พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 76

บทที่ 76 แผนชั่ว[รีไรท์]

บทที่ 76 แผนชั่ว[รีไรท์]

หลิงฉิงเฟิงมองหลิงเจิ้งสงและหลิงเล่อชานด้วยสีหน้าขัดข้อง “ท่านปู่ ข้าอยากให้ท่านอธิบายให้ข้าเข้าใจ”

“อธิบายให้เขาฟัง” หลิงเจิ้งสงบอกกับหลิงเล่อชาน

หลิงเล่อชานพยักหน้ารับทราบจากนั้นเขาหันไปหาหลิงฉิงเฟิง “พ่อจะถามคำถามกับเจ้าสองข้อ ข้อแรก เจ้าคิดว่าระหว่างปู่ของเจ้ากับเจิ้นฟูเห่าใครกันที่แข็งแกร่งกว่า?”

หลิงฉิงเฟิงตอบกลับทันที “แน่นอนว่าต้องเป็นท่านปู่ ท่านปู่ดำรงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ มีทหารอยู่ใต้บังคับบัญชามากกว่าครึ่งของกองกำลังทั้งหมดในอาณาจักรจันทรา ส่วนเจิ้นฟูเห่า ต่อให้เขาดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการกองทัพทมิฬ หากนับเรื่องจำนวนทหารที่อยู่ใต้การบังคับบัญชาย่อมด้อยกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย”

หลิงเล่อชานพยักหน้าหนึ่งครั้งแล้วถามต่อ “คำถามที่สอง เรื่องราวความแค้นของเจิ้นฟูเห่าที่มีต่อญาติเจ้าที่ไปฆ่าเจิ้นสีชวง เจ้าคิดว่าหนี้แค้นนี้ควรจะสะสางอย่างไรดี?”

หลิงฉิงเฟิงคิดสักพักก่อนจะส่ายหัว “ต่อให้หลิงตู้ฉิงไปขอขมา ข้าคิดว่าด้วยนิสัยของเจิ้นฟูเห่าแล้ว เขาคงยังตามราวีไม่เลิกแน่นอนจนกว่าจะสังหารคนที่ฆ่าลูกชายเขาได้สำเร็จ”

“ในเมื่อเจ้าก็ทราบว่าต่อให้หลิงตู้ฉิงไปขอขมาต่อตระกูลเจิ้น เจิ้นฟูเห่าก็ไม่มีวันปล่อยเขาไปอยู่ดี แล้วทำไมเจ้ายังไปบอกให้เขาไปขอขมาตระกูลเจิ้นอีก?” หลิงเล่อชานถามกลับ

เมื่อหลิงฉิงเฟิงได้ยินคำถามนี้เขามองไปยังปู่และพ่อของเขา จากนั้นจึงอธิบาย “หลังจากที่ข้าสืบประวัติตระกูลเจิ้น ข้าคิดว่าความแข็งแกร่งของพวกเขานั้นไม่ธรรมดาเลยหากเทียบกับตระกูลทั่วไป และอีกอย่างข้าพบว่ามีข่าวลือต่าง ๆ มากมายเกี่ยวกับกลุ่มอิทธิพลที่หนุนหลังตระกูลเจิ้นอาจจะเป็นบุคคลที่มีฐานะสูงส่ง ข้าจึงคิดว่า…”

“เจ้ายังมองทุกอย่างไม่แตกฉาน” หลิงเล่อชานพูดแทรก “ต่อให้เจิ้นฟูเห่าจะมีผู้หนุนหลังเป็นคนในราชวงศ์แล้วจะทำไม? ฐานะของเขาก็ยังอยู่ในฐานะเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง และนี่คือสิ่งที่เจ้าทำพลาด เจ้าคิดหน้าคิดหลังมากเกินไป กังวลในสิ่งที่ไม่จำเป็นมากเกินไป”

หลิงเจิ้งสงพูดเสริมต่อ “สิ่งที่เจ้าทำได้ดีในการไปเยือนเมืองฟีนิกซ์ที่ผ่านมา คือเจ้าไม่ได้กระทำการอะไรขัดแย้งกับญาติของเจ้าและเจ้ายังสามารถตัดสินใจจัดการแก้ปัญหาด้วยตัวเองได้โดยไม่คล้อยตามไปกับอารมณ์ของผู้คุ้มกันที่เจ้านำไปด้วย แต่สำหรับสิ่งที่เจ้าพลาดไปอย่างใหญ่หลวงนั่นคือ…”

หลิงเจิ้งสงทิ้งช่วงแล้วพูดต่อ “เจ้าประเมินความแข็งแกร่งของตระกูลเราต่ำเกินไป! ตระกูลหลิงของเราไม่จำเป็นต้องกลัวใครหน้าไหน ยิ่งกับเจิ้นฟูเห่ายิ่งไม่ต้องพูดถึง! อันที่จริงภารกิจที่ข้าส่งเจ้าไปสะสางที่เมืองฟีนิกซ์ ควรจะเป็นภารกิจที่เจ้าทำผลงานได้ดีกว่านี้ แต่เจ้ากลับทำผิดพลาดในหลายเรื่อง เอาล่ะ ตอนนี้หมดเรื่องของเจ้าแล้ว เจ้าจงกลับไปรอคำสั่งของพ่อเจ้าต่อไป”

หลิงฉิงเฟิงนั่งคิดสักพักจึงพูดออกมา “ท่านปู่ ท่านพ่อ ข้าต้องการกลับไปที่เมืองฟีนิกซ์อีกครั้ง!”

“ได้” หลิงเจิ้งสงอนุญาต

เมื่อหลิงฉิงเฟิงออกจากห้องไป หลิงเล่อชานก็มองไปทางหลิงเจิ้งสง “ท่านพ่อ ทำไมท่านถึงให้เขากลับไป?”

หลิงจิ้งสงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “อย่าถาม ข้าไม่บอก”

หลิงเจิ้งสงพอจะเดาได้ว่าเหตุผลที่หลิงฉิงเฟิงอยากกลับไปที่เมืองฟีนิกซ์นั่นก็เพราะหลิงฉิงเฟิงต้องการกลับไปสืบเรื่องราวอันคลุมเครือของหลิงตู้ฉิงต่อ

เมื่อเห็นพ่อของเขาปากแข็งไม่ยอมพูดอะไรหลิงเล่อชานส่ายหัวและพูดขึ้น “ข้าล่ะเหนื่อยกับท่านจริง ๆ อะไร ๆ ท่านก็เป็นความลับไปซะทุกอย่าง ข้าไม่กวนท่านแล้วข้าขอตัวกลับล่ะ”

เมื่อเห็นลูกชายตัวเองจากไป หลิงเจิ้งสงเผยรอยยิ้มพอใจออกมา เขาคิดถึงเรื่องของหลิงตู้ฉิงที่ยอมรับกงหยูให้เป็นผู้ติดตาม การกระทำเช่นนี้มีความหมายต่อหลิงเจิ้งสงเป็นอย่างมาก เห็นได้ว่าหลิงตู้ฉิงยอมรับฐานะตระกูลหลิงว่าเป็นพวกเดียวกับตน

ส่วนเรื่องราวความพิสดารของหลิงตู้ฉิงนั้น หลิงเจิ้งสงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย เขามองว่านี่เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่หลิงตู้ฉิงจะต้องไม่ธรรมดา ขนาดพ่อแม่ของเขายังไม่ธรรมดาแล้วลูกที่เกิดมาจะเป็นคนปกติได้อย่างไร?

“ข้าอยากรู้จริง ๆ ว่าเขาจะมาที่นี่เมื่อไหร่?” หลิงเจิ้งสงพึมพำกับตนเอง

อันที่จริงหลิงเจิ้งสงนั้นยังไม่รู้ถึงความจริงที่ว่าโอกาสที่หลิงตู้ฉิงจะมาเยือนเมืองหลวงนั้นอยู่อีกไม่ไกลแล้วและโอกาสนั้นย่อมเกิดขึ้นมาจาก ‘จ้าวเหมิงลู่’

“ท่านปู่ เอกสารเชิญตัวของหลิงตู้ฉิงและหนังสือระเบียบการรับเด็ก ๆ เสร็จหรือยัง?” จ้าวเหมิงลู่ถามจ้าวปาเทียนด้วยสีหน้ากังวล

เป็นเวลาเกือบ 2 เดือนแล้วที่นางยังอยู่ในเมืองหลวง แต่นางก็ยังไม่ได้รับเอกสารใด ๆ จากปู่ของนางเลย นี่ทำให้นางกังวลเป็นอย่างมาก

จ้าวปาเทียนโยนแหวนมิติไปให้จ้าวเหมิงลู่และพูดล้อเลียน “เจ้าเนี่ยนะ เพื่อคนรักของเจ้า เจ้าถึงกับไม่เกรงใจปู่แล้วนะเดี๋ยวนี้ เอาล่ะ เจ้าพอใจแล้วหรือยัง?”

เมื่อจ้าวเหมิงลู่ได้แหวนมิติมานางรีบตรวจสองเอกสารที่อยู่ด้านในทันที เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อย นางพูดด้วยอารมณ์เบิกบานใจ “ขอบคุณท่านปู่ ข้าขอตัวก่อนนะ!”