พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 8

เมื่อเซี่ยซีหว่านพูดจบก็ชี้นิ้วไปทางเซี่ยเสี่ยวเตี๋ย แล้วหันไปบอกกับลู่หานถิงว่า “เธอเป็นคนพูดคำนั้น”

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยและข่งเจินเอ่อร์ต่างพากันตกตะลึงไปพร้อมกัน ปรากฎว่าชายหนุ่มคนนี้ก็คือเด็กหนุ่มหน้าหล่อที่เซี่ยซีหว่านเลี้ยงดูไว้อย่างนั้นเหรอ?

โอ้พระเจ้า!

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยรู้สึกเหมือนถูกตบเข้ามาที่หน้าเธออย่างแรง

ขณะเดียวกันนั้นผู้จัดการร้านก็นำเค้กแยมสตรอเบอร์รี่ที่ทำเสร็จแล้วออกมาส่งให้กับลู่หานถิง

เขาถือเค้กไว้ในมือแล้วพูดว่า “ป่ะ เรากลับกันเถอะ”

“ค่ะ” เซี่ยซีหว่านเดินตามหลังลู่หานถิงไป ก่อนเธอเดินออกจากร้านก็หันมามองเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยแล้วโบกมือให้ “ลาก่อนนะ”

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยยังคงรู้สึกตกตะลึงอย่างมาก เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเซี่ยซีหว่านจะสามารถเลี้ยงดูผู้ชายระดับนี้ได้

ข่งเจินเอ่อร์พูดอย่างเหม่อลอยว่า “เสี่ยวเตี๋ย ดูเหมือนว่าเธอจะต้องเรียกเซี่ยซีหว่านว่าคุณนายจริง ๆ แล้วล่ะ”

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยหันกลับไปมองข่งเจินเอ่อร์ด้วยสายตาเฉือดเฉือนทันที

ข่งเจินเอ่อร์พูดขึ้นอย่างเยาะเย้ยว่า “เสี่ยวเตี๋ย ฉันอยากรู้มากเลยว่า เซี่ยซีหว่านเลี้ยงดูหนุ่มหล่อขนาดนั้นจะต้องใช้เงินเท่าไหร่กัน?”

เมื่อครู่นี้ลู่หานถิงไม่สนใจเธอที่อยู่ตรงนี้เลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าเธอนั้นไม่มีตัวตน ซึ่งทำให้เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยที่เชื่อมั่นในความสวยของตัวเองต้องรู้สึกพ่ายแพ้และหงุดหงิดมาก

แต่คำพูดของข่งเจินเอ่อร์ก็ทำให้เธอคิดได้ว่า ไม่ใช่แค่เพียงเซี่ยซีหว่านที่มีเงินเลี้ยงดูเด็กหนุ่มหน้าหล่อได้อย่างเดียว แต่เธอเองก็สามารถจ่ายได้มากกว่าหลายเท่า

เมื่อคิดได้ดังนั้น เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยก็รู้สึกตื่นเต้นมาก

“นี่ผู้จัดการ ขายเค้กชิ้นนั้นให้ฉันสักที พวกเราจะกลับกันแล้ว” เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยพูดพร้อมกับเดินไปที่เค้กชิ้นนั้น

ผู้จัดการร้านไม่ยอมให้เค้กกับเธอและพูดว่า “ผมต้องขออภัยคุณผู้หญิงทั้งสองท่านด้วยนะครับ ทางเราจะคืนเงินให้พวกคุณเต็มจำนวน ซึ่งสามารถเรียกเงินคืนได้สองเท่าเลยครับ แต่เค้กชิ้นนี้เราขายให้ไม่ได้จริง ๆ”

“ทำไมล่ะ?” ทั้งเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยและข่งเจินเอ่อร์ต่างก็รู้สึกงุนงง

ผู้จัดการร้านจึงพูดพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อยว่า “เพราะว่า เค้กชิ้นนี้ผมจะเอาไปให้สุนัขกินที่บ้านครับ”

อะไรนะ?

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยทุบโต๊ะเสียงดังสนั่น “นี่ผู้จัดการ คุณหมายความว่ายังไง คุณกำลังด่าและทำให้พวกเราอับอายขายหน้าอยู่ใช่ไหม?”

ผู้จัดการร้านจึงพูดว่า “ต่อให้ผมด่าและทำให้พวกคุณก็รู้สึกอับอายก็คงไม่เข้าใจสินะ พวกคุณทำให้แขกคนสำคัญของผมไม่พอใจ เพราะฉะนั้นต่อให้เค้กชิ้นนี้จะเป็นอาหารสุนัข พวกคุณก็ไม่สมควรที่จะได้กินมันอยู่ดี!”

......

เมื่อรถยนตร์สุดหรูแล่นมาจอดลงที่สวนโหย่วหลาน ลู่หานถิงก็นำบัตรเครดิตสีดำที่เคลือบด้วยตัวอักษรสีทองยื่นให้เซี่ยซีหว่าน “ผมให้คุณ”

เซี่ยซีหว่านใจเต้นระส่ำ เขาจะให้บัตรเครดิตเธอทำไมกัน?

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอปฏิเสธ

ลู่หานถิงยิ้มุมมปากพร้อมกับพูดว่า “คุณเลี้ยงดูเด็กหนุ่มหน้าหล่ออย่างผมไม่ไหวหรอก แต่ว่า ผมสามารถเลี้ยงดูคุณได้นะ คุณนายลู่ของผม”

คุณนายลู่ของผม.......

เมื่อเขาพูดคำเหล่านี้ด้วยน้ำเสียงที่ชวนหลงใหลอย่างแผ่วเบา เซี่ยซีหว่านก็รู้สึกได้ถึงหัวใจของเธอที่กำลังเต้นโครมครามอย่างไม่เป็นจังหวะ

เซี่ยซีหว่านเปิดประตูและรีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มคนนี้ร้ายกาจจริง ๆ

เธอนำบัตรเครดิตสีดำเคลือบทองที่เขาให้เก็บใส่ในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง เมื่อเข้ามาถึงห้องรับแขก คุณท่านลู่จึงเอ่ยทักทายเธอด้วยรอยยิ้มว่า “ซีหว่าน เธอกลับมาแล้วเหรอ วันนี้กลับไปเยี่ยมตระกูลของเธอราบรื่นดีไหม?”

“กลับมาแล้วค่ะคุณย่า ทุกอย่งราบรื่นดีค่ะ เรามาทานเค้กด้วยกันนะคะ”

ดวงตาของคุณท่านลู่เป็นประกาย เธอรีบเดินเข้ามาที่ห้องรับแขกพร้อมกับถูฝ่ามือไปมาอย่างตื่นเต้นแล้วพูดว่า “เค้กอร่อยดี ย่าชอบกินเค้กมาก ๆ เลยล่ะ”

ลู่หานถิงเดินตรงเข้ามาในบ้าน เขาไม่ได้เดินไปที่ห้องรับแขก แต่เดินตรงขึ้นไปชั้นบนแทน ขณะที่กำลังเดินขึ้นไปข้างบนนั้น เขาก็หยุดฝีเท้าแล้วก้มมองลงไปที่คุณย่าของเขาที่อยู่ด้านล่างพร้อมกับพูดว่า “คุณย่าครับ คุณย่าเป็นโรคความดันโลหิตสูง ชิมแค่คำเดียวก็พอนะครับ”

คุณท่านลู่ตักเค้กชิ้นที่เป็นรูปตัวเอ็นเข้าปาก แล้วพูดมุกตลกด้วยสีหน้าจริงจัง “ย่ารู้สภาพร่างกายตัวเองดีน่า ย่าชิมแค่คำเดียวก็รู้รสชาติแล้วว่าหวาน”

เซี่ยซีหว่านหัวเราะกับคำพูดของหญิงชรา เธอเงยหน้าขึ้นมองขึ้นไปยังร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงบันได “คุณอยากกินเค้กไหมคะ?”

ลู่หานถิงไม่ชอบกินขนมหวาน “ไม่เป็นไร”

“อ่อค่ะ”

“ตรงมุมปากคุณ....”