พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 109

อะไรนะ?

ให้รางวัลเขาเป็นต้นมะนาวหนึ่งต้น ?

ฝูป๋อหันไปมองที่ต้นมะนาวสูงตระหง่านในสวนหลังบ้าน ต้นมะนาวเหลืองเต็มไปด้วยผลมะนาว

ฝูป๋อแก่อายุมากแล้ว เขาไม่ชอบกินรสเปรี้ยวที่สุด ไม่ต้องพูดถึงการกินมะนาวทั้งต้น แค่กินลูกหนึ่งก็ยังรู้สึกเปรี้ยวมาก

ฝูป๋อ “คุณชายครับ ให้ผมคุกเข่าให้ท่านดูแทนดีไหมครับ?”

ฝูป๋อมองไปที่คุณท่านลู่อีกครั้ง “คุณท่านครับ ช่วยผมด้วยครับ!”

คุณท่านลู่เหลือบมองฝูป๋อซึ่งหมายความว่า “อยู่นิ่ง ๆ อย่ารุกรี้รุกรน!”

จากนั้นคุณท่านลู่ก็มองไปทางลู่หานถิงด้วยความเมตตา “หานถิง ฝูป๋ออายุมากแล้ว ลูกมะนาวทั้งต้นจะกินลงได้ยังไง เอาแบบนี้แล้วกัน กินแค่ครึ่งต้นก็ได้”

ฝูป๋อรู้สึกนิ่งอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก “...”

ลู่หานถิงเหลือบมองคุณท่านลู่ “ผมลืมไปว่าคุณย่าก็ชอบกินมะนาวเหมือนกัน งั้นเอาแบบนี้ไหมครับ ฝูป๋อครึ่งต้น คุณย่าอีกครึ่งต้นแล้วกันดีไหมครับ?”

คุณท่านลู่ตบโต๊ะอย่างแรง “ฝูป๋อ นี่เป็นความผิดของเธอ ถ้าเราทำอะไรผิด เราก็ต้องกล้าที่จะรับผิดชอบ มะนาวทั้งต้นเป็นของเธอ”

ฝูป๋อนิ่งเงียบไม่พูดอะไรอีกครั้ง “...”

ทันใดนั้นเซี่ยซีหว่านก็เบะริมฝีปากสีแดง เธอยื่นมือออกมาแล้วดึงแขนเสื้อของลู่หานถิง “คุณย่า ฝูป๋อ ลู่หานถิงพูดเล่นค่ะ...ใช่ไหมคะคุณชายลู่?”

ลู่หานถิงมองไปที่ดวงตาดำขลับอันสดใสของเซี่ยซีหว่าน ตอนนี้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยใบหน้าเรียวเล็กของเธอและกระพริบตาปริบ ๆ สื่อความหมายว่า วิงวอน

ลู่หานถิงขมวดคิ้วรูปดาบของเขาเข้าหากัน

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วและจูบลงไปบนแก้มที่หล่อเหลาของชายคนนั้น

คิ้วของลู่หานถิงคลายออกและพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายว่า “ในเมื่อคุณนายลู่ออกปากพูดแล้ว ถ้าอย่างนั้นคราวนี้ผมจะปล่อยไป”

คุณท่านลู่เหลือบมองไปที่ฝูป๋ออย่างเอาความดีความชอบ “ก็บอกแล้วว่าไม่เป็นอะไร”

ฝูป๋อขาอ่อนกำลังครุ่นคิดอย่างลับ ๆ “ต่อจากนี้ไปคงต้องอยู่กับคุณนายลู่แล้วล่ะ”

ทันใดนั้นเซี่ยซีหว่านก็ลุกขึ้นยืน “คุณย่าคะ หนูขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ”

คุณท่านลู่โบกมือไปมา “ไปเถอะ หว่านหว่าน”

เซี่ยซีหว่านขึ้นไปชั้นบน ลู่หานถิงก็ลุกขึ้นตามไปติด ๆ “คุณย่าครับ ผมก็จะขึ้นข้างบนเหมือนกัน”

คุณท่านลู่ทำเสียงเฮอะเฮอะสองครั้ง “ไปกันให้หมด”

......

ลู่หานถิงเดินเข้าไปในห้องนอน และเห็นเซี่ยซีหว่านยืนอยู่ข้างเตียงกำลังจัดหนังสือทางการแพทย์และเตรียมนำออกไป

“คุณนายลู่ คุณจะออกไปข้างนอกเหรอ?”

“คุณชายลู่ ฉันอยากปรึกษาเรื่องบางอย่างกับคุณ” เซี่ยซีหว่านมองเขาด้วยดวงตาที่สดใส

“พูดมาได้เลย”

“คืนนี้ฉันจะไปนอนที่สถาบันวิจัย ต่อจากนี้ไปเราอยู่ในสถานะการทะเลาะวิวาทและสงครามเย็นต่อกัน คุณชายลู่ อีกไม่นานเซี่ยเหยียนเหยียนน่าจะหาคุณเจอ คุณอย่าเพิ่งปฏิเสธเธอก่อนล่ะ ให้ความหวังกับเธอสักหน่อย”

ลู่หานถิงยกมือขึ้นและปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาว เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาก็หยุดการกระทำไปครู่หนึ่ง ขาเรียวยาวของเขาก็เดินเข้ามาพร้อมกับเหยียดแขนที่แข็งแรงออกไปโอบเอวบางเล็กของเธอเอาไว้แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา “คุณนายลู่ เราต้องชำระบัญชีกันสักหน่อยไหมครับ?”

ภายในใจของเซี่ยซีหว่านเต้นแรง เมื่อรู้ว่าตอนนี้ไม่ว่าเรื่องที่เกิดจะถูกหรือผิดยังไงเขาก็จะต้องชำระบัญชี

ร่างเพรียวบางของเธอสั่นไหวเล็กน้อย แต่เธอแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาและมองมาที่เขาด้วยความสงบนิ่ง “อะ...อะไรนะคะ?”

ลมหายใจแรงของลู่หานถิงกำลังทำให้เธอรู้สึกกดดัน “ฉันเป็นคนหน้าขาว... คนไม่มีสมอง...มือที่สามอย่างนั้นเหรอ?”

ลู่หานถิงไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เขารู้ทุกอย่าง วันนี้ในห้องทำงานของท่านประธาน เหยียนอี้เลขาส่วนตัวของเขามองมาที่เขาด้วยสายตาที่หลบ ๆ ซ่อน ๆ การกลายเป็นเจ้าหน้าขาว ไม่มีสมอง มือที่สามนั้น...ไม่อาจบรรยายความรู้สึกเหล่านั้นออกมาได้เลย

เซี่ยซี่หว่านยืดหลังที่เรียวยาวและสวยงามของเธอขึ้นตรงอย่างรวดเร็ว “ใครบอก ใครช่างกล้าพูดแบบนี้ คุณชายลู่ของฉันช่างสง่างาม งดงาม ดูดีกว่าใคร และพิเศษมาก ไม่รู้ว่าทำให้สาว ๆ หลงใหลตั้งเท่าไหร่ !"

ลู่หานถิงมองที่ปากของเธอที่หวานราวกับทาน้ำผึ้ง เป็นปากของคนพูดโกหกจริง ๆ เขาพูดอย่างเคร่งขรึม “จริงจังหน่อยสิ อย่าเอาใจผม!”