พ่ายรัก นิยาย บท 9

ดวงตางามเศร้าลงทันที..ความผิดของเราหรือเปล่า ที่ทำให้เขาต้องได้หยุดเรียนไปอีกครั้ง เราไม่น่าดึงเขาเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย..ทำไงดี

เที่ยงวันเดียวกัน..

ช่อชบาเห็นนิสาเดินออกจากห้องไปก่อนวัลลภ หญิงสาวก็เลยเดินเข้าไปเพื่อที่จะสอบถามอะไรบางอย่างกับเขา

"ฉันถามอะไรนายหน่อยสิ นายต้องตอบตามความจริงนะ" ที่จริงช่อชบาไม่อยากจะเจรจาอะไรกับเขาอีกแล้ว ตัดก็คือตัด แต่เรื่องนี้เธอต้องรู้ความจริงให้ได้

"เธอจะถามอะไรฉันอีก" วัลลภมองไปที่ประตู กลัวว่าเมียจะเดินกลับมา "จะถามก็รีบถามมา"

"นายเป็นคนจ่ายค่าโรงแรมนั่นจริงไหม" หลายวันมานี้ ช่อชบาคิดว่าคนที่จ่ายค่าโรงแรมก็คือวัลลภ เพราะถ้าเขาจะจ่ายให้ มันเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับคนที่มีฐานะอย่างพวกเขา เธอก็เลยไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ แต่พอได้ยินดารินพูดขึ้นมา

ทันใดนั้นนิสาก็เดินกลับมา..เพราะมองกลับไปด้านหลังสามีไม่เดินตาม ก็เลยต้องรีบกลับมาดูที่ห้องเรียน

"ที่เธอถามหมายความว่ายังไง" และนิสาก็ได้ยินเต็มสองหู

วัลลภรีบมองไปที่ประตู ใบหน้าหล่อของเขาซีดลงทันตา "นิสา"

"ตอบมันไปสิคะวัลลภ นิสาก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าคืนนั้นใครเป็นคนจ่าย"

"เราไม่ใช่คนบ้านะ ที่จะไปจ่ายค่าโรงแรมตั้งหลายแสนขนาดนั้น" จบคำพูดวัลลภก็เดินมาควงแขนภรรยาออกไป โดยที่ไม่สนใจช่อชบาเลย

"ถ้าไม่ใช่วัลลภ..งั้นเป็นนายใช่ไหมธนู" ช่อชบาวิ่งออกมาที่หน้ามหาวิทยาลัย เธอตรงไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อจะไปที่...

@โรงแรมที่ใช้จัดงานคืนนั้น..

"สวัสดีค่ะฉันอยากจะสอบถามเรื่องผู้ชายที่ชื่อธนู..เขาเคยทำงานที่นี่" หญิงสาวไม่เข้าเรียนภาคบ่าย เพราะเธอจะมาสอบถามเรื่องของเขาให้แน่ใจ

"ธนู? ธนูไหนคะ คุณเป็นญาติหรือเปล่า"

"ฉันไม่ใช่ญาติค่ะ แต่อยากจะสอบถาม เพราะไม่เห็นเขาไปเรียนหลายวันแล้ว"

"เรียน?" พอพนักงานได้ยินมาถึงตรงนี้ คงไม่ใช่ธนูเดียวกันแล้วล่ะ ก็เลยตอบปฏิเสธไปว่าไม่รู้จัก

ช่อชบาไม่ทิ้งความตั้งใจ เธอแอบเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง แต่ก็ไม่เจอใคร หญิงสาวแอบเดินไปเรื่อย ๆ เผื่อเจอเขา เพราะยังไงวันนี้เธอก็ว่างแล้ว..

หนึ่งเดือนผ่านไป

ในระยะเวลาเดือนกว่าที่ผ่านมา เธอถูกเพื่อนล้อมาโดยตลอด ว่าถูกผู้ชายทิ้งกลางอากาศ เพราะอยู่ดี ๆ เขาก็หายไปและไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย

"แกเก่งจังเลยว่ะที่อดทนได้" ดารินชมเพื่อน เพราะถ้าดารินเป็นคนเจอสถานการณ์แบบนี้เอง คงถอยไปนานแล้ว

"ฉันมีทางเลือกเหรอ ฉันจำเป็นต้องเรียนให้จบ เพราะฉันคือความหวังเดียวของครอบครัว" เรื่องอับอายใครจะไม่อายล่ะ แต่เธอก็เป็นคนผิดเอง ที่ดันไปแนะนำเขาว่าเป็นสามี ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักเขาเลยด้วยซ้ำ

เรื่องใครเป็นคนจ่ายค่าโรงแรมในคืนนั้น มันยังคาใจของช่อชบามาจนถึงทุกวันนี้ และตอนนี้เธอได้ศึกษาจนจบปริญญาตรี แถมยังคว้าเกียรตินิยมอันดับ 2 มาครองได้

และทางมหาวิทยาลัยได้ติดต่อที่ทำงานให้กับนักศึกษาที่จบใหม่ ถ้าใครยังไม่มีที่ทำงานก็สามารถเข้าไปทำงานในบริษัทนี้ได้ โดยยื่นเอกสารของทางมหาวิทยาลัย

และมีเพื่อน ๆ ในห้องหลายคนสนใจ เพราะยังไงทุกคนต้องหางานทำอยู่แล้ว และนี่มันก็เป็นโอกาสดีมากสำหรับนิสิตนักศึกษาที่จบใหม่

"เราคงคิดถึงแกแย่" ช่อชบาคว้าตัวของดารินเข้ามากอดไว้

"คุณพ่อกับคุณแม่ อยากให้เราต่อให้จบปริญญาโท" ใช่แล้วดารินไม่ได้ไปทำงานด้วย เพราะเธอจะเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเป็นเวลา 2 ปี

"เราคงต้องรีบทำงานสร้างเนื้อสร้างตัว แกโชคดีที่ไม่ต้องดิ้นรนอะไรเลย" ช่อชบาต้องรีบซับน้ำตาออก เธอคงจะคิดถึงเพื่อนคนนี้มาก เพราะชีวิตนี้เธอมีเพื่อนแค่คนเดียวที่เข้าใจ

"ปล่อยเขาไปเถอะ ฉันก็จะทำงานส่วนของฉัน" ถ้ามีงานบริษัทอื่นรองรับ สาบานได้เลยว่าช่อชบาจะขอไปทำงานบริษัทอื่นทันที แต่บริษัทนี้ทั้งเงินเดือนสวัสดิการดีทุกอย่าง..แถมดีมากด้วย

"เราถามจริง ๆ นะ..เธอไปมีประเด็นกับนิสาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมโดนหนักกว่าเพื่อนในห้อง" เพื่อนคนเดิมพยายามจะสอบถามรายละเอียด

แต่ช่อชบาก็ไม่ได้เล่าอะไรให้ฟัง เพราะนอกจากดารินแล้ว เธอไม่สามารถที่จะพูดกับคนอื่นได้เลย ถ้าพูดไปพอลับหลังพวกเขาก็เอาไปพูดให้นิสาฟังอยู่ดี เงียบไปดีกว่า

"พอจัดโต๊ะทำงานเสร็จ ให้ไปที่ห้องประชุมนะจ๊ะ วันนี้จะมีการปฐมนิเทศพนักงานใหม่"

"ค่ะ" "ครับ" ทุกคนตอบหัวหน้าแผนกพร้อมกัน แล้วต่างก็เดินไปดูที่โต๊ะตัวเอง ที่มีรายชื่อติดไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว

ไม่รู้ว่าช่อชบาถอนหายใจกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว ชีวิตการทำงานจะเกิดอะไรขึ้นอีกบ้าง กว่าจะดิ้นรนผ่านพ้นชีวิตเป็นนักศึกษามาได้ ยังมาเจอกับอุปสรรคอีก

ห้องประชุมใหญ่.. ที่ใช้สำหรับปฐมนิเทศพนักงานใหม่

นักศึกษาที่จบมาใหม่เกือบร้อย ได้มาพร้อมกันที่ห้องประชุม และปรากฏการณ์ในครั้งนี้ มันทำให้คนในบริษัทแอบสงสัยว่า ทำไมต้องจ้างแต่นักศึกษาที่จบใหม่ด้วย..เพราะบริษัทไม่เคยมีนโยบายแบบนี้มาก่อน

เพราะแต่ก่อนทางบริษัทจะรับเฉพาะพนักงานที่เคยผ่านงานมาแล้วเท่านั้น

"สวัสดีจ้าน้อง ๆ ทุกคน พี่เป็นผู้จัดการแผนกทั่วไปนะ..พี่ชื่อริสา"

"ทำไมหน้าคล้ายนิสาจังเลย แถมชื่อยังคล้ายกันด้วย" ชะเอมคนที่พยายามคุยกับช่อชบาก็ยังพยายามต่อ

"พี่ขอแนะนำใครบางคนให้พวกน้อง ๆ ได้รู้จักก่อนนะ ท่านชื่อคุณคันศร เป็นผู้บริหารระดับสูง และงานที่พวกน้อง ๆ ทำ ต้องได้ผ่านการพิจารณาจากท่าน"

พอจบคำแนะนำทุกคนต่างก็มองไปที่ผู้ชาย คนที่กำลังเดินเข้ามาในห้องประชุมนั้น

"เธอว่าหน้าคล้ายไหม" พอทุกคนเห็นผู้ชายที่เพิ่งเดินเข้ามา ต่างก็มองกลับไปที่ช่อชบา