พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 902

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หลิงตู้ฉิงจึงเรียกให้กลุ่มคนของหอการค้าเชื่อมสวรรค์เข้ามาและพูดขึ้นว่า “ข้าไม่มีความแค้นอะไรกับพวกเจ้ามากสักเท่าไหร่ อันที่จริงข้าออกจะชอบทำการค้ากับพวกเจ้าด้วยซ้ำ แต่ข้ารู้ว่าพวกเจ้าเองนั้นมีความสัมพันธ์กับสำนักเงินตราพอสมควรโดยเฉพาะเทพแห่งความมั่ง 9 ใน 10 ส่วนนั้นคือคนของสำนักเงินตรา ดังนั้นข้าไม่มีปัญหาหากพวกเจ้าจะต้องการล้างแค้นข้า”

“แต่สิ่งที่ข้าจะไม่ยอมรับเด็ดขาดก็คือหากพวกเจ้าเอาความแค้นที่มีต่อข้าไปลงกับเหล่าผู้คนรอบกายของข้าแทนในตอนที่ข้าจากไปแล้ว ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้น พวกเจ้าก็จงภาวนากันเอาไว้ให้ดี ๆ เพราะเมื่อไหร่ที่ข้าอาจจะบังเอิญกลับมา ข้าบอกเอาไว้เลยว่าข้าจะทำให้ชะตากรรมของพวกเจ้าไม่ต่างอะไรกับสำนักเงินตราแน่นอน!”

เหล่าผู้เชี่ยวชาญของหอการค้าเชื่อมสวรรค์รีบตอบกลับทันที “ผู้อาวุโสท่านคิดมากไปแล้วพวกเราไม่กล้าทำอะไรเช่นนั้นแน่นอน!”

“คิดได้แบบนี้ก็ดี!” หลิงตู้ฉิงพยักหน้า “เอาล่ะตอนนี้ข้าหมดเรื่องที่นี่แล้ว พวกเจ้าก็จัดการเก็บกวาดที่นี่ให้ดีก็แล้วกัน บรรดาศพที่ยังเหลืออยู่อีกนิดหน่อยพวกเจ้าจำเป็นต้องจัดการให้ดี ไม่เช่นนั้นมันจะกลายเป็นปัญหาในอนาคต ข้าไปก่อนล่ะ!”

“น้อมส่งท่านผู้อาวุโส!” บรรดาผู้คนของหอการค้าเชื่อมสวรรค์ต่างโค้งตัวคารวะด้วยท่าทีเคารพ

เมื่อเห็นท่าทีที่เคารพอย่างแท้จริงของเหล่าผู้เชี่ยวชาญขอบเขตมหาจักรพรรดิของหอการค้าเชื่อมสวรรค์ ก่อนจากไปหลิงตู้ฉิงจึงอดไม่ได้ที่จะพูดทิ้งท้ายว่า “อีก 10 ปีพวกเจ้าจงมาที่อาณาจักรจันทราเพื่อเป็นประจักษ์พยานส่งผู้ที่จะขึ้นไปสู่โลกเบื้องบนคนแรกของยุคนี้”

ในเวลา 10 ปี เย่เจียงไห่ควรจะเสร็จธุระของเขาต่อตำหนักของเขาแล้ว ซึ่งหลังจากนั้นเย่เจียงไห่จะต้องขึ้นไปสู่โลกเบื้องบน

“ขอบคุณผู้อาวุโสที่เชิญพวกเรา!” กลุ่มผู้เชี่ยวขอบเขตมหาจักรพรรดิของหอการค้าเชื่อมสวรรค์โค้งตัวคารวะอีกครั้ง

การได้เป็นพยานมองดูคนแรกที่สามารถขึ้นไปสู่โลกเบื้องบนได้นั้นนับว่าเป็นวาสนาอย่างหนึ่ง ดังนั้นจึงไม่แปลกอะไรที่พวกเขาจะรู้สึกซาบซึ้งในโอกาสที่หลิงตู้ฉิงมอบให้เช่นนี้

หลังจากนั้น หลิงตู้ฉิงก็นำคนของเขาทุกคนเดินเข้าไปในประตูเคลื่อนย้ายเพื่อเดินทางกลับไปที่อาณาจักรจันทรา

พื้นที่ราบบริเวณใจกลางอาณาจักรจันทราตอนนี้ถูกทำให้กลายเป็นลานกว้างขนาดยักษ์ ซึ่งทั่วพื้นที่มีแหวนมิติมากมายมหาศาลกองสุมสูงพอ ๆ กับภูเขา

ในแหวนมิติเหล่านี้ต่างบรรจุทรัพย์สมบัติเอาไว้มากมายอยู่ด้านใน ไม่ว่าจะเป็นอาวุธ วัสดุ เหรียญผลึก หรือก้อนผลึกวิญญาณ แต่สิ่งที่เด่นมากที่สุดก็คือตาชั่งครึ่งเต๋าที่วางอยู่ตรงกลาง ซึ่งเป็นสมบัติที่แข็งแกร่งที่สุดของสำนักเงินตรา

หลิงตู้ฉิงหันไปมองมี่ตั้วตั้ว ซึ่งกำลังดูกองสมบัติอยู่ “ท่านพ่อตา ตาชั่งสวรรค์นั่นข้าขอมอบให้ท่านรวมไปถึงอาวุธระดับศักดิ์สิทธิ์ 10 ชิ้น อาวุธระดับจักรพรรดิอีก 1,000 ชิ้น และเหรียญผลึกจักรพรรดิอีก 100 ล้านเหรียญ”

“แต่ว่าข้าต้องขอเตือนท่านเอาไว้ก่อน ตาชั่งสวรรค์อันนี้ท่านควรจะใช้มันเพื่อศึกษาเต๋าแห่งเงินตราเพียงอย่างเดียว ท่านไม่ควรจะใช้มันเป็นอาวุธประจำกายของท่านเอง ไม่เช่นนั้นท่านจะถูกมันครอบงำ ซึ่งมันจะทำให้ท่านกลายเป็นแบบผู้คนของสำนักเงินตราที่ตกเป็นทาสของเงิน”

จากนั้นหลิงตู้ฉิงก็หันไปหาซวนหยวน และพูดว่า “สำนักเต๋าสวรรค์ของเจ้า ข้าจะแบ่งอาวุธระดับศักดิ์สิทธิ์ให้ 20 ชิ้น อาวุธระดับจักรพรรดิอีก 2,000 ชิ้น เหรียญผลึกจักรพรรดิอีก 100 ล้านเหรียญ และก้อนผลึกวิญญาณ 1,000 ชิ้น”

ซวนหยวนยิ้มอย่างขมขื่นและแย้งขึ้นว่า “เห็นแก่ว่านถิง ท่านแบ่งอาวุธระดับศักดิ์สิทธิ์ให้ข้าอีกสัก 10 ชิ้นไม่ได้เหรอ?”

หลิงตู้ฉิงส่ายหัว “นี่มันมากที่สุดที่ข้าจะแบ่งให้เจ้าได้แล้ว หากข้าให้เพิ่มมากกว่านี้มันจะกลายเป็นผลเสียต่อสำนักของเจ้าเองในอนาคต”

หลังจากนั้นหลิงตู้ฉิงไม่สนใจซวนหยวนอีกต่อไป เขาหันไปพูดกับซวนหยวนตู่ว่า “เผ่าภูตดินของเจ้าตกต่ำมานานจนแทบจะสูญพันธ์ด้วยซ้ำ ดังนั้นตอนนี้มันถึงเวลาที่พวกเจ้าจะเฟื่องฟูแล้ว ในเมื่อพวกเจ้ามีภูตดินขอบเขตมหาจักรพรรดิขั้นสูงสุด 47 ตน ข้าเองก็จะมอบอาวุธระดับศักดิ์สิทธิ์ให้พวกเจ้า 47 ชิ้นเช่นกัน”

“นอกเหนือจากนั้นข้าจะมอบอาวุธระดับจักรพรรดิให้ตามจำนวนสมาชิกที่เจ้ามีอยู่ในเผ่าตอนนี้ รวมไปถึงเหรียญผลึกจักรพรรดิอีก 100 ล้านเหรียญ และก้อนผลึกวิญญาณอีก 100 ก้อน”

ซวนหยวนตู่รีบคุกเข่าคารวะทันที “ขอบคุณองค์เหนือหัว!”

ถึงแม้ว่าเผ่าภูตดินจะได้รับส่วนแบ่งมากขนาดนี้ คนอื่น ๆ ก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะพวกเขาเห็นว่าเผ่าภูตดินนั้นพาคนมาด้วยถึง 20 คน ซึ่งนับได้ว่ามากที่สุดจากกองกำลังเดียว

จากนั้นหลิงตู้ฉิงหันไปหาเย่ชางคง และมองอยู่สักพักก่อนที่จะถอนหายใจ และพูดว่า “ข้าจะให้อาวุธระดับศักดิ์สิทธิ์กับท่าน 10 ชิ้น เหรียญผลึกจักรพรรดิ 100 ล้านเหรียญส่วนอาวุธระดับจักรพรรดิข้าคิดว่าสำนักของท่านคงไม่ขาดพวกมันอยู่แล้ว ดังนั้นข้าคงไม่จำเป็นต้องให้ท่านเพิ่ม”