พ่ายรัก นิยาย บท 74

วันต่อมา.. ที่โรงพัก

"นายไม่ต้องเป็นห่วงนะเดี๋ยวก็ได้ออกมา แค่ถูกฝากขังไว้" คันศรยืนเกาะกรงขังที่สถานีตำรวจพูดกับน้อง เพราะก่อนจะขึ้นศาลผู้ต้องหาต้องได้ถูกกักตัวไว้ชั่วคราว

"ครับ"

"นายสุดยอดเลยนะ ที่เก็บมันก่อนที่มันจะทำอะไรพวกเราอีก" ไม่ได้มีแค่คันศรที่มา ธนูก็มาด้วย แต่ยกเว้นภรรยาทั้งสองของพวกเขา เพราะไม่อยากจะให้มาสถานที่แบบนี้

"พูดมากน่ะธนู เดี๋ยวก็มีใครได้ยินเข้า" คันศรห้ามปรามน้องชายไว้ เพราะคนที่ตายก็มีญาติพี่น้องมารอฟังการพิพากษาเหมือนกัน

ไกรสรพยายามมองหาลูกศร ถึงแม้ความหวังน้อยนิดที่เธอจะมา เขาก็ยังหวังว่าจะเห็นหน้าเธอ

"มองหาใคร ถ้ามองหาแม่..ตอนนี้อยู่กับทนาย" พี่ชายเห็นน้องมองก็เลยถามดู

"ครับ" ตอบพี่ชายแต่สายตาก็ยังมองไปด้านนอก เหมือนไม่สนใจคำพูดที่พี่ชายพูดเลย

เวลาผ่านไป..

"เลื่อนการขึ้นศาล เป็นอีกสามวันข้างหน้า" พอรู้เรื่องแล้วเกษรก็เลยเข้ามาหาลูกชาย

"ยังไงก็ได้ครับแม่"

"แม่กำลังให้ทนายยื่นเรื่องประกันลูกออกมาใหม่ วันขึ้นศาลค่อยมาอีกที"

"ไม่ต้องหรอกครับ ผมอยู่ในนี้ได้"

"อย่าพูดแบบนั้นสิไกรสร"

"ผมอยากอยู่คนเดียว" เขารู้สึกผิดต่อผู้เป็นแม่ ที่ไม่พูดความจริงออกมา และยังมีความน้อยใจบ้างที่เธอไม่โผล่หน้ามาเลย

ถึงแม้ว่าจะออกไปก็ไม่กล้าไปเจอหน้าเธอ ไกรสรก็เลยขออยู่ในนี้ดีกว่า

"ดูน้องเงียบไปนะครับแม่" ทุกคนออกมาข้างนอกแล้ว คันศรถึงกล้าคุยกับแม่เรื่องไกรสร

"แม่ก็เป็นห่วงเหมือนกัน"

โรงพยาบาล..

เกษรออกจากโรงพักก็ตรงมาที่โรงพยาบาล เพื่อจะเยี่ยมเพื่อน

"ตำรวจมาทำไมจ๊ะ" พอมาถึงโรงพักก็เห็นตำรวจชุดเดียวกับที่ทำคดีของไกรสร

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เห็นบอกว่าอยากสอบปากคำคุณแม่ แต่คุณแม่ก็ไม่พูดอะไร" ดวงตาที่บวมเป่งสื่อให้เห็นว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เธอไม่รู้จะหันหน้าไปคุยกับใครได้ การเป็นลูกคนเดียวมันลำบากแบบนี้เอง

"คนไม่รู้สติขนาดนี้จะมาสอบปากคำอะไร" เกษรนึกโมโหก็เลยเข้าไปในห้องนั้น

"มึง!!!" ชไมพรเห็นหน้าเกษรเข้ามา..ก็ชี้หน้าแบบเอาเรื่อง

ตำรวจต่างก็มองดูและเก็บรายละเอียดไว้ ว่านางจะพูดอะไรต่อ เพราะเค้นถามยังไงนางก็ไม่ยอมพูด

"คนป่วยขนาดนี้ทำไมพวกคุณต้องมาสอบปากคำด้วย" เกษรตำหนิตำรวจ

"พวกเราไปเจอหลักฐานใหม่มาครับ" ตำรวจไปค้นที่กบดานของผู้ต้องหา ก็เจอหลักฐานการว่าจ้าง และที่ต้องได้เลื่อนคำพิพากษาก็มาจากตรงนี้

"หลักฐานอะไร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับชไมพรเพื่อนของฉัน"

"เพื่อนงั้นเหรอ!! กูไม่เคยเห็นมึงเป็นเพื่อนสักที อย่ามาตอแหล!!" มันคือเสียงชไมพรที่ตวาดเกษร

"ชไมพรเธอพูดอะไร"

"แม่พูดอะไร" ลูกศรก็ตกใจกับคำพูดของแม่เหมือนกัน

"มึงไม่ต้องมาตอแหล ไม่ต้องมาทำเป็นคนดี ทั้งๆ ที่มึงเลว แย่งผู้ชายของกู อีเกษร!! กูจะฆ่ามึงให้ตาย ทำไมมึงไม่ตายตามไอ้ผู้ชายชั่วๆ คนนั้นไป!!! กรี๊ดดดด!!!!" จบคำพูดชไมพรก็กรี๊ดขึ้นแบบขาดสติ จนทีมแพทย์ได้รีบเข้ามาจับมัดไว้ที่เตียง

"ที่ชไมพรพูดมามันคืออะไรคุณตำรวจ" เกษรหันไปถามตำรวจเพราะนางได้ยินเต็มสองหูเลยว่าเพื่อนพูดอะไรออกมาบ้าง แค่อยากถามให้แน่ชัด

"ผมว่าเราไปคุยกันข้างนอกก่อน" ตอนนี้ตำรวจได้หลักฐานทุกอย่างครบแล้ว

ส่วนลูกศรแทบช็อกเมื่อได้ยินแม่พูดแบบนั้น ถึงตอนนี้เธอรู้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นเป็นมือปืน ที่ตามยิงเกษรแม่ของเขา แต่เธอพยายามคิดในแง่ดีว่าไอ้มือปืนนั้นไม่เกี่ยวข้องกับแม่ของเธอ..แต่พอมาถึงเวลานี้ หญิงสาวเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมมันถึงได้แวะเวียนมาหาแม่บ่อยนัก