พ่อเลี้ยงยอดเซียน (异界无敌奶爸) นิยาย บท 937

เมื่อเห็นสีหน้าวิตกกังวลของมู่หลงหยาน หลิงตู้ฉิงส่ายหัวและพูดว่า “คิดไว้ไม่ผิดเลยว่าการแก้ปัญหาที่ข้าแก้ไปให้เมื่อรอบที่แล้วนั้นยังไม่พอ สำนักของท่านนี่มันมีปัญหามากเกินไปจริง ๆ พอว่างเมื่อไหร่พวกโง่ที่อยู่ในสำนักของท่านก็เอาแต่หาเรื่องขัดแย้งกันเอง งั้นเอาแบบนี้ดีกว่าเรามาเปลี่ยนวิธีกันใหม่”

“หลังจากนี้ข้าแนะนำให้ท่านกับสามีพาคนที่ยินที่ยินดีจะติดตามพวกท่านแยกตัวออกไปตั้งสำนักใหม่กันเลยก็แล้วกัน ส่วนมหาวิถีเต๋าของสำนักท่าน ข้าจะยังให้มันคงอยู่ที่นี่ จากนั้นเมื่อไหร่ที่พวกท่านต้องการสำเร็จเต๋าพ วกท่านก็ค่อยกลับมาใช้อำนาจของมหาวิถีเต๋าที่นี่ทำให้พวกท่านสำเร็จเต๋าซะ”

มู่หลงหยานยิ้มอย่างข่มขื่นและถามขึ้นว่า “ต่อให้ข้ากับสามียินดีแยกตัวออกไปจริง ๆ แต่พวกเราก็ไม่มีทรัพยากรบ่มเพาะให้กับเหล่าผู้คนที่ติดตามพวกเรามา แถมพวกเราก็ไม่รู้ว่าจะไปตั้งสำนักกันใหม่ที่ไหนอีก ปัญหานี้เจ้าจะให้พวกเราแก้ยังไง?”

หลิงตู้ฉิงหัวเราะ “ง่ายมาก พวกท่านย้ายไปที่ภูมิภาคอี้ซางได้เลย ตอนนี้ภูมิภาคอี้ซางได้ถูกข้าครอบครองเรียบร้อยแล้ว แถมชิงเฉิงก็ได้จองอาณาเขตเอาไว้ให้พวกท่านเรียบร้อย ซึ่งอาณาเขตที่นางจองเอาไว้ให้พวกท่านมีทรัพยากรมากมายที่ยังไม่ถูกแตะต้อง แต่ข้าแนะนำพวกท่านควรเปลี่ยนชื่อสำนักใหม่ไปเลย ไม่ต้องใช้ชื่อสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์อีกแล้ว”

มู่หลงหยานอุทานขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดใจทันทีเมื่อได้ยินเช่นนี้ “ภูมิภาคอี้ซางถูกเจ้าจัดการแล้วงั้นเหรอ?”

เป็นที่รู้กันทั่วไปว่าภูมิภาคอี้ซางคือดินแดนอันตรายที่ไม่ว่าจะเป็นใครหากย่างกรายเข้าไปคนผู้นั้นจะไม่ได้กลับออกมาอีกเลย เพราะเขาจะถูกพลังแห่งพุทธครอบงำจนกลายเป็นหนึ่งเดียวกับภูมิภาคอี้ซาง

แต่ตอนนี้ลูกเขยของนางสามารถจัดการและยึดครองมันได้ทั้งหมดแล้วซะอย่างนั้น!

“ในตอนนี้ข้าได้อนุญาตให้เหล่าพันธมิตรของข้าเข้าไปยึดครองอาณาเขตกันฝ่ายละ 1 อาณาเขตเรียบร้อยแล้ว” หลิงตู้ฉิงยิ้ม “จะมีก็แต่สำนักที่ดักดานเช่นสำนักของท่านที่ไม่ยอมสานสัมพันธ์กับข้าต่อพวกท่านก็เลยไม่รู้ เอาล่ะตอนนี้ท่านช่วยไปเรียกท่านพ่อตาของข้ามาที แต่อย่าให้คนอื่นรู้เรื่องภูมิภาคอี้ซางก่อนเป็นอันขาด ส่วนผู้ส่งสาสน์จากโลกเบื้องบนของสำนักท่าน ข้าวางแผนไว้ว่าข้าจะสังหารเขาทิ้งซะรวมไปถึงคนบางคนในสำนักท่านที่มีปัญหา”

มู่หลงหยานรีบพูดขึ้นด้วยสีหน้าวิตกทันที “ตู้ฉิง เจ้าต้องระวังผู้ส่งสาสน์ของสำนักข้าให้ดี ข้าสัมผัสได้ว่าเขาน่ากลัวมาก ๆ น่ากลัวมากกว่าเจียงไห่หลายเท่าเลยด้วยซ้ำ!”

หลิงตู้ฉิงหัวเราะ “ไม่ต้องกังวลหรอก อันที่จริงข้าน่ากลัวกว่าที่ท่านคิดเอาไว้เยอะ! จริง ๆ แล้วสาเหตุที่โลกเบื้องบนส่งผู้ส่งสาสน์เหล่านี้ลงมานั้นเป็นเพราะข้าจงใจล่อให้พวกเขาลงมาเอง เพื่อที่ข้าจะได้ไล่จัดการกับพวกเขาเรียงตัวเพื่อแย่งเต๋าของพวกเขามาให้คนในครอบครัวของข้าบ่มเพาะ เอาล่ะตอนนี้ท่านรีบไปบอกสามีของท่านได้แล้ว และให้เขาไปสอบถามเหล่าผู้คนที่เขาไว้ใจด้วยว่ายินดีจะติดตามเขาออกจากสำนักไหมโดยที่ยังไม่ต้องพูดถึงภูมิภาคอี้ซางเพื่อทดสอบความจริงใจของพวกเขา”

มู่หลงหยานพยักหน้า “อืม ข้าจะรีบไปตามเขาเดี๋ยวนี้!”

จากนั้นมู่หลงหยานรีบไปตามเย่ชางคงที่กำลังปิดด่านบ่มเพาะอยู่ให้ออกมา แต่เมื่อเขารู้ว่าหลิงตู้ฉิงมาที่สำนักของเขา เขาจึงรีบมาหาหลิงตู้ฉิงก่อนเป็นอันดับแรกเพราะเขาอยากจะคุยรายละเอียดกับหลิงคู้ฉิงอีกรอบให้ชัดเจนก่อนที่จะทำอะไรลงไปต่อ

เมื่อกลับมาเห็นหน้าหลิงตู้ฉิง เย่ชางคงก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเพราะสถานการณ์ที่เป็นไปในสำนักตอนนี้หากคนอื่น ๆ รู้ว่าหลิงตู้ฉิงได้มาอยู่ที่สำนักแล้วปัญหาใหญ่มันจะต้องเกิดแน่นอน

หลังจากนั้นมู่หลงหยานก็อธิบายทุกอย่างให้กับเย่ชางคงได้ฟังอย่างละเอียดอีกรอบ ซึ่งรวมไปถึงเรื่องของภูมิภาคอี้ซางด้วย

เย่ชางคงเมื่อได้ยินสิ่งที่หลิงตู้ฉิงแนะนำให้เขาทำทั้งหมด เขาครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ จากนั้นพูดขึ้นด้วยสีหน้าหม่นหมองว่า “ข้ารู้สึกละอายจริง ๆ ที่บรรพบุรุษอุตส่าห์ไว้ใจในตัวข้ามอบสำนักให้ข้าดูแล แต่สุดท้ายข้ากลับทำมันไม่ได้”

“แต่มันก็ถูกอย่างที่พวกเจ้าว่า สำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์นั้นมีการแบ่งฝักแบ่งฝ่ายภายในมากเกินไป และมันก็เป็นมานานแล้วจนมันกลายเป็นปัญหาที่หากจะให้แก้อย่างสันติวิธีคงแทบจะเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้ทางเลือกที่ดีที่สุดที่จะไม่ให้มีเหตุนองเลือดก็คงจะเป็นข้าที่ต้องแยกตัวออกไป”

หลังจากครุ่นคิดจนถี่ถ้วน ในที่สุดเย่ชางคงก็ตัดสินใจทำตามคำแนะนำของหลิงตู้ฉิงยอมแยกตัวออกไปพร้อมกับเหล่าผู้ติดตามที่ไว้ใจได้ และปล่อยวางปัญหาที่มีอยู่ในสำนักอักขระศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ข้างหลังให้เหล่าผู้คนที่อยากได้มันนักไปแก้กันเอาเอง

จากนั้นเย่ชางคงก็เริ่มดำเนินเรื่องทันทีโดยการเรียกรวมเหล่าผู้คนที่เขาไว้ใจมาสอบถามว่าจะยินยอมตามเขาออกจากสำนักไปไหม