พ่ายรัก นิยาย บท 63

"เป็นผู้ชายได้ยังไงทิ้งให้เราเดินกลับเนี่ยนะ!! ดึกดื่นค่อนคืนขนาดนี้จะมีแท็กซี่ไหมเนี่ย!!" ลูกศรยืนมองรถที่เพิ่งจะออกตัวไป

หญิงสาวเดินมาตามถนน ชุดที่ใส่ก็ไม่เอื้ออำนวยเลย เพราะมันคือชุดราตรีที่เปิดโชว์ส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกาย

"น้องสาว คิดเป็นครั้งหรือคิดเป็นคืนจ๊ะ" มีรถเก๋งคันหนึ่งวิ่งมาจอดด้านข้าง เพราะคิดว่าเธอคงเป็นผู้หญิงอย่างว่า

แต่ลูกศรก็ไม่ตอบ ตอนนี้เธอเริ่มนึกกลัวขึ้นมา..

หญิงสาวรีบเดินจ้ำอ้าว แต่ก็ไม่ทันรถคันนั้น พวกเขาขับไปจอดด้านหน้า ในรถมีผู้ชายสองคน และทั้งสองก็ลงรถมา

"ทำไมถามไม่ตอบล่ะจ๊ะหรือจะอัพค่าตัว" หนึ่งในนั้นพูดพร้อมกับค่อยๆ ก้าวเข้ามาหาเธอทีละก้าวแบบช้าๆ

บี๊ด!! บี๊ดด!!! เสียงรถที่เพิ่งวิ่งมาจอดบีบแตรเรียกคนที่อยู่ตรงหน้า

"คุณ" ลูกศรรีบเดินกลับมาเพราะรถคันนั้นคือรถของไกรสร

เขากลัวว่าจะถูกแม่ตำหนิก็เลยวนรถกลับมารับเธอ

"อ้าว ไอ้น้อง.. ผู้หญิงคนนี้พวกพี่จองแล้ว"

"จองพ่อมึงสิ! ไม่อยากตายถอยไปเลย" ไกรสรซึ่งอารมณ์ไม่จอยอยู่แล้ว ก็ปล่อยอารมณ์เสียใส่แบบเต็มเหนี่ยว

"เอ้าาไอ้นี่! สงสัยมันอยากกินตีน จัดให้มันหน่อยสิวะ วัยรุ่นทั้งสองถือว่าตัวเองเยอะกว่าก็เลยเดินเข้ามา หวังจะทำร้ายไกรสร

ผ่านไปเพียงไม่นาน..

ลูกศรถึงกับอึ้งในฝีมือการต่อสู้ของไกรสร เขาไม่ใช่แค่เป็นแฮกเกอร์มือดี ..แต่เขายังเรียนการต่อสู้มาหลายรูปแบบ และไม่ต้องคิดสภาพของคนทั้งสองนะว่าจะเป็นยังไง ตอนนี้แทบจะได้หยอดน้ำข้าวต้ม

@บ้านลูกศร

"คุณเข้าไปข้างในก่อนไหม ฉันเห็นมือคุณเป็นแผล" แผลที่ได้มาจากการต่อยพวกนั้น

"ไม่"

"เข้าไปดื่มน้ำหน่อยก็ได้"

"บอกว่าไม่ไง!!" จบคำพูดไกรสรก็เคลื่อนรถออกไป ทั้งๆ ที่ ตัวเธอยังไม่ลงจากรถ แต่ประตูนั้นได้เปิดออกแล้ว..เพราะหวังจะไล่เธอลงทางอ้อม

"คนบ้าอะไรอารมณ์รุนแรงฉิบเป๋ง" หญิงสาวรีบลงรถแทบไม่ทัน

เช้าวันต่อมา..

"คนนี้เป็นไงบ้างลูก"

"ก็ไม่ต่างจากพี่น้องเขาหรอกแม่" ที่แน่ๆ คือเขาไม่สนใจเธอเหมือนพี่ๆ ของเขานั่นแหละ

"แต่หนูสัญญากับแม่แล้วนะ"

"ลูกศรก็ไม่เข้าใจว่าแม่ต้องการจะเกี่ยวดองอะไรกับตระกูลนี้นักหนา เงินทองเราก็มีไม่ใช่น้อย" ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีพ่อ แต่มรดกของพ่อก็ทิ้งไว้ให้ตั้งมากมาย ใช้ทั้งชาติไม่รู้จะหมดหรือเปล่า

พอจบคำพูดของลูกสาวน้ำตาแม่ก็ไหลลงมา

"แม่อย่าร้องนะ หนูตกลงก็ได้ แม่ต้องการคนนี้ใช่ไหม" ที่เธอต้องตามใจแม่แบบนี้ เพราะแม่ของเธอมีอาการซึมเศร้าตั้งแต่พ่อจากไป อารมณ์ไม่คงที่ บางทีเหมือนคนป่วยทางจิตด้วยซ้ำ

"จริงนะลูก" และอาการนี้ไม่มีใครรู้ แม้กระทั่งเกษรเพื่อนรัก

"ค่ะ" เธอพยายามพาแม่ไปรักษา หวังว่าแม่จะอาการดีขึ้นหน่อย แต่ก็แค่ทรงตัว

หลายวันต่อมา..

'ที่นี่ที่ทำงานของคุณย่าเหรอครับแม่"

"ใช่จ้า" วันนี้เป็นวันหยุดของครรชิต และเด็กน้อยก็บ่นคิดถึงคุณย่า

เนตรนภาอยู่ที่บ้านว่างๆ ก็เลยพาลูกขับรถมาเล่นกับคุณย่าที่บริษัท

พอเธอพาครรชิตเดินเข้ามาด้านใน พนักงานหลายคนต่างก็มองครรชิตแบบเอ็นดู เพราะเขาน่ารักมาก วัยกำลังเรียนรู้ เห็นอะไรนิดอะไรหน่อยก็ถามผู้เป็นแม่ไปหมด

"พอขึ้นไปถึงห้องคุณย่าแล้วหนูห้ามดื้อนะ" หญิงสาวตักเตือนลูกน้อยระหว่างที่กำลังขึ้นลิฟต์มาชั้นบน

"ครับผม" จบคำพูดของเด็กชายตัวน้อยๆ ลิฟต์ก็เปิดออก..พอลิฟต์เปิดออกเท่านั้นแหละ เขาก็รีบวิ่งแจ้นออกไปจนผู้เป็นแม่ตามไม่ทัน