ภารกิจกวาดสมบัติตระกูลที่ถูกล้มล้าง นิยาย บท 6

“ข้าไม่ดื่ม!”

ซ่งจิ่วฉือปากแข็ง หันหน้าหนี เขาไม่อยากดื่มน้ำที่ได้มาจากหญิงชั่วคนนี้

ท่านหญิงใหญ่ซ่งยื่นน้ำให้ซ่งจิ่วหลี ซ่งจิ่วหลีต่างออกไป แม้จะเกลียดแต่ก็ไม่ส่งผลต่อการกิน

ดังนั้นนางจึงดื่มน้ำไปสองสามอึก แต่ยังคงแสดงความไม่พอใจต่อเจียงหว่าน

เมื่อเห็นครอบครัวของพวกเขาดื่มน้ำอย่างอบอุ่น เสิ่นเชียนก็กลอกตาไปมาพลางพูดว่า

“ท่านย่า พวกเราไร้ความสามารถ แลกมาได้แค่หมั่นโถวขาว ๆ ท่านหิวน้ำไหม”

นี่มันจงใจแขวะพวกเขาชัด ๆ เจียงหว่านกัดหมั่นโถวดำ ๆ อย่างไม่ใส่ใจพลางดูการแสดงของเสิ่นเชียน

นายหญิงซ่งกลืนหมั่นโถวลงคออย่างยากลำบากเพราะคอแห้ง นางกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“เดินทางมาไกลขนาดนี้ ใครกันจะไม่หิวน้ำ”

นางกระหายน้ำจนปากแทบจะเป็นร้อนใน ก่อนหน้านี้ไม่เคยลำบากเช่นนี้มาก่อน

“พี่สะใภ้ พวกท่านจะดูแลแต่คนของตัวเองแล้วไม่ดูแลท่านแม่ไม่ได้นะ”

ท่านหญิงรองซ่งจงใจมองไปทางท่านหญิงใหญ่ พี่สะใภ้คนนี้ของนางขี้ขลาดและหัวอ่อน พูดแค่ไม่กี่คำก็จะส่งถุงน้ำของเจียงหว่านมาให้แล้ว

และแน่นอนว่าท่านหญิงใหญ่ซ่งหันไปหาเจียงหว่านอย่างลังเล แต่เจียงหว่านกลับพูดอย่างเย็นชา

“งั้นตอนที่พวกเจ้าแลกหมั่นโถวทำไมไม่คิดจะช่วยพวกเราล่ะ ข้าจำได้ว่าเรายังไม่แยกครอบครัวกันนี่”

น้ำแค่นิดเดียว นางไม่ใช่คนตระหนี่ แต่แค่ไม่อยากให้คนพวกนี้ได้ใจ

ท่านหญิงใหญ่ที่กำลังจะส่งน้ำจึงรีบเก็บกลับมา จริงด้วย เรายังไม่แยกบ้านกันเสียหน่อย พวกเขายังเป็นครอบครัวเดียวกัน

แต่ก่อนหน้านี้พวกเขากลับแบ่งแยกอย่างเห็นได้ชัด

“มันเหมือนกันงั้นหรือ”

ท่านหญิงรองซ่งพูดอย่างไร้เหตุผล “พวกเราต่างก็กตัญญูต่อนายหญิง เจ้าก็ต้องกตัญญูต่อนายหญิงเช่นกัน”

“ท่านแม่ พวกเราต้องกตัญญูต่อท่านย่า”

ซ่งจิ่วหลีใกล้ชิดกับนายหญิงมาตั้งแต่เด็ก เห็นนายหญิงเม้มปากอยู่จึงสงสารทันที ท่านย่าหิวน้ำแล้ว

ท่านหญิงใหญ่ซ่งลังเลอีกครั้ง นางมีนิสัยขี้ใจอ่อนอยู่แล้ว แต่ของสิ่งนี้ไม่ใช่ของนาง

ดังนั้นนางจึงหันไปหาเจียงหว่าน เจียงหว่านก้าวเข้ามาหาสองสามก้าว ก่อนจะเอาถุงหนังใส่น้ำกลับไป สีหน้าเย็นชามองไปที่ห่อของของเสิ่นเชียน

“ถ้าข้าดูไม่ผิด ในห่อของของเจ้าก็มีถุงหนังใส่น้ำนะ”

นอกจากถุงหนังใส่น้ำยังมีอาหารแห้ง เสิ่นเชียนไม่อยากแบ่งให้คนอื่นจึงซ่อนเอาไว้ ไม่คิดว่าเจียงหว่านจะจับได้

ชั่วขณะนั้นสีหน้าของนางแทบจะดูไม่ได้ กอดห่อของเอาไว้แน่น พูดอย่างไม่พอใจ

“ให้เจ้าแสดงความกตัญญูต่อท่านย่าเจ้ายังจะมาเฉไฉ”

“น้ำของข้ากับของเจ้าเอามาเปรียบกันไม่ได้ น้ำของพวกเรามาจากแม่น้ำ ถ้าจะต้องแสดงความกตัญญูต่อท่านย่า ควรใช้สิ่งที่ดีที่สุดไม่ใช่หรือ”

เจียงหว่านพูดอย่างชาญฉลาด นายหญิงมองเสิ่นเชียนด้วยสายตาละโมบ ใช่ แน่นอนว่านางต้องการสิ่งที่ดีที่สุด

เมื่อสบสายตาของนายหญิง เสิ่นเชียนก็รู้สึกไม่เต็มใจอย่างมาก ทว่าซ่งเฉินสามีของนางเอ่ยปากว่า

“เชียนเชียน เราเป็นเด็กไม่ควรทำให้ท่านย่าผิดหวัง”

“อืม”

เสิ่นเชียนเปิดห่อของด้วยสีหน้าไม่ค่อยเต็มใจ นางกลัวคนอื่นเห็นของข้างในจึงหยิบถุงหนังใส่น้ำออกมาอย่างรวดเร็วแล้วส่งให้นายหญิง

“ท่านย่า ใช่ว่าเชียนเชียนจะไม่กตัญญูต่อท่าน ข้าแค่อยากเก็บไว้แล้วค่อยนำออกมาดื่มในภายหลัง”

นางจงใจเหลือบมองเจียงหว่าน ชัดเจนว่าต้องการให้นายหญิงเปรียบเทียบ

นายหญิงซ่งพยักหน้าอย่างพอใจ “ไม่ต้องห่วง ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนกตัญญู ไม่เหมือนกับบางคนที่อกตัญญู”

คำพูดนี้เหมือนจะพุ่งเป้าไปที่เจียงหว่าน ซ่งจิ่วหลีจ้องมองเจียงหว่านด้วยความโกรธ “เจียงหว่าน ทำไมเจ้าถึงขี้ตระหนี่ได้เพียงนี้!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน