พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 920

“สามีในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว!” โจวจื่อซินตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจ

หลิงตู้ฉิงพยักหน้า จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายก่อนที่จะหัวเราะและพูดว่า “ขอบเขตราชัน ไม่เลว!”

“สามีพวกเราจะทำอะไรกันต่องั้นเหรอ? ท่านมีวิธีพาเราออกไปจากที่นี่ใช่ไหม?” โจวจื่อซินเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าคาดหวัง

“ต่อไปจะทำอะไรงั้นเหรอ? แน่นอนว่าอันดับแรกข้าจะทำลายม่านพลังที่ปกคลุมที่นี่ทั้งหมด!” หลิงตู้ฉิงหัวเราะเสียงดัง

อันที่จริงหากเขาอยู่ที่นี่นานพอ เขาสามารถบ่มเพาะไปจนถึงสำเร็จเต๋าได้เลย แต่มันใช้เวลานานเกินไป ซึ่งเขามีเวลาไม่มากพอที่จะทำแบบนั้น

ต้องไม่ลืมว่ากำหนดเส้นตายของในการจัดการกับแดนกระดูกขาวนั้นเหลือน้อยมากแล้ว ซึ่งถ้าเขาไปแก้ไขไม่ทันเวลาหายนะใหญ่จะบังเกิดขึ้นทันที ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหยุดการบ่มเพาะเมื่อก้าวขึ้นไปถึงขอบเขตราชัน

“ถ้างั้นท่านจะทำยังไงเพื่อทำลายม่านพลังนี้?” โจวจื่อซินถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย

หลิงตู้ฉิงหัวเราะ “ตอนนี้ข้าก้าวขึ้นมาอยู่ในขอบเขตราชันเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นข้าจึงสามารถใช้เจตจำนงของตัวเองได้อย่างอิสระ และนี่ทำให้ข้าแข็งแกร่งขึ้นมากกว่าแต่ก่อนอย่างเทียบกันไม่ได้! เอาล่ะเจ้าอยู่เฉย ๆ ให้ข้าเตรียมตัวทำลายม่านพลังนี้ก่อน!”

“อืม!” โจวจื่อซินพยักหน้า

หลิงตู้ฉิงทำการปรับสมดุลระดับการบ่มเพาะใหม่ของเขาอยู่สักพัก จากนั้นเขาหยิบง้าวเทวะพินาศขึ้นมาและตะโกนว่า “เอาล่ะ ข้าจะปลดปล่อยให้พวกเจ้ากลับไปยังที่ที่พวกเจ้าจากมา ทำลายเขตแดน!”

เมื่อพูดจบที่ปลายง้าวเทวะพินาศก็มีแสงส่องประกายออกมาทันที

ดวงแสงที่กำลังส่องประกายอยู่นี้ถูกเกื้อหนุนโดยเจตจำนงของหลิงตู้ฉิง ซึ่งทำให้มันมีอำนาจพอที่จะส่องทะลุทะลวงม่านพลังที่ปกคลุมดินแดนแห่งมลทินนี้เอาไว้ ไอลีนโนเวล

แค่ชั่วพริบตา ม่านพลังที่ปกคลุมดินแดนแห่งมลทินก็เริ่มถูกหลอมละลายจนมีรูโหว่มากมายปรากฏขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกันนั้นพลังแห่งอารมณ์และความปรารถนาที่อัดแน่นอยู่ด้านในก็เริ่มพลั่งพรูออกไปตามรูโหว่ และในท้ายที่สุดม่านพลังที่ปกคลุมอยุ่ทั้งหมดก็พังทลายลง ส่งผลให้พลังแห่งอารมณ์และความปรารถนาทั้งหมดกระจายกลับไปยังร่างของเจ้าของเดิม

ในเวลาเดียวกัน ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตศักดิ์สิทธิ์สามัญที่ถูกพระโพธิสัตว์แห่งภูมิภาคอี้ซางลบพลังแห่งอารมณ์และความปรารถนาออกไปก่อนหน้า เมื่อได้อารมณ์และความปรารถนาของตัวเองกลับมาเขาก็คืนสติในทันที และหันไปมองยังทิศทางที่หลิงตู้ฉิงอยู่พร้อมกับพึมพำกับตัวเองด้วยสีหน้าตื่นตระหนกว่า “นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น ทำไมโลกเบื้องล่างถึงได้มีพลังที่แข็งแกร่งขนาดนี้ดำรงอยู่?”

เมื่อพึมพำเสร็จ เขาก็ไม่กล้าที่รั้งอยู่ที่นี่อีกต่อไปและรีบบินหนีไปในทันที

แต่น่าเสียดายที่ภูมิภาคอี้ซางทั้งหมดนั้นคือเขตแดนของพระโพธิสัตว์แห่งภูมิภาคอี้ซาง ดังนั้นเขาจะหนีรอดไปได้ยังไง ในทันทีที่เขาเริ่มหนีพระโพธิสัตว์แห่งภูมิภาคอี้ซางก็ใช้พลังจิตควบคุมร่างของเขาอีกรอบ

ในเวลาเดียวกัน ใบหน้ายักษ์ของพระโพธิสัตว์แห่งภูมิภาคอี้ซางก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าอีกครั้งพร้อมกับจ้องเขม็งไปที่หลิงตู้ฉิงด้วยสีหน้าเดือดดาล และตวาดขึ้นว่า “นี่เจ้าต้องการสู้ตายกับข้าให้ได้ใช่ไหม?”

ในตอนนี้ม่านพลังที่ผนึกดินแดนแห่งมลทินได้ถูกทำลายจนหมดสิ้นแล้ว และพลังแห่งอารมณ์และความปรารถนาก็กลับไปสู่เจ้าของเดิมจนหมด ซึ่งมันนับได้ว่าการเตรียมการของเขาที่เตรียมเอาไว้มันแทบจะพังทลายลงเกือบหมด

ตอนนี้ฟางเส้นสุดท้ายที่พระโพธิสัตว์แห่งภูมิภาคอี้ซางเหลืออยู่นั้นก็คืออย่างน้อย ๆ ตอนนี้เขาก็ยังควบคุมภูมิภาคอี้ซางได้อยู่ ซึ่งเขายังมีโอกาสดึงพลังแห่งอารมณ์และความปรารถนาออกจากสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ ได้เหมือนเดิม แค่เขาจำเป็นต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่เท่านั้นเอง

ในเวลาเดียวกัน เมื่อหลิงตู้ฉิงสัมผัสได้ถึงเจตจำนงของพระโพธิสัตว์แห่งภูมิภาคอี้ซางที่สถิตอยู่ในภูมิภาคอี้ซางจางหายไป เขาก็หัวเราะชอบใจและพูดกับโจวจื่อซินว่า “ซิน ใช้โอกาสนี้ที่เขาเพิ่งเกิดใหม่ขโมยพลังแห่งพุทธทั้งหมดที่กำลังผันผวนอยู่ตอนนี้มาเก็บไว้ในดอกบัวเพลิงพิพากษาของเจ้าซะ!”

“แบบนั้นมันจะดีเหรอ?” โจวจื่อซินถามกลับด้วยสีหน้าประหม่า “สามี ทำไมพวกเราไม่รีบหนีไปกันล่ะ?”

ตอนนี้นางเริ่มรู้สึกหวาดกลัวเมื่อเห็นว่าพระโพธิสัตว์แห่งภูมิภาคอี้ซางกำลังโกรธสุดขีด

หลิงตู้ฉิงยิ้มและพูดว่า “พวกเราจะหนีแน่นอน แต่ในระหว่างหนีเจ้าต้องดูดซับพลังแห่งพุทธไปพลาง ๆ ด้วย! เอาล่ะเร็วเข้ามันกำลังตรงดิ่งมาแล้ว!”

เมื่อพูดจบ หลิงตู้ฉิงใช้วิชาพเนจรไร้จำกัดพาตัวโจวจื่อซินหนีทันที ซึ่งแค่เพียง 1 อึดใจพวกเขาหนีไปได้ไกลถึง 8 อาณาเขต

ในเวลาเดียวกัน พระโพธิสัตว์แห่งภูมิภาคอี้ซางเมื่อเห็นว่าหลิงตู้ฉิงหนีหายไปแล้วเขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นกว่าเดิม เพราะไม่เพียงแต่หลิงตู้ฉิงจะทำลายแผนการของเขา แต่ตอนนี้หลิงตู้ฉิงกลับกำลังขโมยพลังของเขาอีก!

อย่างไรก็ตาม พลังแห่งพุทธที่โจวจื่อซินกำลังดูดซับอยู่มันเป็นของเขาเอง ดังนั้นเขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่าหลิงตู้ฉิงหนีไปทางไหน จากนั้นเขาจึงไล่ล่าต่ออย่างไม่ลดละ

ทางด้านของหลิงตู้ฉิงก็ไม่ได้หยุดนิ่งเช่นกัน เขายังคงใช้พเนจรไร้จำกัดหนีไปเรื่อย ๆ พลางให้โจวจื่อซินขโมยพลังแห่งพุทธไปตลอดทางจนท้ายที่สุดเมื่อเขาเห็นว่าดอกบัวเพลิงพิพากษามีแสงเปล่งประกายไปทั่วทั้งดอกแล้วเขาจึงหยุดลง

“ซิน เจ้าจงเก็บดอกบัวเพลิงพิพากษาไปก่อน ต่อจากนี้ข้าจำเป็นต้องบังคับให้เจ้านั่นเข้าสู่กระบวนการขึ้นไปสู่โลกเบื้องบน ไม่เช่นนั้นพวกเราคงต้องหนีเขาตลอดไปไม่มีวันได้พัก!” หลิงตู้ฉิงพูดกับโจวจื่อซินด้วยสีหน้าจริงจัง