พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 9

เมื่อลู่หานถิงได้สติกลับมา เขาจึงรีบไปหยิบกล่องยาแล้วนำแอลกอฮอลล์ชุบสำลีมาทำแผลให้เธอ “จำเอาไว้ว่า นี่คือผลของการที่ทำให้ผมพูดเป็นครั้งที่สาม”

เซี่ยซีหว่านมองไปที่สันกรามบนใบหน้าของเขา “ถ้าหากผลจากการพูดครั้งที่สามของคุณมันคือความรุนแรงในตระกูลล่ะคะ?”

ลู่หานถิงใช้พลาสเตอร์ปิดแผลให้เธอก่อนที่ริมฝีปากบางนั้นจะยิ้มออกมาเล็กน้อย “รู้ว่าเข้ามาแล้วผมจะใช้ความรุนแรงได้ คุณก็ยังจะกล้าเข้ามาอีกนะ ไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน?”

เซี่ยซีหว่านมองเข้าไปยังดวงตาคมสวยคู่นั้นแล้วพูดว่า “คุณลู่คะ คนอื่นอาจจะกลัวคุณ แต่ฉันไม่กลัวคุณเลย”

นิ้วเรียวยาวของลู่หานถิงหยุดชะงักเล็กน้อย เขามองไปที่หน้าเรียวสวยที่ตอนนี้มีพลาสเตอร์ติดอยู่อย่างนึกสงสาร “คุณออกไปเถอะ ผมอยากอยู่คนเดียว”

เมื่อลู่หานถิงพูดจบ เขาก็ช่วยพยุงตัวเธอลุกขึ้นมา

มือเรียวเล็กของเซี่ยซีหว่านรีบยื่นออกมาโอบที่รอบเอวของเขาเอาไว้

เมื่อเธอถูกร่างสูงสง่าอุ้มขึ้นมา ร่างกายของเธอเกิดอาการเกร็งทันที ตัวของเธอนั้นนุ่มนิ่มราวกับไร้กระดูก ใบหน้าจิ้มลิ้มซบลงบนอกแกร่งเหมือนแมวเชื่องนุ่มนิ่มตัวน้อยที่เกาะติดกับเขา

ลู่หานถิงได้กลิ่นกายที่หอมเย้ายวนจากตัวเธออีกครั้ง กลิ่นนั้นค่อย ๆ ทำให้ประสาทของเขาปั่นป่วน

เซี่ยซีหว่านกระซิบในอ้อมแขนของเขาว่า “คุณลู่คะ อย่าอยู่ตัวคนเดียวอีกเลยค่ะ คุณให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนคุณเถอะนะคะ”

ตอนนี้เส้นเลือดปูดโปนจากความโกรธของลู่หานถิงค่อย ๆ หายไปพร้อมกับแววตาที่น่าสะพรึงกลัวเมื่อครู่นี้ก็ได้หายไปแล้วเช่นกัน

เขายกแขนขึ้นมาโอบเธอเอาไว้ ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะซบลงพร้อมกับถูไถใบหน้าลงบนเส้นผมอ่อนนุ่มของเธอ กลิ่นหอมจากร่างกายของเธอนั้นทำให้เขารู้สึก......เหมือนรู้จักกับเธอมาเนิ่นนาน

บางทีอาจเป็นเพราะว่าเธอกินเค้กรสแยมสตรอเบอร์รี่นั้น ร่างกายของเธอจึงยังคงมีกลิ่นหอมนมรสผลไม้ติดอยู่

เซี่ยซีหว่านโอบกอดเขาอย่างแผ่วเบาอย่างนั้นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วใช้มือเล็กของเธอลูบไปมาบนหัวไหล่กว้างทั้งสองข้างที่อยู่บนแผ่นหลังอันแข็งแกร่งนั้น “ถ้าคุณยังรู้สึกอัดอั้นอยู่ ก็ลองกัดดูสักทีไหมคะ”

การได้ระบายอารมณ์ที่อัดอั้นนั้นเป็นสิ่งที่ควรทำมาก ๆ

“ให้กัดคุณ? คุณไม่กลัวเจ็บเหรอ?”

“คุณคิดอะไรอยู่ ฉันหมายถึงอย่างนี้.....”

เซี่ยซีหว่านยืนเขย่งเท้าขึ้นแล้วกัดเข้าไปที่หัวไหล่กว้าง

เธอกัดเข้าไปอย่างรุนแรงโดยที่ลู่หานถิงยังไม่ทันตั้งตัวจนทำให้เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาจากเสื้อเชิ้ตสีขาว

เธอกัดเขาจนเลือดไหล

เนื้อบางส่วนของเขาแทบจะหลุดออกจากหัวไหล่

ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้ลู่หานถิงเกร็งกล้ามเนื้อไปทั่วร่างกาย เขาถอยหลังไปสองสามก้าวพร้อมกับร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา ขาเรียวเล็กของเธอชนเข้ากับผนักพิงโซฟา ทันใดนั้นร่างของทั้งสองคนก็ล้มลงไปบนโซฟาทันที

“คุณนายลู่ นี่คุณจะเอาคืนกันใช่ไหม?” ลู่หานถิงกดร่างเล็กลงบนโซฟา ความเจ็บปวดที่ไร้ความปราณีทำให้แววตาที่ขุ่นมัวค่อย ๆ เบิกกว้างชัดเจนขึ้น

เซี่ยซีหว่านเลิกคิ้วโก่งสวยได้รูปขึ้นแล้วพูดว่า “เมื่อกี้คุณผลักฉัน ตอนนี้ฉันกัดคุณ ก็ถือว่าเราไม่มีความแค้นต่อกันแล้วค่ะ”

เซี่ยซีหว่านพยายามจะลุกขึ้น แต่ลู่หานถิงกดไหล่บางของเธอให้นอนราบลงไปบนโซฟา

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นสบตาของเขา เขาเองก็จ้องเธอไม่วางตาราวกับกำลังมองเหยื่อตัวน้อย ๆ

“คุณลู่ คุณจะทำอะไรคะ?”

“เนื้อตัวคุณหอมมากเลย คราวที่แล้วคุณยังไม่ได้บอกผมเลยว่าคุณใช้น้ำหอมกลิ่นอะไร?”

เซี่ยซีหว่านเม้มปากแน่นแล้วตอบด้วยอารมณ์ขันว่า “คุณลู่คะ ฉันเคยบอกคุณไปแล้วว่าฉันไม่ได้ใช้น้ำหอมอะไรเลย คุณชอบถามฉันแบบนี้บ่อย ๆ จนฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าคุณกำลังอยากได้อะไรบางอย่าง หรือว่า....คุณอยากหอมฉัน?”

ลู่หานถิงรู้ดีว่าดวงตาของคนตรงหน้าสวยมากแค่ไหน โดยเฉพาะตอนที่เขากับเธอกำลังจ้องตากันอยู่อย่างนี้ ทันใดนั้นร่างสูงก็หลับตาลงแล้วเคลื่อนริมฝีปากบางจูบลงบนพลาสเตอร์ปิดแผลที่อยู่บนหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา “เจ็บมากไหม? เมื่อกี้ผมขอโทษนะ ขอโทษ....”