ภารกิจกวาดสมบัติตระกูลที่ถูกล้มล้าง นิยาย บท 7

“เจ้านาย อย่าลืมภารกิจสะสมทรัพยากรของท่านนะ” คำเตือนของภูติน้อยทำให้เจียงหว่านรู้สึกหมดคำพูด

“ตอนนี้ข้าอยู่ในระหว่างการถูกเนรเทศ อีกทั้งพวกเจ้าหน้าที่ไม่ให้คนเดินไปไหนมั่ว ๆ ที่นี่ไม่มีหมู่บ้าน ไม่มีร้านค้า ข้าจะไปหาของที่ไหนมาสะสมได้”

เจียงหว่านรู้สึกจำใจ ทว่าภูติน้อยยังคงพูดยั่วยวนนาง “หรือว่าเจ้านายไม่อยากมีช่องมิติที่ปลูกพืชเลี้ยงสัตว์ได้งั้นหรือ

พอถึงตอนนั้นไม่ว่าจะข้าวของอะไรก็ไม่มีอะไรที่ท่านหาไม่ได้ มีแต่สิ่งที่ท่านคิดไม่ถึงเท่านั้น”

“พอ!”

เจียงหว่านขัดจังหวะการพูดเป็นน้ำไหลไฟดับของภูติน้อย “ก็ได้ ข้าจะพยายามแล้วกัน”

นางจะหาโอกาสกักตุนในภายหลัง

การเดินทางยังคงดำเนินต่อไป เจียงหว่านไม่ได้ยอมแพ้ ส่วนผู้คนที่ภายในใจมีแต่ความอาฆาตแค้นในตอนนี้ไม่มีใครมีกระจิตกระใจที่จะมาทะเลาะกันเลย

เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนเหมือนว่าขาคู่นี้ไม่ใช่ของตนเอง เจียงหว่านรู้สึกชัดเจนว่าที่ฝ่าเท้าของนางเหมือนมีตุ่มน้ำพอง นางอยากใช้พลังพิเศษของตัวเองให้เดินได้เร็วขึ้น แต่น่าเสียดายที่ทำไม่ได้

ไม่ใช่แค่นางเท่านั้น คนอื่น ๆ ก็รู้สึกเช่นกัน โดยเฉพาะเสิ่นเชียนที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น แอบมองไปที่ซ่งเฉินที่อยู่ข้างหน้า แล้วแกล้งล้มลงกับพื้น

“อ๊า!”

เสิ่นเชียนล้มลงกับพื้นและร่ำไห้ “เจ็บจังเลย ท่านพี่ ข้าเดินต่อไม่ไหวแล้ว”

เสียงร้องของนางทำให้ทุกคนหันมามอง เดิมทีคิดว่าซ่งเฉินจะดูแลเอาใจใส่อุ้มนางขึ้น แต่ซ่งเฉินกลับขมวดคิ้วและพูดว่า

“เจ้าลุกขึ้นและเดินต่อไปเถอะ ข้าเองก็เดินไม่ไหวแล้ว”

ซ่งเฉินรู้สึกว่าขาของเขาเองกำลังอ่อนแรง จะมีกระจิตกระใจไปห่วงใยภรรยาที่เพิ่งจะแต่งเข้ามาได้อย่างไร

แม้แต่เมียเล็กเมียน้อยที่ถูกเนรเทศพร้อมกันก็ไม่กล้าแสร้งทำตัวอ่อนแอต่อหน้าเขา

เสิ่นเชียนตะลึง น้ำใส ๆ ไหลออกมาจากหางตาของนาง นางไม่คิดว่าซ่งเฉินจะไร้หัวใจเช่นนี้ “ท่านพี่”

เมื่อเห็นว่าพวกเขาตกอยู่ท้ายขบวนแล้ว ซ่งเฉินก็รีบเร่งเดินไปข้างหน้า

“จะเดินไหม”

เจ้าหน้าที่ใช้แส้ฟาดเสิ่นเชียน เสิ่นเชียนเจ็บปวดน้ำตาไหลและรีบลุกขึ้น

“ข้าเดิน ข้าเดินแล้ว ข้าจะเดินเดี๋ยวนี้”

ความเจ็บปวดจากการถูกเฆี่ยนนั้นทรมานมาก โชคดีที่นางสวย เจ้าหน้าที่คนที่เฆี่ยนนางจึงฉวยโอกาสแต๊ะอั๋งนางเล็กน้อย จึงไม่ได้เฆี่ยนแรงมากนัก

ทว่าเสิ่นเชียนก็ยังคงกลัวและไม่กล้าที่จะขี้เกียจอีกต่อไป ไม่ได้ถึงกับเดินเร็ว แต่ก็กัดฟันเดินต่อไป

เมื่อมีเสิ่นเชียนเป็นตัวอย่าง ในตอนนี้ทุกคนจึงรู้นิสัยของเจ้าหน้าที่เหล่านี้ ไม่มีใครกล้าแสร้งทำอีก

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม มีใครบางคนใช้วิธีลัด ยัดเงินให้เจ้าหน้าที่เล็กน้อย จึงมีโอกาสได้พักสิบห้านาที

เมื่อหยุดพักเจียงหว่านก็ถือถุงหนังใส่น้ำเดินไปอยู่ด้านหน้าซ่งจิ่วยวน ถึงแม้ซ่งจิ่วยวนจะไม่ชอบเจียงหว่าน แต่เขาก็เบือนหน้าหนีอย่างมีชั้นเชิง

“ดื่มน้ำหน่อยสิ”

เจียงหว่านยังคงจับคางของซ่งจิ่วยวนด้วยท่าทีที่หยาบคาย ซ่งจิ่วยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้กระโตกกระตาก และอ้าปากดื่มน้ำไปหนึ่งอึกอย่างเชื่อฟัง

ด้วยความฉลาดของเขาจึงรู้ว่ามีเพียงถุงหนังใส่น้ำใบนี้ที่เป็นน้ำหวาน หากเป็นซ่งจิ่วหลีที่ไม่รู้ประสีประสาคงจะโวยวายไปแล้ว

“ขอบใจ!”

ถึงแม้ว่าจะถูกบังคับให้แต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ แต่ในขณะนี้ซ่งจิ่วยวนก็เปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อนางไปแล้ว

ดูเหมือนว่านางจะชอบเขาจริง ๆ ดังนั้นแม้จะถูกบังคับให้เนรเทศแต่นางก็ยังห่วงใยเขา หากเขาหายดี แม้จะไม่สามารถมอบความรักให้ได้ แต่เขาจะปฏิบัติต่อนางอย่างดี

เจียงหว่านไม่รู้ว่าซ่งจิ่วยวนคิดไปไกลขนาดนั้น นางเก็บถุงหนังใส่น้ำและพูดข้างหูซ่งจิ่วยวน

“ถ้าเจ้าสามารถกำจัดปลิงพวกนั้นได้ ข้าจะหาวิธีเอาของอร่อย ๆ มาให้ครอบครัวของเจ้า”

ปลิงงั้นหรือ

หมายถึงอาสองกับอาสามงั้นหรือ

ซ่งจิ่วยวนเงยหน้ามอง เห็นว่าอาสองกับอาสามไม่เคยห่วงใยเขาเลยแม้แต่น้อย

นางหมดหนทาง สายตาเว้าวอนมองไปที่เจียงหว่าน

เจียงหว่านก็ลองแตะหน้าผากของซ่งจิ่วยวน ขณะที่สติของเขาเริ่มสลึมสลือ อีกทั้งหลับตาเหมือนกำลังฝันร้าย

เจียงหว่านคิดแผนขึ้นมาได้ “ท่านแม่แถวนี้ไม่มีร้านยา แต่เจ้าหน้าที่เหล่านี้คุ้นเคยกับการส่งนักโทษ มีฝีเท้าที่ดี

ท่านเห็นไหมว่าพวกเขายังดูสดชื่นมาก ถ้าให้เงินพวกเขาสักหน่อย ให้พวกเขาไปเชิญหมอที่หมู่บ้านข้างหน้ามาสักคนก็น่าจะได้นะ”

“ก็จริง แต่…”

ท่านหญิงใหญ่ซ่งน้ำตาคลออีกครั้ง “ทว่าบนตัวข้าไม่มีของมีค่าอะไรเลย เงินก็ยิ่งไม่มี”

ตอนที่ถูกยึดทรัพย์สมบัติพวกเครื่องประดับของนางถูกริบเอาไปหมดแล้ว อย่างอื่นก็ยิ่งไม่ต้องไปกล่าวถึงเลย

“ข้าก็ไม่มี”

ซ่งจิ่วหลีคนใสซื่อและหัวอ่อน จึงไม่มีความคิดที่จะซ่อนเงินทอง และซ่งจิ่วฉือก็เช่นกัน

เจียงหว่านมองไปที่คนในบ้านสองและบ้านสามที่กำลังดูการแสดงอยู่ไม่ไกล “ท่านแม่ อย่างน้อยพวกเขาก็ได้รับการดูแลจากท่านพี่มาหลายปี

ตอนนี้ถึงเวลาที่พวกเขาต้องตอบแทนบุญคุณแล้ว เราไปยืมเงินจากพวกเขาเถอะ”

ตามที่นางรู้จักนิสัยใจคอของคนเหล่านั้น จะต้องปฏิเสธแน่ ๆ นี่เป็นโอกาสที่ดีในการเสนอเรื่องแยกบ้าน

“ได้ ข้าจะไป”

ท่านหญิงใหญ่ตระกูลซ่งกัดฟัน เพื่อบุตรชาย ต่อให้ต้องทำตัวต่ำต้อยต่อหน้าศัตรูนางก็ไม่เสียใจ

สิ่งที่กลัวคือกลัวว่าลูกของนางจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก

จากนั้นพวกเขาก็รอ รอจนเจ้าหน้าที่ไปปรุงอาหารที่หน้าปากถ้ำ

ท่านหญิงใหญ่ซ่งยังไม่ทันได้กัดหมั่นโถว รีบไปที่ด้านหน้าคนของบ้านสองและบ้านสามทั้งน้ำตา “น้องสอง น้องสาม น้องสะใภ้ทั้งสอง

จิ่วยวนมีไข้ ถ้ายังไม่ถึงมือหมอ ชีวิตเขาคงยากที่จะรักษาไว้ พวกเจ้า…พวกเจ้าจะช่วยจิ่วยวนของข้าได้หรือไม่”