พ่อฮะ หนูจับได้หม่ามี๊คนหนึ่ง
บทที่164ช่วงชีวิตที่เหลือนี้ได้โปรดชี้แนะด้วย2
บทที่164ช่วงชีวิตที่เหลือนี้ได้โปรดชี้แนะด้วย2
“ไม่มีอะไรน่าคุย ฉันไม่อยากคุย”ตู้โป๋เหวินหมดอาลัยตายอยากอยากจะละทิ้งทุกสิ่ง
ถังจิงเคยพูดว่าจะอย่าก็ได้ แต่ถึงแม้จะอย่าเขาก็ไม่หวังให้ถังจิงเอาเด็กคนนี้ไว้
ลูกเป็นผู้บริสุทธิ์ เะให้เขาใช้ชีวิตอยู่กับพ่อแม่เลี้ยงเดี่ยว สู้ตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลมกำจัดความรู้สึกนี้ไปเสีย ให้เด็กคนนี้ไปเกิดใหม่ครั้งหน้าดีกว่า
“โป๋เหวิน เมื่อก่อนนายไม่ได้เป็นแบบนี้”
เปลี่ยนไปแล้ว สิ่งที่กลัวที่สุดที่จะพูดคือการเปลี่ยนแปลง
“ใช่ เมื่อก่อนฉันก็ไม่ได้แต่งงาน เมื่อก่อนพวกเราดีขนาดนั้น เมื่อก่อนเธอไม่รู้จักฉินลี่เยี่ย เมื่อก่อนข้างกายเธอมีแต่ฉัน……”
คำพูดของตู้โป๋เหวินเข้าไปในหัวใจของเฉียวอวี่ถงทุกประโยคทุกตัวอักษร
พวกเขาล้วนเปลี่ยนไปแล้ว ไม่เหมือนเดิมแล้ว “โป๋เหวิน ฉันขอโทษที่ทำให้นายเสียใจ”กลับมาลิ้มรสความทรมานใจจากความรู้สึกผิด
เฉียวอวี่ถงเพียงแค่ไม่มีหนทางที่จะแก้ปัญหาความขัดแย้งได้……
นอกจากพูดคำว่าขอโทษแล้วยังทำอะไรได้อีก?
“ฉันไม่ได้อยากให้เธอขอโทษฉัน ทั้งหมดเป็นการเลือกของฉันทั้งนั้น ไม่มีใครต้องขอโทษใคร”ท้ายที่สุดตู้โป๋เหวินก็ทนไม่ได้ที่เฉียวอวี่ถงจะเจ็บปวดใจ
“โป๋เหวิน นายลองยอมรับถังจิงดูได้ไหม?”ตู้โป๋เหวินไม่ผิดอะไร ถังจิงยิ่งไม่ผิดยิ่งกว่า “ต่อไปพวกเธอจะมีลูกที่น่ารัก ครอบครัวที่มีความสุข”
“แม้จะเป็นเพียงเพราะความรับผิดชอบ นายก็ไปรับผิดชอบเถอะ!”
เขาพูดว่าเขาไม่สามารถรักได้อีก อย่างนั้นก็ไม่ต้องบังคับความรู้สึก
“ฉันทำไม่ได้!” ตู้โป๋เหวินกำหนดขีดจำกัดไว้แล้ว ไม่สามารถขยายไปได้
“โป๋เหวิน ไม่ต้องรอฉัน ระหว่างเราเป็นไปไม่ได้หรอก”จะพูดก็พูดให้ชัดเจน ให้เข้าใจ “ถึงแม้จะไม่มีฉินลี่เยี่ย ระหว่างเราก็เป็นไปไม่ได้”
มิตรภาพกว่าสิบปี กว่าสิบปีที่อยู่ด้วยกันมาเฉียวอวี่ถงแน่ใจว่าระหว่างพวกเขาไม่มีทางพัฒนาเป็นความรักได้
“ถงถง……”
“โป๋เหวิน ฮึดขึ้นมาหน่อยเถอะ ไปทำสิ่งที่ผู้ชายคนหนึ่งควรทำ ไปรับความรับผิดชอบของตัวเอง”
เรื่องมาถึงตอนนี้แล้วใครก็ไม่อาจตำหนิได้ ทุกล้วนมีความรับผิดชอบ ถังจิงเป็นผู้บริสุทธิ์ เด็กนั้นยิ่งบริสุทธิ์กว่า
เฉียวอวี่ถงหันกลับเตรียมจะไป
ตู้โป๋เหวินไม่มีเหตุผลที่เหมาะสมที่จะรั้งเธอไว้
พอถึงหน้าประตู เฉียวอวี่ถงพูดทิ้งไว้หนึ่งประโยค “ตู้โป๋เหวินที่ฉันรู้จักเด็ดเดี่ยวกล้าหาญ มีความรับผิดชอบและกระตือรือร้น” ถ้านายเปลี่ยนไปเป็นคนที่ฉันไม่รู้จัก อย่างนั้นพวกเราก็ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันแล้ว
“……”
ในสมองของตู้โป๋เหวินมีแต่ประโยคนี้ของเฉียวอวี่ถงวนเวียนอยู่เป็นเวลานานก็ไม่หายไป
เจี่ยงอวี่ไม่ได้เข้ามา
เขารอตู้โป๋เหวินออกไป
เฉียวอวี่ถงมีความสามารถแบบนี้ เธอสามารถทำให้ตู้โป๋เหวินเปลี่ยนแปลงได้
ก็เหมือนกับที่ตู้โป๋เหวินสามารถอยู่ที่บ้านตระกูลตู้ได้ถึงสิบกว่าปีเพราะเฉียวอวี่ถง……
ในโรงพยาบาล
“ถังจิง วันนี้รู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”คนที่มาหาเธอแน่ๆในทุกวันมีเพียงถังสิงและเถียนซิน
คนอื่นๆไม่รู้เรื่องนี้
“ก็ดี ฉินว่าฉันน่าจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”
“อย่างนั้นก็ดี เดี๋ยวฉันไปถามคุณหมอว่าเขาจะว่าอย่างไรบ้าง? ถ้าได้จริงๆก็ดี” สภาพของถังจิงที่จริงแล้วไม่แย่ กินข้าวได้ดี พักผ่อนได้ดี บางครั้งก็ไปเดินเล่นที่สวนของโรงพยาบาล
เธอตั้งใจพยายามเพื่อลูก
“อื้ม”
“วันนี้เธออยากกินอะไร เดี๋ยวฉันโทรบอกถังสิงให้เอามาให้”
“กินหม้อไฟได้ไหม?”
“……”เถียนซินถูกเย้าเล่นแล้ว “ที่นี่โรงพยาบาล ห้ามใจหน่อยได้ไหม ถ้าเธออยากกินพอออกจากโรงพยาบาลแล้วฉันจะไปเป็นเพื่อน”
“โอเค!”
ตู้โป๋เหวินวนเวียนอยู่ที่ประตูห้องผู้ป่วย
ลังเลไม่เคาะประตูสักที
เพราะพยาบาลมาตรวจดูห้อง ตู้โป๋เหวินจึงต้องเข้าไป
ผู้ชายที่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวไม่กี่วันดูไปแล้วเหมือนผ่านโลกมาโชกโชน ตอนนี้ตู้โป๋เหวินก็เป็นอย่างนี้ แก่ลงไปหลายปี
หนวดเครายาวออกมา เสื้อผ้าที่ใส่ก็ดูเก้อเขิน บนตัวอบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้าและบุหรี่
ถังจิงและตู้โป๋เหวินเจอกันโดยไม่พูดอะไร
ที่ไม่เหมือนแต่ก่อนคือถังจิงไม่ได้เริ่มเอ่ยปากก่อน
เถียนซินร้อนใจเพราะสภาพของเพื่อนสนิทและความเกลียดตู้โป๋เหวิน แต่เธอไม่ได้ระเบิดออกมาโต้งๆ แต่ให้พื้นที่ส่วนตัวกับทั้งสองได้คุยกัน
“ถังจิง ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไร จะถอนหมั้นใช่ไหม? ฉันตกลง ฉันพูดกับที่บ้านฉันได้” ในใจด้านชาและเตรียมใจเรื่องตู้โป๋เหวินจะถอนหมั้นไว้นานแล้ว
ตู้โป๋เหวินถูกเข้าใจผิด “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้ ผมหมายความว่าพวกเราใช้ชีวิตด้วยกันต่อไปได้ไหม?
แม้ว่าผมจะมอบใจให้คุณไม่ได้ แต่ผมเต็มใจจะเรียนรู้ที่จะเป็นพ่อที่ดี เป็นสามีที่ดี ผมจะรับความรับผิดชอบที่ตัวเองควรจะมี”
เรื่องนี้ไม่มีใครผิด? และก็ไม่ควรให้ใครแบกรับความรับผิดชอบ
ในเมื่อเกิดขึ้นแล้ว การเผชิญหน้าถึงจะเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุด
ถังจิงมองตู้โป๋เหวินด้วยความประหลาดใจ “คุณคิดดีแล้วหรอ?”ในเมื่อพูดออกมาว่าจะทำ ไม่ง่ายที่จะทำได้
“ผมคิดดีแล้ว ถังจิง ในเมื่อพวกเราอยู่ด้วยกันแล้วผมหวังว่าพวกเราจะอยู่กันอย่างสงบสุข”ความยากลำบากหลายวัน ถึงวันนี้มลายหายไปแล้ว
“ถังจิง ช่วงชีวิตที่เหลือช่วยชี้แนะด้วยนะ”
“ตกลง”ถังจิงเห็นใจตู้โป๋เหวิน หากไม่ถูกบีบคั้นเธอจะไม่ถอดใจไปก่อนเด็ดขาด
ตู้โป๋เหวินพูดอย่างนี้เธอก็วางใจแล้ว