พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 86

บทที่ 86 สั่นคลอนสวรรค์[รีไรท์]

บทที่ 86 สั่นคลอนสวรรค์[รีไรท์]

จากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นบนเวทีคนที่มีความสุขที่สุดกับภาพที่เกิดขึ้นขณะนี้คือเจิ้นป่าเจ่าและซูจางเหลียนผู้เป็นพ่อของซูเหรินอี้

พวกเขาหวังว่าซูเหรินอี้จะสามารถสังหารหลิงยู่ชานให้ได้ในทันที

นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่งสำหรับซูจางเหลียน ผู้ซึ่งมองไปที่เจิ้นป่าเจ่าเป็นครั้งคราวด้วยความภาคภูมิใจเมื่อเขาเห็นลูกชายของเขาทำได้ดีมาก

เขาคิดว่าหากลูกของเขาสังหารหลิงยู่ชานได้สำเร็จ เจิ้นป่าเจ่าก็ควรที่จะทำตามสัญญาที่ให้ไว้ด้วยจริงไหม?

อย่างไรก็ตาม เจิ้นป่าเจ่าไม่สนใจสายตาของซูจางเหลียนแม้แต่น้อย เจิ้นป่าเจ่าพยายามที่จะทำตัวราวกับว่าเขาไม่รู้จักกับซูจางเหลียน เขาทำเช่นนี้เพื่อเผื่อไว้ในกรณีที่มีการสืบสวนเกี่ยวกับเรื่องโอสถคลุ้มคลั่งในภายหลัง เขาจะได้แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เกี่ยวกับความเกี่ยวข้องทั้งหมดของเขากับพวกตระกูลซูรวมไปถึงโอสถที่เขาเป็นผู้มอบให้

แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่เจิ้นป่าเจ่ารู้สึกแปลกใจคืออีกสองคนที่ได้รับโอสถจากเขาไปทำไมพวกเขาถึงไม่บ้าคลั่งเหมือนกับซูเหรินอี้ ถ้าหากพวกเขาทั้งสามคนบ้าคลั่งและโจมตีไปยังหลิงยู่ชานพร้อมกัน ชีวิตของหลิงยู่ชานมันคงจะจบลงไปนานแล้ว

ก่อนหน้านี้เมื่อเขาได้ยินว่า หยิงหวูเจี้ยงและคนอื่น ๆ จำโอสถคลุ้มคลั่งได้และกำลังจะเข้ามาแทรกแซงช่วงเวลานั้นเขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย

แต่หลังจากที่เหมือนจะเริ่มมีการแทรกแซงการประลอง จากนั้นก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรต่อ

เมื่อเห็นว่าไม่มีการแทรกแซงใด ๆ อีก เจิ้นป่าเจ่าจึงโล่งอก เพราะตราบใดที่เขาบรรลุเป้าหมายได้ทุกอย่างก็ไม่ต้องสนใจ และหากไม่มีใครมีหลักฐานว่าเขาเป็นผู้เกี่ยวข้อง ย่อมไม่มีใครทำอันตรายอะไรกับเขาได้

ในเวลานี้บรรดาผู้เชี่ยวชาญที่รู้จักโอสถคลุ้มคลั่งเริ่มเอ่ยถึงชื่อมันออกมาแล้ว

“โอสถคลุ้มคลั่ง! ข้าได้ยินมาว่ามันเป็นโอสถที่อันตรายมาก หลังจากกลืนมันไปแล้วจะเผาผลาญศักยภาพพรสวรรค์และและลดอายุขัยของผู้ใช้ลงอย่างมาก ฤทธิ์ของมันใช้เพื่อเพิ่มระดับการบ่มเพาะให้สูงขึ้นอย่างฉับพลันภายในระยะเวลาสั้น ๆ” ใครบางคนในฝูงชนอธิบาย

เรื่องนี้ค่อย ๆ แพร่กระจายอย่างช้า ๆ และไม่นานก็ไปถึงหูของหวงตู้กู่ หยุนซ่งเจียง และซูจางเหลียน

เมื่อได้ยินข่าวนี้ทั้งสามก็หน้าซีดทันที พวกเขามองไปที่เจิ้นป่าเจ่าด้วยความตกใจและโกรธเคือง

ตัวพวกเขาเองนั้นเป็นเพียงแค่คนธรรมดาไม่สามารถบ่มเพาะได้ ดังนั้นพวกเขาจึงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่ลูกของตนเอง

แม้ว่าพวกเขาต้องการบรรลุความฝันผ่านทางลูก แต่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของพ่อแม่ก็ยังคงอยู่

ตอนนี้พวกเขาได้ยินมาว่าศักยภาพและอายุขัยของลูกจะถูกผลาญไปมาก พวกเขาจะไม่โกรธได้อย่างไร? นอกจากนี้ถ้าลูก ๆ ของพวกเขาตายไป ความหวังทั้งหมดของพวกเขาก็คงต้องพังทลายลงไปด้วย

เมื่อได้ยินเสียงพูดถึงเกี่ยวกับโอสถคลุ้มคลั่ง ใบหน้าของเจิ้นป่าเจ่าเต็มไปด้วยความรังเกียจ เขาแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่เห็นการจ้องมองของทั้งสามและมองไปที่เวทีด้วยความสนใจ

เจิ้นป่าเจ่าไม่เชื่อว่าพวกเขาทั้งสามจะกล้าหาเรื่องกับเขาเว้นแต่ทั้งสามครอบครัวจะเบื่อหน่ายกับการมีชีวิตอยู่

ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าทั้งสามจะออกมาเป็นพยานชี้ตัวเขาที่เกี่ยวข้องกับเรื่องโอสถคลุ้มคลั่ง เขาก็ไม่กลัว เพราะไม่มีหลักฐานเอาผิดใด ๆ หลงเหลือไว้ให้สืบสาวถึงเขาได้

บนเวทีใบหน้าของหวงหลิงซานและหยุนเฟยหาวก็ซีดลงเช่นกัน พวกเขาไม่เคยคิดว่าโอสถที่ใช้ในการเพิ่มระดับการบ่มเพาะของพวกเขาคือโอสถคลุ้มคลั่ง ตอนนี้ทั้งศักยภาพและอายุขัยถูกผลาญไปโดยที่พวกเขาไม่ทราบเลยว่าพวกมันถูกเผาผลาญไปมากแค่ไหนและไม่รู้ว่าต่อจากนี้อนาคตด้านการบ่มเพาะของตนเองจะเป็นเช่นไร

เด็กทั้งสองหน้าซีดและมองหน้ากันอย่างเศร้า ๆ

เมื่อพวกเขาเหลือบมองไปยังท่าทีของพ่อพวกเขา พวกเขาจึงเริ่มรู้แล้วว่าตัวเองถูกเจิ้นป่าเจ่าหลอกใช้

แต่ด้วยอำนาจและอิทธิพลของตระกูลเจิ้น พวกเขาจะทำอะไรได้?

หยุนเฟยหาวก้มศีรษะลง หลังจากคิดสักพักเขาก็กระซิบกับหวงหลิงซานว่า “เจ้ากินไปกี่เม็ด?”

“หนึ่ง!” หวงหลิงซานตอบ “แล้วเจ้าล่ะ?”

“สาม!” หยุนเฟยหาวกล่าวด้วยความรู้สึกหดหู่

พวกเขาอยู่ในชั้นเรียนเดียวกันและทั้งสองฝ่ายคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี จึงไม่จำเป็นที่จะปกปิดกัน แม้ว่าพวกเขาจะเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและขุ่นเคือง แต่พวกเขาก็ดีใจที่ไม่ได้กินโอสถคลุ้มคลั่งทั้งหมด มิฉะนั้นจุดจบของพวกเขาก็คงไม่ต่างจากซูเหรินอี้

ในขณะนี้ระดับการบ่มเพาะของซูเหรินอี้ได้มาถึงจุดสูงสุดของระดับที่เก้าแล้ว ซึ่งทำให้กลิ่นอายพลังที่เขาปล่อยออกมาได้กดดันหลิงยู่ชานเป็นอย่างมาก

ในทางกลับกัน หลิงยู่ชานก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนเรือที่โดดเดี่ยวในมหาสมุทรที่กำลังถูกสายฝนและคลื่นลมแรงของซูเหรินอี้ซัดสาดเข้าใส่ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลและคราบเลือด

อย่างไรก็ตาม สายตาของหลิงยู่ชานยังคงมุ่งมั่น แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บและล้มลงกับพื้น เขาก็จะลุกขึ้นทันทีและพยายามทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะซูเหรินอี้

“ท่านพ่อ นี่ยังไม่พออีกเหรอ?” หลิงว่านถิงและหลิงฟ่างหัวใกล้จะน้ำตาไหล

สำหรับหลิงไช่หยุน นางเอื้อมมือไปจับมือของหลิงตู้ฉิงแล้วเขย่า เห็นได้ชัดว่านางต้องการให้หลิงตู้ฉิงทำอะไรสักอย่าง

ลูกชายคนอื่น ๆ ก็มองไปที่หลิงตู้ฉิงตลอดเวลา พวกเขาทุกคนเชื่อว่ามีเพียงหลิงตู้ฉิงที่สามารถหยุดความทรมานนี้ของพี่ใหญ่พวกเขาได้

“นายท่าน วันนี้พอก่อนดีไหม?” ในที่สุดกงหยูก็พูดออกมา

หลิงตู้ฉิงยังคงไม่ไหวติงและพูดอย่างเรียบเฉย “ไม่ต้องพูดมาก ดูให้ดี ๆ!”