็งค้างไม่ไหวติง!

ผู้คนที่ยืนแข็งเหล่านั้นมีทั้งบรรดาผู้คุ้มกันเรือนหลิง ซ่งเหวินเถา ไร้เงา และนอกเหนือจากคนที่เขาคุ้นหน้ายังมีอีก 7 คนที่น่าจะเป็นผู้บุกรุก ทุกคนที่ถูกหยุดการเคลื่อนไหวยืนแสดงท่าทางต่าง ๆ ในช่วงวินาทีก่อนที่จะถูกทำให้แข็งค้าง บางคนยืนแข็งในท่วงท่ากำลังจะแทงอาวุธ บางคนออกท่วงท่าปล่อยหมัด บางคนยืนถืออาวุธด้วยสีหน้าอันเหี้ยมเกรียม

แต่เมื่อกวาดตามองไปรอบ ๆ กงหยูเห็นความเคลื่อนไหวหนึ่งอยู่ตรงระเบียงทางเดิน

ความเคลื่อนไหวนั้นไม่ใช่ใครอื่น นอกจากหลิงยู่ชานที่กำลังคอยหลิงตู้ฉิงกลับเรือน

“แล้วน้อง ๆ ของเจ้าล่ะ?” หลิงตู้ฉิงที่เห็นหลิงยู่ชานนั่งอยู่ เขาตะโกนถาม

เมื่อเห็นหลิงตู้ฉิงกลับมา หลิงยู่ชานรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยความตื่นเต้น “ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้ว! พวกน้อง ๆ พากันไปเข้านอนหมดแล้วท่านพ่อ”

“พวกเจ้านี่ช่างกล้าหาญกันจริง ๆ” หลิงตู้ฉิงชมเชย “เอาล่ะ เอาเหรียญตรามาให้พ่อก่อน พวกเจ้าไม่เป็นอะไรแล้ว ตรงนี้พ่อจัดการเอง เจ้ารีบไปนอนเถอะ”

หลิงยู่ชานพยักหน้าอย่างว่าง่ายและยื่นเหรียญตราไปให้กับหลิงตู้ฉิง จากนั้นเขาจึงหมุนตัวเดินกลับไปเข้าห้องนอน

เมื่อหลิงตู้ฉิงได้รับเหรียญตรามา เขาก็เริ่มคลายสะกดให้กับทุกคนในเรือนหลิงยกเว้นผู้บุกรุกที่ยังยืนแข็งค้างอยู่

เมื่อไร้เงาขยับตัวได้ เขามองไปยังผู้บุกรุกที่กำลังยืนแข็ง ตอนนี้เขาเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าในอดีตตอนที่เขาถูกหลิงตู้ฉิงสะกดให้ขยับไม่ได้นั้น น่าจะเป็นเพราะค่ายกลที่วางไว้รอบบริเวณเรือนหลิง

ในช่วงเวลาที่ผู้เชี่ยวชาญตระกูลเจิ้นบุกเข้ามา หลิวเฟ่ยเฟ่ยที่ได้ยินเสียงโหวกเหวกขึ้นในเรือน นางเป็นคนท้าย ๆ ที่ออกมาจากห้องนอนเพื่อที่จะออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ในระหว่างที่นางเพิ่งเดินพ้นประตูห้องออกมา นางได้ถูกสะกดความเคลื่อนไหวไปเรียบร้อยแล้ว นางจึงไม่ทราบว่าในเรือนเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เมื่อหลุดจากพันธนาการ นางถามหลิงตู้ฉิงด้วยความสับสน “นายท่าน เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่มีอะไร แค่มีคนบางกลุ่มพยายามบุกรุกเรือนเรา” หลิงตู้ฉิงอธิบาย “เจ้าไปนอนต่อเถอะ”

เมื่อได้ยินหลิงตู้ฉิงอธิบาย ความคิดหนึ่งก็แวบผ่านเข้ามาในหัวนางทันที “นายท่าน ข้า…ข้ารู้สึกกลัวจังเลย…คืนนี้ข้าขอเข้าไปนอนด้วยได้ไหม?”

“เจ้านี่มันขี้กลัวยิ่งกว่าเด็กเสียอีก” หลิงตู้ฉิงมองนางด้วยอารมณ์ขบขัน พลางพยักหน้าตกลงให้หลิวเฟ่ยเฟ่ยมานอนกับเขาได้

กงหยูที่เหลือบมองไปยังหลิงตู้ฉิงเดินกลับห้องของเขาไปด้วยรอยยิ้ม

สำหรับบรรดาผู้บุกรุกที่ยืนแข็งค้างอยู่กลางลาน หลิงตู้ฉิงยังคงปล่อยพวกเขายืนค้างไว้อย่างนั้นยังไม่ได้จัดการอะไรต่อ เขาวางแผนไว้ว่าเมื่อถึงเช้าเขาค่อยสั่งให้โม่หยูถังและบรรดาผู้คุ้มกันจัดการกับคนพวกนี้อีกที

หลิวเฟ่ยเฟ่ยที่เข้ามาในห้องนอนของหลิงตู้ฉิงแล้ว ในเวลานี้นางพอจะรู้นิสัยของหลิงตู้ฉิงว่าไม่ชอบการถูกรบกวน นางจึงไม่ได้พยายามที่จะยั่วยวนหลิงตู้ฉิงเหมือนตอนแรก ๆ ที่นางรู้จักเขา นางวางแผนไว้ว่าจะคอยอยู่ใกล้ชิดกับเขาให้ได้มากที่สุดจนเขาเริ่มเปิดใจให้นางดั่งเช่นสำนวน ‘น้ำหยดลงหินทุกวัน หินยังกร่อน’

คืนนี้หลิวเฟ่ยเฟ่ยจึงทำเพียงแค่ล้มตัวลงนอนข้างหลิงตู้ฉิงและหลับไป

ในขณะที่หลิวเฟ่ยเฟ่ยกำลังนอนฝันดีอยู่ข้างหลิงตู้ฉิง กลับมีอยู่หนึ่งคนที่ยังนอนไม่หลับ

คน ๆ นั้นคือ มี่ไล

คืนนี้นางนอนค้างอยู่คฤหาสน์ตระกูลตนเอง

ไม่ว่านางจะพยายามอย่างไรนางกลับนอนไม่หลับ นางเฝ้าแต่คิดเสียดายว่าทำไมนางถึงไม่เข้าหาหลิงตู้ฉิงตั้งแต่วันแรกที่พ่อของนางให้นางย้ายไปอยู่ที่เรือนหลิง